Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 402)

Η απειλή του πολέμου βαραίνει ιδιαίτερα την περιοχή μας

Στο έδα­φος της Συ­ρί­ας ο πό­λε­μος εξα­κο­λου­θεί να μαί­νε­ται, πα­ρό­τι οι δι­πλω­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες των Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων έκα­ναν λόγο για γρή­γο­ρη «με­τά­βα­ση» σε ει­ρη­νι­κές διευ­θε­τή­σεις. Μά­λι­στα, οι σκλη­ρά απει­λη­τι­κές δη­λώ­σεις με­τα­ξύ του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ και του Ιράν προει­δο­ποιούν ότι μάλ­λον είναι πι­θα­νό­τε­ρη η διεύ­ρυν­ση αυτού του κα­τα­στρε­πτι­κού με­τώ­που, παρά η κα­τά­σβε­σή του.

Ομως το πιο ανη­συ­χη­τι­κό είναι ότι η απει­λή του πο­λέ­μου «με­τα­κο­μί­ζει» προς τα δυ­τι­κά.

Μετά το επει­σό­διο στα Ιμια, όπου υπήρ­ξε ένα «τεστ» για τα ανα­κλα­στι­κά της τουρ­κι­κής ηγε­σί­ας και των ενό­πλων δυ­νά­με­ών της (δη­λα­δή το ερώ­τη­μα αν το τουρ­κι­κό κρά­τος «αντέ­χει» να κρα­τή­σει κι άλλο «θερμό μέ­τω­πο» την ώρα που έχει ει­σβά­λει στο Αφρίν…), υπήρ­ξαν δη­λώ­σεις από τα πιο επί­ση­μα χείλη στην ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά, που άφη­ναν ευ­θέ­ως ανοι­χτό το ζή­τη­μα ένο­πλης ανα­μέ­τρη­σης.

Το υπουρ­γείο Εθνι­κής Αμυ­νας επέ­λε­ξε να «διαρ­ρεύ­σει» πρό­τα­ση για στρα­τιω­τι­κό χτύ­πη­μα, ώστε να δια­τη­ρη­θεί ο «συ­σχε­τι­σμός ισχύ­ος» στα Ίμια, ενώ ο υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών, Ν. Κο­τζιάς, υπο­γράμ­μι­σε ότι σε επό­με­νο επει­σό­διο δεν θα υπάρ­ξει ξανά ει­ρη­νι­κή αντι­με­τώ­πι­ση εκ μέ­ρους του ελ­λη­νι­κού κρά­τους.

Οι δη­λώ­σεις αυτές –και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο το εφιαλ­τι­κό εν­δε­χό­με­νο να υλο­ποι­η­θούν– θέ­τουν ευ­θέ­ως σε όλους το κρί­σι­μο δί­λημ­μα: Πό­λε­μος ή ει­ρή­νη;

Για την Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να υπάρ­χουν δι­σταγ­μοί. Η υπε­ρά­σπι­ση της ει­ρή­νης, η απο­φυ­γή της τρέ­λας μιας πο­λε­μι­κής ανα­μέ­τρη­σης, είναι μεί­ζων αρχή, από τη σκο­πιά της υπε­ρά­σπι­σης των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Το αντι­κεί­με­νο της αντι­πα­ρά­θε­σης για την «κυ­ριαρ­χία» επί των βρα­χο­νη­σί­δων είναι προ­φα­νώς συν­δε­δε­μέ­νο με τις ΑΟΖ, με τη διεκ­δί­κη­ση της κυ­ριαρ­χί­ας στην εκ­με­τάλ­λευ­ση του φυ­σι­κού αε­ρί­ου και του πε­τρε­λαί­ου στο βυθό της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου.

Στην κα­τεύ­θυν­ση αυτή η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη και το κα­θε­στώς της έχουν συ­μπή­ξει συμ­μα­χία με όλες τις δυ­τι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις: Τις έρευ­νες και τις γε­ω­τρή­σεις έχουν ανα­λά­βει η ιτα­λι­κή Eni, η γαλ­λι­κή Total και η αμε­ρι­κα­νι­κή Exxon-Mobil. Στο πλευ­ρό τους πα­ρεμ­βαί­νουν η αε­ρο­πο­ρία και ο στό­λος των ΗΠΑ, της Γαλ­λί­ας και της Ιτα­λί­ας, αλλά και οι το­πο­θε­τή­σεις των εκ­προ­σώ­πων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Την ώρα της πιο βα­θιάς οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής κρί­σης στην Ελ­λά­δα, η κυ­βέρ­νη­ση των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ δεν δι­στά­ζει να προ­χω­ρά στους πιο πα­ρά­λο­γους εξο­πλι­σμούς. Πρό­σφα­τα ανα­κοί­νω­σε την αγορά δύο πα­νά­κρι­βων γαλ­λι­κών φρε­γα­τών, τύπου FREMM. Είναι πλοία με­γά­λων δια­στά­σε­ων, ναυ­πη­γη­μέ­νων για «δράση» στους ωκε­α­νούς και όχι σε κλει­στές θά­λασ­σες όπως το Αι­γαίο, αλλά ακρι­βώς λόγω με­γέ­θους μπο­ρούν να «φι­λο­ξε­νή­σουν» τε­ρά­στια δύ­να­μη πυρός. Η από­κτη­ση τέ­τοιων όπλων, πέρα από τη στε­νό­τε­ρη σύν­δε­ση με το δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο, ανα­δει­κνύ­ει και την πρό­θε­ση της κα­τα­φυ­γής στο συ­σχε­τι­σμό των όπλων μπρο­στά στις προ­κλή­σεις του αντα­γω­νι­σμού για την κυ­ριαρ­χία στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή.

Αυτός ο επι­κίν­δυ­νος δρό­μος δεν γί­νε­ται πιο ασφα­λής μέσα από τη συμ­μα­χία με τις δυ­τι­κές Με­γά­λες Δυ­νά­μεις και τους το­πι­κούς υπο-ιμπε­ρια­λι­σμούς όπως το Ισ­ρα­ήλ και η Αί­γυ­πτος. Η ιστο­ρία της πε­ριο­χής είναι γε­μά­τη πα­ρα­δείγ­μα­τα για το τι συ­νέ­βη, όταν οι «με­γά­λοι» άλ­λα­ξαν ξαφ­νι­κά γραμ­μή και οι θερ­μο­κέ­φα­λοι «μι­κροί» βρέ­θη­καν μόνοι στο πεδίο της μάχης, για να αντι­με­τω­πί­σουν τις συ­νέ­πειες πα­ρά­λο­γων και υπερ­φί­α­λων επι­λο­γών, που βα­σί­ζο­νταν στην ταύ­τι­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό (όπως π.χ. η «εκ­στρα­τεία» στην Κόκ­κι­νη Μηλιά το 1922…). Σή­με­ρα είναι αλή­θεια ότι με­τα­ξύ της Τουρ­κί­ας του Ερ­ντο­γάν και του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού έχει ανοί­ξει ένα βαθύ ρήγμα. Όμως η Τουρ­κία πα­ρα­μέ­νει μια ση­μα­ντι­κή χώρα, με με­γά­λο πλη­θυ­σμό και κρί­σι­μη γε­ω­γρα­φι­κή θέση.

Η ιστο­ρία της πε­ριο­χής απο­δει­κνύ­ει επί­σης ότι η φιλία και η συ­νερ­γα­σία με­τα­ξύ των λαών της, σε ρήξη με τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για να αντι­με­τω­πι­στεί και το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα.

Το «παι­χνί­δι» της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα με τη φι­λο­πό­λε­μη πο­λι­τι­κή, δε­μέ­νη στην ουρά του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, είναι άλλη μια από­δει­ξη του αντερ­γα­τι­κού-αντι­λαϊ­κού προ­σα­να­το­λι­σμού στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας.

Στο πρό­σφα­το Γιού­ρο­γκρουπ, οι Ευ­ρω­παί­οι τρα­πε­ζί­τες «πά­γω­σαν» τους υπό σχε­δια­σμό κυ­βερ­νη­τι­κούς πα­νη­γυ­ρι­σμούς. Η «δόση», που ο Τσα­κα­λώ­τος ανέ­με­νε να ει­σπρά­ξει στη βάση της ολο­κλή­ρω­σης της 3ης Αξιο­λό­γη­σης, πα­ρα­κρα­τή­θη­κε μέ­χρις ότου η κυ­βέρ­νη­ση να απο­δεί­ξει την ικα­νό­τη­τά της να επι­βά­λει τους μα­ζι­κούς πλει­στη­ρια­σμούς, αλλά και τον καλ­πα­σμό των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων στο Ελ­λη­νι­κό, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ και στην ΕΥΑΘ. Και οσο­νού­πω αρ­χί­ζει η 4η Αξιο­λό­γη­ση. Στο υπό­βα­θρο βρί­σκο­νται οι εκτι­μή­σεις για την «επό­με­νη μέρα», για το νέο κα­θε­στώς επι­τή­ρη­σης στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή μετά τη λήξη του 3ου Μνη­μο­νί­ου, τον Αύ­γου­στο του ’18.

Ο Ντρά­γκι, γνω­ρί­ζο­ντας την αλή­θεια για την πα­ρά­τα­ση της διε­θνούς κρί­σης που φα­νέ­ρω­σε το πρό­σφα­το χρη­μα­τι­στη­ρια­κό κραχ, βλέ­πο­ντας τη γρή­γο­ρη αύ­ξη­ση του επι­το­κί­ου επί του ομο­λό­γου που δα­νεί­στη­κε «από τις αγο­ρές» η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, ου­σια­στι­κά προει­δο­ποιεί ότι η σκλη­ρή «επι­τή­ρη­ση» θα συ­νε­χι­στεί μετά το κα­λο­καί­ρι του ’18, είτε με τη μορφή μιας «γραμ­μής στή­ρι­ξης» από την ΕΚΤ και τον ESM, είτε ακόμα και με ένα… τέ­ταρ­το Μνη­μό­νιο. Και στις δύο πε­ρι­πτώ­σεις είναι αυ­το­νό­η­τη η δέ­σμευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης σε πα­ρα­τε­τα­μέ­να μέτρα σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, ενώ δεν πρέ­πει να απο­κλει­στεί η απαί­τη­ση να εφαρ­μο­στούν νω­ρί­τε­ρα τα μέτρα που έχουν προ­γραμ­μα­τι­στεί για το 2019 (κα­τάρ­γη­ση αφο­ρο­λό­γη­του, κα­τάρ­γη­ση της «προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς» στις κα­τα­βαλ­λό­με­νες συ­ντά­ξεις). Αυτή η εξέ­λι­ξη βάζει σε με­γά­λα ερω­τη­μα­τι­κά τη δυ­να­τό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης να υπερ­προ­βά­λει επι­κοι­νω­νια­κά τα «αι­σιό­δο­ξα σε­νά­ρια» για την οι­κο­νο­μία και να δια­τη­ρή­σει τον έλεγ­χο επί των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων, ακόμα και επί του προ­γραμ­μα­τι­σμού της για το χρόνο των εκλο­γών.

Βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά στην από­δει­ξη του αδιά­σπα­στου χα­ρα­κτή­ρα των πο­λι­τι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς: Η αντι­πο­λε­μι­κή και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή πάει χέ­ρι-χέ­ρι με την αντι­μνη­μο­νια­κή πάλη για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Ο αντιε­θνι­κι­σμός, ο αντι­ρα­τσι­σμός, ο αντι­φα­σι­σμός, δεν είναι προ­αι­ρε­τι­κές πο­λυ­τέ­λειες ιδε­ο­λο­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα. Είναι τμή­μα­τα άρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­να, του «προ­γράμ­μα­τος» και της πο­λι­τι­κής που έχει ανά­γκη ο κό­σμος μας προ­κει­μέ­νου να αλ­λά­ξει την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση των πραγ­μά­των. Και το ζη­τού­με­νο πα­ρα­μέ­νει η συ­γκρό­τη­ση ενός «πόλου» που θα προ­τί­θε­ται να ανα­λά­βει σο­βα­ρά, ενω­τι­κά και υπεύ­θυ­να αυτό το σύ­νο­λο των κα­θη­κό­ντων. Και η δική μας απά­ντη­ση είναι σαφής: η υπό­θε­ση αυτή πέ­φτει, κυ­ρί­ως, στις πλά­τες των δυ­νά­με­ων της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

Πηγή : rproject