Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 406)

Όλοι και όλες αντιμετωπίζουμε την πρόκληση μιας κυβέρνησης της τάχα μου Αριστεράς, που καθημερινά βουλιάζει στο βούρκο της μνημονιακής πολιτικής και της ταύτισης με τη γραμμή των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Οι πλει­στη­ρια­σμοί, το τσά­κι­σμα των συμ­βα­σιού­χων, οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις (με ση­μαία τη ΔΕΗ!) και τα μέτρα που «εγκυ­μο­νεί» η 4η αξιο­λό­γη­ση, θα είναι η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα για τον κόσμο μας, στους μήνες του 3ου μνη­μο­νί­ου, τον Αύ­γου­στο του 2018. Οπότε και θα αρ­χί­ζει, με φα­νε­ρή ή κα­λυμ­μέ­νη μορφή, το επό­με­νο…

Οι εξο­πλι­σμοί, η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια, η απει­λή για «θερμό» επει­σό­διο στο Αι­γαίο, η αί­σθη­ση του κό­σμου για τον κίν­δυ­νο του πο­λέ­μου, είναι η άλλη πλευ­ρά της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας.

Υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κός αντί­πα­λος αυτής της πο­λι­τι­κής.

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα μπο­ρεί να στα­μα­τή­σει και να ανα­τρέ­ψει τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές της βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας. Και η φε­τι­νή Πρω­το­μα­γιά πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί σαν η ευ­και­ρία για να πα­ρου­σιά­σου­με το εύρος των δυ­να­το­τή­των του: Η ερ­γα­τι­κή βάση των συν­δι­κά­των, οι πρω­το­βου­λί­ες των συμ­βα­σιού­χων, τα κι­νή­μα­τα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, τα μέ­τω­πα αντί­στα­σης στους πλει­στη­ρια­σμούς, τα σχή­μα­τα δρά­σης στη νε­ο­λαία και στις γει­το­νιές, οι αντι­ρα­τσι­στι­κές-αντι­φα­σι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, πρέ­πει να βρε­θού­με στο δρόμο μαζί.

Η φε­τι­νή Πρω­το­μα­γιά οφεί­λει να έχει αντι­πο­λε­μι­κό-αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό-διε­θνι­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο. Στους ψευ­το­τσα­μπου­κά­δες του Καμ­μέ­νου και στην κυ­νι­κή ταύ­τι­ση των Τσί­πρα-Κο­τζιά με τους Τραμπ και Μα­κρόν και Μέι, πρέ­πει να δοθεί η απά­ντη­ση ότι υπάρ­χει μια κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία που θε­ω­ρεί τον πό­λε­μο μεί­ζο­να κα­τα­στρο­φή, που εξα­κο­λου­θεί να απε­χθά­νε­ται τους ιμπε­ρια­λι­στές, που πα­λεύ­ει για ψωμί και όχι για κα­νό­νια.

Ζούμε σε μια πε­ρί­ο­δο όπου η πα­ρου­σί­α­ση της δύ­να­μης της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, που πάντα πα­ρα­μέ­νει εφι­κτή, έχει ως προ­ϋ­πό­θε­ση τη σο­βα­ρή και ορ­γα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια και πα­ρέμ­βα­ση των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς.

Η φε­τι­νή Πρω­το­μα­γιά θα είναι ένα «μέ­τρη­μα» και σε αυτό το πεδίο: Εάν και κατά πόσο απο­κα­θί­στα­νται οι λο­γι­κές δρά­σης, οι τα­κτι­κές διεκ­δί­κη­σης του κό­σμου μας, η ρι­ζο­σπα­στι­κή, αλλά και ενω­τι­κή τα­κτι­κή, η πα­ρά­δο­ση του Ενιαί­ου Με­τώ­που σε βάρος του εφη­συ­χα­σμού, της πα­θη­τι­κό­τη­τας, του βερ­μπα­λι­σμού και του σε­χτα­ρι­σμού.

Θα ακο­λου­θή­σουν και άλλες μάχες. Ήδη η ΓΣΕΕ κι­νεί­ται προς μια «απερ­γία», στο τέλος Μάη, με απα­ρά­δε­κτο πε­ριε­χό­με­νο: Μαζί με τους ερ­γο­δό­τες, για μια κοινή –λέει– αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης. Θα είναι ένα ακόμα «μέ­τρη­μα»: Πρέ­πει να με­τα­τρέ­ψου­με αυτή την από­πει­ρα ανα­βί­ω­σης του «κοι­νω­νι­κού εται­ρι­σμού» σε αυ­θε­ντι­κή απερ­γία, με τα αι­τή­μα­τα του κό­σμου μας και των ορ­γα­νώ­σε­ών του, σε ρήξη με τη συμ­βι­βα­σμέ­νη μνη­μο­νια­κή συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία.

Στο τέλος αυτής της πε­ριό­δου είναι προ­φα­νές ότι έρ­χε­ται μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Απέ­να­ντι στο εκ­βια­στι­κό δίλ­λη­μα «Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης;» αυτό που θα έχει ση­μα­σία από τη σκο­πιά των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων θα είναι το τι δύ­να­μη θα μπο­ρέ­σει να πα­ρου­σιά­σει ένα μέ­τω­πο της αντι­μνη­μο­νια­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Των δυ­νά­με­ων που ήδη κα­λού­νται να αντι­με­τω­πί­σουν τη συν­δυα­σμέ­νη πρό­κλη­ση της λι­τό­τη­τας και της υπο­τα­γής στον ιμπε­ρια­λι­σμό, τις φι­λο­πό­λε­μες πο­λι­τι­κές και τον μι­λι­τα­ρι­σμό.

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα έχει πε­ρά­σει ξανά από ανά­λο­γες προ­κλή­σεις. Το 1992-1993 στα­μά­τη­σε –έστω προ­σω­ρι­νά– τον πρώτο καλ­πα­σμό του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, στα­μα­τώ­ντας επί­σης το κύμα ανό­δου του εθνι­κι­σμού που φού­σκω­νε με άξονα –τότε– το Μα­κε­δο­νι­κό. Ήταν μια ιστο­ρία με πρω­τα­γω­νι­στές τους απερ­γούς της ΕΑΣ, του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των τρα­πε­ζών, των κα­θη­γη­τών και των δα­σκά­λων, αλλά και τους δια­δη­λω­τές από τα σχο­λεία και τις σχο­λές που στά­θη­καν στο πλάι τους.

Μια τέ­τοια κοι­νω­νι­κή «αντι­πο­λί­τευ­ση» είναι ανα­γκαία και εφι­κτή. Χρειά­ζε­ται όμως, πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ, την Αρι­στε­ρά της. 

Πηγή : rproject