Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 435)

Η ευρωκάλπη της 26ης Μάη αποτύπωσε την πολιτική κρίση στην Ευρώπη.

Ο ιστο­ρι­κός δι­κομ­μα­τι­σμός (κε­ντρο­δε­ξιά και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία) δέ­χε­ται σκλη­ρά χτυ­πή­μα­τα σε μια σειρά χώρες και εμ­φα­νί­ζε­ται για πρώτη φορά στην ιστο­ρία του ευ­ρω­κοι­νο­βου­λί­ου αδύ­να­μος να δια­τη­ρή­σει την πλειο­ψη­φία των εδρών. Άλλες δυ­νά­μεις ήταν αυτές που κα­τέ­γρα­ψαν άνοδο, όπως οι φι­λε­λεύ­θε­ροι κε­ντρώ­οι, η ακρο­δε­ξιά και οι Πρά­σι­νοι.

Το «ακραίο κέ­ντρο», η λο­γι­κή της σύ­γκλι­σης κε­ντρο­δε­ξιάς-κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς πα­ρά­γει πλέον και δια­κρι­τές πο­λι­τι­κές συ­γκρο­τή­σεις (Μα­κρόν, Σιου­δα­δά­νος) που επι­χει­ρούν να λει­τουρ­γή­σουν ως αστι­κές εφε­δρεί­ες στην κρίση των πα­ρα­δο­σια­κών κομ­μά­των.

Η ακρο­δε­ξιά κα­τέ­γρα­ψε την ενί­σχυ­ση της επιρ­ρο­ής της σε σχέση με το 2014, αλλά δεν πέ­τυ­χε την «έφοδο» που προσ­δο­κού­σε. Σε σχέση με τον «καλ­πα­σμό» μιας προη­γού­με­νης πε­ριό­δου, φαί­νε­ται ότι περνά στην φάση της «στα­θε­ρο­ποί­η­σης». Αλλά η στα­θε­ρο­ποί­η­ση από μόνη της είναι ανη­συ­χη­τι­κό ση­μά­δι: Οι αντι­δρα­στι­κές δυ­νά­μεις έχουν πλέον «εγκα­τα­στα­θεί» μό­νι­μα στην πο­λι­τι­κή σκηνή και ο αγώ­νας ενα­ντί­ον τους θα είναι πα­ρα­τε­τα­μέ­νος.

Ως αντί­πα­λο δέος σε αυτές τις εκλο­γές εμ­φα­νί­στη­καν οι Πρά­σι­νοι. Οι διε­θνείς μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις για το κλίμα, σε συν­δυα­σμό με την «απε­λευ­θέ­ρω­ση» κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων από την κρίση της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας που επι­μέ­νουν να κοι­τούν προς τα αρι­στε­ρά και να στέ­κο­νται εχθρι­κά στην ακρο­δε­ξιά, οδή­γη­σε στο «πρά­σι­νο τσου­νά­μι».

Σε αυτό το τοπίο, σε αυτόν τον κόσμο που αλ­λά­ζει, και συ­νε­χί­ζει να πα­ρά­γει κρί­σεις (δι­κομ­μα­τι­σμός), κιν­δύ­νους (ακρο­δε­ξιά) και ευ­και­ρί­ες (το κοινό των Πρα­σί­νων) η χει­ρό­τε­ρη εί­δη­ση της κάλ­πης ήταν η υπο­χώ­ρη­ση της Αρι­στε­ράς, που πέρα από ελά­χι­στες εξαι­ρέ­σεις (όπως το Μπλό­κο στην Πορ­το­γα­λία), εμ­φα­νί­ζε­ται να κα­τα­γρά­φει κάμψη των ήδη πε­ριο­ρι­σμέ­νων δυ­νά­με­ων της, ανοί­γο­ντας μια με­γά­λη συ­ζή­τη­ση για τις ανα­γκαί­ες αλ­λα­γές που πρέ­πει να προ­χω­ρή­σουν στην πο­λι­τι­κή της (η χρε­ο­κο­πία του ευ­ρω-με­ταρ­ρυθ­μι­σμού) αλλά και τα ορ­γα­νω­τι­κά της μο­ντέ­λα (η κρίση του «αρι­στε­ρού λαϊ­κι­σμού») για να μπο­ρέ­σει να απευ­θυν­θεί πει­στι­κά στο «ρι­ζο­σπα­στι­σμό» που συ­νε­χί­ζει να ζητά διέ­ξο­δο σε θολά σχή­μα­τα.

Αυτή η διε­θνής ει­κό­να «φω­τί­ζει» κά­ποιες πτυ­χές του εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σμα­τος και στην Ελ­λά­δα.

Εδώ, τα πε­πραγ­μέ­να του μνη­μο­νια­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την τε­λευ­ταία 4ετία τον οδή­γη­σαν σε βαριά ήττα και «έστρω­σαν το χαλί» στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Δεξιά του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη. Αλλά μια ματιά στην κρίση κά­πο­τε πα­νί­σχυ­ρων κομ­μά­των πα­νευ­ρω­παϊ­κά οφεί­λει να λει­τουρ­γή­σει ως προει­δο­ποί­η­ση και για τις προ­ο­πτι­κές της Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας (που αξιο­ποιεί την «τι­μω­ρία» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά αδυ­να­τεί να χτί­σει ένα δικό της «κοι­νω­νι­κό πλειο­ψη­φι­κό ρεύμα») και για τη σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση περί «στα­θε­ρο­ποί­η­σης ενός νέου δι­κομ­μα­τι­σμού» (του οποί­ου ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­χει­ρεί να πα­ρου­σια­στεί ο «έτε­ρος πόλος»).

Η διε­θνής ει­κό­να επί­σης προει­δο­ποιεί ενά­ντια σε κάθε εφη­συ­χα­σμό απέ­να­ντι στα ευ­χά­ρι­στα νέα της υπο­χώ­ρη­σης της Χρυ­σής Αυγής ή στη σχε­τι­κή στα­σι­μό­τη­τα του ακρο­δε­ξιού χώρου στο σύ­νο­λό του. Η πε­ρί­ο­δος συ­νε­χί­ζει να δη­μιουρ­γεί ευ­και­ρί­ες για αυτόν το χώρο και θα χρεια­στεί να συ­νε­χι­στεί η αντι­φα­σι­στι­κή-αντι­ρα­τσι­στι­κή δράση για να πιε­στούν κι άλλο οι «φα­σί­στες με αρ­βύ­λα» και για να μην ενι­σχυ­θούν άλλο οι «φα­σί­στες με γρα­βά­τα».

Δυ­στυ­χώς, η Ελ­λά­δα δεν απο­τε­λεί εξαί­ρε­ση στην ευ­ρω­παϊ­κή ει­κό­να, όσον αφορά την κα­τά­στα­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Η κι­νη­μα­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση στα χρό­νια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τέ­τρε­ψε την ήττα του σε ήττα κάθε εκ­δο­χής Αρι­στε­ράς, η οποία πιέ­στη­κε στο σύ­νο­λό της από την εκλο­γι­κή νίκη του συ­ντη­ρη­τι­σμού. Εδώ, το μέ­γε­θος της ήττας επι­βά­λει πολύ πιο επι­τα­κτι­κά την ανα­γκαία συ­ζή­τη­ση, αυ­το­κρι­τι­κή και ανα­συ­γκρό­τη­ση, σε νέες βά­σεις.

Το μόνο ελ­πι­δο­φό­ρο των εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων της 26ης Ιούνη είναι ότι απο­δεί­χθη­κε πως στις δια­δι­κα­σί­ες αυτές δεν ξε­κι­νά­με από το από­λυ­το μηδέν. Η κα­λύ­τε­ρη μοίρα που επι­φύ­λα­ξε ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς σε αρ­κε­τά αρι­στε­ρά ρι­ζο­σπα­στι­κά σχή­μα­τα στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση (πάντα σε σχέση με την πα­νω­λε­θρία των ευ­ρω­ε­κλο­γών) απο­δει­κνύ­ει ότι ενώ οι πο­λι­τι­κές προ­τά­σεις των βα­σι­κών «με­τώ­πων» της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς απο­δο­κι­μά­στη­καν, η «επί τόπου» δράση των αγω­νι­στών τους ανα­γνω­ρί­ζε­ται κι επι­τρέ­πει να συ­σπει­ρώ­νουν γύρω τους ακόμα ένα κρί­σι­μο δυ­να­μι­κό.

Αυτό το δυ­να­μι­κό απο­τε­λεί «τόπο» ανα­σύ­ντα­ξης. Και τα δείγ­μα­τα γρα­φής αρ­κε­τών το­πι­κών σχη­μά­των (ενό­τη­τα, «από τα κάτω» λει­τουρ­γία, αρι­στε­ρός ρι­ζο­σπα­στι­σμός αλλά και αμε­σό­τη­τα στο λόγο,) δεί­χνουν κα­ταρ­χήν και το «δρόμο» της ανα­σύ­ντα­ξης.

Πηγή : rproject