Ανακοίνωση Της ΔΕΑ Μετά Τα Αποτελέσματα Των Εκλογών Της 7ης Ιουλίου

1. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Ιουλίου δημιουργεί ένα πολιτικό συσχετισμό δύναμης, δυσμενή για την εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις.

Το πο­σο­στό της ΝΔ (39,85%) που δίνει δυ­να­τό­τη­τα σχη­μα­τι­σμού αυ­το­δύ­να­μης κυ­βέρ­νη­σης στην ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ηγε­σία της ΝΔ υπό τον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη, μαζί με το υψηλό πο­σο­στό που συ­γκρά­τη­σε ο Αλ. Τσί­πρας (31,53%) -παρά τις τρα­γι­κές ευ­θύ­νες του στο πως άνοι­ξε ο δρό­μος για την πα­λι­νόρ­θω­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Δε­ξιάς στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία- δη­μιουρ­γούν ένα υψηλό άθροι­σμα πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων που -του­λά­χι­στον μέσα στη Βου­λή- δε­σμεύ­ο­νται για την υπο­στή­ρι­ξη των «συμ­φω­νη­θέ­ντων» με τους δα­νει­στές, την υπο­στή­ρι­ξη της πο­λι­τι­κής των Μνη­μο­νί­ων και του «Με­σο­πρό­θε­σμου» προ­γράμ­μα­τος που η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα κλη­ρο­δο­τεί στην κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη!

Αυτό το υψηλό πο­σο­στό του δε­σμευ­μέ­νου από τα Μνη­μό­νια «δι­κομ­μα­τι­σμού», πα­ρα­πέ­μπει σε πο­σο­στά προ της πο­λι­τι­κής κρί­σης που προ­κά­λε­σαν οι με­γά­λοι αντι­μνη­μο­νια­κοί αγώ­νες της πε­ριό­δου του 2010 -13. Εμ­φα­νί­ζο­νται, έτσι, να ση­μα­δεύ­ουν το τέλος του πο­λι­τι­κού κύ­κλου που άνοι­ξαν οι με­γά­λοι ερ­γα­τι­κοί και λαϊ­κοί αγώ­νες της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου.

2. Αυτή η ει­κό­να είναι επι­σφα­λής και υπο­νο­μευ­μέ­νη.

Η οι­κο­νο­μία διε­θνώς έχει ολο­φά­νε­ρα μπει σε επι­βρά­δυν­ση και αυτό απει­λεί να τι­νά­ξει στον αέρα τα «συμ­φω­νη­θέ­ντα» με τους δα­νει­στές και τα χρο­νο­δια­γράμ­μα­τα του Με­σο­πρό­θε­σμου Προ­γράμ­μα­τος, εμ­φα­νί­ζο­ντας την ανά­γκη, για νέα σκλη­ρό­τε­ρα μέτρα λι­τό­τη­τας. Το ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα δεν κα­τόρ­θω­σε να ανα­τρέ­ψει τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα, αλλά αυτό δεν ση­μαί­νει ότι συ­ναί­νε­σε σε αυτές, δεν ση­μαί­νει ότι ο κό­σμος τις «υιο­θέ­τη­σε», όπως έκανε το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Είναι εξαι­ρε­τι­κά αμ­φί­βο­λο το αν ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης θα μπο­ρέ­σει να επα­να­λά­βει το βα­σι­κό «άθλο» του Αλ. Τσί­πρα, δη­λα­δή την προ­ώ­θη­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων σε συν­θή­κες κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης. Η ιστο­ρία της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα δεί­χνει ότι η αιφ­νί­δια πα­ρέμ­βα­ση των μαζών στις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, το αιφ­νι­δια­στι­κό άνοιγ­μα ενός νέου κύ­κλου αγώνα, είναι πα­ρά­γο­ντας που δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μη­θεί. Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας θα κρί­νει, τε­λι­κά, το αν ο νέος συ­σχε­τι­σμός στη Βουλή θα λει­τουρ­γή­σει ως ένας «δι­κομ­μα­τι­σμός» στα­θε­ρο­ποί­η­σης του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, ή αντί­θε­τα αν κάτω από την πίεση του κό­σμου θα μπει σύ­ντο­μα σε νέα κρίση αστά­θειας.

3. Το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών της 7ης Ιου­λί­ου δεν είναι δυ­να­τό να ερ­μη­νευ­τεί αν δεν σκε­φτεί κα­νείς την ήττα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών το 2015.

Ο με­γά­λος κύ­κλος των αγώ­νων του 2010-2013 προ­κά­λε­σε μία πρω­το­φα­νή πο­λι­τι­κή κρίση, οδη­γώ­ντας το ΠΑΣΟΚ στα όρια της διά­λυ­σης και υπο­βαθ­μί­ζο­ντας ση­μα­ντι­κά τη δύ­να­μη της ΝΔ. Θυ­μί­ζου­με ότι όταν ανέ­λα­βε ο Β. Μεϊ­μα­ρά­κης, μετά την πα­ραί­τη­σή του Αντ. Σα­μα­ρά, οι δη­μο­σκο­πή­σεις έδι­ναν τη ΝΔ κοντά στο 14%. Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας ερ­μη­νεύ­ει την αντο­χή του Αλ. Τσί­πρα επί 4,5 στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία.

Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­λο­γού­με­νη σή­με­ρα ισχυ­ρί­ζε­ται ότι «υπο­χρε­ώ­θη­κε να ασκή­σει μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή». Δεν είναι ακρι­βές: Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα επέ­λε­ξε να ασκή­σει μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, υπο­γρά­φο­ντας το Μνη­μό­νιο 3 και ανα­λαμ­βά­νο­ντας τε­λι­κά την «πα­τρό­τη­τα» των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων. Επέ­λε­ξε να εγκα­τα­λεί­ψει τη λαϊκή εντο­λή του ΟΧΙ στο Δη­μο­ψή­φι­σμα, για να νο­μι­μο­ποι­ή­σει την επι­τρο­πεία στη­ρι­ζό­με­νη στις «δια­πραγ­μα­τεύ­σεις» με την ηγε­σία της ΕΕ και τη σύ­σφι­ξη των σχέ­σε­ων με τις ΗΠΑ του Ντό­ναλντ Τραμπ. Σε αυτή την πο­ρεία ο Αλ. Τσί­πρας διεύ­ρυ­νε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τα δεξιά, εν­σω­μα­τώ­νο­ντας τμήμα της πα­λιάς σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, μια πτέ­ρυ­γα των ΑΝΕΛΛ, αλλά και μια πτέ­ρυ­γα της κα­ρα­μαν­λι­κής Δε­ξιάς. Έθεσε έτσι τα θε­μέ­λια της με­τα­τρο­πής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε ακραία αρ­χη­γο­κε­ντρι­κό σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμμα, και μά­λι­στα στην πε­ρί­ο­δο του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου εκ­φυ­λι­σμού της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Σή­με­ρα η ηγε­τι­κή ομάδα Τσί­πρα προ­ω­θεί το επό­με­νο βήμα: Τη συ­γκρό­τη­ση μιας ακόμα πιο χα­λα­ρής -και ταυ­τό­χρο­να πιο αρ­χη­γό­κε­ντρι­κής- «Προ­ο­δευ­τι­κής Συμ­μα­χί­ας».

Σε αυτή την πο­ρεία, πα­ράλ­λη­λα με την εμπέ­δω­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ορ­γά­νω­σε την πίεση για υπο­χω­ρή­σεις του κό­σμου, σπέρ­νο­ντας την μα­ζι­κή απο­γο­ή­τευ­ση και τη μεί­ω­ση της μα­χη­τι­κό­τη­τας της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών μαζών. Έτσι έστρω­νε συ­στη­μα­τι­κά το δρόμο για την αυ­το­δυ­να­μία του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη.

4. Παρά τις προ­φα­νείς ευ­θύ­νες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο για υπο­τί­μη­ση του προ­γράμ­μα­τος της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη.

Με τα συν­θή­μα­τα της μεί­ω­σης στη φο­ρο­λο­γία των επι­χει­ρή­σε­ων, την πλήρη «απε­λευ­θέ­ρω­ση» στην αγορά ερ­γα­σί­ας και την τα­χύ­τε­ρη και πιο αδί­στα­κτη προ­ώ­θη­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, απο­σκο­πεί στη συ­σπεί­ρω­ση της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας της κυ­ρί­αρ­χης τάξης.

Με τα συν­θή­μα­τα της πο­λι­τι­κής «νόμου και τάξης» (Εξάρ­χεια, Πα­νε­πι­στη­μια­κό Άσυλο κ.ο.κ.) απο­σκο­πεί στην ανα­διορ­γά­νω­ση των συμ­μα­χιών με τη με­σαία τάξη. Με τα συν­θή­μα­τα για τα «ισχυ­ρά σύ­νο­ρα» απο­σκο­πεί να συν­δυά­σει το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό με τη ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή και με το εθνι­κι­στι­κό ρεύμα, με στόχο να εν­σω­μα­τώ­σει ξανά μέσα στη ΝΔ ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα της ακρο­δε­ξιάς.

Έχει ως αφε­τη­ρία την επι­βο­λή των «συμ­φω­νη­θέ­ντων», συ­νε­χί­ζο­ντας το έργο του Αλ. Τσί­πρα, σε συν­δυα­σμό με τη φι­λο­δο­ξία να πε­τύ­χει μια ση­μα­ντι­κή επι­τά­χυν­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων. Πρό­κει­ται για ση­μα­ντι­κό κίν­δυ­νο για τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων.

5. Η Χρυσή Αυγή, συ­γκε­ντρώ­νο­ντας 2,9% μένει εκτός βου­λής και χάνει τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά της προ­νό­μια. Για την θε­τι­κή αυτή εξέ­λι­ξη, ο μόνος που δι­καιού­ται να αι­σθά­νε­ται δι­καιω­μέ­νος είναι ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς και του αντι­φα­σι­στι­κού, αντι­ρα­τσι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Το δι­καί­ω­μα αυτό δεν έχουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, γιατί είτε την εν­δυ­νά­μω­σαν με τις πο­λι­τι­κές τους, είτε γιατί η ανοχή τους επέ­τρε­ψε τη «νό­μι­μη» λει­τουρ­γία της. Παρά την απώ­λεια ψήφων και την συ­νε­χι­ζό­με­νη κρίση της, πα­ρα­μέ­νει ένας «θα­νά­σι­μος αντί­πα­λος» για τα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και τις δη­μο­κρα­τι­κές αξίες, που πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί. Η Ελ­λη­νι­κή Λύση, αν και χωρίς τα τάγ­μα­τα εφό­δου ή τις να­ζι­στι­κές ανα­φο­ρές της ΧΑ, είναι ένα επι­κίν­δυ­νο ακρο­δε­ξιό μόρ­φω­μα. Η Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα θα χρεια­στεί να δώ­σουν μάχες, να ορ­γα­νώ­σουν συ­στη­μα­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις ενά­ντια στο θε­σμι­κό ρα­τσι­σμό, τη φα­σι­στι­κή και ακρο­δε­ξιά απει­λή.

6. Το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών κα­τα­γρά­φει μια κρίση πο­λι­τι­κής απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας της -αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- Αρι­στε­ράς.

Το ΚΚΕ, παρά τη συ­σπεί­ρω­ση γύρω του ενός ση­μα­ντι­κού αριθ­μού στε­λε­χών από άλλα ρεύ­μα­τα της Αρι­στε­ράς, κα­τέ­γρα­ψε στα­σι­μό­τη­τα (299.388 ψή­φους και 5,3%) σε σχέση με τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, μέ­νο­ντας πάντα πίσω από τα πο­σο­στά του προ της ανό­δου και με­τέ­πει­τα της κρί­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (πχ των 536.000 ψήφων και του 8,48% στις εκλο­γές του Μάη του 2012). Πρό­κει­ται για ανά­δει­ξη της αδυ­να­μί­ας του να αντι­με­τω­πί­ζει πο­λι­τι­κά τα με­γά­λα γε­γο­νό­τα, για από­δει­ξη των συ­νε­πειών που έχει η απο­φυ­γή ση­μα­ντι­κών πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών και η συ­να­κό­λου­θη απόρ­ρι­ψη της ενό­τη­τας στη δράση με άλλες δυ­νά­μεις της μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς.

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ συ­γκέ­ντρω­σε 23.185 ψή­φους και 0,41%, κα­τα­γρά­φο­ντας απώ­λειες σε σχέση με τις ευ­ρω­ε­κλο­γές και ση­μα­ντι­κή υπο­χώ­ρη­ση σε σχέση με την επιρ­ροή της προ της ανό­δου και της με­τέ­πει­τα κρί­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (τις 75.416 ψή­φους και το 1,19% στις εκλο­γές του Μάη του 2012). Στις ανα­κοι­νώ­σεις των βα­σι­κών συ­νι­στω­σών της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ –του ΝΑΡ και του ΣΕΚ– γί­νο­νται σή­με­ρα φα­νε­ρές οι ση­μα­ντι­κές πο­λι­τι­κές απο­κλί­σεις και τα ερω­τή­μα­τα για το εάν αυτός ο με­τω­πι­κός σχη­μα­τι­σμός θα δια­τη­ρη­θεί ενιαί­ος.

Για τη ΛΑΕ το απο­τέ­λε­σμα ση­μα­το­δο­τεί το τέλος ενός κύ­κλου. Η ήττα της ΛΑΕ είχε κα­τα­γρα­φεί ήδη στις ευ­ρω­ε­κλο­γές (31.648 ψήφοι και 0,58%) και οφει­λό­ταν στα ση­μα­ντι­κά πο­λι­τι­κά λάθη της ηγε­σί­ας της και κυ­ρί­ως στην υπο­τί­μη­ση του κιν­δύ­νου του εθνι­κι­σμού. Ο πο­λι­τι­κός επα­να­προ­σα­να­το­λι­σμός και η αλ­λα­γή ηγε­σί­ας απο­δεί­χθη­καν λίγες και κα­θυ­στε­ρη­μέ­νες διορ­θώ­σεις, πα­ρό­τι ήταν στη σωστή κα­τεύ­θυν­ση. Οι λίγες εβδο­μά­δες που με­σο­λά­βη­σαν με­τα­ξύ των ευ­ρω­ε­κλο­γών και των εθνι­κών εκλο­γών δεν ήταν αρ­κε­τός χρό­νος ώστε αυτές οι διορ­θώ­σεις να λει­τουρ­γή­σουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά. Οι 15.959 ψήφοι και το 0,28% δεί­χνουν ότι είναι πλέον ανα­γκαί­ες οι πρω­το­βου­λί­ες υπέρ­βα­σης της ΛΑΕ, ως προ­ϋ­πό­θε­ση για να συ­νε­χί­σει να δρα ένα δυ­να­μι­κό μελών και στε­λε­χών που, όπως απέ­δει­ξε στις πε­ρι­φε­ρεια­κές και αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές, πα­ρα­μέ­νει ση­μα­ντι­κό για το μέλ­λον της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Αυτές οι αδυ­να­μί­ες δη­μιούρ­γη­σαν το «κενό» στο οποίο πά­τη­σε το ΜΕΡΑ του Γ. Βα­ρου­φά­κη, με τις 194.149 ψή­φους και το 3,44% που του δίνει το δι­καί­ω­μα να δο­κι­μά­σει τις από­ψεις του με κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρου­σία. Ένα πρό­γραμ­μα νε­ο­κεϊν­σια­νι­σμού απέ­να­ντι στη λι­τό­τη­τα, η επι­μο­νή στη θέση της με­ταρ­ρύθ­μι­σης της ΕΕ από τα μέσα και ο ακόμα ισχυ­ρό­τε­ρος αρ­χη­γο­κε­ντρι­σμός υπό την κα­θο­ρι­στι­κή φι­γού­ρα του Γ. Βα­ρου­φά­κη, προει­δο­ποιούν για τα όρια του εγ­χει­ρή­μα­τος.

Πα­ρό­τι το ΜΕΡΑ ψη­φί­στη­κε και από κόσμο που θέ­λη­σε να εκ­φρά­σει από τα αρι­στε­ρή κρι­τι­κή στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η πο­λι­τι­κή του Γ. Βα­ρου­φά­κη δεν εντάσ­σε­ται μέσα στις προ­ο­πτι­κές ανα­σύ­ντα­ξης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

7.Στην πε­ρί­ο­δο που αρ­χί­ζει με την ορ­κο­μω­σία της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη θα χρεια­στούν συ­στη­μα­τι­κές και θαρ­ρα­λέ­ες πρω­το­βου­λί­ες.

Το κέ­ντρο τους οφεί­λει να βρί­σκε­ται στην ορ­γα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια για την ανα­σύ­ντα­ξη των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων αντί­στα­σης. Οι συ­σπει­ρώ­σεις στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους, οι κι­νή­σεις στις γει­το­νιές που εκ­φρά­στη­καν με αρι­στε­ρά αυ­το­διοι­κη­τι­κά ψη­φο­δέλ­τια, οι αντι­ρα­τσι­στι­κές-αντι­φα­σι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες, οι ομά­δες γυ­ναι­κών και ΛΟΑΤ που στη­ρί­ζουν τις αντι­σε­ξι­στι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες, οι συ­σπει­ρώ­σεις και τα σχή­μα­τα στις σχο­λές και τα σχο­λεία, πρέ­πει να τε­θούν στο κέ­ντρο της προ­σο­χής όλων μας. Το ξε­δί­πλω­μα των αντι­στά­σε­ων θα χρεια­στεί σο­βα­ρή, ορ­γα­νω­μέ­νη, ενω­τι­κή προ­σπά­θεια από ένα ευ­ρύ­τε­ρο σύ­νο­λο δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Αυτό το στοι­χείο δεί­χνει και την ανά­γκη πρω­το­βου­λιών στο πο­λι­τι­κό πεδίο. Σε ό,τι μας αφορά, έχου­με επι­μεί­νει στην ανά­γκη πο­λι­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας με­τα­ξύ δυ­νά­με­ων της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, άλλων ομά­δων και κι­νή­σε­ων που απο­σπά­στη­καν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το κα­λο­καί­ρι του 2015, άλλων δυ­νά­με­ων της μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς. Η προ­σπά­θεια αυτή θα πρέ­πει να συ­νε­χι­στεί μέσα στις νέες συν­θή­κες, όπου κα­τα­γρά­φη­κε η αδυ­να­μία των προ­ϋ­παρ­χό­ντων με­τω­πι­κών σχη­μα­τι­σμών.

Σε αυτήν την προ­ο­πτι­κή θα χρεια­στεί επι­μο­νή, σο­βα­ρό­τη­τα αλλά και με­γα­λύ­τε­ρη τόλμη. Οι ρυθ­μοί θα κα­θο­ρι­στούν από την κί­νη­ση του κό­σμου μας. Που για άλλη μια φορά, πι­στεύ­ου­με, θα επι­φυ­λά­ξει ση­μα­ντι­κές «εκ­πλή­ξεις» στους εχθρούς και στους ψεύ­τι­κους φί­λους του.

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ