Η κυβερνητική προπαγάνδα έχει βαλθεί να μας πείσει ότι στην τρίτη αξιολόγηση δεν υπάρχουν οι δραματικές διαστάσεις που κυριαρχούσαν στις προηγούμενες.
Τότε υπήρχαν διαφωνίες ανάμεσα στους υπουργούς και την Τρόικα, ολονύκτιες διαπραγματεύσεις και επώδυνοι συμβιβασμοί. Τώρα τα πράγματα προχωράνε γρήγορα και η ατζέντα υποτίθεται ότι κυριαρχείται από τα “ευχάριστα”: σε ποιους και πώς θα δοθεί μέρισμα από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού που ξεπέρασε τους στόχους.
Όλη αυτή η σκηνοθεσία έχει πολύ συγκεκριμένους στόχους.
Πρώτο, να κάνει τους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς “κανονικότητα”, να μας μάθει να ζούμε με τα θηριώδη πλεονάσματα για πολλά χρόνια, αφού οι στόχοι αποδεικνύονται “ρεαλιστικοί” και δίνουν και μέρισμα.
Δεύτερο, να καλλιεργήσει κατάλληλο κλίμα για την “έξοδο στις αγορές”, δείχνοντας ότι η διαχείριση του χρέους έχει βρει το δρόμο της, αφού Τρόικα, κυβέρνηση και τραπεζίτες ψέλνουν συντονισμένα αυτό το τροπάριο.
Επίθεση
Και τρίτο, να συγκαλύψει πίσω από αυτό το σκηνικό το χειρότερο μέτρο που περιέχει η τρίτη αξιολόγηση, την επίθεση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Κυβέρνηση και Τρόικα συμφώνησαν ότι πλέον για να κηρύξει ένα σωματείο απεργία πρέπει να εξασφαλίσει το 50% συν 1 των εγγεγραμμένων μελών του.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως επιτυχία (που τάχα “απαλύνει” το χτύπημα) το γεγονός ότι η ρύθμιση αυτή θα αφορά μόνο στα πρωτοβάθμια σωματεία και όχι στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η τρίπλα στοχεύει στην ενίσχυση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας σε βάρος της βάσης. Πάντα οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα (για να μην μιλήσουμε για τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ) είναι πιο δυσκίνητα (για να το πούμε ευγενικά) από τα πρωτοβάθμια σωματεία.
Αρκεί να θυμηθούμε τους αγώνες της Μεταπολίτευσης για να δούμε πόσο αληθινό είναι αυτό. Πρώτα έδωσε ο κόσμος τις μάχες του μέσα στους χώρους δουλειάς στήνοντας σωματεία και ύστερα ακολούθησε ο “εκδημοκρατισμός” της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας πυραμίδας. Και σήμερα, μετά από τόσες δεκαετίες “εκδημοκρατισμού” της γραφειοκρατίας, αν δεν πάρει η βάση τις πρωτοβουλίες, τότε οι κορυφές δεν σηκώνονται ποτέ από τα τραπέζια του διαλόγου με τα υπουργεία και την εργοδοσία.
Αλίμονο αν αφήσουμε τα πρωτοβάθμια σωματεία στο έλεος του κάθε δικαστή να κρίνει αν μια απεργία είχε το 50% συν 1 για να προκηρυχτεί. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες μέσα στους χώρους δουλειάς έχουν μόνο μια επιλογή: άμεσα ξεσηκωμός για πανεργατική απεργία ενάντια σ' αυτή την επίθεση. Και διαρκής αγώνας για το δυνάμωμα του συνδικαλισμού μέσα στους χώρους δουλειάς, για σωματεία, επιτροπές και συντονισμούς παντού.
Γιατί μόνο έτσι το εργατικό κίνημα θα καταφέρει να ξηλώσει τα Μνημόνια για πάντα και να ανοίξει το δρόμο για μια κοινωνία όπου κουμάντο θα κάνουν οι εργάτες.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως επιτυχία (που τάχα “απαλύνει” το χτύπημα) το γεγονός ότι η ρύθμιση αυτή θα αφορά μόνο στα πρωτοβάθμια σωματεία και όχι στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η τρίπλα στοχεύει στην ενίσχυση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας σε βάρος της βάσης. Πάντα οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα (για να μην μιλήσουμε για τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ) είναι πιο δυσκίνητα (για να το πούμε ευγενικά) από τα πρωτοβάθμια σωματεία.
Αρκεί να θυμηθούμε τους αγώνες της Μεταπολίτευσης για να δούμε πόσο αληθινό είναι αυτό. Πρώτα έδωσε ο κόσμος τις μάχες του μέσα στους χώρους δουλειάς στήνοντας σωματεία και ύστερα ακολούθησε ο “εκδημοκρατισμός” της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας πυραμίδας. Και σήμερα, μετά από τόσες δεκαετίες “εκδημοκρατισμού” της γραφειοκρατίας, αν δεν πάρει η βάση τις πρωτοβουλίες, τότε οι κορυφές δεν σηκώνονται ποτέ από τα τραπέζια του διαλόγου με τα υπουργεία και την εργοδοσία.
Αλίμονο αν αφήσουμε τα πρωτοβάθμια σωματεία στο έλεος του κάθε δικαστή να κρίνει αν μια απεργία είχε το 50% συν 1 για να προκηρυχτεί. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες μέσα στους χώρους δουλειάς έχουν μόνο μια επιλογή: άμεσα ξεσηκωμός για πανεργατική απεργία ενάντια σ' αυτή την επίθεση. Και διαρκής αγώνας για το δυνάμωμα του συνδικαλισμού μέσα στους χώρους δουλειάς, για σωματεία, επιτροπές και συντονισμούς παντού.
Γιατί μόνο έτσι το εργατικό κίνημα θα καταφέρει να ξηλώσει τα Μνημόνια για πάντα και να ανοίξει το δρόμο για μια κοινωνία όπου κουμάντο θα κάνουν οι εργάτες.
Πηγή : ergatiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου