Σταματήστε την κλιμάκωση των ανταγωνισμών με την Τουρκία
1. Η συντονισμένη επίθεση ΗΠΑ-Γαλλίας-Βρετανίας στα εδάφη της Συρίας με πυραύλους από αεροπλάνα και πολεμικά πλοία τα ξημερώματα του Σαββάτου 14 Απρίλη αποτελεί ένα νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα σε βάρος των λαών της Μέσης Ανατολής και απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.
Οι επαναλαμβανόμενες υποκρισίες περί «χειρουργικής ακρίβειας» ώστε να μην υπάρχουν θύματα μεταξύ των αμάχων και περί «ανθρωπιστικής επέμβασης» για να σταματήσει η χρήση χημικών όπλων δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουν τα ψέματα με τα οποία έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι επιθέσεις στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, ξανά στο Ιράκ, στη Λιβύη και στη Συρία τις προηγούμενες δεκαετίες συνεχώς από το 1991 μέχρι σήμερα.
Το ίδιο υποκριτικές είναι οι διακηρύξεις της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου ότι δεν είχε συμμετοχή στην επίθεση και ότι προκρίνει τη διπλωματία έναντι των βομβαρδισμών. Διαψεύδονται από τις διευκολύνσεις που παρέχουν οι βάσεις στη Σούδα της Κρήτης, στην Πάφο και στο Ακρωτήρι της Κύπρου προς τις πολεμικές μηχανές των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας αντίστοιχα. Όσο για τη διπλωματία των συναντήσεων τύπου Γενεύης υπό την αιγίδα ΗΠΑ και Ρωσίας, αυτή δεν αποτελεί παρά το γήπεδο καταγραφής των ανταγωνισμών που κλιμακώνονται με τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Μόνο η κινητοποίηση των εργατών και της νεολαίας από την Αθήνα ως το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, αλλά και ως την Άγκυρα και τις αραβικές πρωτεύουσες μπορεί να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο.
2. Η βαθύτερη αιτία για τη νέα κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης βρίσκεται στην αποτυχία των προηγούμενων επεμβάσεων να αποκαταστήσουν και να εξασφαλίσουν την κλονιζόμενη ηγεμονία των ΗΠΑ. Η πορεία αυτού του κλονισμού είναι μακρόχρονη. Ξεκινάει συνολικότερα με την ήττα στον πόλεμο του Βιετνάμ και εγκαινιάζεται στη Μέση Ανατολή με την ανατροπή του Σάχη στο Ιράν και την αποτυχία της στρατιωτικής επιχείρησης του τότε προέδρου Τζίμι Κάρτερ ενάντια στην κατάληψη της αμερικάνικης πρεσβείας στην Τεχεράνη. Στη συνέχεια οι ΗΠΑ ενθάρρυναν το Ιράκ του Σαντάμ Χουσείν να κάνει πόλεμο με το Ιράν αλλά κατάληξαν να επιτεθούν στο σύμμαχό τους το 1991, όταν αυτός κατέλαβε το Κουβέιτ. Το κενό της ολοκληρωτικής ανατροπής του καθεστώτος Σαντάμ με τον πόλεμο του 2003 ποτέ δεν καλύφθηκε με τις τακτικές του «διαίρει και βασίλευε» που έστρεψαν Σιίτες κατά Σουνιτών σε όλη την περιοχή. Απλά ενθάρρυνε τον αγώνα δρόμου των περιφερειακών δυνάμεων να επωφεληθούν από το κενό.
Μέσα σε αυτή την ευρύτερη χρονικά και γεωγραφικά εικόνα, γίνεται ολοφάνερο πόσο γελοίοι είναι οι ισχυρισμοί ότι οι επεμβάσεις των ΗΠΑ και των «προθύμων» τους αποσκοπούν στην προστασία πληθυσμών από δικτάτορες όπως ο Άσαντ. Οι σφαγείς της «Αραβικής Άνοιξης», ο Σίσι στο Κάιρο και οι εμίρηδες στο Μπαχρέιν και στην ίδια τη Σαουδική Αραβία είχαν και έχουν τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που λίγο πριν παρίσταναν τους πάτρονες της δημοκρατίας. Και ο Άσαντ θα είχε (και διεκδικεί να αποκτήσει) την ίδια στήριξη αν οι ανταγωνισμοί Ιράν, Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας δεν είχαν μετατρέψει σε ατέλειωτο σφαγείο τον εμφύλιο πόλεμο που εξαπέλυσε ο ίδιος κατά των εξεγερμένων.
Αυτή η εικόνα είναι επίσης μια ξεκάθαρη προειδοποίηση για όσα τμήματα των λαών της περιοχής τρέφουν αυταπάτες ότι μπορούν να κερδίσουν την ελευθερία τους μέσα από συμμαχίες με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο ηρωικός μακρόχρονος αγώνας των Κούρδων στην Τουρκία, στο Ιράκ, στο Ιράν και στη Συρία μόνο προδοσίες έχει γνωρίσει από τέτοιες συνεργασίες. Οι απλοί εργάτες και οι νεολαίοι που είχαν βγει στους δρόμους κατά του Άσαντ δεν έχουν τίποτε καλό να περιμένουν από αυτές τις δυνάμεις. Οι μόνοι γνήσιοι σύμμαχοί τους είναι τα αντιπολεμικά κινήματα στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού και το «αραβικό πεζοδρόμιο» που επιμένει να αντιστέκεται από την Παλαιστίνη ως το Μαρόκο.
3. Η προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ επιχειρεί να αντιστρέψει τον κλονισμό της αμερικάνικης ηγεμονίας οξύνοντας τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σε όλα τα επίπεδα. Εμπορικοί πόλεμοι με την Κίνα ακόμη και με την ΕΕ, κυρώσεις και απειλές κατά της Ρωσίας και της Βόρειας Κορέας, επιστροφή στα πεδία της Μέσης Ανατολής. Η νέα βάρβαρη επίθεση στη Συρία δεν έχει στόχο απλά να πιέσει τον Άσαντ και τον Πούτιν να αποδεχθούν ότι το μέλλον της Συρίας μπορεί να κριθεί μόνο σε συνεργασία με τη Δύση, αλλά και να πιέσει τις περιφερειακές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν.
Οι πύραυλοι που έριξαν ο Τραμπ, ο Μακρόν και η Μέι είναι μια ευθεία ενθάρρυνση για το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία να συνεχίσουν τις σφαγές στην Παλαιστίνη και στην Υεμένη και να επιμείνουν στις πολεμικές επεμβάσεις τους στην ίδια τη Συρία. Είναι μια άγρια προειδοποίηση προς το Ιράν να αποδεχθεί τους όρους των ΗΠΑ στην διαπραγμάτευση για αναθεώρηση της συμφωνίας για τα πυρηνικά που έχει υπογράψει η Τεχεράνη. Είναι επίσης μια πίεση στην Τουρκία να περιορίσει τα ανοίγματα προς τη Ρωσία και να συμμορφώνεται με την πολιτική του ΝΑΤΟ.
Αυτοί οι επιμέρους στόχοι καθορίζουν και τους ρυθμούς με τους οποίους θα συνεχιστεί η νέα επέμβαση. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πανίσχυρος, προσπαθεί να ελιχθεί. Ο Τραμπ έκανε επίδειξη δύναμης και περιμένει να εισπράξει τις προσαρμογές των αντιπάλων του στα τραπέζια της διπλωματίας κάτω από την απειλή μιας νέας κλιμάκωσης. Αυτός, όμως, δεν είναι λόγος ούτε για εφησυχασμό ούτε για αυταπάτες ότι η διπλωματία θα βρει λύση. Οι απόψεις ότι αυτή ήταν μια σπασμωδική κίνηση του «παρανοϊκού» Τραμπ για εσωτερική κατανάλωση δεν βοηθούν την ανάπτυξη του αντιπολεμικού κινήματος.
4. Οι επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό είναι επικίνδυνες. Φαινομενικά και η Άγκυρα και η Αθήνα δήλωσαν ότι δεν είχαν συμμετοχή στον βομβαρδισμό της 14 Απρίλη και οι δυο κυβερνήσεις δήλωσαν ότι η συνέχεια ανήκει στη διπλωματία. Ο Τούρκος πρωθυπουργός έστειλε συλλυπητήρια για το θάνατο του σμηναγού Μπαλταδώρου που έπεσε μαζί με το Μιράζ του στο Αιγαίο. Σύμφωνα με δημοσιεύματα που δεν διαψεύστηκαν, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ συναντήθηκε με υπεύθυνους των τηλεοπτικών σταθμών και τους ζήτησε να ρίξουν τους τόνους για τα ελληνοτουρκικά. Στην Κύπρο προχωρούν οι ετοιμασίες για νέα συνάντηση Αναστασιάδη-Ακιτζί ώστε να ξαναρχίσει ο διάλογος των δυο πλευρών στο νησί.
Όμως τα φαινόμενα απατούν. Τις κρίσιμες μέρες πριν από τον βομβαρδισμό, έγινε ελληνοαμερικανική συνάντηση στρατιωτικής συνεργασίας και ο αμερικανός πρέσβης έκανε δηλώσεις για να εκφράσει την ικανοποίησή του. Αναπόσπαστο τμήμα των αμερικανικών πιέσεων στην Τουρκία είναι η απειλή ότι η βάση του Ιντσιρλίκ θα μεταφερθεί στην Ελλάδα, κάτι που ο Καμμένος αποδέχεται με ευχαρίστηση. Η Κύπρος επιβεβαίωσε έμπρακτα ότι είναι στρατιωτικό εφαλτήριο της ΕΕ, δυο σκέλη της ίδιας τανάλιας μαζί με το αμερικάνικο στρατηγείο στο Κατάρ.
Αν ο Ερντογάν κάνει στροφή βελτίωσης των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση, η ελληνική διπλωματία υπολογίζει ότι κάτι τέτοιο θα γίνει με όρους που εξασφαλίζουν την αναγνώριση των «διευρυμένων» συνόρων, δηλαδή ΑΟΖ που φτάνει μέχρι την Κύπρο: η Δύση (και η Ελλάδα) θα αναγνωρίσει τα τετελεσμένα της Τουρκίας στην Αφρίν και ο Ερντογάν θα σταματήσει να αμφισβητεί την αξιοποίηση των ενεργειακών πηγών της Ανατολικής Μεσογείου από τον άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ.
Αυτοί είναι απειλητικοί σχεδιασμοί, όχι μόνο γιατί ονειρεύονται μια κοινή ελληνοτουρκική σύμπραξη στον ιμπεριαλιστικό βιασμό της Μέσης Ανατολής, αλλά και γιατί εγκυμονούν θερμές αντιπαραθέσεις μέσα σε ένα ασταθές περιβάλλον πολεμικών επεμβάσεων: ούτε η μοιρασιά της Συρίας δεν βρίσκεται στο τέλος της, ούτε η όξυνση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας.
5. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είναι τραγικό λάθος αν η Αριστερά θεωρήσει τον ελληνικό καπιταλισμό ως αμυνόμενο και βαφτίσει έναν ενδεχόμενο πόλεμο με την Τουρκία ως «πατριωτικό» επειδή τάχα θα γίνεται για την υπεράσπιση των συνόρων. Ποιων συνόρων; Είναι η περιφρούρηση μιας ΑΟΖ που απλώνεται μέχρι την Κύπρο «αμυντική ενέργεια»; Είναι η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο στα 12 μίλια «αμυντική» καθιέρωση θαλάσσιων συνόρων για τα οποία πρέπει να χύσουν το αίμα τους τα παιδιά της εργατικής τάξης;
Δεν αξίζει να πολεμήσουμε για τα ανταλλάγματα που προσδοκούν οι έλληνες καπιταλιστές από την εμπλοκή τους στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή. Αντίθετα, μπορούμε και πρέπει να διατυπώσουμε ξεκάθαρα τα αντιπολεμικά αιτήματα των εργατών και της νεολαίας.
• Καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Κλείσιμο των βάσεων και αποχώρηση από το ΝΑΤΟ.
• Αλληλεγγύη στον βασανισμένο λαό της Συρίας. Αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίσει τι θα απογίνει το καθεστώς Άσαντ χωρίς ξένες επεμβάσεις. Ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες. Κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, Έξω η Φρόντεξ.
• Όχι στον άξονα Ελλάδα-Κύπρος- Ισραήλ. Ναι στη φιλία ελληνοκυπρίων-τουρκοκυπρίων για να αποφασίσουν οι ίδιοι πως θα ζήσουν ειρηνικά στο νησί τους.
• Αλληλεγγύη στον αγώνα των Παλαιστίνιων και των Κούρδων ενάντια στην εθνική τους καταπίεση. Δεν υπάρχει «απαραβίαστο των συνόρων» για τον δικό τους αγώνα για απελευθέρωση.
• Ειρήνη και φιλία με τους γείτονες. Όχι παζάρια και εκβιασμούς για την ένταξη στην ΕΕ ή στο ΝΑΤΟ, δική τους υπόθεση είναι να ξεκαθαρίσουν ότι στους εργάτες συμφέρει το ΟΧΙ. Δεν είναι «αντιιμπεριαλιστικό» αίτημα το να βάζει η Αθήνα βέτο μέχρι να πάρει ανταλλάγματα για την ένταξη. Δικαίωμα των λαών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας να διαλέξουν όποιο όνομα θέλουν για τον τόπο τους χωρίς νονούς.
• Στοπ στον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών. Λεφτά για τις εργατικές ανάγκες, για σχολεία, νοσοκομεία και εργατικές κατοικίες, όχι για φρεγάτες και μαχητικά αεροπλάνα. Ούτε σκέψη για μεγαλύτερη στρατιωτική θητεία ή στράτευση των γυναικών.
Με έναν τέτοιο διεθνιστικό εργατικό προσανατολισμό μπορούμε να ενώσουμε τους αγώνες ενάντια στα Μνημόνια, ενάντια στις περικοπές, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις απολύσεις με την αντίσταση στην πολεμική απειλή που αγριεύει. Και να δυναμώσουμε την προοπτική ότι η μόνη λύση είναι η ανατροπή του συστήματος που γεννάει και τη φτώχεια και τον πόλεμο.
Μόνο η κινητοποίηση των εργατών και της νεολαίας από την Αθήνα ως το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, αλλά και ως την Άγκυρα και τις αραβικές πρωτεύουσες μπορεί να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο.
2. Η βαθύτερη αιτία για τη νέα κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης βρίσκεται στην αποτυχία των προηγούμενων επεμβάσεων να αποκαταστήσουν και να εξασφαλίσουν την κλονιζόμενη ηγεμονία των ΗΠΑ. Η πορεία αυτού του κλονισμού είναι μακρόχρονη. Ξεκινάει συνολικότερα με την ήττα στον πόλεμο του Βιετνάμ και εγκαινιάζεται στη Μέση Ανατολή με την ανατροπή του Σάχη στο Ιράν και την αποτυχία της στρατιωτικής επιχείρησης του τότε προέδρου Τζίμι Κάρτερ ενάντια στην κατάληψη της αμερικάνικης πρεσβείας στην Τεχεράνη. Στη συνέχεια οι ΗΠΑ ενθάρρυναν το Ιράκ του Σαντάμ Χουσείν να κάνει πόλεμο με το Ιράν αλλά κατάληξαν να επιτεθούν στο σύμμαχό τους το 1991, όταν αυτός κατέλαβε το Κουβέιτ. Το κενό της ολοκληρωτικής ανατροπής του καθεστώτος Σαντάμ με τον πόλεμο του 2003 ποτέ δεν καλύφθηκε με τις τακτικές του «διαίρει και βασίλευε» που έστρεψαν Σιίτες κατά Σουνιτών σε όλη την περιοχή. Απλά ενθάρρυνε τον αγώνα δρόμου των περιφερειακών δυνάμεων να επωφεληθούν από το κενό.
Μέσα σε αυτή την ευρύτερη χρονικά και γεωγραφικά εικόνα, γίνεται ολοφάνερο πόσο γελοίοι είναι οι ισχυρισμοί ότι οι επεμβάσεις των ΗΠΑ και των «προθύμων» τους αποσκοπούν στην προστασία πληθυσμών από δικτάτορες όπως ο Άσαντ. Οι σφαγείς της «Αραβικής Άνοιξης», ο Σίσι στο Κάιρο και οι εμίρηδες στο Μπαχρέιν και στην ίδια τη Σαουδική Αραβία είχαν και έχουν τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που λίγο πριν παρίσταναν τους πάτρονες της δημοκρατίας. Και ο Άσαντ θα είχε (και διεκδικεί να αποκτήσει) την ίδια στήριξη αν οι ανταγωνισμοί Ιράν, Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας δεν είχαν μετατρέψει σε ατέλειωτο σφαγείο τον εμφύλιο πόλεμο που εξαπέλυσε ο ίδιος κατά των εξεγερμένων.
Αυτή η εικόνα είναι επίσης μια ξεκάθαρη προειδοποίηση για όσα τμήματα των λαών της περιοχής τρέφουν αυταπάτες ότι μπορούν να κερδίσουν την ελευθερία τους μέσα από συμμαχίες με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ο ηρωικός μακρόχρονος αγώνας των Κούρδων στην Τουρκία, στο Ιράκ, στο Ιράν και στη Συρία μόνο προδοσίες έχει γνωρίσει από τέτοιες συνεργασίες. Οι απλοί εργάτες και οι νεολαίοι που είχαν βγει στους δρόμους κατά του Άσαντ δεν έχουν τίποτε καλό να περιμένουν από αυτές τις δυνάμεις. Οι μόνοι γνήσιοι σύμμαχοί τους είναι τα αντιπολεμικά κινήματα στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού και το «αραβικό πεζοδρόμιο» που επιμένει να αντιστέκεται από την Παλαιστίνη ως το Μαρόκο.
3. Η προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ επιχειρεί να αντιστρέψει τον κλονισμό της αμερικάνικης ηγεμονίας οξύνοντας τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σε όλα τα επίπεδα. Εμπορικοί πόλεμοι με την Κίνα ακόμη και με την ΕΕ, κυρώσεις και απειλές κατά της Ρωσίας και της Βόρειας Κορέας, επιστροφή στα πεδία της Μέσης Ανατολής. Η νέα βάρβαρη επίθεση στη Συρία δεν έχει στόχο απλά να πιέσει τον Άσαντ και τον Πούτιν να αποδεχθούν ότι το μέλλον της Συρίας μπορεί να κριθεί μόνο σε συνεργασία με τη Δύση, αλλά και να πιέσει τις περιφερειακές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν.
Οι πύραυλοι που έριξαν ο Τραμπ, ο Μακρόν και η Μέι είναι μια ευθεία ενθάρρυνση για το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία να συνεχίσουν τις σφαγές στην Παλαιστίνη και στην Υεμένη και να επιμείνουν στις πολεμικές επεμβάσεις τους στην ίδια τη Συρία. Είναι μια άγρια προειδοποίηση προς το Ιράν να αποδεχθεί τους όρους των ΗΠΑ στην διαπραγμάτευση για αναθεώρηση της συμφωνίας για τα πυρηνικά που έχει υπογράψει η Τεχεράνη. Είναι επίσης μια πίεση στην Τουρκία να περιορίσει τα ανοίγματα προς τη Ρωσία και να συμμορφώνεται με την πολιτική του ΝΑΤΟ.
Αυτοί οι επιμέρους στόχοι καθορίζουν και τους ρυθμούς με τους οποίους θα συνεχιστεί η νέα επέμβαση. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πανίσχυρος, προσπαθεί να ελιχθεί. Ο Τραμπ έκανε επίδειξη δύναμης και περιμένει να εισπράξει τις προσαρμογές των αντιπάλων του στα τραπέζια της διπλωματίας κάτω από την απειλή μιας νέας κλιμάκωσης. Αυτός, όμως, δεν είναι λόγος ούτε για εφησυχασμό ούτε για αυταπάτες ότι η διπλωματία θα βρει λύση. Οι απόψεις ότι αυτή ήταν μια σπασμωδική κίνηση του «παρανοϊκού» Τραμπ για εσωτερική κατανάλωση δεν βοηθούν την ανάπτυξη του αντιπολεμικού κινήματος.
4. Οι επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό είναι επικίνδυνες. Φαινομενικά και η Άγκυρα και η Αθήνα δήλωσαν ότι δεν είχαν συμμετοχή στον βομβαρδισμό της 14 Απρίλη και οι δυο κυβερνήσεις δήλωσαν ότι η συνέχεια ανήκει στη διπλωματία. Ο Τούρκος πρωθυπουργός έστειλε συλλυπητήρια για το θάνατο του σμηναγού Μπαλταδώρου που έπεσε μαζί με το Μιράζ του στο Αιγαίο. Σύμφωνα με δημοσιεύματα που δεν διαψεύστηκαν, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ συναντήθηκε με υπεύθυνους των τηλεοπτικών σταθμών και τους ζήτησε να ρίξουν τους τόνους για τα ελληνοτουρκικά. Στην Κύπρο προχωρούν οι ετοιμασίες για νέα συνάντηση Αναστασιάδη-Ακιτζί ώστε να ξαναρχίσει ο διάλογος των δυο πλευρών στο νησί.
Όμως τα φαινόμενα απατούν. Τις κρίσιμες μέρες πριν από τον βομβαρδισμό, έγινε ελληνοαμερικανική συνάντηση στρατιωτικής συνεργασίας και ο αμερικανός πρέσβης έκανε δηλώσεις για να εκφράσει την ικανοποίησή του. Αναπόσπαστο τμήμα των αμερικανικών πιέσεων στην Τουρκία είναι η απειλή ότι η βάση του Ιντσιρλίκ θα μεταφερθεί στην Ελλάδα, κάτι που ο Καμμένος αποδέχεται με ευχαρίστηση. Η Κύπρος επιβεβαίωσε έμπρακτα ότι είναι στρατιωτικό εφαλτήριο της ΕΕ, δυο σκέλη της ίδιας τανάλιας μαζί με το αμερικάνικο στρατηγείο στο Κατάρ.
Αν ο Ερντογάν κάνει στροφή βελτίωσης των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση, η ελληνική διπλωματία υπολογίζει ότι κάτι τέτοιο θα γίνει με όρους που εξασφαλίζουν την αναγνώριση των «διευρυμένων» συνόρων, δηλαδή ΑΟΖ που φτάνει μέχρι την Κύπρο: η Δύση (και η Ελλάδα) θα αναγνωρίσει τα τετελεσμένα της Τουρκίας στην Αφρίν και ο Ερντογάν θα σταματήσει να αμφισβητεί την αξιοποίηση των ενεργειακών πηγών της Ανατολικής Μεσογείου από τον άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ.
Αυτοί είναι απειλητικοί σχεδιασμοί, όχι μόνο γιατί ονειρεύονται μια κοινή ελληνοτουρκική σύμπραξη στον ιμπεριαλιστικό βιασμό της Μέσης Ανατολής, αλλά και γιατί εγκυμονούν θερμές αντιπαραθέσεις μέσα σε ένα ασταθές περιβάλλον πολεμικών επεμβάσεων: ούτε η μοιρασιά της Συρίας δεν βρίσκεται στο τέλος της, ούτε η όξυνση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας.
5. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είναι τραγικό λάθος αν η Αριστερά θεωρήσει τον ελληνικό καπιταλισμό ως αμυνόμενο και βαφτίσει έναν ενδεχόμενο πόλεμο με την Τουρκία ως «πατριωτικό» επειδή τάχα θα γίνεται για την υπεράσπιση των συνόρων. Ποιων συνόρων; Είναι η περιφρούρηση μιας ΑΟΖ που απλώνεται μέχρι την Κύπρο «αμυντική ενέργεια»; Είναι η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο στα 12 μίλια «αμυντική» καθιέρωση θαλάσσιων συνόρων για τα οποία πρέπει να χύσουν το αίμα τους τα παιδιά της εργατικής τάξης;
Δεν αξίζει να πολεμήσουμε για τα ανταλλάγματα που προσδοκούν οι έλληνες καπιταλιστές από την εμπλοκή τους στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή. Αντίθετα, μπορούμε και πρέπει να διατυπώσουμε ξεκάθαρα τα αντιπολεμικά αιτήματα των εργατών και της νεολαίας.
• Καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Κλείσιμο των βάσεων και αποχώρηση από το ΝΑΤΟ.
• Αλληλεγγύη στον βασανισμένο λαό της Συρίας. Αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίσει τι θα απογίνει το καθεστώς Άσαντ χωρίς ξένες επεμβάσεις. Ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες. Κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, Έξω η Φρόντεξ.
• Όχι στον άξονα Ελλάδα-Κύπρος- Ισραήλ. Ναι στη φιλία ελληνοκυπρίων-τουρκοκυπρίων για να αποφασίσουν οι ίδιοι πως θα ζήσουν ειρηνικά στο νησί τους.
• Αλληλεγγύη στον αγώνα των Παλαιστίνιων και των Κούρδων ενάντια στην εθνική τους καταπίεση. Δεν υπάρχει «απαραβίαστο των συνόρων» για τον δικό τους αγώνα για απελευθέρωση.
• Ειρήνη και φιλία με τους γείτονες. Όχι παζάρια και εκβιασμούς για την ένταξη στην ΕΕ ή στο ΝΑΤΟ, δική τους υπόθεση είναι να ξεκαθαρίσουν ότι στους εργάτες συμφέρει το ΟΧΙ. Δεν είναι «αντιιμπεριαλιστικό» αίτημα το να βάζει η Αθήνα βέτο μέχρι να πάρει ανταλλάγματα για την ένταξη. Δικαίωμα των λαών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας να διαλέξουν όποιο όνομα θέλουν για τον τόπο τους χωρίς νονούς.
• Στοπ στον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών. Λεφτά για τις εργατικές ανάγκες, για σχολεία, νοσοκομεία και εργατικές κατοικίες, όχι για φρεγάτες και μαχητικά αεροπλάνα. Ούτε σκέψη για μεγαλύτερη στρατιωτική θητεία ή στράτευση των γυναικών.
Με έναν τέτοιο διεθνιστικό εργατικό προσανατολισμό μπορούμε να ενώσουμε τους αγώνες ενάντια στα Μνημόνια, ενάντια στις περικοπές, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις απολύσεις με την αντίσταση στην πολεμική απειλή που αγριεύει. Και να δυναμώσουμε την προοπτική ότι η μόνη λύση είναι η ανατροπή του συστήματος που γεννάει και τη φτώχεια και τον πόλεμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου