Οι εκλογές του Ιούνη ήταν μια επικύρωση του γεγονότος ότι η αριστερή ταλάντωση του πολιτικού εκκρεμούς έχει εξαντληθεί εδώ και αρκετό καιρό και βρισκόμαστε σε φάση δεξιάς ταλάντωσης. Το πόσο θα κρατήσει η δεξιά ταλάντωση όμως δεν είναι ούτε γνωστό ούτε μοιραίο.
Εξελέγη, όπως ήταν αναμενόμενο, μια επιθετική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Αυτό δεν έγινε γιατί συνέβη κάποια ριζική μεταστροφή πρώην αριστερών ανθρώπων σε δεξιούς, αλλά γιατί η δεξιά συσπειρώθηκε και απέκτησε αυτοπεποίθηση, απορροφώντας τα ενδιάμεσα βραχύβια κόμματα ή τμήματά τους (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων). Η δυνατότητα να επανασυσπειρωθεί η δεξιά προέκυψε βασικά λόγω της χυδαίας διαχείρισης Τσίπρα που δικαίωσε εντελώς την ατζέντα των καπιταλιστών και της ΕΕ και διέψευσε βίαια τις προσδοκίες που είχε εναποθέσει πάνω του η εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα.
Εξελέγη, όπως ήταν αναμενόμενο, μια επιθετική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Αυτό δεν έγινε γιατί συνέβη κάποια ριζική μεταστροφή πρώην αριστερών ανθρώπων σε δεξιούς, αλλά γιατί η δεξιά συσπειρώθηκε και απέκτησε αυτοπεποίθηση, απορροφώντας τα ενδιάμεσα βραχύβια κόμματα ή τμήματά τους (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων). Η δυνατότητα να επανασυσπειρωθεί η δεξιά προέκυψε βασικά λόγω της χυδαίας διαχείρισης Τσίπρα που δικαίωσε εντελώς την ατζέντα των καπιταλιστών και της ΕΕ και διέψευσε βίαια τις προσδοκίες που είχε εναποθέσει πάνω του η εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα.