Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ για το Μακεδονικό

1. Το “Μακεδονικό” δεν είναι ένα “ιστορικό εθνικό θέμα”, αλλά ένα σύγχρονο πολιτικό ζήτημα. Η διαμόρφωση της μακεδονικής εθνότητας και εθνικής συνείδησης ακολουθεί παράλληλη πορεία με αυτήν των άλλων βαλκανικών εθνών (ελληνικό, σερβικό, αλβανικό, βουλγαρικό κλπ), κατά τη μακρόχρονη κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των επακόλουθων ένοπλων συγκρούσεων μεταξύ των νεογέννητων κρατών (Μακεδονικός Αγώνας, Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α' Παγκόσμιος). Από αυτό προκύπτουν δύο βασικές διαπιστώσεις. 

Πρώτον, ο εθνικά προσδιοριστικός όρος “Μακεδόνας” είναι εξίσου παλιός με άλλους και όχι μια εφεύρεση της δεκαετίας του '90 με αλυτρωτικά κίνητρα. Δεύτερον, η δημιουργία των νέων κρατών, με τα σύνορά τους που χαράχτηκαν με το αίμα των λαών της περιοχής δεν έλυσε κανένα “εθνικό ζήτημα”, αλλά αντιθέτως μέσα σε καθένα από αυτά παρέμειναν πολυάριθμες μειονότητες που καταπιέστηκαν αλύπητα. Για αυτό το λόγο, το ιστορικό αίτημα για τη σοσιαλιστική ομοσπονδία των Βαλκανίων εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί πυξίδα για τη συναδέλφωση των λαών. 

2. Το ελληνικό κράτος ανακάλυψε με νέα ορμή το πρόβλημα με την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας όταν αυτή προέκυψε ως ανεξάρτητο κράτος, με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρχικά εξαπέλυσε μια νέα “εθνική εκστρατεία”, κατασκευάζοντας έναν φανταστικό εχθρό, με διπλό στόχο: αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας ως περιφερειακής ιμπεριαλιστικής δύναμης και οικοδόμηση της εθνικής ενότητας στο εσωτερικό. Στη συνέχεια προσπάθησε να βρει ένα συμβιβασμό, σε αρμονία με τις ντιρεκτίβες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά ο ασκός του Αιόλου είχε ανοίξει και δεν μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας δυστυχώς πλαισιώθηκαν από όλο το πολιτικό φάσμα, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, ενώ οργανώσεις και αγωνιστές που έκαναν διεθνιστική προπαγάνδα σύρθηκαν στα δικαστήρια. 

Η προθυμία-και ικανότητα- της ελληνικής κυβέρνησης να έχει ρόλο νονού στο νεοϊδρυθέν κράτος πήγε παράλληλα με την ορμητική εισβολή του ελληνικού κεφαλαίου που γρήγορα είδε την ευκαιρία για νέες αγορές που ανοίγονταν και όντως γρήγορα κατάφερε να έχει πρωταγωνιστική θέση στην οικονομία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, όπως και σε άλλες βαλκανικές αγορές, εκτοπίζοντας ακόμα και θεωρητικά μεγαλύτερους ανταγωνιστές. Η διείσδυση στη χώρα και στα Βαλκάνια, με τον κλασικό ιμπεριαλιαστικό τρόπο (τράπεζες, τηλεπικοινωνίες, αυτοκινητόδρομοι, ενέργεια κ.ά.), ήταν στρατηγική επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου στα επόμενα χρόνια, πρώτα ως κομμάτι του σχεδίου της “σφαίρας της δραχμής” και αργότερα με τη βοήθεια του “σκληρού” Ευρώ. Παράλληλα με την αφαίμαξη του λαού της από τις ελληνικές επιχειρήσεις, το οικονομικό εμπάργκο τη δεκαετία του '90 γονάτισε μια ήδη αδύναμη οικονομία. 

3. Φυσικά η προπαγάνδα απέναντι στον εκ βορρά κίνδυνο για τη “Μακεδονία μας” δεν είναι καινούργια, αλλά προβάλλεται διαχρονικά από το ελληνικό κράτος. Από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου και τις δίκες των “αυτονομιστών”, όλες οι κυβερνήσεις υπογραμμίζουν τον δήθεν αλυτρωτισμό που δημιουργεί και μόνο η χρήση του προσδιορισμού από τους εθνικά Μακεδόνες. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον αντισλαβισμό προστίθεται και ο αντικομμουνισμός, καθώς το εθνικό αφήγημα, που επιβιώνει ως επίσημη γραμμή του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, είναι ότι η  Λαϊκή, και αργότερα Σοσιαλιστική, Δημοκρατία της Μακεδονίας, που ήταν μια από τις 6 Ομόσπονδες Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, ήταν δημιούργημα του Τίτο, που σκοπός του ήταν η προσάρτηση εδαφών της Ελλάδας και κυρίως του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, μαζί και η σημερινή, εξακολουθούν να επιστρατεύουν αυτή τη ρατσιστική και αντικομμουνιστική αφήγηση. Πάντως, ο “μακεδονικός αγώνας” του ελληνικού κράτους στο διεθνές επίπεδο ήταν στο επίπεδο της προπαγάνδας και έλαβε την επιθετική του μορφή μόνο όταν το νέο κράτος άνοιξε στην καπιταλιστική αγορά. 

4.Αντιθέτως στο εσωτερικό, το ελληνικό κράτος ακολούθησε μια έμπρακτη πολιτική, αρχικά αφομοίωσης και εξελληνισμού, αργότερα ανοιχτής καταστολής της μακεδονικής μειονότητας που ζούσε και εξακολουθεί να ζει κοντά στα βόρεια σύνορα της χώρας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι υποχρεώθηκαν να μη μιλάνε τη γλώσσα τους, στερήθηκαν των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων τους, ενώ τόποι και οικογένειες κυριολεκτικά ξαναβαφτίστηκαν μαζικά. Αυτή η πολιτική εξανδραποδισμού οδήγησε στη συρρίκνωση της μειονότητας, η οποία εξακολουθεί να είναι αόρατη για το ελληνικό κράτος. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι διαχρονικά συνυπεύθυνες για το έγκλημα που συντελείται εις βάρος των εθνικά Μακεδόνων της Ελλάδας για πάνω από έναν αιώνα. 

5. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούν απαράλλαχτη πολιτική για το όνομα της Μακεδονίας - όπως και γενικά για τα λεγόμενα εθνικά θέματα - έχοντας φτάσει μέχρι και να φλερτάρουν με το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης (συνομιλίες Μητσοτάκη με τον “αντιιμπεριαλιστή” Μιλόσεβιτς περί διχοτόμησης του κράτους ανάμεσα σε Ελλάδα και Γιουγκοσλαβία στις αρχές της δεκαετίας του ΄90). Η σημερινή κυβέρνηση δεν αποτελεί εξαίρεση. Συνεχίζει την “εθνική πολιτική” με βάση τις “κόκκινες γραμμές”, και κυρίως το βέτο του Καραμανλή το 2008 στο Βουκουρέστι, με μοναδική απόκλιση μόνο προς τα δεξιά, τις ακραίες εθνικιστικές θέσεις των ακροδεξιών του Καμμένου. 

Χαρακτηριστικά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας ανοιχτά αντιμακεδονική γραμμή (αποκορύφωμα οι δηλώσεις Τσίπρα περί “μη ύπαρξης μακεδονικού έθνους”), προσπαθεί να αποδείξει ότι “κυβέρνηση της αριστεράς” μπορεί να ηγηθεί του “εθνικού αγώνα”. Αφενός με την υπόκλιση στις θέσεις της ακροδεξιάς, η οποία όμως δεν πείθεται εύκολα και αποθρασύνεται, με τον εθνικιστικό εσμό και τις φασιστικές γκρούπες να εμφανίζονται στη Θεσσαλονίκη. Αφετέρου όμως  προσπαθώντας να πείσει την λεγόμενη πατριωτική αριστερά, ότι αυτή θα δώσει λύση στα “εθνικά θέματα” με βάση ένα αφήγημα αρκετά δημοφιλές περί “Δεξιών προδοτών” και “Αριστερών πατριωτών”. 

Στο οπλοστάσιο των εκβιασμών της προστίθεται και η απειλή για μη ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, προοπτική που αποτελεί προτεραιότητα για την σημερινή κυβέρνηση Ζάεφ. Η ελληνική κυβέρνηση επαίρεται ότι έχει την υποστήριξη των εταίρων της και επομένως η Ελλάδα συμπεριφέρεται ως αυτό που είναι, δηλαδή το ΝΑΤΟ και η ΕΕ στην περιοχή. Η εργατική τάξη και η φτωχολογιά της Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από την ένταξη της χώρας στους ευρωατλαντικούς υπερεθνικούς σχηματισμούς. Ωστόσο, η σύγκρουση με την προοπτική της ένταξης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ είναι υπόθεση των ταξικών μας αδερφών στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, και όχι της επιβολής του ελληνικού κράτους Η κύρια όψη του θέματος της ονομασίας, λοιπόν, είναι σαφώς ο τσαμπουκάς, η καταπίεση και το βέτο του ελληνικού κράτους. 

6. Το σημαντικότερο άλλοθι που επιστρατευόταν ανέκαθεν δυστυχώς και από την αριστερά στο μακεδονικό είναι ο εθνικιστικός χαρακτήρας των ισχυρισμών των εθνικά Μακεδόνων ότι αποτελούν συνέχεια των αρχαίων Μακεδόνων. Αποκορύφωμα ήταν η εποχή της διακυβέρνησης Γκρούεφσκι, που πράγματι είχε έναν ακραία εθνικιστικό λόγο και προς το εξωτερικό και προς το εσωτερικό (Πρόγραμμα Σκόπια 2014, ακραία καταπίεση αλβανικής μειονότητας). Η νέα κυβέρνηση Ζάεφ δεν παρέχει πλέον αυτό το άλλοθι. Στα πλαίσια ενός αστικού εκσυγχρονισμού της χώρας, το σχέδιο Σκόπια 2014 εγκαταλείφθηκε, οι σχέσεις με τους Αλβανούς αποκαθίστανται, ενώ και στο όνομα η κυβέρνηση Ζάεφ είναι υποχωρητική, στην διακαή προσπάθειά της να εντάξει τη χώρα στο κλαμπ των ισχυρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκλογή Αλβανού προέδρου του κοινοβουλίου για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και η ιστορικής σημασίας αναγνώρισης των αλβανικών ως επίσημης ισότιμης γλώσσας του κράτους. 

Εξάλλου, η επιμονή αποκλειστικά στη γεωστρατηγική όψη του ζητήματος και η άποψη ότι ο βασικός λόγος που γίνεται είναι η σύγκρουση των ΗΠΑ και της ΕΕ με τη Ρωσία, αποκρύπτει το πραγματικό πρόβλημα. Εδώ να ξαναπούμε ότι και η φαντασίωση της καταγωγής από τον Μεγαλέξανδρο και η ένταξη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι κομμάτια μιας αστικής πολιτικής, εντελώς ξένης με τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των λαών της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. 

Ωστόσο, το μακεδονικό ζήτημα δεν είναι ζήτημα σύγκρουσης δύο εθνικισμών. Η βασική του όψη δεν είναι οι ιστορικές ανακρίβειες που όντως επιστρατεύουν η ελληνική και η μακεδονική πλευρά. Η βασική πλευρά του είναι ο αντιδραστικός ρόλος που παίζει το ελληνικό κράτος που βασίζεται στη σχετική συντριπτική οικονομική, πολιτική και στρατιωτική υπεροχή του. Με βάση αυτό το συσχετισμό δύναμης, η φοβία για τον μακεδονικό «αλυτρωτισμό» λόγω του ονόματος δεν είναι μόνο εθνικιστική, είναι και γελοία. Η δε υπαρκτή προσπάθεια εμπλοκής των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δεν αλλοιώνει σε τίποτα το δικαίωμα του καθενός στον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση. Υπάρχει ένα αντιδραστικό στρατόπεδο στο μακεδονικό ζήτημα, και αυτό είναι το ελληνικό κράτος, το ελληνικό κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. 

7. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει από τη μεριά της να οικοδομήσει μια νέα εθνική ενότητα με κορμό την “Αριστερά”. Εμφανίζεται δε ως η δήθεν λογική πλευρά, που είναι διατεθειμένη να καταβάλει προσπάθεια για την “εξεύρεση λύσης”. Η αποδοχή ονομασίας που περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία μπορεί στις διαπραγματεύσεις να παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως υποχώρηση και στο εσωτερικό να καταγγέλλεται από την ακροδεξιά ως ενδοτισμός. Ωστόσο, για μας είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση δεν κάνει καμία υποχώρηση αφού βρίσκεται σε θέση ισχύος. Για μας το ζήτημα του ονόματος είναι ξεκάθαρο. Η υιοθέτηση του αιτήματος για «σύνθετη ονομασία» είναι αντικειμενικά αποδοχή της γραμμής της ελληνικής κυβέρνησης και της ελληνικής αστικής τάξης. Η γειτονική χώρα έχει όνομα, λέγεται Δημοκρατία της Μακεδονίας και οποιαδήποτε άλλη ονομασία συνιστά παραχώρηση δική της και παραβίαση του δικαιώματος στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό. Δεν θα γίνουμε συνένοχοι σε αυτή την επιβολή. 

8. Απέναντι στον νέο επιθετικό εθνικισμό που τροφοδοτείται και από την κυβερνητική πολιτική και την προοπτική διοργάνωσης εθνικιστικών συλλαλητηρίων, τα καθήκοντά μας είναι μεγάλα. Η σύγκρουση με τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τους φασίστες που θα προσπαθήσουν να σηκώσουν κεφάλι και ο αγώνας για να επικρατήσουν οι διεθνιστικές φωνές μέσα στην εργατική τάξη και τους καταπιεζόμενους και εκμεταλλευόμενους στην Ελλάδα είναι πρώτιστη προτεραιότητα για μας.

• ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑ
• ΚΑΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ ΜΑΣ. ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΚΑΝΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
• ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΠΛΗΡΗ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
• ΟΧΙ ΣΤΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ. ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΜΙΣΟΣ
• ΤΑΞΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ-ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ ΟΙ ΚΟΙΝΟΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ
• ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Ιανουάριος 2018

ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ