1η Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ : Για Την Ανασύνταξη Της Ριζοσπαστικής Αντιμνημονιακής Αριστεράς

του Αντώνη Νταβανέλου 

Η Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ ανέδειξε τη συσπείρωση ενός πολύτιμου μάχιμου δυναμικού της αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Πρό­κει­ται για μια ου­σια­στι­κή δια­φο­ρά ανά­με­σα στη ΛΑΕ και άλλα εγ­χει­ρή­μα­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που είτε προ­σα­να­το­λί­ζο­νται κυ­ρί­ως στην εκλο­γι­κή πα­ρέμ­βα­ση είτε θε­ω­ρούν ότι στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία προ­έ­χει η «ανα­συ­γκρό­τη­ση» (με έμ­φα­ση στη συ­ζή­τη­ση απο­τί­μη­σης της πε­ριό­δου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) και ότι η συ­στη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση αντι­κει­με­νι­κά ανα­βάλ­λε­ται για αρ­γό­τε­ρα.

Σε δύο μέρες πυ­κνής πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης, με όλες τις δυ­σκο­λί­ες μιας «ιδρυ­τι­κής» δια­δι­κα­σί­ας, η ΛΑΕ ενέ­κρι­νε ένα πλαί­σιο Προ­γραμ­μα­τι­κών Θέ­σε­ων και μια Πο­λι­τι­κή Από­φα­ση, που συ­γκρο­τεί τον «οδικό χάρτη» δρά­σε­ων των το­πι­κών και κλα­δι­κών ορ­γα­νώ­σε­ών της. Τα κεί­με­να αυτά έχουν ανα­γκα­στι­κά το χα­ρα­κτή­ρα ενός «συμ­βι­βα­σμού» με­τα­ξύ φα­νε­ρών πο­λι­τι­κών απο­κλί­σε­ων, αλλά όπως δια­πί­στω­σε η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των συ­νέ­δρων αυτός ο συμ­βι­βα­σμός έχει προ­ω­θη­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. 

Δεν θα μπο­ρού­σε να είναι αλ­λιώς: η ΛΑΕ είναι ένας με­τω­πι­κός πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας και κατά συ­νέ­πεια οι συ­γκρο­τη­τι­κές συμ­φω­νί­ες θα πρέ­πει να είναι ευ­ρύ­χω­ρες. Ταυ­τό­χρο­να η ΛΑΕ είναι ένας και­νούρ­γιος με­τω­πι­κός φο­ρέ­ας –κα­νείς δεν πρέ­πει να ξεχνά ότι από την ίδρυ­σή της δεν έχει ακόμα κλεί­σει χρό­νος‒ και ότι στις γραμ­μές της συ­γκε­ντρώ­νο­νται τά­σεις που έχουν αρ­κε­τά δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές εμπει­ρί­ες: ένα με­γά­λο τμήμα της προ­έρ­χε­ται από την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ενώ ένα άλλο τμήμα προ­έ­κυ­ψε μέσα από τις διερ­γα­σί­ες στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, κυ­ρί­ως σχε­τι­κά με την κρι­τι­κή στο σε­χτα­ρι­σμό.

Η πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση στο δι­ή­με­ρο έθιξε κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα. Κά­ποιες από­ψεις προ­σπά­θη­σαν να ορί­σουν τις προ­ο­πτι­κές της ΛΑΕ κυ­ρί­ως ως «αντι-ΕΕ ρεύμα», υπο­τι­μώ­ντας την ανα­γκαία σύν­δε­ση του στό­χου μας για ρήξη/έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη με την κα­θο­ρι­στι­κή μάχη ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, τα μνη­μό­νια και το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Αυτή η υπο­τί­μη­ση του σα­φούς τα­ξι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου στην αντί­θε­σή μας με το ευρώ και την ΕΕ συν­δέ­ε­ται με την υπο­τί­μη­ση της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής (που ρητά υιο­θε­τεί­ται στις απο­φά­σεις), την υπο­τί­μη­ση της ανα­φο­ράς στη γε­νι­κό­τε­ρη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση (μιας ανα­φο­ράς που «χρω­μα­τί­ζει» κα­θο­ρι­στι­κά την πο­λι­τι­κή μας και θέτει σαφή όρια π.χ. στις επι­τρε­πτές πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες...), αντι­προ­τεί­νο­ντας μια επι­στρο­φή στις στρα­τη­γι­κές «εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας».

Όμως ο κό­σμος σή­με­ρα δεν είναι όπως ήταν στις δε­κα­ε­τί­ες του 1950-60. Η πο­λι­τι­κή του ιμπε­ρια­λι­σμού δεν επι­βάλ­λε­ται στις «αποι­κί­ες χρέ­ους» (δη­λα­δή ακόμα και σε με­γά­λες οι­κο­νο­μί­ες όπως π.χ. η Ισπα­νία, η Ιτα­λία κ.λπ.) διά των κα­νο­νιο­φό­ρων, αλλά κυ­ρί­ως διά των τρα­πε­ζών. Η δια­φο­ρά δεν είναι μόνο τα­κτι­κή: σε χώρες όπως η Ελ­λά­δα, η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη είναι δε­μέ­νη με χι­λιά­δες νή­μα­τα με το ευ­ρω­παϊ­κό ιμπε­ρια­λι­στι­κό κέ­ντρο, στή­ρι­ξε με όλες της τις δυ­νά­μεις τις συμ­φω­νί­ες με τους δα­νει­στές, απο­δέ­χθη­κε τα μνη­μό­νια και δεν έδει­ξε καμιά πρό­θε­ση για πει­ρα­μα­τι­σμούς «να­σε­ρι­κού» τύπου, αυ­το­νό­μη­σης από τη γραμ­μή των διε­θνών «θε­σμών», ακόμα και σε μια συ­ντη­ρη­τι­κή εκ­δο­χή. Αυτή η κε­ντρι­κή δια­πί­στω­ση κάνει με­τέ­ω­ρες τις στρα­τη­γι­κές «εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας»: η αντι­μνη­μο­νια­κή ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, η έξο­δος από το ευρώ με ένα φι­λο­λαϊ­κό-ερ­γα­τι­κό πρό­γραμ­μα, ή θα είναι ενταγ­μέ­νη σε ένα με­τα­βα­τι­κό σχέ­διο προς το σο­σια­λι­σμό ή δεν θα υπάρ­ξει. Αυτό ήταν το υπό­βα­θρο και των δια­φο­ρε­τι­κών εκτι­μή­σε­ων για το Brexit.

Μια άποψη είναι να αντι­λαμ­βά­νε­σαι το Brexit ως από­δει­ξη της κρί­σης και των αντι­φά­σε­ων του αντι­πά­λου, να χαί­ρε­σαι γι’ αυτό, αλλά να επι­μέ­νεις στην αυ­τό­νο­μη τα­ξι­κή και πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή σου. Και είναι άλλη άποψη να χαί­ρε­σαι μεν για το Brexit, όμως να υπο­τι­μάς τα συ­γκε­κρι­μέ­να προ­βλή­μα­τα πο­λι­τι­κής διεύ­θυν­σης που ανα­δεί­χθη­καν στη Βρε­τα­νία και –γυ­ρί­ζο­ντας στην Ελ­λά­δα‒ να ψά­χνεις για ντό­πιους Φά­ρατζ, ανα­γνω­ρί­ζο­ντάς τους μά­λι­στα και κά­ποιον τάχα «απε­λευ­θε­ρω­τι­κό» ρόλο.

Η επι­μο­νή στον ορι­σμό της γραμ­μής της ΛΑΕ ως αντι­μνη­μο­νια­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής συ­γκε­κρι­με­νο­ποιεί­ται ομαλά στις απο­φά­σεις που πή­ρα­με για τον προ­γραμ­μα­τι­σμό δρά­σης ενά­ντια στην αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­ση του Ασφα­λι­στι­κού, ενά­ντια στις αλ­λα­γές στον ερ­γα­σια­κό νόμο, αντί­στα­ση στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και στους πλει­στη­ρια­σμούς λαϊ­κών κα­τοι­κιών, ορ­γά­νω­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες. Τι θα σή­μαι­νε σε αυτό το κρί­σι­μο πεδίο της δρά­σης (όπου ανα­κα­λεί­ται στη μνήμη το «γαλ­λι­κό μο­ντέ­λο» που, κάπως, υπο­τι­μή­θη­κε στη συ­ζή­τη­ση...) η στρα­τη­γι­κή της εθνι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας; Τι πε­ριε­χό­με­νο θα είχαν π.χ. Επι­τρο­πές Υπε­ρά­σπι­σης της Εθνι­κής Κυ­ριαρ­χί­ας; Τι πε­ριε­χό­με­νο θα είχαν οι –ευ­τυ­χώς ακραία μειο­ψη­φι­κές‒ προ­τά­σεις για «έλεγ­χο των συ­νό­ρων»;

Όσοι θέ­λουν να κα­τα­λά­βουν πραγ­μα­τι­κά τις δια­θέ­σεις της βάσης της ΛΑΕ, ας συ­νε­κτι­μή­σουν ότι η ΛΑΕ, επι­σή­μως πλέον, είναι το πρώτο πο­λι­τι­κό «κόμμα» στην Ελ­λά­δα που ολο­κλή­ρω­σε την απόρ­ρι­ψη στην ομο­φο­βία, εγκρί­νο­ντας με άνετη πλειο­ψη­φία την τρο­πο­λο­γία για το δι­καί­ω­μα τε­κνο­θε­σί­ας στα ομό­φυ­λα ζευ­γά­ρια.

Δεν έχου­με καμιά αυ­τα­πά­τη, ούτε και αντίρ­ρη­ση, ότι αυτή η συ­ζή­τη­ση «έκλει­σε»: γνω­ρί­ζου­με ότι θα συ­νε­χί­σει, σε στενή σύν­δε­ση πλέον με τις δρα­στη­ριό­τη­τες των 180 ορ­γα­νώ­σε­ων της ΛΑΕ. Και ακρι­βώς γι’ αυτό εί­μα­στε αι­σιό­δο­ξοι για την τε­λι­κή έκ­βα­ση αυτής της συ­ζή­τη­σης, πι­στεύ­ο­ντας ακρά­δα­ντα ότι υπάρ­χει μια με­γά­λη πλειο­ψη­φία προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στην αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή.

Η συ­ζή­τη­ση για το Κα­τα­στα­τι­κό της ΛΑΕ δεν ολο­κλη­ρώ­θη­κε. Η ανα­ζή­τη­ση της πιο δη­μο­κρα­τι­κής συ­γκρό­τη­σης, στενά συν­δε­δε­μέ­νης με το ζή­τη­μα της διεύ­ρυν­σης της ΛΑΕ, της συλ­λο­γι­κής ηγε­σί­ας και της σα­φούς σχέ­σης με­τα­ξύ του δη­μό­σιου λόγου και των «κομ­μα­τι­κών» απο­φά­σε­ων, οδή­γη­σε σε δε­κά­δες τρο­πο­λο­γί­ες, που έκα­ναν ανέ­φι­κτο το κλεί­σι­μο της συ­ζή­τη­σης. Γνώμη μας είναι ότι όλο αυτό το «υλικό» πρέ­πει να με­λε­τη­θεί από τα νέα εκλεγ­μέ­να όρ­γα­να, να ομα­δο­ποι­η­θούν τα ζη­τή­μα­τα με σα­φή­νεια και να κλη­θεί ένα νέο Διαρ­κές Συ­νέ­δριο, όπου θα συ­ζη­τη­θεί με άνεση και θα απο­φα­σι­στεί ομαλά ο Κα­νο­νι­σμός Λει­τουρ­γί­ας της ΛΑΕ.

Οι μέχρι τότε λει­τουρ­γί­ες μας θα πρέ­πει να κα­θο­ρι­στούν από την «κα­ταρ­χήν» έγκρι­ση της πρό­τα­σης που έγινε, αλλά και με την ευαι­σθη­σία που είναι απα­ραί­τη­τη για όποιον «άκου­σε» τα αι­τή­μα­τα που τέ­θη­καν.

Σε ό,τι μας αφορά, η ΛΑΕ απο­τε­λεί τον κρί­σι­μο «τόπο» για την ανα­σύ­ντα­ξη της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­μνη­μο­νια­κής Αρι­στε­ράς, μετά τη δια­λυ­τι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η συν­διά­σκε­ψη ήταν ένα θε­τι­κό βήμα σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση, κα­τεύ­θυν­ση στην οποία σκο­πεύ­ου­με να επι­μεί­νου­με απο­φα­σι­στι­κά.

Μέσα στη Συν­διά­σκε­ψη, το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο ανέ­δει­ξε τα βή­μα­τα συ­γκρό­τη­σης και πο­λι­τι­κής ωρί­μαν­σης που έχει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει: εκλέ­ξα­με 14 συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες στο νέο ΠΣ της ΛΑΕ, πάνω σε μια βάση «ανοι­χτή» μεν σε συ­νερ­γα­σί­ες, αλλά με σα­φείς ιδε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές επι­λο­γές, αρ­νού­με­νοι μο­ντέ­λα «μπλοκ» που απο­τε­λού­σαν ομπρέ­λες πο­λυ­συλ­λε­κτι­κής και αντι­φα­τι­κής εκλο­γι­κής συ­νερ­γα­σί­ας.

Έτσι θα συ­νε­χί­σου­με.

Πηγή : rproject