ΕΕΚ: H ΚΡΙΣΗ, Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 2019

1. Οι Ευρωεκλογές του Μαΐου 2019 δεν είναι μια ρουτινιάρικη επανάληψη των αντίστοιχων εκλογικών αναμετρήσεων του παρελθόντος. Μαζί με την επιδεινούμενη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η πολιτική κρίση που μαίνεται σε όλες σχεδόν τις χώρες-μέλη της ΕΕ, μαζί και στην χρεοκοπημένη Ελλάδα, την φορτίζει εκρηκτικά. Θα γίνει πολιτικός παράγοντας επιδείνωσης της κρίσης, ένα κρίσιμο επεισόδιο στη διαδικασία αποσύνθεσης της ίδιας της ΕΕ με άμεσες συνέπειες ήδη στο δεύτερο μισό του 2019 και στο 2020.

Το παραδοσιακό αστικό πολιτικό σύστημα της ΕΕ βουλιάζει στη φθορά και την απαξίωση. Τα δύο συγκροτήματα που για λογαριασμό του καπιταλισμού κυβέρνησαν την Ευρώπη επί δεκαετίες, η καθεστωτική Δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία, θα δεχτούν βαρύ πλήγμα, με τους σοσιαλδημοκράτες να απειλούνται με αφανισμό. Θα πληρώσουν τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού που τα βάφτισαν “λιτότητα” κι επέβαλλαν βίαια για να σώσουν το σύστημά τους βάζοντας τις λαϊκές τάξεις να πληρώσουν με το αίμα τους το τίμημα της δικής τους κρίσης.

Η δική τους βαρβαρότητα από την μια, κι η συνθηκολόγηση της συμβιβασμένης “Αριστεράς” από την άλλη, τροφοδοτούν την άνοδο των ακροδεξιών “ευρωσκεπτικιστικών” κομμάτων, των αντιδραστικών εθνικιστών, των κάθε είδους φασιστοειδών.

Το επόμενο Ευρωκοινοβούλιο προβλέπεται να είναι κατακερματισμένο, ακόμα πιο αδύναμο να πάρει αποφάσεις με χρονοβόρα παζάρια ανάμεσα στις διάφορες κομματικές κλίκες. Κι αυτό σε μια περίοδο όπου όλη η ΕΕ κι ο διεθνής καπιταλισμός βρίσκονται μπροστά σε μια νέα φάση επιδείνωσης της κοινωνικής-οικονομικής κρίσης κι αντιμετωπίζουν ένα νέο κύμα μαζικών αγώνων, όπως δείχνει το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” στη Γαλλία ενάντια στον φιλελεύθερο Βοναπαρτίσκο Μακρόν ή η εργατική εξέγερση στην Ουγγαρία ενάντια στο “νόμο της σκλαβιάς” του ακροδεξιού εθνικιστή Όρμπαν.

Θα ήταν ολέθριο σφάλμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος να πέσει στην παγίδα της ταξικής συνεργασίας που του στήνουν οι χρεοκοπημένοι αστοί πολιτικάντηδες και να συμπαραταχτούν με τους φιλελεύθερους καπιταλιστές για να αντιμετωπιστεί, τάχα, η απειλή της ακροδεξιάς, σε ένα “μέτωπο από τον Μακρόν ως τον Τσίπρα”, όπως λέγονταν μέχρι πρόσφατα στην Ευρώπη, ή με “γέφυρες” στο πουθενά, σαν αυτές που θέλει να στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα με το φάντασμα της “Κεντροαριστεράς”, τα ζόμπι του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος Σημίτη, τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ και την καραμανλική Δεξιά.

Δεν πρόκειται να μας σώσουν από τα ερείπια της χρεoκοπίας του νεοφιλελευθερισμού οι αρχιτέκτονες του νεοφιλελευθερισμού. Δεν πρόκειται να αποτρέψουν την ακροδεξιά και τους φασίστες οι τροφοδότες τους, οι συνεργάτες και προστάτες τους, το ίδιο το αστυνομικό κράτος του κεφαλαίου.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, σε συνθήκες ανοικτού ταξικού πολέμου, η πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της από το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και την ιμπεριαλιστική ΕΕ είναι όχι μόνο προϋπόθεση για κάθε ουσιαστική πάλη για ψωμί, δουλειά κι ελευθερία αλλά και όρος ζωής ή θανάτου.

Αυτό πρέπει να καταγραφεί και στη μάχη των Ευρωεκλογών. 

Το ΕΕΚ διακηρύσσει:

Κανένας συμβιβασμός, καμιά στήριξη στο καπιταλιστικό σύστημα, στην ΕΕ, στους υπηρέτες τους! Μαύρο σε όλα τα κόμματα του κεφαλαίου, φιλοΕΕ κι “ευρωσκεπτικιστικά” !

Τσακίστε τους φασίστες σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη και γειτονιά! Ενιαίο ταξικό Μέτωπο δράσης!

Για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση, με σοσιαλιστικά μέτρα λαϊκής σωτηρίας από την πείνα και την ανεργία, με μιαν εργατική εξουσία στηριγμένη στα όργανα λαϊκής αυτοοργάνωσης και πάλης!

Ούτε “ευρωπαϊσμός” ούτε “ευρωσκεπτικισμός”, προλεταριακός διεθνισμός!

Για την διεθνιστική σοσιαλιστική ενοποίηση των λαών στα Βαλκάνια, στην περιοχή, στην Ευρώπη, στον κόσμο!

2. Ο ελληνικός λαός αλλά και οι άλλοι λαοί έχουν πικρή πείρα από τα έργα της ΕΕ, την αιώνια “λιτότητα”, την ανεργία, τη “μαύρη εργασία”-λάστιχο, την τυραννία της τρόϊκας και των “θεσμών” των Βρυξελλών. Οι λαοί, μέσα κι έξω από την Ευρώπη έχουν πείρα κι από τους πολέμους που η ΕΕ μαζί με το ΝΑΤΟ έχουν προκαλέσει και συμμετάσχει από την πρώην Γιουγκοσλαβία ως την Ουκρανία, την Μέση Ανατολή και την Αφρική. Εάν αυτό είναι το παρελθόν και το παρόν που γνωρίζουμε, δεν θα είναι και το μέλλον μας.

Εξάλλου το μέλλον της ίδιας της ΕΕ είναι πλέον ζοφερό και αμφίβολο. Η αποσύνθεσή της έχει προχωρήσει στα δέκα χρόνια της άλυτης κρίσης, από την κρίση χρέους της ευρωζώνης και την ρήξη του αδύναμου κρίκου της αλυσίδας, της Ελλάδας, μέχρι το Brexit με το πολιτικό-οικονομικό χάος που το συνοδεύει σε Βρετανία και Ευρώπη. Η κρίση εξαπλώθηκε από την περιφέρεια στον ίδιο τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, την υπερχρεωμένη Ιταλία την ελλειμματική Γαλλία και την ασθμαίνουσα πια βιομηχανική ατμομηχανή της Ευρώπης, την Γερμανία. Οι φυγόκεντρες τάσεις ήδη έχουν διαιρέσει τον ευρωπαϊκό Βορρά από τον Νότο, την Ανατολική από την Δυτική Ευρώπη.

Το σαθρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα ολοκλήρωσης σε καπιταλιστική βάση εμφανίζει πια διευρυνόμενες ρωγμές πάνω σε εθνικές γραμμές. Δεν απειλεί τους εργαζόμενους μόνο με τα αντιλαϊκά μέτρα.

Απειλεί τις φτωχοποιημένες λαϊκές μάζες να τις θάψει κάτω από τα ερείπιά του.

Οι αστικές τάξεις αποδείχτηκαν ανίκανες να ενοποιήσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο οικονομικά και πολιτικά. Αυτό είναι το ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης που μπορεί να επιτευχτεί μόνο πάνω σε σοσιαλιστική βάση. Ποτέ στην καπιταλιστική βάση των αλληλοσυγκρουόμενων εθνικών αστικών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Καθώς η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση προχωρά σε μια νέα φάση επιδείνωσης, η ήδη βαριά τραυματισμένη οικονομία της ΕΕ, υπερχρεωμένη, με εύθραυστο τραπεζικό σύστημα, με την παραγωγικότητά της σε πτώση, βυθίζεται σε νέα ύφεση. Ανίκανη μέχρι τώρα να την αναχαιτίσει με τα σχεδόν μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια ή τα προγράμματα “ποσοτικής χαλάρωσης”, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αναγκάστηκε να πάρει πίσω την απόφασή της να αρχίσει να περιορίζει την ρευστότητα και αναβάλλει μέχρι το 2020 την άνοδο των επιτοκίων που θα επιχειρούσε στο όνομα τάχα μιας επιστροφής στην “κανονικότητα”, η οποία αποδεικνύεται ανέφικτη. Το καλοκαίρι του 2012, ο Ντράγκι είχε γίνει διάσημος με την δήλωσή του ότι “θα κάνει τα πάντα” για να σώσει το ευρώ και την ευρωζώνη. Την άνοιξη του 2019, ομολογεί απογοητευμένος: “Μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κάνουμε τα πιο μικρά βηματάκια.”

Η αποτυχία όλων των μέτρων συγκράτησης της κρίσης κι η επικείμενη νέα καταιγίδα δεν κρύβονται.

Η ΕΕ μετατρέπεται στο πιο τρωτό τμήμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Βρίσκεται εξασθενημένη κι εκτεθειμένη σε όλους τους ανέμους των διεθνών ανταγωνισμών και των εμπορικών πολέμων, στις συμπληγάδες του εμπορικού πολέμου HΠΑ και Κίνας αλλά και κάτω από την δαμόκλεια σπάθη των επαπειλούμενων από την Αμερική του Τραμπ δασμών, ιδιαίτερα κατά της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας.

Οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης θα επιχειρήσουν να αντιμετωπίσουν την κλιμάκωση της κρίσης ρίχνοντας τα νέα βάρη της στις πλάτες των λαϊκών μαζών, των ήδη εξουθενωμένων μετά από την μακρόχρονη δοκιμασία “λιτότητας” και μαζικής ανεργίας, πυροδοτώντας παραπέρα την κοινωνική δυσφορία, την λαϊκή οργή, την ταξική πάλη. Μετά από το πρώτο κύμα των κινητοποιήσεων του 2010-2012 στη Νότια Ευρώπη η λαϊκή εξέγερση των “κίτρινων γιλέκων” στη Γαλλία και ο ξεσηκωμός των εργατών στην Ουγγαρία είναι τα πρώτα ξεσπάσματα του δεύτερου κύματος μαζικών αγώνων, με κινητήρια δύναμη την καπιταλιστική κρίση.

Η Ευρώπη, για άλλη μια φορά, θα μετατραπεί σύντομα σε ένα από τα εκρηκτικά επίκεντρα της διεθνούς πάλης των τάξεων. 

3. Η ΕΕ δεν είναι το “σπίτι των λαών” που υπόσχονταν. Έγινε η φυλακή τους. Για ντόπιους και “ξένους”. Στήθηκε σαν “Ευρώπη-Φρούριο” ενάντια στους πρόσφυγες, τους απόκληρους, τα θύματα της πείνας και των πολέμων που Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ιμπεριαλιστές προκάλεσαν, μετατρέποντας την Μεσόγειο και το Αιγαίο σε νεκροταφείο πνιγμένων.

Ταυτόχρονα, με πρόσχημα την λεγόμενη “προσφυγική κρίση” ο πολιτικός χάρτης μεταλλάσσεται. Μετατρέποντας τα θύματα σε αποδιοπομπαίους τράγους, σε κατευθυνόμενους από την αντίδραση στόχους της κοινωνικής δυσφορίας κι ανασφάλειας, το κλυδωνιζόμενο σύστημα έδωσε αέρα στα πανιά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του εθνικιστικού αγριανθρωπισμού, του φασισμού.

Η φασίζουσα Άκρα Δεξιά εκτινάχτηκε. Μπήκε στα Κοινοβούλια, έγινε κυβερνητικός εταίρος στην Αυστρία, κυβέρνηση στην Ιταλία, αξιωματική αντιπολίτευση στο γερμανικό Κοινοβούλιο, εφαλτήριο για την εξουσία της φρανκικής Δεξιάς στην Ισπανία. Διεκδίκησε την Προεδρία στην Γαλλία και διεκδικεί ξανά την πρωτιά στις Ευρωεκλογές.

Δεν μπορεί να της φράξει το δρόμο το απαξιωμένο αστικό παλαιοκομματικό σύστημα. Όχι μόνο με την αντιλαϊκή πολιτική του συγκεντρώνει πάνω του την λαϊκή οργή αλλά κι ολοένα μετατοπίζεται δεξιότερα, σε απροκάλυπτα αντιδραστικές θέσεις. Η παραδοσιακή Δεξιά επιχειρεί να ανακαταλάβει τον χώρο της άκρας Δεξιάς, μερίδες της “αριστερής” σοσιαλδημοκρατίας κηρύσσουν τον εθνικισμό και την ξενοφοβία, ενώ οι κυβερνήσεις και οι συγκυβερνήσεις τους, χωρίς ή μαζί με τους φασίστες, στραγγαλίζουν τις ελευθερίες, εντείνουν την καταστολή, εγκαθιδρύουν στο Κράτος διαρκές καθεστώς “έκτακτης ανάγκης”.

Ο βαθμός διεθνοποίησης της οικονομίας και η κρίση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης οδηγούν σε αδιέξοδο φιλελεύθερους κι εθνικιστές, καθώς και οι μεν και οι δε, με ή χωρίς προσχήματα, μ’ όλες τις δημαγωγίες τους, δεν έχουν άλλη οικονομική πολιτική από τις χρεοκοπημένες συνταγές του νεοφιλελευθερισμού και της “λιτότητας”. Όπως προειδοποίησαν οι FinancialTimes κι άλλα φερέφωνα του χρηματιστικού κεφαλαίου, εάν η οικονομική κρίση ωθεί στην πόλωση προς τα δύο πολιτικά άκρα, η “ριζοσπαστική άκρα Δεξιά συναντά μια οροφή”, όρια στην εφαρμογή μιας πολιτικής παραχωρήσεων, γεγονός που δίνει προβάδισμα στη “ριζοσπαστική άκρα Αριστερά”. Φυσικά, το ζήτημα είναι εάν η τελευταία το εκμεταλλευτεί.

Η εξάντληση του παραδοσιακού αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος και η άνοδος της άκρας Δεξιάς και των εθνικισμών εκδηλώνουν, σε τελευταία ανάλυση, μαζί με το αδιέξοδο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και την αποσάθρωση του συνολικού στρατηγικού πεδίου σχέσεων κυριαρχίας, αδυναμία διακυβερνησιμότητας, κρίση εξουσίας.

Το ζήτημα πλέον δεν είναι ποιο κόμμα ή ποιος συνασπισμός κομμάτων θα αναλάβει την κυβέρνηση και την διαχείριση ενός κοινωνικού συστήματος σε χρεοκοπία. Το ζήτημα είναι ποια κοινωνική τάξη θα αναλάβει τα ηνία της εξουσίας για να βγάλει την κοινωνία από το σύστημα και το αδιέξοδο.Κάτι τέτοιο μόνο το προλεταριάτο επικεφαλής όλων των απόκληρων και φτωχών λαϊκών μαζών μπορεί να το πετύχει, παίρνοντας την εξουσία, εγκαθιδρύοντας την Δημοκρατία των Εργατικών και Λαϊκών Συμβουλίων. 

Στην εποχή μας, εποχή της βαθειάς αλληλοσύνδεσης όλων των οικονομικών και πολιτικών διαδικασιών, δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη λύση στα όρια μίας και μόνο χώρας.

Ενάντια στις εντεινόμενες κι ολοένα πιο επικίνδυνες παρεμβάσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των HΠΑ, στα Βαλκάνια -μέρος της οποίας ήταν και η περιβόητη “Συμφωνία των Πρεσπών”- ενάντια στην απειλή πολέμου που αιωρείται πάνω από την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο, με τους ανταγωνισμούς ιμπεριαλιστών, εταιρειών και ντόπιων αστικών τάξεων πάνω στις ενεργειακές πηγές και τους αγωγούς, το ΕΕΚ καλεί τους καταπιεσμένους, πάνω από σύνορα, να ενωθούν ενάντια στους κοινούς εχθρούς. Να κηρύξουμε πόλεμο στον πόλεμο. Να βάλουμε φραγμό στα σχέδιά τους, κάνοντας πραγματικότητα το παλιό και πάντα επίκαιρο όραμα του Ρήγα κι όλων των επαναστατών στην περιοχή μας για μια Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία.

Η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μεταρρυθμίζεται και δεν εκδημοκρατίζεται, όσα ψέματα κι αν λένε οι σοσιαλδημοκράτες, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Βαρουφάκης κι ο φίλος του ο Μακρόν που έχει ματοκυλίσει την λαϊκή εξέγερση στην Γαλλία.

Η ρήξη και η αποδέσμευση από τον ιμπεριαλιστικό ζυγό της ΕΕ είναι μονόδρομος. Είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη.Ο πολιτικός και οικονομικός εθνικισμός, με πρόσημο δεξιό ή “αριστερό” τύπου Μελανσόν ή Λαφαζάνη, είναι φενάκη και θανάσιμη παγίδα.

Δεν αρκεί, από την άλλη για να τον ξορκίσουμε να δίνουμε όρκους πίστης σε έναν αφηρημένο διεθνισμό. Ο διεθνισμός είναι συγκεκριμένη πρακτική αρχή δράσης που αντιστοιχεί στην ιστορική ανάγκη. Παλεύουμε για την ενιαία διεθνιστική δράση πέρα από σύνορα, με στρατηγικό στόχο την επαναστατική σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης από την Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ!

4. Στη Ελλάδα διασταυρώνονται, ενσωματώνονται και συμπυκνώνονται όλες οι διεθνείς και ευρωπαϊκές αντιφάσεις. Η ελληνική αστική οικονομία, με τις ιδιαιτερότητές της, δεν είναι πλέον απλώς ο “αδύναμος κρίκος” της ευρωζώνης αλλάο κρίκος που έσπασε ανεπανόρθωτα εδώ και δέκα χρόνια με την χρεοκοπία και την επιβολή των καταστροφικών “μνημονίων” για να σωθούν οι ευρωπαϊκές, κυρίως οι γερμανικές και γαλλικές, τράπεζες.

Ποιος είναι τυφλός και δεν βλέπει ότι το συντριπτικό βάρος του χρέους, για να μην μιλήσουμε για άλλες παραμέτρους, είναι “μη βιώσιμο” παρά την ακατάσχετη οικονομική αιμορραγία που επιβάλουν οι μνημονιακές πολιτικές και κυβερνήσεις και κάνουν μη βιώσιμο τον βίο του φτωχοποιημένου λαού;

Οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των ευρωπαϊκών “θεσμών” για “είσοδο σε μια μεταμνημονιακή εποχή” είναι κυνικό ψέμα και η “επιστροφή στην κανονικότητα” συνειδητή απάτη. Οι ίδιοι που το ξεστομίζουν δε μπορούν να κρύψουν ότι το “κεκτημένο” της συντελεσμένης κοινωνικής καταστροφής θα πρέπει να συνεχιστεί και να επιταθεί με νέες αντι-“μεταρρυθμίσεις” μέχρι το... 2060 ή και στον επόμενο αιώνα.

Μετά τις εκλογές -τις Ευρωεκλογές, τις περιφερειακές και δημοτικές, τέλος τις κοινοβουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν οι τελευταίες- οποιοδήποτε αστικό κυβερνητικό σχήμα κι αν συγκροτηθεί, για να διαχειριστεί την καπιταλιστική χρεοκοπία και την διαιωνιζόμενη κοινωνική δυστυχία, θα είναι υποχρεωμένο να έρθει σε νέες σκληρές συγκρούσεις με την εργατική τάξη κι όλες τις φτωχές και νεόπτωχες λαϊκές μάζες.

Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις κάλπες και τα κάθε είδους παζάρια θα είναι ταυτόχρονα σκληρή και αδύναμη, επιθετική και σαθρή.

Η σκληρότητα των οικονομικών μέτρων κι ο αυταρχισμός των κρατικών μηχανισμών να τα επιβάλλουν καθορίζονται από την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και τις κοινωνικές αντιστάσεις ενός λαού προδομένου αλλά όχι ακόμα υποταγμένου.

Η αδυναμία της όποιας νέας κυβέρνησης θα οφείλεται τόσο στους δύο προαναφερθέντες παράγοντες, όσο, σε ένα άλλο επίπεδο, στην κρίση καθεαυτή του ίδιου του αστικού πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης και ταξικής κυριαρχίας.

Το δικομματικό σύστημα της Μεταπολίτευσης έχει καταρρεύσει ήδη από το 2012. Οι εντατικές προσπάθειες που γίνονται τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο κι από την νεοδημοκρατική Δεξιά για την συγκρότηση ενός νέου διπολισμού γίνονται σε σαθρό έδαφος. Η εγκαθίδρυση ενός ανανεωμένου δικομματικού συστήματος εναλλαγής στην εξουσία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στη Μεταπολίτευση έγινε σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες στη χώρα και διεθνώς. Αποτέλεσε μια διαδικασία σταθεροποίησης του καθεστώτος μετά την κατάρρευση της χούντας και το κενό εξουσίας που τότε δημιουργήθηκε, εκτονώνοντας τις συσσωρευμένες στην χουντική επταετία ριζοσπαστικές τάσεις, εντάσεις, πιέσεις. Τώρα, οι προσπάθειες για ένα νέο διπολισμό, στις νέες συνθήκες αποσταθεροποίησης και καθεστωτικής κρίσης, γίνονται από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κατασκευάζοντας “γέφυρες” με τα ερείπια του παρελθόντος. Με τα ζόμπι του κεντροαριστερού ΠΑΣΟΚ, του σημιτικού “εκσυγχρονισμού” και του καραμανλισμού. Πρόκειται για έναν εκ γενετής νεκροβίωτο διπολισμό-ζόμπι που η συστημική κρίση τού στερεί την δυνατότητα εκτόνωσης των κοινωνικών πιέσεων και συνεπώς τα περιθώρια μιας καθεστωτικής σταθεροποίησης.

Πίσω από την βιτρίνα των προεκλογικών θορύβων, των αρχηγικών σκιαμαχιών και των fakenews σοβεί η καθεστωτική κρίση, η άλυτη, παρατεταμένη κρίση εξουσίας.

Για την ώρα, οι δύο βασικοί πολιτικοί αντίπαλοι, η τωρινή “κυβερνώσα Αριστερά” και η Δεξιά αξιωματική αντιπολίτευση διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία χωρίς να έχουν μακροπρόθεσμη στρατηγική ή τα υλικά μέσα για να λύσουν την συστημική κρίση του ίδιου του αστικού καθεστώτος ως καθεστώτος, την κρίση κρατικής εξουσίας και ταξικής κυριαρχίας.

Προχωρούν μόνο με εμπειρικά βήματα τακτικής κι εκκωφαντική προπαγάνδα. Και οι δυο πασκίζουν να συσπειρώσουν όχι απλώς το παραδοσιακό πιστό τους εκκλησίασμα ή τα ρετάλια της Κεντροαριστεράς όσο εκείνους που τους φτύσανε κι απομακρύνθηκαν για τις συμφορές που προκάλεσαν και είτε σκέφτονται την αποχή είτε η ψήφος τους είναι αδιευκρίνιστη.

Στην παρούσα φάση, ο ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει κυρίως στον φόβο για τις συνέπειες που θα έχει μια ρεβανσιστική επιστροφή της Δεξιάς, με αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό, μαζικές απολύσεις κι άγρια αστυνομική καταστολή. Κύριο μέσο της είναι όχι τόσο οι όποιες παροχές και υποσχέσεις όσο η “λογική του μικρότερου κακού” - που οδηγεί πάντα στο μεγαλύτερο κακό..

Η Δεξιά, πάλι, προσπαθεί να κινητοποιήσει κυρίως την οργή των λαϊκών στρωμάτων που νοιώθουν εξαπατημένα από τις κάλπικες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, την κωλοτούμπα του καλοκαιριού του 2015, τα δυσβάστακτα δεινά του τρίτου μνημονίου και των φορομπηχτικών, πελώριων “πρωτογενών πλεονασμάτων”, ή και την δουλική υποταγή σε ΕΕ, ΝΑΤΟ και HΠΑ με τις επικίνδυνες γεωπολιτικές συνέπειες. Η πατροπαράδοτα πουλημένη στην ιμπεριαλιστική Δύση και κάθε κατακτητή Δεξιά συναγωνίζεται τώρα τους φασίστες στα παραληρήματα του εθνικισμού και τα καραγκιοζιλίκια της παρωδίας “μακεδονομάχων”.

Για ορισμένους κύκλους της αστικής αντίδρασης και του λεγόμενου “βαθέος κράτους”, η υποδαύλιση του εθνικισμού ξεπερνάει τα στενά ψηφοθηρικά όρια. Αποτελεί, μαζί με τα τάγματα εφόδου των φασιστών προετοιμασία αντεπανάστασης κατά του “εσωτερικού εχθρού”, εάν και όταν η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη για τους κρατούντες.

Μια πολιτική βασισμένη πρωταρχικά στον φόβο ή τον τυφλό θυμό αδυνατεί να κερδίσει το λαό ως πολιτική της ελπίδας, όπως έγινε αρχικά με το ΣΥΡΙΖΑ ως το 2015. Κι η διάψευση της ελπίδας παραμένει κυρίαρχη σήμερα. Ποιοι ελπίζουν στη σημερινή Ελλάδα σε μια ριζική αλλαγή της ζοφερής κατάστασης στο ορατό μέλλον;

Και η πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά, και μάλιστα η λεγόμενη κομμουνιστική και επαναστατική Αριστερά ποια ελπίδα προσφέρει;

Ελπίδα ριζικής αλλαγής που να βάζει τέλος σε μια φρίκη δίχως τέλος δεν μπορεί να δώσει η παράταση της φρίκης μέσα στο ίδιο καταδικασμένο καπιταλιστικό πλαίσιο, ούτε η αυταπάτη μιας “μειωμένης” αλλά πάντα συνεχιζόμενης φρίκης, ούτε ένα φρικτό τέλος σαν αυτό που μας τάζουν οι φασίστες. Μόνη ελπίδα γι’ αυτούς που δεν έχουν ελπίδα θα είναι το τέλος της φρίκης με την ανατροπή της υπάρχουσας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.

Κι όμως, παρά την αναμφισβήτητη μαχητικότητα πολλών αγώνων και αγωνιστών στα χρόνια της κρίσης, η πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά, στη συντριπτική πλειοψηφία της, παρόλη την κρίση και την κρίση εξουσίας που σοβεί, θεώρησε πρόωρη, ανέφικτη (ή και μη επιθυμητή για κάποιους) μια προοπτική επαναστατικής διεξόδου από την κρίση και την προβολή μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

Το ΚΚΕ, με επαναστατική ρητορική και ρεφορμιστική πράξη, προβάλλει σαν μόνη φιλοδοξία του να αναδειχτεί σε “λαϊκή αντιπολίτευση”, και μάλιστα αποκλειστική. Οι αναφορές στην “εργατική-λαϊκή εξουσία” παραπέμπουν στο αόριστο και μακρινό μέλλον, ποτέ στην επικαιρότητα, με άλλα λόγια στις καλένδες. Μέχρι τότε κύριο καθήκον αναγορεύεται η αυτόκεντρη ανάπτυξη, η συσσώρευση δυνάμεων, οπαδών, φίλων, ψήφων και εδρών στο Κοινοβούλιο, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα σωματεία. Εντωμεταξύ, σε κάθε κρίσιμη κι επικίνδυνη για την άρχουσα τάξη περίσταση, η γραφειοκρατία του Περισσού παίζει τον ρόλο του εκτονωτή και σταθεροποιητή, κρατώντας στάση εχθρική σε κάθε αυθόρμητη εξέγερση (όπως π.χ. Δεκέμβρης 2008). Στην κρίσιμη ώρα, πάλι, της “Συμφωνίας των Πρεσπών” και των σωβινιστικών συλλαλητηρίων των “μακεδονομάχων”, καταδίκασε μεν, και σωστά, το ρόλο του ΝΑΤΟ αλλά, συνάμα, συνθηκολόγησε με τον φουντωμένο ελληνικό αστικό εθνικισμό στο Μακεδονικό, αρνούμενη την ύπαρξη μακεδονικού έθνους και μακεδονικής μειονότητας και περιφρονώντας, συν τοις άλλοις, όσους κι όσες θυσίασαν την ζωή τους, γι’ αυτό το ζήτημα, κάτω από την σημαία του ΚΚΕ.

Από την άλλη μεριά, στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που θέλει να ονομάζεται κι “επαναστατική”, ή στο μαλακότερο “ριζοσπαστική”, ένα μεγάλο τμήμα της, τον καιρό της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, πήγε, με ενθουσιασμό, με το ρεύμα, βλέποντας κάποιο σκαλοπάτι για ριζοσπαστικότερες εξελίξεις. Προσκολλήθηκαν έτσι στην “αριστερή της πτέρυγα”. Μετά το Βατερλώ του καλοκαιριού της συνθηκολόγησης, το 2015, δεν βγάλανε κανένα μάθημα. Ορισμένοι διασπώντας από τα δεξιά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κυνηγώντας πάντα το φάντασμα ενός “αριστερότερου” ΣΥΡΙΖΑ, χώθηκαν στην ΛΑΕ του Λαφαζάνη. Σ’ αυτήν μείνανε ή μένουν μερικοί (η ΔΕΑ, η ΑΡΑΣ, η ΑΡΑΝ κ.λπ.) ακόμα κι όταν η ΛΑΕ φυλλορρόησε και βούλιαξε στον εθνικισμό, με τον Λαφαζάνη να κάνει εμφανίσεις ακόμα και στο φασιστοκάναλο του Πλεύρη... Η ΛΑΕ, αξιοθρήνητη πια σκιά του παρελθόντος, ψάχνει απεγνωσμένα για ψήφους δεξιά κι αριστερά, για να επιβιώσει, μια και γνωρίζει ότι απειλείται με εξαφάνιση μετά από ένα προβλεπόμενο εκλογικό φιάσκο τον Μάιο. Παρόλα τα χάλια, κάποιοι αγωνιστές ακόμα και τώρα παγιδεύονται στη σύγχυση. Ορισμένοι, μάλιστα έχουν διασπάσει το ΝΑΡ για να στήσουν τις δικές τους “γέφυρες” προς τα δεξιά, με το ζόμπι-ΛΑΕ. Πέρα από εκλογικές φρούδες ελπίδες, κυριαρχεί η πιο βαθιά ηττοπάθεια μετά το 2015, μια πολιτική απαισιοδοξία που μεταμφιέζεται σε “ρεαλισμό” κι οδηγεί, τελικά, στην “λογική του μικρότερου κακού”.

Την ίδια καιροσκοπική τάση εκδηλώνει κι η τωρινή κρίση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ΣΕΚ να κατεβάζει το δικό του ψηφοδέλτιο στον Δήμο της Αθήνας, με την ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα που αυτός έχει, και το ΝΑΡ να απαντάει, με σχετική καθυστέρηση, συγκροτώντας ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο. Δεν πρόκειται απλώς για τα συνηθισμένα “καπελώματα”. Το εσωτερικό ρήγμα είναι βαθύτερο. Το ΣΕΚ, από καιρό, και ολοένα πιο γοργά τώρα, προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα του “αντιφασιστικού μετώπου” - που θα ενταθεί σε περίπτωση εκλογικής επικράτησης της ΝΔ. Μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα αναζήτησης του “μικρότερου κακού” και της πανευρωπαϊκής γραμμής για “μέτωπο κατά της Ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού”, η παλιά Σεκίτικη στάση και σχέση “με το ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες” αναγεννιέται απέναντι σε έναν πασοκοποιημένο ΣΥΡΙΖΑ “χωρίς αυταπάτες|”. Από αυτήν την σκοπιά, δεν πρόκειται πλέον για την μακρόχρονη ένταση μεταξύ ΣΕΚ και ΝΑΡ στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά για ρήξη αλληλένδετη με το τέλος ενός ολόκληρου ιστορικού κύκλου. Η ενότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει εξαντληθεί και διαρραγεί. Λίγη αξία έχει για το κίνημα το να δακτυλοδειχτεί ο διασπαστής ή να πέσει πέπλο απόκρυψης στην ρήξη, με ένα ομοίωμα “ενότητας” στο ψηφοδέλτιο π.χ. των Ευρωεκλογών, ή να αφεθούν τα πράγματα να συνεχιστούν μετεκλογικά σαν να μην τρέχει τίποτα.

Χωρίς να διεκδικεί κανείς το μονοπώλιο της αλήθειας, είναι απαραίτητος ο στρατηγικός επανεξοπλισμός μιας Αριστεράς που θέλει να είναι και να δρα σαν επαναστατική δύναμη που αλλάζει τον κόσμο. Ένας αναδιοργανωμένος πόλος εργατικών επαναστατικών δυνάμεων, με όλη την εσωτερική ετερογένεια, ελεύθερη έκφραση και συντροφικό διάλογο των διαφορετικών απόψεων κι ενιαία δράση, με στρατηγικό στόχο να αναδειχθεί η εργατική τάξη σε εναλλακτική δύναμη εξουσίας, μέσα από την πάλη σε όλα τα μέτωπα για μια επαναστατική διεθνιστική διέξοδο από την κρίση σε ρήξη με κεφάλαιο, ΕΕ, ΝΑΤΟ και ΗΠΑ.

Δεν είναι δυνατό να εξακολουθεί να θεωρείται “μεταβατικό” ένα πρόγραμμα ενός ενδιάμεσου σταδίου μεταξύ μεταρρύθμισης και επανάστασης. Ένα πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων συνδέει διαλεκτικά τις άμεσες ανάγκες και διεκδικήσεις των μαζών με την επαναστατική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εργατική εξουσία. Η πάλη αυτή δεν είναι μονόπρακτο ούτε ευθύγραμμη. Αγκαλιάζει μια ολόκληρη περίοδο και παραμένει διαρκής μέχρι τη νίκη του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και παγκόσμια. Κανένα από τα παρακάτω προγραμματικά σημεία δεν μπορούν να επιτευχθούν μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και της ΕΕ, “με την συνέχεια του κράτους και των συμφωνιών του”, όπως έλεγε ο Τσίπρας, αλλά με την ανατροπή τους:

• Κατάργηση όλων των μνημονιακών πολιτικών, πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, δουλειά κι όχι δουλεία! Να πάρουμε πίσω όλα τα κλεμμένα!
• Κατάργηση του εξωτερικού χρέους
• Εθνικοποίηση των τραπεζών κι όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, χωρίς αποζημίωση στους μεγαλοκαρχαρίες, κάτω από εργατικό έλεγχο
• Σχεδιασμός της οικονομίας σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες κι όχι το ιδιωτικό κέρδος
• Όλη η εξουσία στα χέρια των εργατών, στα εργατικά συμβούλια και τις λαϊκές συνελεύσεις!

Η προετοιμασία και σύγκληση μιαςπανελλαδικής συνδιάσκεψης ή συνέλευσης του ταξικού κινήματοςγια την επεξεργασία ενός προγράμματος διεξόδου από την κρίση και ένα σχέδιο δράσης που θα το προωθήσει, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σταθμό σ’ αυτήν την κατεύθυνση.

Επίσης, μια Επείγουσα Πανευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη πρωτοπόρων εργατών κι επαναστατών διανοουμένων από όλη την Ευρώπη, όπως αυτή που σχεδιάζουν το ΕΕΚ κι άλλες διεθνιστικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής ηπείρου να γίνει στην Αθήνα στις αρχές Μαΐου 2019, πριν τις Ευρωεκλογές, μπορεί και πρέπει να γίνει σταθμός για να δοθεί επαναστατική διεθνιστική απάντηση στις επείγουσες προκλήσεις της επόμενης ιστορικής περιόδου.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ

Μάρτιος 2019