Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 400)

Η επιχείρηση της δήθεν αναζήτησης συμβιβασμού για το «όνομα» της ΠΓΔΜ είναι μια βρώμικη υπόθεση.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται για μια γρή­γο­ρη τα­κτο­ποί­η­ση της επέ­κτα­σης του ΝΑΤΟ στα Δυτ. Βαλ­κά­νια, για την ανά­πτυ­ξη μιας νέας με­γά­λης στρα­τιω­τι­κής βάσης και σύγ­χρο­νων οπλι­κών συ­στη­μά­των στο έδα­φος της γει­το­νι­κής χώρας, για μια επι­χεί­ρη­ση που έχει ανα­λά­βει να «τρέ­ξει» η κυ­βέρ­νη­ση του Αλέξη Τσί­πρα για λο­γα­ρια­σμό των ΗΠΑ. Μια κυ­βέρ­νη­ση που χρη­σι­μο­ποιεί το όνομα και τα σύμ­βο­λα της Αρι­στε­ράς, έχει ανα­λά­βει να λει­τουρ­γή­σει ως μπρά­βος του με­γα­λύ­τε­ρου στρα­τιω­τι­κού συ­να­σπι­σμού του ιμπε­ρια­λι­σμού σε μια άκρως ευαί­σθη­τη και αστα­θή πε­ριο­χή.

Γι’ αυτό οι επι­κε­φα­λής του να­τοϊ­κού μη­χα­νι­σμού δια­μη­νύ­ουν προς την κυ­βέρ­νη­ση Ζάεφ ότι «δεν υπάρ­χει Plan B» και απαι­τούν να συμ­μορ­φω­θεί γρή­γο­ρα με τους όρους και τις απαι­τή­σεις της Αθή­νας.

Αυτή η εξέ­λι­ξη, αν και όταν ολο­κλη­ρω­θεί, δεν θα έχει τί­πο­τα θε­τι­κό για τους λαούς της πε­ριο­χής και μαζί για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις στην Ελ­λά­δα. Η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ στα Δυτ. Βαλ­κά­νια ση­μαί­νει με­γα­λύ­τε­ρη βύ­θι­ση της πε­ριο­χής στους οξυ­νό­με­νους εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, με­γα­λύ­τε­ρη έκ­θε­ση στον κίν­δυ­νο του πο­λέ­μου. Η ανά­πτυ­ξη των στρα­τιω­τι­κών βά­σε­ων ση­μαί­νει με­γα­λύ­τε­ρη πρόσ­δε­ση στην ουρά των μι­λι­τα­ρι­στών, ση­μαί­νει με­γα­λύ­τε­ρες θυ­σί­ες των λαϊ­κών στρω­μά­των προς όφε­λος των εμπό­ρων των όπλων. Η συμ­μα­χία με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, που πάντα είχε ως νο­μι­μο­ποι­η­τι­κή δι­καιο­λο­γία την επι­δί­ω­ξη «εθνι­κού οφέ­λους», οδη­γεί σε συ­ντη­ρη­τι­κό­τε­ρες και ακόμα πιο ελεγ­χό­με­νες από τον ιμπε­ρια­λι­σμό πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις.

Από τη σκο­πιά των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων οφεί­λου­με να πούμε ένα κα­θα­ρό ΟΧΙ σε αυτήν τη βρώ­μι­κη επι­χεί­ρη­ση και να εκ­φρά­σου­με την πιο έντο­νη απο­δο­κι­μα­σία μας προς όποιους την υπο­στη­ρί­ζουν.

Το ζή­τη­μα της φι­λί­ας και της συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ των λαών της πε­ριο­χής είναι μια τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή υπό­θε­ση. Που μπο­ρεί να προ­ω­θη­θεί με βάση απλές δη­μο­κρα­τι­κές αρχές, όπως ο αλ­λη­λο­σε­βα­σμός, η απο­κή­ρυ­ξη για λό­γους αρχής της πο­λε­μι­κής βίας και των εδα­φι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων και προ­σαρ­τή­σε­ων, η ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος στον αυ­το­προσ­διο­ρι­σμό και ο σε­βα­σμός στα δι­καιώ­μα­τα των μειο­νο­τή­των. Η ανα­θέρ­μαν­ση του πο­λέ­μου στη γει­το­νι­κή Συρία, αυτή τη φορά με «άξονα» τον απο­κλει­σμό των Κούρ­δων από το δι­καί­ω­μα στην αυ­το­διά­θε­ση, απο­δει­κνύ­ει πόσο επι­κίν­δυ­νη μπο­ρεί να είναι η πα­ρα­βί­α­ση των δη­μο­κρα­τι­κών αρχών στο όνομα της εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας. Όμως η ει­λι­κρι­νής προ­ώ­θη­ση μιας πο­λι­τι­κής ει­ρή­νης και φι­λί­ας, προ­ϋ­πο­θέ­τει τη ρήξη με τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, αλλά και τη ρήξη με τις ντό­πιες κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις, που τα συμ­φέ­ρο­ντά τους κρύ­βο­νται πάντα πίσω από τους «εθνι­κούς μύ­θους». Η κυ­βέρ­νη­ση του Αλ. Τσί­πρα δεν πλη­ρεί καμιά από αυτές τις δύο προ­ϋ­πο­θέ­σεις.

Ακρι­βώς γι’ αυτό η πο­λι­τι­κή της είναι επι­κίν­δυ­νη στα Βαλ­κά­νια, αλλά και επι­κίν­δυ­νη στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας.

Μετά το συλ­λα­λη­τή­ριο στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, εί­δα­με τις επι­θέ­σεις των ακρο­δε­ξιών μπρά­βων και των με­θυ­σμέ­νων από το δη­λη­τή­ριο του εθνι­κι­σμού χου­λι­γκά­νων, ενά­ντια σε αντιε­ξου­σια­στι­κές κα­τα­λή­ψεις και σε στέ­κια κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης. Είναι μια προει­δο­ποί­η­ση, που πρέ­πει να βάλει τους πά­ντες σε συ­να­γερ­μό. Η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ δη­μιουρ­γεί κοι­νω­νι­κή ερή­μω­ση, ενώ ταυ­τό­χρο­να πε­ριο­ρί­ζει τις ερ­γα­τι­κές αντι­στά­σεις. Δη­μιουρ­γεί έτσι ένα «θερ­μο­κή­πιο» για την ανά­πτυ­ξη της ακρο­δε­ξιάς επι­θε­τι­κό­τη­τας. Τα πρυ­πτο­φα­σι­στι­κά φύλλα δεν κρύ­βουν τις φι­λο­δο­ξί­ες τους για μια ακρο­δε­ξιά αντε­πί­θε­ση, για έναν ευρύ ρόλο ενός νέου «πόλου» υπό το στρα­τη­γό Φρ. Φρα­γκού­λη, που ήταν ο κε­ντρι­κός ομι­λη­τής στο συλ­λα­λη­τή­ριο της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Η Χρυσή Αυγή προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για την «επέ­τειο» των Ιμίων, συν­δέ­ο­ντας την κι­νη­το­ποί­η­σή της με την προ­ο­πτι­κή ενός συλ­λα­λη­τη­ρί­ου για το «μα­κε­δο­νι­κό» στην Αθήνα.

Δεν πρέ­πει να αφή­σου­με την ακρο­δε­ξιά και τους νε­ο­να­ζί να ση­κώ­σουν κε­φά­λι!

Η Αρι­στε­ρά και οι αγω­νι­στές του κι­νή­μα­τος δεν πρέ­πει να ξε­χά­σουν την εμπει­ρία του 1992, όταν τα τότε εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια απο­τέ­λε­σαν τη μήτρα για τη με­τέ­πει­τα ανά­πτυ­ξη του ΛΑΟΣ και της Χρυ­σής Αυγής.

Απέ­να­ντι στον εθνι­κι­σμό απαι­τεί­ται ιδε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο, πλή­ρους από­στα­σης και κά­θε­της δια­φο­ρο­ποί­η­σης. Με την έν­νοια αυτή προ­σέ­φε­ραν κακές υπη­ρε­σί­ες όσοι επέ­λε­ξαν «ευ­έ­λι­κτη» στάση απέ­να­ντι στα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια και χει­ρό­τε­ρα όσοι/ες διέ­κρι­ναν μέσα στις γραμ­μές τους μια κά­ποια απόρ­ρι­ψη της «προ­δο­σί­ας» του Τσί­πρα.

Η σκλη­ρή στάση απέ­να­ντι στην απα­ρά­δε­κτη κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή είναι ανα­γκαία, αλλά οφεί­λει επί­σης να είναι κα­θα­ρή: από αρι­στε­ρή, αντι­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή και αντι­πο­λε­μι­κή σκο­πιά σε πλήρη ρήξη με τις επι­κίν­δυ­νες εθνι­κι­στι­κές αρ­λού­μπες. 

Πηγή : rproject