Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 26/4

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ολοκληρώνει τη μνημονιακή καταστροφή σε βάρος των εργαζόμενων τάξεων με τα νέα πακέτα μέτρων που ετοιμάζεται να ψηφίσει.

Η συμ­φω­νία με­τα­ξύ των δα­νει­στών, την οποία υπο­γρά­φει, πε­ρι­λαμ­βά­νει μέτρα και δε­σμεύ­σεις σα­ρω­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα. Απέ­να­ντι σε ένα τέ­τοιο θη­ριώ­δες αντερ­γα­τι­κό «πα­κέ­το» δεν δι­καιο­λο­γεί­ται καμία πα­θη­τι­κό­τη­τα. Η τάξη μας δέ­χε­ται με­τω­πι­κή επί­θε­ση, και η αντί­στα­ση είναι η μόνη επι­λο­γή! Η ψή­φι­ση και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο η υλο­ποί­η­σή του θα ση­μά­νουν την εμπέ­δω­ση του μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος εκ­με­τάλ­λευ­σης των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων για μακρύ χρο­νι­κό διά­στη­μα, μο­νι­μο­ποιώ­ντας τα συ­νε­χή «πα­κέ­τα» μέ­τρων, την αιώ­νια λι­τό­τη­τα και το κα­θε­στώς ερ­γα­σια­κής δου­λο­πα­ροι­κί­ας. Απαι­τεί­ται η κι­νη­το­ποί­η­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης, των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς στον υψη­λό­τε­ρο δυ­να­τό βαθμό, που θα εγ­γρά­ψει προ­ο­πτι­κές αντί­στα­σης και υπο­θή­κες αντε­πί­θε­σης. 

Ένα τέ­τοιο σχέ­διο αντί­στα­σης, εκτός από ανα­γκαίο, είναι απο­λύ­τως εφι­κτό, υπό τρεις θε­με­λιώ­δεις προ­ϋ­πο­θέ­σεις.

Πρώτο, πρέ­πει να κα­τα­νοη­θεί ότι οι κυ­βερ­νη­τι­κοί πα­νη­γυ­ρι­σμοί περί νίκης με όλο τους τον κυ­νι­σμό και η αστι­κή δη­μο­σιο­λο­γία περί κυ­βερ­νη­τι­κής «ανά­σας» και «στα­θε­ρο­ποί­η­σης» συ­νι­στούν μια επι­φα­νεια­κή ανά­γνω­ση των εξε­λί­ξε­ων. Για την κυ­βέρ­νη­ση και συ­νο­λι­κά για το αστι­κό-μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα οι κίν­δυ­νοι ρα­γδαί­ας πο­λι­τι­κής φθο­ράς, τα φαι­νό­με­να εκ­φυ­λι­σμού και απο­σά­θρω­σης, οι πο­λι­τι­κοί και επι­χει­ρη­μα­τι­κοί «εμ­φύ­λιοι» και η αστά­θεια που είναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με όλα αυτά, θα πα­ρα­μεί­νουν, με ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο για νέες επι­τα­χύν­σεις, πολύ πιο σύ­ντο­μα απ’ όσο πι­στεύ­ει η κυ­βέρ­νη­ση.

Δεύ­τε­ρο, κάθε σχέ­διο αντί­στα­σης και αντε­πί­θε­σης θα πρέ­πει να δια­σφα­λί­ζει από τη μια τη συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων και από την άλλη τη μα­ζι­κή συμ­με­το­χή στις μάχες ενά­ντια στο μνη­μο­νια­κό σύ­στη­μα. Η τα­κτι­κή του ενιαί­ου με­τώ­που, από τα πάνω και από τα κάτω, στο κί­νη­μα και σε πο­λι­τι­κό επί­πε­
δο, είναι απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση γι’ αυτό.

Τρίτο, σε μια τέ­τοια βάση, ο αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός είναι ο απα­ραί­τη­τος θώ­ρα­κας, ώστε η μα­ζι­κό­τη­τα να συ­νται­ριά­ζε­ται με τη μα­χη­τι­κό­τη­τα, τον τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, την οι­κο­δό­μη­ση πραγ­μα­τι­κά μά­χι­μων κι­νη­μα­τι­κών και πο­λι­τι­κών «ερ­γα­λεί­ων».

Την ανά­γκη ενός τέ­τοιου προ­σα­να­το­λι­σμού έρ­χο­νται, από άλλο δρόμο, να υπο­γραμ­μί­σουν οι εξε­λί­ξεις στη Γαλ­λία. Το δια­ζύ­γιο ανά­με­σα στον αντι­κα­πι­τα­λι­σμό και τη μα­ζι­κή-ενιαιο­με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή οδη­γεί σε πο­λι­τι­κή κα­θή­λω­ση, μοι­ρο­λα­τρία και αδυ­να­μία να απα­ντη­θούν τα σκλη­ρά πο­λι­τι­κά δι­λήμ­μα­τα που βάζει η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Προ­ϊ­όν αυτού του «δια­ζυ­γί­ου» ήταν τα σκλη­ρά δι­λήμ­μα­τα ανά­με­σα στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα Που­τού και τη μα­ζι­κή αρι­στε­ρή ψήφο στον Με­λαν­σόν. Στα λάθη που οδή­γη­σαν σε τέ­τοια αδιέ­ξο­δα δι­λήμ­μα­τα δεν πρέ­πει τώρα να προ­στε­θεί ένα ακόμη: Η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά πρέ­πει να πει «Όχι» τόσο στην εκ­πρό­σω­πο του ακρο­δε­ξιού Εθνι­κού Με­τώ­που Μαρίν Λεπέν, όσο και στον εκ­πρό­σω­πο των πιο επι­θε­τι­κών δυ­νά­με­ων του τρα­πε­ζι­κού κε­φα­λαί­ου και της κα­πι­τα­λι­στι­κής «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης» Εμα­νου­έλ Μα­κρόν.

Στην Ελ­λά­δα, τη Γαλ­λία και πα­ντού, χρεια­ζό­μα­στε μια μα­ζι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή!