Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 409)

Αυτή τη στιγμή το «κουαρτέτο» και η κυβέρνηση Τσίπρα γράφουν και ξαναγράφουν το χάρτη της διαρκούς λιτότητας, που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε για τα επόμενα χρόνια.

Θα είναι ακόμα σκλη­ρό­τε­ρη. Στα ερεί­πια των ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των που έχουν δη­μιουρ­γή­σει τα 3 δια­δο­χι­κά μνη­μό­νια, θα προ­στε­θούν οι νέες πε­ρι­κο­πές στις συ­ντά­ξεις, η μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του και οι νέες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις.

Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λι­τό­τη­τα δεν θα έχει «αντί­με­τρα». Αντί­θε­τα, ο Τσί­πρας θα δε­σμευ­τεί για μο­νι­μο­ποί­η­ση όλων των μνη­μο­νια­κών νόμων και ρυθ­μί­σε­ων, επε­κτεί­νο­ντας στο χρόνο τη σκλη­ρή δο­κι­μα­σία για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές τά­ξεις.

Η λι­τό­τη­τα, επί­σης, δεν θα έχει άλλη προ­ο­πτι­κή. Οι «ελα­φρύν­σεις» στο χρέος είναι απλώς ρυθ­μί­σεις με στόχο να πά­ρουν οι δα­νει­στές το μέ­γι­στο κομ­μά­τι των προσ­δο­κιών τους, όμως μέσα στα πλαί­σια μιας συμ­φω­νί­ας που όλοι γνω­ρί­ζουν ότι δεν είναι βιώ­σι­μη, ότι αργά ή γρή­γο­ρα θα
κα­τα­λή­ξει σε αδιέ­ξο­δο.

Η κα­τρα­κύ­λα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε αυτή την πο­λι­τι­κή δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται στο οι­κο­νο­μι­κό και στο κοι­νω­νι­κό πεδίο. Οι εξο­πλι­σμοί, η ταύ­τι­ση με τους ιμπε­ρια­λι­στές των ΗΠΑ, ο ρα­τσι­σμός απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες, η συμ­μα­χία με το Ισ­ρα­ήλ του Νε­τα­νιά­χου και την Αί­γυ­πτο του Σίσι, απο­δει­κνύ­ουν ότι πρό­κει­ται για έναν συ­νο­λι­κό­τε­ρο εκ­φυ­λι­σμό.

Αν σε αυτή την πο­ρεία δεν υπάρ­ξει ανα­τρε­πτι­κή πα­ρέμ­βα­ση, τότε οι εναλ­λα­κτι­κές θα είναι ακόμα χει­ρό­τε­ρες. Η ΝΔ του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη, η Δεξιά του ακραιφ­νούς νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και γύρω της μια ενι­σχυ­μέ­νη ακρο­δε­ξιά, συ­νι­στούν μια σο­βα­ρή απει­λή.

Ο πο­λι­τι­κός σει­σμός στην Ιτα­λία υπο­δει­κνύ­ει ότι σε αυτό το έδα­φος είναι εφι­κτό να προ­κύ­ψουν οι πιο απρό­σμε­νες συμ­μα­χί­ες, οι πιο ξε­διά­ντρο­πες με­τα­το­πί­σεις, μια κα­τη­φό­ρα χωρίς πάτο.

Η ελ­πί­δα βρί­σκε­ται στην ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή αντε­πί­θε­ση.

Απέ­να­ντι σε αυτό που πα­ρου­σιά­ζουν στις 30 Μάη οι γρα­φειο­κρά­τες της ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ, οφεί­λου­με να αντι­τά­ξου­με τη δική μας «κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία». Με το πρό­γραμ­μα των αι­τη­μά­των, των ελ­πί­δων, των ανα­γκών, που μπο­ρούν να συ­σπει­ρώ­σουν τους ερ­γα­ζό­με­νους, τη νε­ο­λαία, τους φτω­χούς. Με την κλι­μά­κω­ση των αγώ­νων, που είναι η μόνη δύ­να­μη που μπο­ρεί να με­τα­τρέ­ψει ένα χαρτί με αι­τή­μα­τα σε αυ­θε­ντι­κό πρό­γραμ­μα δρά­σης, σε σχέ­διο ανα­τρο­πής της υπάρ­χου­σας κα­τά­στα­σης πραγ­μά­των.

Όσοι πράγ­μα­τι κι­νού­νται σή­με­ρα μέσα στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους, γνω­ρί­ζουν ότι αυτή η προ­σπά­θεια προ­ϋ­πο­θέ­τει ενω­τι­κή διά­θε­ση, συν­δυα­σμό της ρι­ζο­σπα­στι­κής πο­λι­τι­κής με την ενό­τη­τα στη δράση, με στόχο αυτή η πο­λι­τι­κή να πε­ρά­σει στην πράξη.

Ακρι­βώς τα ίδια ισχύ­ουν και στο πεδίο του πο­λι­τι­κού αγώνα. Οι αιχ­μές που οφεί­λου­με να αντι­τά­ξου­με ως πρό­γραμ­μα απέ­να­ντι στους δα­νει­στές, στη ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη και στο υπο­ταγ­μέ­νο πο­λι­τι­κό δυ­να­μι­κό, είναι πράγ­μα­τα δε­δο­μέ­να από την κοινή πείρα. Στους σχε­δια­σμούς της κυ­βέρ­νη­σης και των άσπον­δων ομο­λό­γων της στη Δεξιά, η απά­ντη­ση που χρειά­ζε­ται είναι: ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά.

Οι σχε­δια­σμοί για την «επό­με­νη μέρα», για την τάχα με­τα­μνη­μο­νια­κή εποχή, πρέ­πει να δια­τα­ρα­χτούν από πα­ρέμ­βα­ση που θα λο­γο­δο­τεί στα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα. 

Πηγή : rproject