Την Πέμπτη 20 Οκτώβρη Η Δίκη Του Πέτρου Καπετανόπουλου

Αντιγράφουμε από  το "ΕΝΑ BLOG ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΑΕΔ":

Αναβλήθηκε η δίκη του συναδέλφου Πετρου Καπετανοπουλου για την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου! Μεγάλη συμμετοχή των συναδέλφων, ανανεώνουμε το ραντεβου μας! Η αλληλεγγύη ειναι το όπλο μας!

Γνωστή η υπόθεση του Πέτρου Καπετανόπουλου. Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται όντως να ανανεώσουμε το ραντεβού μας για την Πέμπτη οργανώσεις, συλλογικότητες, σωματεία, όλοι μας.
Εμείς εδώ αναδημοσιεύουμε μια μικρή συνέντευξη στη Προλεταριακή Σημαία του Πέτρου που έδωσε μπροστά στη νέα δίκη:

– Μα, καλά, τι σ' έπιασε οικογενειάρχη άνθρωπο, πατέρα ενός μικρού παιδιού, με σίγουρη δουλειά στο Δημόσιο να κάνεις μια τέτοια ενέργεια;

– Καταρχάς σας ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα που κάνουμε.
Η διαμαρτυρία μου ήταν εντελώς αυθόρμητη, μπροστά σε μια σκηνή κατ’ αρχάς εξευτελισμού, και στη συνέχεια βασανισμού ενός ανθρώπου.

Αλλά μια και κάνεις αυτήν την αναφορά, η διαμαρτυρία απέναντι στην αδικία είναι ακριβώς το καθήκον και το χρέος που νομίζω πως έχει ο καθένας μας πρώτα και κύρια απέναντι στα παιδιά του και στην οικογένειά του. Αν θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο από αυτόν που ζούμε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αυτό μπορεί να εκφράζεται απέναντι στην αστυνομική βία, αλλά και μέσα στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, που εκφράζονται με διάφορους τρόπους. Στην απεργία, στη διαδήλωση, στις δράσεις αλληλεγγύης.
Όταν λένε άνθρωποι γύρω μας πως δεν απεργούν ή δεν διαμαρτύρονται ή δεν βγαίνουν στο δρόμο γιατί σκέφτονται τα παιδιά τους και το μεροκάματο που θα στερήσουν από την οικογένειά τους, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να φτιάχνουν άλλοθι για την απραξία τους, για το δικό τους προσωπικό βόλεμα ή απλά δεν τολμούν να ομολογήσουν το δικό τους προσωπικό φόβο ή και την εναντίωση σε αυτά που κουβεντιάζουμε.
Αλλά επίσης θα πω πως για μένα, όπως και για πολλούς δικούς μου ανθρώπους, η οικογένεια δεν είναι η βιολογική μόνο, αλλά όλος ο κόσμος των φτωχών και των αδύναμων, άρα... ο αγώνας μονόδρομος.

– Στη δίωξή σου καθρεφτίζεται ένα ολόκληρο κλίμα φασιστικοποίησης που εξελισσόταν τα πρώτα μνημονιακά χρόνια. Κλίμα ποινικοποίησης των αγώνων, της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης, κλίμα αστυνομοκρατίας και καταστολής. Σήμερα, πού βρίσκονται τα πράγματα, κατά τη γνώμη σου;

– Πολλά φαίνεται να έχουν αλλάξει, αλλά και τίποτα δεν άλλαξε. Ενώ έχουμε μια «αριστερή» κυβέρνηση, οι αγώνες και η διαμαρτυρία εξακολουθούν να ποινικοποιούνται. Συνταξιούχοι και εργαζόμενοι τρώνε χημικά, το κίνημα στις Σκουριές διώκεται, αντιφασίστες αγωνιστές διώκονται. Να συνεχίσω; Αστυνομικοί συλλαμβάνουν και εξευτελίζουν προσφυγόπουλα, εξακολουθούν να βασανίζουν κόσμο στα τμήματα.
Η λιτότητα πάει πάντα με την καταστολή. Όταν, δε, η κοινωνία βρει το κουράγιο και τους τρόπους να ξαναβγεί μαζικά διεκδικητικά στους δρόμους, νομίζω πως θα ξαναζήσουμε άγρια σκηνικά όπως επί ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Αλλά κι εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό. Δε χρειάζεται να κλαιγόμαστε για την καταστολή. Άγριο καπιταλισμό έχουμε. Ναι, και επί ΣΥΡΙΖΑ.

– Η πράξη σου είχε σοβαρές συνέπειες σε βάρος σου (ακόμη και η παραμονή σου στη δουλειά σου απειλήθηκε), αλλά, παράλληλα, ενέπνευσε κόσμο και ξεσήκωσε ένα σημαντικό κύμα συμπαράστασης. Τι βγάζει, κατά τη γνώμη σου, “το ταμείο”;

– Το ’χω ξαναπεί πως, ζώντας το σκηνικό από μέσα, στην αρχή το είχα δει ως προσωπική μου ταλαιπωρία στα πλαίσια της αστυνομικής και δικαστικής αυθαιρεσίας.
Ότι ενέπνευσε, όπως λες, τόσο κόσμο, το κατάλαβα στην πορεία. Από τις απλές εκδηλώσεις αλληλεγγύης, από κινήσεις στο δρόμο, στη δουλειά, από τηλέφωνα από γνωστούς και παλιούς φίλους, που είχα να τους ακούσω ως και 30 χρόνια, από κόσμο που δεν εμπλέκεται στις κινηματικές διαδικασίες. Και βέβαια, συλλογικότητες και οργανώσεις του κινήματος, σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς. Η αλληλεγγύη ήταν απίστευτη.
Οπότε, θα θελα να πω πως, πέρα από την ταλαιπωρία που υπέστην, οφείλω κι ένα ευχαριστώ στις αστυνομικές και δικαστικές αρχές, γιατί εξαιτίας της δίωξης εναντίον μου έχω ζήσει μερικές υπέροχες στιγμές.

Πηγή : antigeitonies