ΕΕΚ : ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Προς το 15ο Συνέδριο του ΕΕΚ

[Eισήγηση στην Προσυνεδριακή Ολομέλεια Αθήνας της 7ης Mαΐου, βασισμένης στην προεργασία της ειδικής επιτροπής της K.E. του EEK πάνω στην πολιτική κατάσταση στη χώρα.]

Βρισκόμαστε σε ώρα μάχης! Στις 6 Μαΐου άρχισε η τέταρτη Γενική Απεργία, 48ωρη αυτή την φορά, ενάντια στο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που με fast track διαδικασίες αποφάσισε να περάσει από τη Βουλή κατ’ εντολή της ΕΕ, του ΔΝΤ, των περιβόητων “θεσμών” του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Βρισκόμαστε σε μάχη σε πεδίο ναρκοθετημένο εξαρχής από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, συνεπικουρούμενων από την βολική “εξ αριστερών” αντιπολίτευση του κλεισμένου στον εαυτό του ΠΑΜΕ. Αλλά δεν υποτασσόμαστε μοιρολατρικά, η νέα καταστροφή που ετοιμάζουν δεν σηκώνει “βελτιώσεις”, πρέπει να νικήσουμε!

Αυτό σημαίνει πρώτα-πρώτα ότι οι επαναστάτες κι όλοι οι ταξικοί αγωνιστές πρέπει να παλέψουμε, ενάντια στους γραφειοκρατικούς φραγμούς, να περάσει η τύχη του αγώνα στα χέρια της εργατικής τάξης των συνελεύσεων και των εκλεγμένων αγωνιστικών οργάνων τους που αρνούνται την ταξική συνεργασία με ΕΕ-ΔΝΤ και τη συνθηκολόγα κυβέρνηση του τρίτου μνημονίου – και να παλέψουμε σκληρά για να μετασχηματίσουμε την απεργιακή κινητοποίηση σε Γενική Απεργία διαρκείας μέχρι να σκιστεί το αντιλαϊκό νομοσχέδιο, να αποτινάξουμε τον ζυγό της ΕΕ, του ΔΝΤ, του κεφαλαίου, για να γκρεμιστεί η φυλακή των διαρκών Μνημονίων της πείνας και της ανεργίας μαζί και οι διαχειριστές τους, οι τωρινοί, οι προηγούμενοι κι οι επίδοξοι να κυβερνήσουν.

Πρέπει και μπορούμε να νικήσουμε, όσο μεγάλες κι αν φαντάζουν οι δυσκολίες, όση αποθάρρυνση κι αν σπέρνουν κυβέρνηση και γραφειοκράτες. Αλλά για να νικήσεις στην μάχη πρέπει να είσαι αποφασισμένος να κερδίσεις τον πόλεμο - τον ταξικό, πολιτικό και κοινωνικό πόλεμο με το χρεοκοπημένο σύστημα της κεφαλαιοκρατίας, για την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό, την μόνη εναλλακτική διέξοδο από την φρίκη της καπιταλιστικής κρίσης.

Η μάχη και προπαντός η νίκη της δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις για την τελική έκβαση του πολέμου. Η Γενική Απεργία διαρκείας δεν είναι απλώς συνδικαλιστική σύγκρουση, είναι πάντα πολιτική μάχη με την κεντρική εξουσία και το Κράτος. Θέτει το ζήτημα της αποφασιστικής αναμέτρησης. Δεν το λύνει από μόνη της.
Δεν έχουμε απλώς οικονομική κρίση και οικονομική χρεοκοπία. Έχουμε και χρεοκοπία του όλου αστικού πολιτικού συστήματος, η οποία εκτίναξε καταρχήν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, για να απονομιμοποιηθεί στη συνέχεια κι αυτός με την κατά κράτος υποταγή του τον Ιούλιο 2015 και με την επιχείρηση εφαρμογής του ανεφάρμοστου έτσι κι αλλιώς τρίτου μνημονίου. Το μόνο βασικό όπλο που απέμεινε στον Τσίπρα είναι ο... Μητσοτάκης, το σκιάχτρο της πιστής στο ΔΝΤ και στα μνημόνια Δεξιάς, η κινητοποίηση των “αντιδεξιών αντανακλαστικών” και η απεγνωσμένη επίκληση της λογικής του “μικρότερου κακού”, μια κι όπως είπε ο Τσίπρας, υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο, “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση”, επαναλαμβάνοντας με σκυμμένο το κεφάλι τον αλαζονικό ισχυρισμό της μακαρίτισσας Θάτσερ.

Παρόλο το σχετικό δημοσκοπικό προβάδισμα που φαίνεται να έχει η ΝΔ του “Κούλη” Μητσοτάκη, δεν έχει τα πολιτικά και οικονομικά εφόδια για να κερδίσει στις επερχόμενες κρίσιμες αναμετρήσεις με τις μάζες ενός έθνους αποκλήρων, με άλυτο και γιγάντιο το πρόβλημα της πλημμύρας των προσφύγων, σε μια περιοχή φλεγόμενη από πολέμους, με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που καταρρέει οικονομικά και πολιτικά. Δεν αρκούν οι δηλώσεις πίστης στο ΔΝΤ, οι απειλές του τσεκουροφόρου Βορίδη και οι τσιριχτές φωνές του φασίστα ομοϊδεάτη του Άδωνη, η βάρβαρη βία των ΜΑΤ και της κρατικής καταστολής, η στήριξη της Φώφης ή του ξερού πλέον Ποταμιού. Ακόμα και οι υποστηρικτές του Μητσοτάκη στην άρχουσα τάξη δεν αισιοδοξούν ότι θα έχει καλύτερες προοπτικές από εκείνες που είχε στις εκλογές η Δεξιά στην Ισπανία, την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Το καράβι θα παρέμενε ακυβέρνητο ουσιαστικά και με τα νερά να το κατακλύζουν απ’ όλες τις πάντες και τρύπες, καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει μπει ξανά στην ζώνη των ανεξέλεγκτων θυελλών.

Κρίση ταξικής κυριαρχίας

Δεν αντιμετωπίζουμε μόνο μια κυβερνητική κρίση, την κρίση μιας αστικής κυβέρνησης που πιέζεται από τα πάνω, από την ΕΕ/ΔΝΤ/ Κεφάλαιο κι από τα κάτω, από τον εξαθλιωμένο λαό, τον προδομένο αλλά όχι νικημένο ακόμα. Γι’ αυτό και οι κυβερνητικές εναλλακτικές λύσεις, μονοκομματικές, συνασπισμού, “εθνικής ενότητας ή σωτηρίας”, “τεχνοκρατών κ.λπ. είναι πια φθαρμένες πριν εφαρμοστούν ξανά. Αντιμετωπίζουμε μια κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος, του καθεστώτος συνολικά, μια κρίση εξουσίας. Και μάλιστα μια κρίση εξουσίας της άρχουσας τάξης παρατεταμένη, καθώς, με εξάρσεις και πρόσκαιρες υφέσεις, συνεχίζεται μαζί με την παγκόσμια κρίση 8 χρόνια, από τον Δεκέμβρη του 2008 κι αφού μεσολάβησαν διάφορες κοινοβουλευτικές εκλογές κι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις των μνημονιακών χρόνων που όλες τους απέτυχαν οικτρά και κέρδισαν μόνο τον αυτοεξευτελισμό τους και το μίσος των θυμάτων τους, της εργατικής τάξης, της νέας γενιάς, των ανέργων, των αστέγων, των φτωχών, παλιών και νέων, του λαού.

Η κρίση εξουσίας είναι κρίση ταξικής κυριαρχίας. Είτε η άρχουσα τάξη θα στερεώσει την κλυδωνιζόμενη κυριαρχία κι εξουσία της συντρίβοντας σε ταξικό πόλεμο την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είτε η εργατική τάξη θα πάρει η ίδια στα χέρια της την εξουσία και την τύχη της κοινωνίας, βγάζοντάς την από την καταστροφή. Αλλά μια τέτοια διέξοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από το κοινοβουλευτικό κανάλι, το θέατρο σκιών ενός αστικού Κοινοβούλιου, του οποίου, σήμερα, μάλιστα, έχει συρρικνωθεί ο ρόλος του στο να επισφραγίζει τις αυταρχικές εντολές των κέντρων εξουσίας του κεφαλαίου, διεθνούς και ντόπιου, πρώτα-πρώτα των ιμπεριαλιστικών “θεσμών” ΕΕ και ΔΝΤ. Δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη “συναίνεση” ή την ταξική συνεργασία δημίων και θυμάτων. Απαιτεί όχι απλώς ανατροπή μιας πολιτικής ή και μιας κυβέρνησης, απαιτεί κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα, την Ευρώπη, παγκόσμια. Και η επανάσταση για να νικήσει απαιτεί στρατηγική, τακτική, πρόγραμμα, οργάνωση της μαχητικής εμπροσθοφυλακής και αυτο-οργάνωση των μαζών στα δικά τους όργανα πάλης για την εξουσία.

Παγκόσμια καπιταλιστική κρίση

Αφετηρία μιας επαναστατικής μαρξιστικής στρατηγικής είναι οι παγκόσμιες συνθήκες, οι υλικοί-ιστορικοί όροι της επανάστασης στην εποχή του ιμπεριαλισμού, της καπιταλιστικής παρακμής. Η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2007 -η ιστορική δομική ενδόρρηξη της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου- όχι μόνο δεν λύθηκε αλλά και οι προσπάθειες συγκράτησής της μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς δημιούργησαν τους όρους, οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς για ένα ποιοτικό άλμα μέσα στο 2015.

Η κρίση γοργά εξαπλώθηκε από το επίκεντρό της, τις HΠΑ, στην ΕΕ και την ευρωζώνη όπου έσπασε ο πιο εύθραυστος κρίκος της, η Ελλάδα. Έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία και την επιβολή άγριας λιτότητας η κρίση υπερχρέωσης έχει επιδεινωθεί, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα είναι στο χείλος του γκρεμού (Ντόϋτσε Μπάνκ!), το χρέος όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ιταλίας και της Πορτογαλίας είναι μη βιώσιμο, ο φαύλος κύκλος χρέους-λιτότητας στραγγαλίζει μια βαλτωμένη οικονομία που βουλιάζει στον αποπληθωρισμό και την ύφεση.

Όλοι οι διεθνείς και εθνικοί ανταγωνισμοί έχουν οξυνθεί αφάνταστα, όπως φάνηκαν ακόμα και στις υποτιθέμενες “διαπραγματεύσεις¨ της αξιολόγησης της εφαρμογής του ανεφάρμοστου τρίτου μνημονίου. HΠΑ κατά ΕΕ, ΔΝΤ κατά Γερμανίας και Κομισιόν, ΔΝΤ και Γερμανία κατά ΕΚΤ, Γαλλία κατά Συμφωνίας ΤΤΙΡ, η προοπτική του Brexit που απειλεί όλη την ΕΕ, οι εργατικοί-λαϊκοί αγώνες σε Γαλλία και Νότια Ευρώπη, το φούντωμα των εθνικισμών, της άκρας Δεξιάς και του ρατσιστικού φασιστικού αγριανθρωπισμού σε όλη την Ευρώπη, Ανατολική και Δυτική.
Η λεγόμενη “προσφυγική κρίση” φέρνει όχι μόνο το τέλος της συνθήκης Σένγκεν, του δεύτερου πυλώνα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης μαζί με το ευρώ, αλλά και της ίδιας της ΕΕ που αποσυντίθεται πάνω σε αντίπαλες εθνικιστικές γραμμές.

Από την άλλη, την αντίθετη πλευρά, σε συνθήκες γενικευμένης πόλωσης, η άνοδος του εργατικού, λαϊκού, νεολαιΐστικου κινήματος κατά του Νόμου για την Εργασία στη Γαλλία και το κύμα της Nuit Debout -που ήδη περνάει σύνορα και θάλασσες όπως το έδειξε η Γιορτή των Ανέργων την Νύχτα της Πρωτομαγιάς στην Τύνιδα- ή ακόμα και η εκλογή του Εργατικού μουσουλμάνου δήμαρχου στο Λονδίνο, στη Μητρόπολη του βρετανικού ιμπεριαλισμού, ενάντια στο αντιδραστικό κύμα της ισλαμοφοβίας δείχνουν μιαν άλλη Ευρώπη του εργατικού -λαϊκού αγώνα, διαφορετική από εκείνη των εκλογικών συσχετισμών και νέων “κεντροαριστερών” κυβερνήσεων σε Ισπανία Πορτογαλία κ.λπ. που φετιχοποιεί εκ του πονηρού ο ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο).

Η παγκόσμια κρίση επιταχύνει την αποδιοργάνωση της ΕΕ και βαθαίνει το χάος αίματος στη Μέση Ανατολή. Η χρεοκοπημένη Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή συνάντησης και αλληλοδιείσδυσης αυτών των δύο γιγάντιων ιστορικών διαδικασιών.
Η φαρσοτραγωδία της “διαπραγμάτευσης” από τη μια μεθοδεύει νέα δεινά για τον καθημαγμένο λαό, από την άλλη επιχειρεί να αναβάλλει την αναπόφευκτη νέα έκρηξη και την προοπτική Grexit για τον Ιούλιο μετά το βρετανικό δημοψήφισμα. Η επιστολή Λαγκάρντ στις 5/5//16 ενόψει του Γιούρογκρουπ της 9/5 φανερώνει τους ασυμβίβαστους ανταγωνισμούς αλλά και την μεθόδευση της χρονικής μετάθεσης.

Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες

Το πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης δεν εκφράζει απλώς ένα ρεύμα συμπάθειας στα θύματα των πολέμων και στη δυστυχία τους αλλά και το δυναμικό ενός λαού προδομένου αλλά όχι νικημένου ακόμα. Οι λυσσασμένες προσπάθειες του κράτους και της κυβέρνησης να δαιμονοποιήσουν τους αλληλέγγυους (με τη συνδρομή και της ηγεσίας του ΚΚΕ), να ποινικοποιήσουν το κίνημα (δίωξη Π. Αντωνόπουλου κ.ά.), να στρατιωτικοποιήσουν - ΝΑΤΟποιήσουν το προσφυγικό με τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή την απόκρουση-επαναπροώθηση των προσφυγικών ρευμάτων στις τουρκικές φυλακές και στις διαλυμένες χώρες τους, με την αισχρή Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που συνυπόγραψε ο Τσίπρας, εκφράζουν τούτο: τον φόβο απέναντι σ’ αυτό το δυναμικό του κινήματος αλληλεγγύης που προοπτικά εκδηλώνει και την τάση ενοποίησης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης με το νομαδικό προλεταριάτο των προσφύγων που αναδιοργανώνοντας την Ευρώπη σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις μπορεί και πρέπει να δώσει λύση.

Τώρα, η αιφνιδιαστική εξέλιξη της εκδίωξης Νταβούτογλου από τον επίδοξο νεο-Σουλτάνο Ερντογάν θέτει σε αμφισβήτηση την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, απειλεί με νέα επιδείνωση της κρίσης την πολιτική εξουσία της Μέρκελ και την ΕΕ συνολικά, με απρόβλεπτες συνέπειες για την Ευρώπη και την Ελλάδα αλλά και τη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα τις εξελίξεις σε Συρία και Κουρδιστάν.

Η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ

Όλοι οι διεθνείς και εθνικοί όροι σπρώχνουν τα αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα προς την κρίσιμη αναμέτρηση στην Ελλάδα.
Η ανάλυση και προειδοποιήσεις του Τρότσκυ προς τους κομμουνιστές, ήδη από το 1924, στη βάση της εμπειρίας της Οκτωβριανής Επανάστασης, του πρώτου κύματος της παγκόσμιας επανάστασης και των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της ΚΔ, είναι πολύτιμες σήμερα:

“Είναι η οικονομία ο αποφασιστικός παράγοντας αλλά μόνο σε τελευταία ανάλυση. Πιο άμεση σημασία έχουν αυτές οι πολιτικές-ψυχολογικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα τώρα μέσα στο γερμανικό προλεταριάτο και που έχουν τη δική τους λογική[...] Είναι αναγκαίο να στηρίξουμε αυτήν την διαδικασία με κάθε τρόπο. Είναι αναγκαίο να την επιταχύνουμε. Αλλά είναι αδύνατο να πηδήξουμε πάνω από τις αναπόφευκτες φάσεις του.[...] Οι επαναστάσεις δεν αναπτύσσονται μονάχα, οι επαναστάσεις οργανώνονται. Αλλά είναι δυνατό να οργανωθεί η επανάσταση μονάχα στη βάση της δικής της εσωτερικής εξέλιξης. Να αγνοήσουμε τις διαθέσεις κριτικής, προσοχής, σκεπτικισμού μέσα σε πλατιά στρώματα του προλεταριάτου μετά από όσα συνέβησαν σημαίνει ότι προχωράμε σε νέα ήττα.” (Βλ. The Five First Years of the Communist International, New Park Publications, τ. 1 σελ.7)
Ο απολογισμός της εμπειρίας από την άνοδο έως τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι απαραίτητος να γίνει διεξοδικά, κριτικά, αυτοκριτικά και συλλογικά στο εργατικό-λαϊκό κίνημα κίνημα και στο ΕΕΚ. Από τη μεριά μας μια πρώτη συμβολή είναι το κείμενο “Ελλάδα: ο σπασμένος κρίκος”. Πρέπει να αναπτυχθεί λαμβάνοντας υπόψη και τις εμπειρίες των αγώνων κι εξελίξεων των τελευταίων μηνών.

Δεν μπορεί να υποτιμηθούν με κανένα τρόπο οι “πολιτικές-ψυχολογικές διαδικασίες”, για τις οποίες μιλούσε ο Τρότσκυ, μέσα στην εργατική τάξη και τα πλατύτερα λαϊκά στρώματα μετά τη συνθηκολόγηση του Τσίπρα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου τον Ιούλιο του 2016, το σοκ, η σύγχυση, η απογοήτευση, η οργή, ο σκεπτικισμός, η αίσθηση της ματαίωσης και της αναποτελεσματικότητας. Η τεχνητή “υπεραισιοδοξία”, σαν αυτή που επικρατεί στην ρητορική του ΣΕΚ δεν μπορεί να κρύψει μια γραμμική και συνεπώς ρεφορμιστική αντίληψη της Ιστορίας που εκδηλώνεται, συν τοις άλλοις, και στη γραμμή ουράς στη ΓΣΕΕ. Να μιλάς ασταμάτητα για “τεράστιους αγώνες”, “τεράστια ανάπτυξη του κινήματος” κ.λπ., κ.λπ., μοιάζει με το να σφυρίζεις μέσα στην νύχτα για να ξορκίσεις τους φόβους σου ή και τον πανικό. Τελικά βαθαίνει ακόμα περισσότερο τον σκεπτικισμό μέσα στο λαό και το κίνημα. Μια επαναστατική μαρξιστική πρωτοπορία πρέπει να αντιπαλέψει πολιτικά, υπομονητικά, σθεναρά, χωρίς παραχωρήσεις, με επιχειρήματα, με βάθεμα της θεωρητικής -πολιτικής ανάλυσης κι εντατικοποίηση της παρέμβασης στην ταξική πάλη, με το μεταβατικό πρόγραμμα συγκεκριμενοποιημένο στην κάθε ειδική περίπτωση και συγκυρία, κάνοντας διαρκώς έναν ακριβή απολογισμό σε κάθε βήμα του αγώνα.
Η μαχητική ικανότητα της εργατικής τάξης και του φτωχού λαού το πείσμα τους, η ανάγκη να παλέψουν μια και δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια υποχώρησης, εκδηλώθηκαν από τα τέλη του 2015 με τέσσερις Γενικές Απεργίες ενάντια στο Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, τις κινητοποιήσεις των αγροτών και των επαγγελματιών της πόλης, μεμονωμένες απεργίες κλάδων, όπως η σημαντική 5ήμερη απεργία στα ΜΜΕ, ακόμα και οι ενθαρρυντικές νίκες των μαχητικότερων σχημάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σε εκλογές συνδικάτων.

Εάν η εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα είχαν ηττηθεί κατά κράτος, όπως ισχυρίζονται όσοι ταύτισαν ή ταυτίζουν την προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με το δυναμικό του κινήματος, άλλοι από ιμπρεσιονισμό και σύγχυση κι άλλοι από έναν αξεπέραστο σκεπτικισμό που υποτιμά διαρκώς τη δύναμη της εργατικής τάξης, δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί, παρόλη την κοινωνική καταστροφή και την πολιτική διάψευση των ελπίδων στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν κυριάρχησαν η ξενοφοβία, υπαρκτή και υποκινούμενη, ούτε η εξατομίκευση αλλά αντίθετα εμφανίστηκε στην Ελλάδα ένα πρωτοφανές και εκπληκτικό σε ευρωπαϊκή κλίμακα κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι παρόλο που μέχρι τώρα οι περιορισμένες και υπονομευμένες από τις γραφειοκρατίες κινητοποιήσεις δεν καταφέρνουν τον επιθυμητό στόχο, κάθε φορά, η στάση μερίδων του κινήματος σκληρύνεται και μαζί η στροφή σε μαχητικότερες κατευθύνσεις, η αναζήτηση εναλλακτικής από τα αριστερά, που δεν φαίνεται, όμως, ακόμα.

Εναλλακτική
Αυτή η εναλλακτική δεν μπορεί να είναι και δεν είναι το σταλινικό γραφειοκρατικό ΚΚΕ. Όσο κι αν συσπειρώνει στις γραμμές του και στις στεγανά κλειστές στον εαυτό του κινητοποιήσεις χιλιάδες αγωνιστές, σαν δύναμη στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και με μόνιμη αναφορά στην ηρωική κομμουνιστική παράδοση, δεν προβάλει ούτε πείθει ότι μπορεί ή θέλει να οδηγήσει σε μια εναλλακτική πρόταση εργατικής εξουσίας στο ορατό μέλλον. Συνδυάζει μια ριζοσπαστική ρητορική στην προπαγάνδα με ένα βαθύ συντηρητισμό στην καθημερινή πράξη που κανένας ακτιβισμός του ΠΑΜΕ δεν μπορεί να τον κρύψει. Παντρεύει την επαγγελία της “εργατικής -λαϊκής εξουσίας” και του “σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα (“όπως τον γνωρίσαμε” - κι όπως κατέρρευσε άδοξα) για το αόριστο μέλλον με ρεφορμιστικούς στόχους στο παρόν που δεν απειλούν το καπιταλιστικό σύστημα, λόγω υποτίθεται “αρνητικού συσχετισμού” κι “αξεπέραστων” αυταπατών των μαζών που δεν το ψηφίζουν... Όσους όρκους πίστης κι αν δίνει στον “μεγάλο Στάλιν” και τον σταλινισμό, θυμίζει συχνά τον διαχωρισμό ανάμεσα σε μάξιμουμ και μίνιμουμ πρόγραμμα που έκανε και η πριν το 1914 ιστορική σοσιαλδημοκρατία. Προπαντός δεν κρύβει την εχθρότητα του ιερατείου του Περισσού απέναντι σε κάθε ανεξάρτητη δραστηριότητα των ίδιων των μαζών, κυρίως όταν παίρνει διαστάσεις εξέγερσης, καταγγέλλοντας σαν ιμπεριαλιστική συνωμοσία κάθε τέτοιο φαινόμενο, από την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, το κίνημα των πλατειών από την Πουέρτα ντελ Σολ στο Σύνταγμα, τώρα τις ολονύκτιες καταλήψεις πλατειών στη Γαλλία με τις Nuits Debout ή και το κίνημα των Αλληλέγγυων στους πρόσφυγες στην Ελλάδα. Πίσω από τη συντηρητική αυτή στάση απέναντι σε κάθε τι που ξεπερνά τον διοικητικό, από τα πάνω έλεγχο όπως το ΚΚΕ τον εννοεί, βρίσκεται ο φόβος μιας γραφειοκρατίας που οι ιστορικές εξελίξεις την έχουν ξεπεράσει και απειλούν την πολιτική της επιβίωση σαν καρικατούρας ενός ένδοξου παρελθόντος.

Το κύριο εμπόδιο για να κάνει το εργατικό και λαϊκό κίνημα το πολιτικό, ενεργητικό ποιοτικό άλμα που απαιτούν οι καιροί δεν είναι ο “καναπές” που τους τον έκλεψαν κι αυτόν τα μνημόνια, αλλά η απουσία όχι απλώς μιας μαχητικής αριστερής αντιπολίτευσης αλλά μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, ικανής να δώσει λύση στην κρίση. Είναι αυτό το δυσαναπλήρωτο κενό, περισσότερο και από τον άθλιο ρόλο των πολιτικών-συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών, που εμποδίζει ένα γενικότερο, παλλαϊκό ξεσηκωμό. Πώς να πετύχει μια Γενική Απεργία περιορισμένου χρόνου που μάλιστα θα κηρυχθεί “όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο στην Βουλή”, όταν δηλαδή τα πάντα “κλειδώσουν”, για να μπει και τυπικά η ταφόπλακα;
Παρόλα αυτά οι Γενικές Απεργίες έχουν δείξει το πείσμα και προπαντός το ανεκμετάλλευτο μαχητικό δυναμικό που απειλεί τις συμφωνίες κυβέρνησης /ΕΕ/ΔΝΤ. Γι’ αυτό και η άγρια αστυνομική -κρατική καταστολή, όπως στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα το βράδυ της 8ης Μαΐου. Πρόκειται για προληπτική κρατική τρομοκρατία, συνοδευόμενη με υποκριτικές δηλώσεις του κυβερνητικού κόμματος, των ενόχων και συνενόχων του Τσίπρα.
Δεν αρκούν, όμως, μόνο να γίνουν “περισσότεροι” αγώνες, περισσότερος ακτιβισμός, σκληρότερη “εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση”. Απαιτείται μια εναλλακτική προοπτική εξουσίας. Όχι σε μια ακόμα “πραγματικά αντιμνημονιακή, δημοκρατική, πατριωτική κυβέρνηση της Αριστεράς” μέσα στον καπιταλισμό, όπως ζητάει η ΛΑΕ και οι διάφορες προσωποπαγείς αποσχίσεις της.
Με άλλα λόγια, απαιτείται να παλέψουμε σκληρά, υπομονητικά, ασυμβίβαστα, να κάνουμε πολιτική ζύμωση και πρακτική δουλειά, για να οργανωθεί, να οπλιστεί πολιτικά με τα αναγκαίο πρόγραμμα, να μετατραπεί η ίδια η εργατική τάξη, επικεφαλής των λαϊκών μαζών στην αναγκαία και μόνη λύση στην κρίση εξουσίας, στην εργατική εξουσία για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.

Ενιαιομετωπική κοινή δράση

Αυτό απαιτεί την πάλη για την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, του υποκειμένου της κοινωνικής απελευθέρωσης από το κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΔΝΤ. Πολιτική ανεξαρτησία, πρώτα -πρώτα από την ίδια την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς του Καμμένου, ενάντια στην παράλογη “λογική του μικρότερου κακού”. Σίγουρα πρέπει να αποφευχτεί το λάθος να ταυτίσουμε όσους ακολουθούν ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ με την ηγεσία που τους εξαπατά. Χωρίς να κρύβουμε την αλήθεια, χωρίς να χαριζόμαστε στα “αριστερά αναχώματα” του ΣΥΡΙΖΑ που συντηρούν τις ολέθριες αυταπάτες, είτε μένοντας μέσα είτε βγαίνοντας έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι μια αστική κυβέρνηση διαχειριστής της καπιταλιστικής κρίσης, μέρος ενός καπιταλιστικού κράτους υποταγμένου στην ΕΕ και τους “πιστωτές”, διαχειριστής όχι του μέλλοντός μας αλλά μιας αστικής εξουσίας σε κρίση. Πρέπει να ανατραπεί από τα κάτω κι από τα αριστερά.
“Από τα κάτω” σημαίνει από την μαζική κινητοποίηση του ίδιου του λαού, με επικεφαλής την εργατική τάξη, την εργαζόμενη και την άνεργη, την πρόσκαιρη “μαύρη εργασία”, το νομαδικό προλεταριάτο, ντόπιους και μετανάστες.
“Από τα αριστερά” σημαίνει, βέβαια, χωρίς καμιά παραχώρηση στη Δεξιά, πολεμώντας τη Δεξιά μέχρι τέλους, τόσο την ΝΔ όσο και τα δεκανίκια της στην αστική αντιπολίτευση και προπαντός τους Ναζί ομοϊδεάτες του Βορίδη και του Άδωνη, την χιτλερική μαφία της “Χρυσής Αυγής”. Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρόχωμα κατά του Μητσοτάκη και Σία, του ανοίγει τον δρόμο κι εφαρμόζει το μνημόνιο που ψήφισε μαζί του. Από τα αριστερά, σημαίνει από τις δυνάμεις που αντιπαλεύουν τον καπιταλισμό, για την επαναστατική ανατροπή του όλου σάπιου συστήματος, όχι απλώς της συγκυριακής πολιτικής του.  
Για την εργατική εξουσία, τη νίκη του σοσιαλισμού, του πανανθρώπινου κομμουνισμού.

Δεν αντιπαραθέτουμε τελεσιγραφικά την πολιτική και την προοπτική του ΕΕΚ. Επιμένουμε στην ενιαιομετωπική κοινή δράση στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα με εκείνα τα τμήματα της αριστεράς και του εργατικού κινήματος, που προσανατολίζονται αγωνιστικά και σε ρήξη με τον καπιταλισμό. Στην πορεία αυτής της κοινής δράσης, η κάθε δύναμη του εργατικού κινήματος θα έχει το δικαίωμα να διατηρεί το δικό της πολιτικό πρόγραμμα και το δικαίωμα της ανοιχτής πολιτικής κριτικής.
Από αυτήν την άποψη δεν μένουμε αδιάφοροι στα συντελούμενα στον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να αναστέλλουμε την κριτική μας για όλα τα κρίσιμα προβλήματα στρατηγικής, προπαντός σε κάθε τάση προσαρμογής και "μετωπικής συμπόρευσης" με τον "αριστερό" εθνικισμό και τα εγχειρήματα ενός ΣΥΡΙΖΑ Νο2 που κυριαρχούν στη ΛΑΕ, οδηγώντας την τελευταία από την “λαϊκή ενότητα” στον κατακερματισμό σε προσωποκεντρικά σχήματα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις δυνάμεις της οποίας το ΕΕΚ έχει δώσει πολλές κοινές μάχες, τόσο στην ευρύτερη ταξική πάλη όσο και σε πολιτικές μάχες όπου το ζήτημα της πολιτικής ανεξαρτησίας από τον ΣΥΡΙΖΑ δοκιμαζόταν τον Ιούνιο του 2012 και τον Σεπτέμβριο του 2015, παρόλες τις αδυναμίες της και τις άλυτες ακόμα εσωτερικές της αντιφάσεις και ταλαντεύσεις αποτελεί ένα σημείο αναφοράς και δίνει πολιτική στέγη σε πολλούς πρωτοπόρους αγωνιστές πανελλαδικά. Δεν αγνοούμε αυτό το γεγονός όπως και τις απαιτήσεις της συγκυρίας. Γι’ αυτό και απευθύναμε το Ανοικτό Γράμμα μας πρόσφατα, την ίδια στιγμή που το κάλεσμά μας απευθύνεται στις ευρύτερες μαχητικές ταξικές δυνάμεις πέρα από τα όρια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το ιστορικό καθήκον της πάλης για να αναδειχθεί μέσα στο λαό η εργατική τάξη σαν η εναλλακτική δύναμη εξουσίας είναι χρέος πρώτα και κύρια της επαναστατικής Αριστεράς που πρέπει να ανασυγκροτηθεί πάνω σε αρχές, ξεπερνώντας το κλείσιμο στο γκέτο της κάθε οργάνωσης, ξεπερνώντας σεχταρισμούς, καιροσκοπισμούς και λάθη που γίνονται πια βαρίδια ασήκωτα.
Η συσπείρωση της επαναστατικής Αριστεράς δεν σημαίνει διεύρυνση ενός γκέτο σε ένα μεγαλύτερο που προκύπτει από την άθροιση “συνιστωσών” που η μια προσπαθεί να καπελώσει την άλλη. Απαιτεί την αναγκαία και δυνατή υπέρβαση του παρελθόντος σύμφωνα με τις προκλήσεις του ιστορικού παρόντος.

Η επικείμενη αναμέτρηση, μέσα σε συνθήκες εντεινόμενης λαϊκής αναταραχής, απαιτεί πολιτική ζύμωση και οργάνωση της πάλης πάνω σε ένα Μεταβατικό Πρόγραμμα, με βασικούς προγραμματικούς στόχους, στους οποίους υπάρχει ήδη γενικότερη σύγκλιση, κυρίως για:

1. μονομερή διαγραφή του χρέους
2. εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, κάτω από εργατικό έλεγχο και αυτοδιαχείριση
3. άμεση ρήξη με Ε.Ε. και Ευρωζώνη, ΔΝΤ, αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και ΝΑΤΟ, ενάντια στην εθνικιστική απομόνωση, για τον διεθνισμό.

Επιμένουμε ιδιαίτερα στην πρόταση που κάναμε και στην κατάληξη του Ανοικτού Γράμματος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την επαναλαμβάνουμε και την καταθέτουμε για συζήτηση:

“Πώς θα προχωρήσουμε;

Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί μέσα από έναν ακόμα, άκαρπο γύρο κλειστών συζητήσεων γραφείων. Το ΕΕΚ προτείνει στους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τους οποίους μας συνδέουν πολύχρονοι κοινοί αγώνες αλλά και πέρα απ’ αυτήν, σε άλλες ταξικές μαχητικές δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, των κοινωνικών κινημάτων, των αυτόνομων και αυτο-οργανωμένων συλλογικοτήτων, των αγωνιστών του ευρύτερου ελευθεριακού χώρου, να προετοιμάσουμε συλλογικά και με όρους κινήματος τις πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για να συγκληθεί μια Πανελλαδική Ανοιχτή Αγωνιστική Συνδιάσκεψη όπου θα συζητηθεί και θα αποφασιστεί ένα Εναλλακτικό Πρόγραμμα Διεξόδου από την Κρίση, ενάντια στα μνημόνια, κάθε μνημονιακή κυβέρνηση, ενάντια και στα νεοφιλελεύθερα παραληρήματα της Δεξιάς και ακροδεξιάς. Μια εναλλακτική πρόταση “από τα κάτω” κι όχι από τις δομές εξουσίας του κεφαλαίου, του κράτους, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Μαζί θα πρέπει να επεξεργαστούμε και να αποφασίσουμε επίσης ένα απαραίτητο Σχέδιο Δράσεων σε όλη τη χώρα αλλά και στην περιοχή, στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και διεθνώς.”
Δεν επιδιώκουμε μια σύναξη όσων τοποθετούνται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, με την ελπίδα να φτιάξουμε κάποιο ευρύτερο χαοτικό χώρο ετερόκλητων ομάδων και παραλυτικής σύγχυσης.

Λέμε το εξής απλό: η άρχουσα τάξη στη χώρα μας και τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία διεθνώς μας επιβάλλουν ένα καθεστώς κοινωνικού κανιβαλισμού κι όλοι τους, οι μνημονιακές κυβερνήσεις, οι παλιές και η τωρινή, ισχυρίζονται ότι “δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση”. Η εργατική τάξη σαν τάξη, πρώτα-πρώτα τα πιο μαχητικά της τμήματα στο εργατικό κίνημα (το καθαυτό πολιτικό αλλά και το ταξικό πολιτικο-συνδικαλιστικό, μια και τα καθήκοντα τώρα όλα ανάγονται στο κεντρικό πολιτικό ζήτημα της εξουσίας) μπορεί και πρέπει να συζητήσει, πέρα από τους υπαρκτούς διαχωρισμούς στο εσωτερικό της, μέσα από τις δικές της ανεξάρτητες διαδικασίες, και να παρουσιάσει το δικό της εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση και το δικό της Σχέδιο δράσης πανελλαδικά για να το προωθήσει μέχρι την νίκη.

Φυσικά η Πανελλαδική Ανοιχτή Αγωνιστική Συνδιάσκεψη πρέπει να προετοιμαστεί: να υπάρξει ζύμωση, διάλογος, ώσμωση απόψεων μεταξύ διαφορετικών συλλογικοτήτων, οργανώσεων, κινήσεων, σχημάτων, ανένταχτων αγωνιστών σε όλα τα επίπεδα, με συναντήσεις, συσκέψεις, ανοιχτές συνελεύσεις σε τοπικό, περιφερειακό και τελικά σε πανελλαδικό επίπεδο. Όλα αυτά και άλλα πολλά που θα ανακύψουν στην πορεία πρέπει να γίνουν. Αλλά χωρίς κωλυσιεργίες, μικροκομματική μυωπία, μανούβρες, καπελώματα κι άλλες παθολογίες του χώρου.

Η κοινή δράση, το Ενιαίο Μέτωπο, οι συμμαχίες, η ανασυγκρότηση /συσπείρωση της επαναστατικής Αριστεράς δεν υποκαθιστούν, το αντίθετο, το αναγκαίο ιστορικό έργο της οργάνωσης της μαχόμενης εργατικής εμπροσθοφυλακής σε επαναστατικό κομμουνιστικό διεθνιστικό κόμμα της κοινωνικής επανάστασης, τμήμα μιας εργατικής Επαναστατικής Διεθνούς, σήμερα πιο αναγκαίας παρά ποτέ.
Αυτό το καθήκον σε όλες τις διαστάσεις του -θεωρητικές, πολιτικές, προγραμματικές, οργανωτικές, για το ρίζωμα στις μάζες και στα καίρια μέτωπα της ταξικής πάλης- τίθεται επιτακτικά στο ΕΕΚ και στους συντρόφους του διεθνώς στην Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς. Το 15ο Συνέδριό μας μπορεί και πρέπει να γίνει ένας αποφασιστικός σταθμός στην πορεία μας προς την επερχόμενη παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση.

Μάιος 2016