Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

OKΔΕ Καταστρέφουν, Μπορούμε Να Νικήσουμε

Από την στήλη «η άποψή μας» της Εργατικής Πάλης Σεπτεμβρίου


Μέσα στο καλοκαίρι η κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος που είχε εισάγει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ένα μήνα πριν τις εκλογές. Και οι δυο τροπολογίες αποτελούν, κατά τρόπο εξοργιστικό, δώρα στο κεφάλαιο. Ο γνωστός καθηγητής Α. Καζάκος πολύ σωστά συνέκρινε τη νέα νομοθεσία με τον «νόμο δυτικά του Πέκος», που υποδηλώνει αυτά που ίσχυαν σε εποχές Φαρ Ουέστ.

 Συγκεκριμένα:

α) Καταργήθηκε (με αναδρομική ισχύ από 17/5/2019) ο «βάσιμος λόγος» για την απόλυση ενός εργαζόμενου. Όχι ότι η διάταξη που καταργήθηκε αποτελούσε καμιά σοβαρή προστασία (ο νόμος 4611/2019 του ΣΥΡΙΖΑ είχε εξάλλου κατατεθεί εσπευσμένα, ένα μήνα πριν τις εκλογές), αλλά τώρα απελευθερώνονται οι απολύσεις και σε τελευταία ανάλυση υπονομεύονται οι συλλογικές συμβάσεις, αρκεί να δοθεί –προς το παρόν– αποζημίωση. Τέτοιο είναι το αντεργατικό μένος της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ, που η τροπολογία έχει αναδρομική ισχύ, και περιλαμβάνει όσους τυχόν είχαν προλάβει να προσφύγουν στο ΣΕΠΕ ή στα δικαστήρια επικαλούμενοι «βάσιμο λόγο» στην απόλυσή τους, όπως προέβλεπε η παλιά νομοθεσία!

β) Καταργήθηκε η συνευθύνη (άρθρο 9 του ν. 4554/2018) του άμεσου εργοδότου, εργολάβου, υπεργολάβου κ.λπ., πράγμα που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους από την εργολαβική ή υπεργολαβική εταιρία/επιχείρηση που εργάζονται, αλλά μόνο από αυτή που τους έχει «νοικιάσει». Όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, κανένας εργαζόμενος δεν θα βρίσκει το δίκιο του και οι εργοδότες εύκολα θα καταπατούν ακόμη και τα πιο βασικά δικαιώματά τους (μισθοί, δώρα, επιδόματα, άδειες κ.ά.).

Αξίζει να σημειώσουμε το τρόπο με το οποίο δικαιολόγησε ο άθλιος Βρούτσης όπως και τα νεοδημοκρατικά ΜΜΕξαπάτησης την κατάργηση του «βάσιμου λόγου»: έγινε για το «καλό των εργαζομένων» οι οποίοι «στιγματίζονταν», έμπαινε εμπόδιο σε «νέες προσλήψεις» κ.λπ.!

«Μείνετε στον δρόμο τον καλό»

Αυτή την ευχή ή μάλλον εντολή έδωσαν στην κυβέρνηση Μητσοτάκη οι επίτροποι της ΕΕ, Ντομπρόβσκις και Μοσκοβισί, δηλαδή να ακολουθήσει την ίδια πολιτική «των μεταρρυθμίσεων και των διαθρωτικών αλλαγών» και την αξιοποίηση των «μνημονιακών επιτευγμάτων» που ακολούθησε η κυβέρνηση του Τσίπρα. Ωστόσο, δεν φαίνεται ότι ο Μητσοτάκης και οι νεοφιλελεύθεροι αγριάνθρωποι στην κυβέρνησή του χρειάζονται υποδείξεις και αυτό το απόδειξαν αμέσως, πριν καλά καλά καθίσουν στην εξουσία.

Πέρα από τα παραπάνω αντεργατικά τερατουργήματα, μιμούμενοι κατά γράμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν να καταπατούν ό,τι είχαν υποσχεθεί προεκλογικά στον ελληνικό λαό. Τώρα όλες οι φορολογικές μειώσεις που είχαν εξαγγελθεί, περιορίζονται σε μια μικρή μείωση στον ΕΝΦΙΑ και μια μείωση του φόρου των επιχειρήσεων. Όλα τα άλλα –κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης , του τέλους επιτηδεύματος και τεκμηρίων και κυρίως μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα φυσικά πρόσωπα και του ΦΠΑ– που αφορούν ευρύτερα λαϊκά στρώματα μετατίθενται για το άγνωστο μέλλον. Ούτε και θα διατηρήσουν, σε αντίθεση με ό,τι είχαν υποσχεθεί, το αφορολόγητο στα 8.500 ευρώ.

Τέλος, όπως δηλώνεται ανοικτά από τον υπουργό Εργασίας, μια σειρά νέων αντεργατικών αλλαγών ετοιμάζονται για το φθινόπωρο. Όλες βάζουν νέα εμπόδια στο απεργιακό δικαίωμα και προωθούν το ηλεκτρονικό φακέλωμα των εργαζομένων, άρα και τη μεγαλύτερη χειραγώγηση των συνδικάτων από το κράτος και την εργοδοσία. Και αυτά αιτιολογούνται με περισσό φιλεργατισμό (παρόμοιο με εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ) ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να εξασφαλίσει «την ανεμπόδιστη, καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στις αρχαιρεσίες και την άσκηση του σχετικού δικαιώματός τους».

Ορισμένα συμπεράσματα

Πρώτον, η ρεφορμιστική στρατηγική της «εξόδου» από την κρίση μέσα από μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» ή μέσα από μια κυβέρνηση «λαϊκής-εργατικής εξουσίας», ή και άλλα πιο παρδαλά και αφηρημένα σχήματα –που δεν είναι ουσιαστικά διαφορετικά– οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Όλες απέτυχαν και αυτό πρέπει να μας γίνει μάθημα. Τα πιο πρόσφατα παράδειγμα παταγώδους αποτυχίας «κυβερνήσεων της Αριστεράς» που μεταλλάχθηκαν σε κυβερνήσεις του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών, είναι στην Κύπρο από το υποτιθέμενο κομμουνιστικό κόμμα του ΑΚΕΛ και του ΣΥΡΙΖΑ στην χώρα μας. Αυτό συνέβη για έναν απλό λόγο, γιατί στις αστικές κοινωνίες υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: ο αστικός ή ο σοσιαλιστικός.

Δεύτερον, η σημερινή πολιτική «ορθοδοξία» της άρχουσας τάξης, ο μνημονιακός νεοφιλελευθερισμός, δεν είναι απλά μια άλλη αστική πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης. Είναι μια τομή που όχι μόνο καταργεί κάθε «συμφιλίωση», «συμβιβασμό» (ακόμη και με τα ενδιάμεσα στρώματα), αλλά αναγνωρίζει μόνο των συμφέροντα του κεφαλαίου και παράλληλα καταργεί όλα τα δικαιώματα, κοινωνικά και πολιτικά, των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας, προχωράει στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας κ.λπ., σε επίπεδα πρωτοφανή στην ιστορία του καπιταλισμού. Κτίζει το κράτος έκτακτης ανάγκης, καταλύει τα ουσιαστικά δημοκρατικά, πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες, ακυρώνει τη λαϊκή κυριαρχία, ενισχύει διαρκώς τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ώστε να μπορούν να επιβάλουν μια πλήρως απονομιμοποιημένη ή και παράνομη πολιτική, προκειμένου να επιβάλλουν την υπερεκμετάλλευση, την «ενοικιαζόμενη» εργασία, το Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης και άλλες μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις.

Τρίτον, η αντίστροφη πορεία, γέννημα της κρίσης, έχει αρχίσει εδώ και καιρό αλλά επιταχύνεται όλο και περισσότερο: βίαια, πολύ βίαια, ο πλούτος της κοινωνίας να αναδιανέμεται με συνοπτικές διαδικασίες υπέρ των λίγων, συμμορίες καπιταλιστών, τραπεζιτών, κερδοσκόπων/μαυραγοριτών να λεηλατούν τη δημόσια, συλλογική και ατομική περιουσία και να την αποθηκεύουν σε φορολογικούς παραδείσους.

Τέταρτον, η σταθερή προσήλωση της αστικής τάξης και των αστικών κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κ.λπ.) στα μνημόνια και στις μνημονιακές πολιτικές (χωρίς την δυνατότητα να προσφέρουν στους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία ένα αξιόπιστο σχέδιο, ένα κοινωνικό συμβόλαιο (οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής διαχείρισης) που θα ανατρέπει ή έστω θα σταθεροποιεί τη σημερινή άθλια κατάσταση, θα τους εξαρθρώνει και θα τους διαλύει. Όχι μόνο θα μεγαλώνει την πολιτική κρίση αλλά ακόμη χειρότερα θα μεγαλώνει την κρίση της αστικής εξουσίας και θα διαλύει την εξουσία που είχαν συγκροτήσει το προηγούμενο διάστημα.

Πέμπτο, σήμερα οι οργανώσεις της εργατικής τάξης και τα κόμματα της Αριστεράς είναι αντιμέτωπα με μια ιδιαίτερη ιστορική πραγματικότητα. Η διόρθωση της καταστροφής από την 50χρονη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, από τις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές (στη χώρα μας ακόμη χειρότερα λόγω μνημονίων), από την καταστροφική πολιτική όλων των μνημονιακών δυνάμεων (κοινωνικών και πολιτικών) και πολύ περισσότερο μια επανεκκίνηση της οικονομίας με βάση τα συμφέροντα των εργαζομένων, είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Δεν υπάρχει κάποιο ενδιάμεσο στάδιο. Δεν υπάρχει πρώτα η ανασυγκρότηση της οικονομικής παραγωγικής βάσης, της μισοδιαλυμένης κοινωνικής δομής, του θεσμικού και νομοθετικού πλαισίου, προγράμματα και συμμαχίες ΕΑΜικού χαρακτήρα και μετά η αλλαγή των παραγωγικών, κυβερνητικών και κρατικών δομών του καπιταλιστικού συστήματος. Όσοι το επιχείρησαν αυτό, είναι γνωστό ότι απέτυχαν. Υπάρχει η ενιαία μεταβατική πορεία της διαρκούς επανάστασης και το μεταβατικό πρόγραμμά της που οδηγεί στο σοσιαλισμό. Η οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση του προβλήματος, π.χ. η κομματική-κοινοβουλευτική οπτική που βλέπει μια κυβέρνηση πάνω στο «γενικό κοινωνικό ή και εθνικό συμφέρον», οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή των συμφερόντων των εργαζομένων.

Αυτές είναι οι αρχές και τα βασικά σημεία της στρατηγικής και τακτικής της ΟΚΔΕ. Αυτά πάλεψε όλη την προηγούμενη περίοδο αυτά θα παλέψει με περισσότερη αποφασιστικότητα και στην περίοδο που ανοίγεται μετά την άνοδο στην εξουσία των νεοφιλελεύθερων της ΝΔ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου