Πολιτική Απόφαση Της Συνδιάσκεψης Της ΔΕΑ (3-4 Μάρτη 2018)

1.Η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας καθορίζεται από τις αβεβαιότητες και τις αστάθειες που προκαλεί η παράταση της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού.

Η πα­ρα­τη­ρού­με­νη άνο­δος της κερ­δο­φο­ρί­ας μέ­ρους των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων, που στη­ρί­ζε­ται στο τσά­κι­σμα των μι­σθών, την ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και την ενί­σχυ­ση του κε­φα­λαί­ου μέσω της μεί­ω­σης της φο­ρο­λό­γη­σης και των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών, δεν είναι αρ­κε­τή για να ση­μα­το­δο­τή­σει την αρχή ενός νέου «φω­τει­νού κύ­κλου» του κα­πι­τα­λι­σμού. Οι επεν­δύ­σεις και η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα πα­ρα­μέ­νουν στά­σι­μες, ενώ η ανερ­γία εξα­κο­λου­θεί να πα­ρα­μέ­νει σε πολύ υψηλά επί­πε­δα. Η κερ­δο­φο­ρία του κε­φα­λαί­ου εξα­κο­λου­θεί να προ­σα­να­το­λί­ζε­ται σε πα­λιές και νέες φού­σκες.

Το πρό­σφα­το κραχ στα χρη­μα­τι­στή­ρια των ΗΠΑ και η τα­χύ­τα­τη επέ­κτα­σή του στην Ασία και στην Ευ­ρώ­πη, είναι προει­δο­ποι­ή­σεις ότι η «ανά­καμ­ψη» πα­ρα­μέ­νει εξαι­ρε­τι­κά επι­σφα­λής και ότι νέα επει­σό­δια κρί­σης βρί­σκο­νται στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη.

Εκτι­μή­σεις που βιά­ζο­νται να μι­λή­σουν για στα­θε­ρο­ποί­η­ση του συ­στή­μα­τος είναι λα­θε­μέ­νες και, κυ­ρί­ως, πο­λι­τι­κά απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κές: στρέ­φουν τον προ­βλη­μα­τι­σμό για τον προ­γραμ­μα­τι­σμό δρά­σης προς την προ­ο­πτι­κή μιας σχε­τι­κά μα­κράς πε­ριό­δου ομα­λών εξε­λί­ξε­ων, έξω από τα βίαια σκα­μπα­να­βέ­σμα­τα και τις από­το­μες με­τα­βο­λές των συν­θη­κών, έξω από το συν­δυα­σμό κιν­δύ­νων και ευ­και­ριών, που χα­ρα­κτή­ρι­σαν την πε­ρί­ο­δο κρί­σης του διε­θνούς συ­στή­μα­τος κι εξα­κο­λου­θούν να βρί­σκο­νται μπρο­στά μας.

2α.Αυτή η ει­κό­να έλ­λει­ψης στα­θε­ρής δυ­να­μι­κής του κα­πι­τα­λι­σμού διε­θνώς, είναι το υπό­βα­θρο για να εξη­γη­θεί η πρω­το­φα­νής πο­λι­τι­κή αστά­θεια του συ­στή­μα­τος.

Μετά τα με­γά­λα «ανα­πά­ντε­χα» γε­γο­νό­τα των προη­γού­με­νων χρό­νων (Brexit, εκλο­γή Τραμπ), στο χρόνο που πέ­ρα­σε, εί­χα­με την εκλο­γή στη Γαλ­λία του «ανα­πά­ντε­χου» Μα­κρόν (σε βάρος των υπο­ψη­φί­ων των ιστο­ρι­κών κομ­μά­των της Δε­ξιάς και της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας), την άνοδο των ακρο­δε­ξιών «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κών» ρευ­μά­των σε όλη την Ευ­ρώ­πη, την κρίση στην Ισπα­νία λόγω της Κα­τα­λο­νί­ας, και την αδυ­να­μία της Μέρ­κελ –επί μήνες!- να σχη­μα­τί­σει μια στα­θε­ρή κυ­βέρ­νη­ση στη… Γερ­μα­νία.

2β. Σε αυτό το σκη­νι­κό πο­λι­τι­κής κρί­σης, οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις είναι η κε­ντρι­κή επι­λο­γή των κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­με­ων. Η Δεξιά, η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και η με­ταλ­λαγ­μέ­νη κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά συ­νω­θού­νται στο «ακραίο κέ­ντρο», που ευ­θυ­γραμ­μί­ζε­ται απο­λύ­τως με τις επι­τα­γές του κε­φα­λαί­ου.

Οι πο­λι­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες της υπο­στή­ρι­ξης των ακραί­ων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων –οι ανά­γκες του κε­φα­λαί­ου για διαί­ρε­ση και κα­τα­κερ­μα­τι­σμό των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων- σε συν­δυα­σμό με τις ανά­γκες «νο­μι­μο­ποί­η­σης» των ιμπε­ρια­λι­στι­κών εξορ­μή­σε­ων, στρέ­φουν τις κυ­ρί­αρ­χες πα­ρα­δο­σια­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της Δε­ξιάς και της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας προς το ρα­τσι­σμό, την ισλα­μο­φο­βία, τις αυ­ταρ­χι­κές πο­λι­τι­κές «εκτά­κτου ανά­γκης».

Ταυ­τό­χρο­να οι αντα­γω­νι­σμοί με­τα­ξύ των κα­πι­τα­λι­στι­κών κέ­ντρων και χωρών, αντα­γω­νι­σμοί που οξύ­νο­νται μέσα στην πα­ρά­τα­ση της κρί­σης, στρέ­φουν με­γά­λα τμή­μα­τα των κυ­ρί­αρ­χων πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων στις πο­λι­τι­κές του προ­στα­τευ­τι­σμού, του εθνι­κι­σμού και της ενί­σχυ­σης του μι­λι­τα­ρι­σμού.

Αυτή η «ατζέ­ντα» των κε­ντρι­κών δυ­νά­με­ων του συ­στή­μα­τος, των εθνι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων και των διε­θνι­κών ορ­γα­νι­σμών όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, στρώ­νει το δρόμο στην ανά­πτυ­ξη της ακρο­δε­ξιάς και των φα­σι­στι­κών κομ­μά­των ή ορ­γα­νώ­σε­ων.

Στο χρόνο που πέ­ρα­σε βρε­θή­κα­με μάρ­τυ­ρες μπρο­στά σε ένα σο­βα­ρό, δι­πλής όψης, πο­λι­τι­κό λάθος: α) Ένα τμήμα της Αρι­στε­ράς –συ­νή­θως στα­λι­νο­γε­νούς προ­έ­λευ­σης- μπήκε στον πει­ρα­σμό να αντι­με­τω­πί­σει «φι­λι­κά» τη στρο­φή στον προ­στα­τευ­τι­σμό-εθνι­κι­σμό (πχ Τραμπ, κυ­βέρ­νη­ση Brexit) ή ακόμα και την «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κή» ακρο­δε­ξιά, ελ­πί­ζο­ντας ότι έτσι θα διευ­κο­λυν­θεί ο αγώ­νας ενά­ντια στην «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση», ή ότι θα εξα­σθε­νή­σει το «ακραίο κέ­ντρο» που κα­θο­δη­γεί τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις. Πρό­κει­ται για τρα­γι­κή αυ­τα­πά­τη που διευ­κο­λύ­νει ιδε­ο­λο­γι­κά τις ακρο­δε­ξιές δυ­νά­μεις. β) Όμως και ένα τμήμα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς μπήκε στο συμ­με­τρι­κό λάθος, ξε­κι­νώ­ντας από τις αντι­ρα­τσι­στι­κές-αντι­φα­σι­στι­κές ευαι­σθη­σί­ες, για να κα­τα­λή­ξει σε προ­τά­σεις που έβλε­παν το «ακραίο κέ­ντρο» ως άμυνα απέ­να­ντι στον κίν­δυ­νο της ρα­τσι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς ή του προ­στα­τευ­τι­σμού-εθνι­κι­σμού (πχ στον 2ο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών στη Γαλ­λία). Πρό­κει­ται για επί­σης σο­βα­ρό λάθος που οδη­γεί στον συμ­φι­λιω­τι­σμό με τις κυ­βερ­νή­σεις και τις κα­θε­στω­τι­κές πο­λι­τι­κές.

Η εναλ­λα­κτι­κή λύση είναι η κί­νη­ση με εμπι­στο­σύ­νη στις εκτι­μή­σεις για τη «με­γά­λη ει­κό­να»: η επι­μο­νή στη σύν­δε­ση της πάλης ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα με την πάλη ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό/εθνι­κι­σμό/μι­λι­τα­ρι­σμό. Η επι­μο­νή στην προ­σπά­θεια για τη δια­μόρ­φω­ση εναλ­λα­κτι­κών λύ­σε­ων απέ­να­ντι στις κυ­βερ­νη­τι­κές δυ­νά­μεις του «ακραί­ου κέ­ντρου», σε συν­δυα­σμό με την πάλη για να φρά­ξου­με το δρόμο στη ρα­τσι­στι­κή ακρο­δε­ξιά και στους φα­σί­στες.

2γ. Η πε­ρί­ο­δος που ζούμε χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από την υπο­χώ­ρη­ση των μα­ζι­κών αγώ­νων αντί­στα­σης, σε σύ­γκρι­ση με τα υψη­λό­τε­ρα επί­πε­δα που έφτα­σαν στα 2010-13 (υπο­χώ­ρη­ση των αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών ερ­γα­τι­κών αγώ­νων στην Ευ­ρώ­πη, των αρα­βι­κών εξε­γέρ­σε­ων στην Ανα­το­λή, των κυ­βερ­νή­σε­ων της «λαϊ­κι­στι­κής Αρι­στε­ράς» στη Λατ. Αμε­ρι­κή κ.ο.κ.).

Όμως η επι­μο­νή στη διεκ­δί­κη­ση της συ­νο­λι­κής εναλ­λα­κτι­κής λύσης που πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω, η επι­μο­νή στη μα­ζι­κή/με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή, η επι­μο­νή σε ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα με τη στρα­τη­γι­κή της συ­νο­λι­κό­τε­ρης σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης, εξα­κο­λου­θεί να είναι εφι­κτή. Ο λόγος είναι δι­πλός:

 α) Αφε­νός, οι αντί­πα­λοί μας εξα­κο­λου­θούν να είναι σε κρίση. Το κα­λύ­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα, φέτος, ήταν το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης στην Ισπα­νία, με άξονα το αί­τη­μα των Κα­τα­λα­νών για αυ­το­διά­θε­ση. Εκεί εί­δα­με, αιφ­νι­δί­ως, όλες τις κυ­βερ­νή­σεις και τους διε­θνι­κούς «θε­σμούς» να συ­σπει­ρώ­νο­νται στην ουρά του Ραχόι, υπο­στη­ρί­ζο­ντας τη βίαιη κα­τα­στο­λή των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων στην Κα­τα­λο­νία. Εί­δα­με όμως και ένα τμήμα της Αρι­στε­ράς με το πρό­σχη­μα της «σο­σια­λι­στι­κής κα­θα­ρό­τη­τας» να κλεί­νει τα μάτια μπρο­στά σε μια σο­βα­ρή πο­λι­τι­κή πρό­κλη­ση και ου­σια­στι­κά να ευ­θυ­γραμ­μί­ζε­ται με τις αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις και την ΕΕ.

β) Αφε­τέ­ρου, οι δυ­νά­μεις του κι­νή­μα­τος διε­θνώς, πα­ρό­λη την υπο­χώ­ρη­ση, δεν έχουν υπο­στεί συ­νο­λι­κή ήττα και γι’ αυτό επα­νεμ­φα­νί­ζο­νται, με δια­φο­ρε­τι­κά επί­πε­δα ανά­πτυ­ξης, από χώρα σε χώρα (τα κα­λύ­τε­ρα πα­ρα­δείγ­μα­τα ήταν η «ανα­πά­ντε­χη» μα­ζι­κή αντί­στα­ση στην πο­λι­τι­κή του Τραμπ στις ΗΠΑ, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­τών και της νε­ο­λαί­ας στη Γαλ­λία κ.ο.κ.)

Συ­νο­λι­κά, εξα­κο­λου­θού­με να βρι­σκό­μα­στε σε πε­ρί­ο­δο με­γά­λης ανα­τα­ρα­χής, όπου συν­δυά­ζο­νται οι κίν­δυ­νοι με τις ευ­και­ρί­ες, όπου εξα­κο­λου­θούν να είναι ανα­γκαία αλλά και εφι­κτά τα «άλ­μα­τα», τόσο στο επί­πε­δο ανά­πτυ­ξης των αγώ­νων όσο και στο επί­πε­δο της συ­γκρό­τη­σης πο­λι­τι­κής δύ­να­μης της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς που θα επι­χει­ρεί να εκ­φρά­σει την κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση στο πο­λι­τι­κό –ακόμα και στο εκλο­γι­κό- πεδίο.

3. Μέσα στις συν­θή­κες αυτές, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ έχει πε­τύ­χει μια νίκη: Επέ­βα­λε την υλο­ποί­η­ση του Μνη­μο­νί­ου 3, μειώ­νο­ντας τις ερ­γα­τι­κές/λαϊ­κές αντι­στά­σεις, επι­βάλ­λο­ντας στη χώρα, για πρώτη φορά μετά το 2010, συν­θή­κες σχε­τι­κής «κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης».

Αυτό το κα­τόρ­θω­σε εκ­με­ταλ­λευό­με­νη στο έπα­κρο τρεις πα­ρά­γο­ντες: α) Τη μα­ζι­κή απο­γο­ή­τευ­ση των ερ­γα­τι­κών/λαϊ­κών δυ­νά­με­ων μετά το κα­λο­καί­ρι του 2015, απο­γο­ή­τευ­ση που η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση δη­μιούρ­γη­σε. β) Τη φθορά των πα­ρα­δο­σια­κών κα­θε­στω­τι­κών κομ­μά­των στα δεξιά της κυ­βέρ­νη­σης –κυ­ρί­ως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ- τη φθορά που είχε προ­κα­λέ­σει το με­γά­λο κύμα αγώ­νων του 2010-13, τη φθορά που απο­δει­κνύ­ε­ται με­γα­λύ­τε­ρη των επι­φαι­νό­με­νων (πχ Novartis). γ) Την αδυ­να­μία της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς να δια­μορ­φώ­σει στοι­χειω­δώς αξιό­πι­στη μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή, στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι ευ­θύ­νες γι’ αυτό βα­ρύ­νουν κυ­ρί­ως τις δυ­νά­μεις του ΚΚΕ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ (με προ­φα­νώς δια­φο­ρε­τι­κή δια­βάθ­μι­ση και με δια­φο­ρε­τι­κές αι­τί­ες).

Η ηγε­τι­κή ομάδα Τσί­πρα έχει επι­τύ­χει αυτή τη νίκη, με­τα­το­πι­ζό­με­νη με τα­χύ­τη­τα προς τα δεξιά, ολο­κλη­ρώ­νο­ντας τη σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ («υιο­θε­σία» της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής), και οι­κο­δο­μώ­ντας στη­ρίγ­μα­τα στο εσω­τε­ρι­κό της κυ­ρί­αρ­χης τάξης αλλά και σχέ­σεις εμπι­στο­σύ­νης με τα ιμπε­ρια­λι­στι­κή κέ­ντρα, τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Πα­ρό­λο που η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα υπήρ­ξε η μα­κρο­βιό­τε­ρη της μνη­μο­νια­κής επο­χής, εξα­κο­λου­θεί να είναι μια αδύ­να­μη και αστα­θής κυ­βέρ­νη­ση: πα­ρα­μέ­νει στην εξου­σία υπό τον όρο της πλή­ρους «εφαρ­μο­γής» των Μνη­μο­νί­ων, παίρ­νο­ντας στή­ρι­ξη από την ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη και τους δα­νει­στές, αλλά διευ­ρύ­νο­ντας το χάσμα που την χω­ρί­ζει με τις επι­θυ­μί­ες και τις ανά­γκες της κοι­νω­νι­κής βάσης που την εξέ­λε­ξε το 2015.

Η προ­ο­πτι­κή αυτής της πο­λι­τι­κής είναι ταυ­τι­σμέ­νη με μια σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­ε­ρη «ανα­σύν­θε­ση», δη­μιουρ­γί­ας ενός κε­ντρο­α­ρι­στε­ρού πο­λι­τι­κού πόλου (με­τα­ξύ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ-Πο­τά­μι και λοι­πών) που θα προ­σπα­θεί να απα­ντά στα προ­βλή­μα­τα «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας» του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού είτε αυ­τό­νο­μα, είτε σε συ­νερ­γα­σία με τη ΝΔ, αν μια εκ­δο­χή ελ­λη­νι­κού «με­γά­λου συ­να­σπι­σμού» κα­τα­στεί ανα­γκαία από τις εξε­λί­ξεις μέσα στην κρίση.

Σε αυτήν την πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τα δεξιά, ξε­χω­ρί­ζει η ταύ­τι­σή του με τις ΗΠΑ («άξο­νας» με Ισ­ρα­ήλ, βά­σεις κλπ) και η ανά­λη­ψη του ρόλου του μπρά­βου για λο­γα­ρια­σμό του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια και στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Στα πλαί­σια αυτής της πο­λι­τι­κής ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­χει­ρεί μια συ­σπεί­ρω­ση γύρω από την «εθνι­κή γραμ­μή της κυ­βέρ­νη­σης» του λε­γό­με­νου «πα­τριω­τι­κού χώρου» (κυ­ρί­ως πα­σο­κι­κής προ­έ­λευ­σης, αλλά όχι μόνο).

3α. Το Μα­κε­δο­νι­κό είναι κε­ντρι­κό στις εξε­λί­ξεις γιατί απο­τε­λεί τον πρό­λο­γο της γε­νι­κό­τε­ρης διεύ­ρυν­σης του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια. Με την πλήρη υπο­στή­ρι­ξη της Αμε­ρι­κα­νι­κής Πρε­σβεί­ας στην Αθήνα, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα διεκ­δι­κεί να επι­βά­λει ρόλο οι­κο­νο­μι­κού/πο­λι­τι­κού/δι­πλω­μα­τι­κού επι­κυ­ρί­αρ­χου στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας και να ανα­δει­χθεί ως η ση­μα­ντι­κό­τε­ρη υπο-ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη στην πε­ριο­χή, αξιο­ποιώ­ντας τη συμ­με­το­χή της στην ΕΕ, τις άρι­στες σχέ­σεις της με την κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ και το ρήγμα στις σχέ­σεις με­τα­ξύ ΝΑΤΟ και Τουρ­κί­ας του Ερ­ντο­γάν.

Ταυ­τό­χρο­να και συ­μπλη­ρω­μα­τι­κά με το κυ­ρί­αρ­χο σχέ­διο του ελ­λη­νι­κού υπο-ιμπε­ρια­λι­σμού, στη βάση του “ονό­μα­τος” ξε­δι­πλώ­θη­κε και θα εξα­κο­λου­θή­σει να επι­χει­ρεί­ται με κάθε ευ­και­ρία, μια ευ­ρύ­τε­ρη ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή εθνι­κι­στι­κή κα­μπά­νια που αξιο­ποιεί την μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του πάλαι ποτέ αρι­στε­ρού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε βάρος των λαϊ­κών στρω­μά­των, επι­χει­ρώ­ντας να τρο­πο­ποι­ή­σει την βα­σι­κή ατζέ­ντα: από τις επι­πτώ­σεις των μνη­μο­νί­ων στα λαϊκά στρώ­μα­τα, προς τα λε­γό­με­να “εθνι­κά θέ­μα­τα”. Αυτή η κα­μπά­νια ξε­δι­πλώ­θη­κε τις μέρες των εθνι­κι­στι­κών συλ­λα­λη­τη­ρί­ων για το Μα­κε­δο­νι­κό και ενι­σχύ­θη­κε από την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ που υπο­κλί­θη­κε στον ελ­λη­νι­κό εθνι­κι­σμό, συ­νη­γο­ρώ­ντας υπέρ βα­σι­κών ακρο­δε­ξιών επι­χει­ρη­μά­των (άρ­νη­ση αυ­το­προσ­διο­ρι­σμού , «αλυ­τρω­τι­σμός των γει­τό­νων», ανυ­παρ­ξία εθνι­κής μειο­νό­τη­τας στην Ελ­λά­δα κλπ). Έτσι άνοι­ξε η συ­ζή­τη­ση για δεξιά «ανα­σύν­θε­ση» του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού, ακόμα και πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης μιας ευ­ρύ­τε­ρης ακρο­δε­ξιάς που θα μπο­ρού­σε να πε­ρι­λαμ­βά­νει τμή­μα­τα της λαϊ­κής δε­ξιάς εντός της ΝΔ, ενός ευ­ρύ­τε­ρου ακρο­δε­ξιού ακρο­α­τη­ρί­ου, καθώς και της πο­λι­τι­κής επιρ­ρο­ής της Χρυ­σής Αυγής. Πρό­κει­ται για επι­κίν­δυ­νη υπεν­θύ­μι­ση των ει­δι­κών κα­θη­κό­ντων που έχει η αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αρι­στε­ρά σή­με­ρα. Για να υπε­ρα­σπι­στεί την ει­ρή­νη και τη φιλία των λαών, να πα­λέ­ψει κατά του εθνι­κι­σμού, του πο­λέ­μου και των εξο­πλι­σμών, έχει να μπο­λιά­σει με αυτές τις αιχ­μές τους αντι­μνη­μο­νια­κούς αγώ­νες, όσο και να ανα­λά­βει ιδιαί­τε­ρες θε­μα­τι­κές πρω­το­βου­λίες

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για το Μα­κε­δο­νι­κό συν­δυά­ζο­νται με την όξυν­ση του πιο με­γά­λου και επι­κιν­δύ­νου με­τώ­που στην πε­ριο­χή, του με­τώ­που του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού. Σε αυτό η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα επι­χει­ρεί, επί­σης σε πλήρη ταύ­τι­ση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, να κα­τα­γρά­ψει συ­γκε­κρι­μέ­νες νίκες αντι­στρο­φής του συ­σχε­τι­σμού ισχύ­ος με­τα­ξύ του Ελ­λη­νι­κού και Τουρ­κι­κού κρά­τους (στη θά­λασ­σα, στις ΑΟΖ, στην Κύπρο, στα σχέ­δια για τους αγω­γούς στην Αν. Με­σό­γειο). Αυτή η πο­λι­τι­κή συν­δυά­ζε­ται  με την ασύ­στο­λη ενί­σχυ­ση του μι­λι­τα­ρι­σμού και των εξο­πλι­σμών, αλλά και με τον κίν­δυ­νο του πο­λέ­μου, γιατί η Τουρ­κία απο­τε­λεί ένα κατά πολύ πιο αξιό­μα­χο αντί­πα­λο απ’ ότι η Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας.

Η αντι­πο­λε­μι­κή, αντιε­θνι­κι­στι­κή αιχμή στην πο­λι­τι­κή μας θα έχει ανα­ντι­κα­τά­στα­τη αξία σε όλη την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο και θα πρέ­πει να επι­χει­ρού­με στα­θε­ρά να την συν­δέ­ου­με με την αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή και αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή αιχμή, όπως και με τις διεκ­δι­κή­σεις για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και των Μνη­μο­νί­ων, έχο­ντας εμπι­στο­σύ­νη ότι «το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα» θα είναι, τε­λι­κά και σε αυτήν την πε­ρί­ο­δο ο κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας για τις εξε­λί­ξεις.

3β. Συ­νο­λι­κά, στις εσω­τε­ρι­κές πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, το κε­ντρι­κό ερώ­τη­μα είναι το προς τα πού θα στρα­φεί πο­λι­τι­κά, η με­γά­λη δυ­σα­ρέ­σκεια των ερ­γα­τι­κών/λαϊ­κών στρω­μά­των απέ­να­ντι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η πο­λι­τι­κή του Τσί­πρα στρώ­νει το χαλί για μια πο­λι­τι­κή νίκη του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη στις επό­με­νες εκλο­γές και έχει στρέ­ψει το εν­δια­φέ­ρον της στο να πε­ριο­ρί­σει τις εκλο­γι­κές απώ­λειες, για να αφή­σει ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο ανά­καμ­ψης στις με­θε­πό­με­νες εκλο­γές (μια τα­κτι­κή «δε­ξιάς πα­ρέν­θε­σης» που ξεχνά τη μοίρα του πα­τέ­ρα της «αρι­στε­ρής πα­ρέν­θε­σης» Αντ. Σα­μα­ρά…). Σε αυτόν τον άθλιο τζόγο, από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων, το κρί­σι­μο ερώ­τη­μα είναι: τι πο­σο­στό της φθο­ράς του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα στα­θεί στη σκο­πιά της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, δί­νο­ντας τη δυ­να­τό­τη­τα για μια μα­ζι­κή-ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση στη μνη­μο­νια­κή συ­ναί­νε­ση, στην ευ­θυ­γράμ­μι­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό, στη ρα­τσι­στι­κή πο­λι­τι­κή και στη φι­λο­πό­λε­μη μι­λι­τα­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή.

Σε αυτό το πεδίο οι μέχρι σή­με­ρα αδυ­να­μί­ες των «με­τώ­πων» της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που όφει­λαν να πά­ρουν πρω­το­βου­λί­ες, είναι κα­θο­ρι­στι­κές.

4. Για τη με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή μας

4α. Στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, δια­μορ­φώ­νο­νται οι όροι για μια νέα πο­λι­τι­κή κρίση, μέσα από την ενί­σχυ­ση των σε­χτα­ρι­στι­κών λο­γι­κών και τη με­γέ­θυν­ση των απο­κλί­σε­ων με­τα­ξύ των βα­σι­κών πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων που τη συ­γκρο­τούν (ΝΑΡ-ΣΕΚ).

Η από­φα­ση του συ­νε­δρί­ου του ΝΑΡ, είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα της υπεκ­φυ­γής απέ­να­ντι στα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα της πε­ριό­δου (ενό­τη­τα δρά­σης στο κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα – πο­λι­τι­κή συ­νερ­γα­σία στον πο­λι­τι­κό αγώνα) μέσω της κα­τα­φυ­γής στα «ιστο­ρι­κά προ­βλή­μα­τα». Η από­φα­ση του ΝΑΡ «να χτί­σει το κόμμα» (Κόμμα πότε; Κόμμα σε ποια προ­γραμ­μα­τι­κή βάση; Κόμμα σε ποια σχέση με την τάξη;) και μά­λι­στα να εντά­ξει σε αυτήν τη δια­δι­κα­σία της (κά­πο­τε) κομ­μα­τι­κής οι­κο­δό­μη­σης την τα­κτι­κή του στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, αλλά και στα ΕΑΑΚ, οδη­γεί στη σκλή­ρυν­ση της γραμ­μής του τόσο στο πο­λι­τι­κό, όσο και στο κι­νη­μα­τι­κό πεδίο.

Η τα­κτι­κή του ΣΕΚ, που επι­διώ­κει μια κά­ποια «ενιαιο­με­τω­πι­κή συ­νερ­γα­σία» με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο κοι­νω­νι­κό πεδίο και ιδιαί­τε­ρα στο αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα, ενώ την ίδια στιγ­μή δι­στά­ζει να σπά­σει την πει­θαρ­χία στη σε­χτα­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή που επι­βά­λει το ΝΑΡ στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, είναι μια πα­ρά­δο­ξη αντι­στρο­φή των προ­τε­ραιο­τή­των που οδη­γεί σε αδιέ­ξο­δα.

Αυτή η αρ­νη­τι­κή εξέ­λι­ξη στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ δεν πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί ως τε­τε­λε­σμέ­νο γε­γο­νός.

Η ΔΕΑ πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σει ως κα­τα­λύ­της για να πα­ρα­μέ­νουν ανοι­χτές οι δυ­να­τό­τη­τες επι­κοι­νω­νί­ας και, τε­λι­κά, της επί­τευ­ξης της ανα­γκαί­ας πο­λι­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας. Γι’ αυτό ήταν θε­τι­κό βήμα η συ­νυ­πο­γρα­φή της ανα­κοί­νω­σης ενά­ντια στα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια. Γι’ αυτό θα πρέ­πει να γί­νου­με πιο πιε­στι­κοί απέ­να­ντι σε λα­θε­μέ­νες ενέρ­γειες της πλειο­ψη­φί­ας της ΛΑΕ που ενι­σχύ­ουν τις τά­σεις πε­ρι­χα­ρά­κω­σης της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

4β. Η ΛΑΕ, μετά την ιδρυ­τι­κή συν­διά­σκε­ψή της, μπήκε σε κα­θο­δι­κή πο­ρεία με προ­βλή­μα­τα απο­συ­σπεί­ρω­σης. Η ερ­μη­νεία βρί­σκε­ται στα προ­γραμ­μα­τι­κά, πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά κενά, όπως και στα προ­βλή­μα­τα δη­μό­σιας εκ­προ­σώ­πη­σης, που η ΔΕΑ και το ΚΔ έχουν δη­μό­σια κα­τα­γρά­ψει με το σύ­νο­λο των κρι­τι­κών μας που συ­νο­ψί­στη­καν στην από­φα­ση για το «βήμα στο πλάι».

Η «στρο­φή» του φθι­νο­πώ­ρου του 2017 προς το «κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα», που εκ­φρά­στη­κε με την έμ­φα­ση στον αγώνα κατά των πλει­στη­ρια­σμών, την προ­σπά­θεια κατά των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και την πιο «ανοι­χτή» ορ­γά­νω­ση του Unity και των εκ­δη­λώ­σε­ων για την Οκτω­βρια­νή, ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κα­τεύ­θυν­ση και γι’ αυτό το δε­χθή­κα­με. Όμως προει­δο­ποι­ή­σα­με ότι δεν θα είναι αρ­κε­τό.

Αυτή η αντι­φα­τι­κή δια­πί­στω­ση, επι­βε­βαιώ­θη­κε πλή­ρως στη συ­νέ­χεια. Στην πάλη κατά των πλει­στη­ρια­σμών –που είναι μια κε­ντρι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση της μνη­μο­νια­κής αξιο­λό­γη­σης, ταυ­τι­σμέ­νη με τη «σω­τη­ρία» των Τρα­πε­ζών-  ανα­δεί­χθη­κε η δυ­να­τό­τη­τα της ΛΑΕ να με­τα­φέ­ρει στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό πεδίο ένα μέ­τω­πο της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης. Αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός πρέ­πει να επι­βε­βαιω­θεί στο πιο δύ­σκο­λο- αλλά και πολύ ση­μα­ντι­κό- μέ­τω­πο των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που έρ­χο­νται άμεσα: ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, αλλά και Ελ­λη­νι­κό και αε­ρο­δρό­μια που έχουν ήδη δρο­μο­λο­γη­θεί. Η εμπει­ρία έδει­ξε ότι αυτός ο δρό­μος, της εμπλο­κής στις συ­γκε­κρι­μέ­νες μάχες, έχει θε­τι­κές συ­νέ­πειες και για τους αγώ­νες και για τη ΛΑΕ.

Όμως το άνοιγ­μα της δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης για το Μα­κε­δο­νι­κό και τα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά, έφερε ξανά στο προ­σκή­νιο τις ιδε­ο­λο­γι­κές- προ­γραμ­μα­τι­κές και πο­λι­τι­κές αδυ­να­μί­ες της ΛΑΕ, που ξε­κι­νούν από κε­ντρι­κές πο­λι­τι­κές θέ­σεις του Αρι­στε­ρού Ρεύ­μα­τος.

4γ. Σή­με­ρα είναι σαφές ότι στη ΛΑΕ κά­ποιες κρί­σι­μες αλ­λα­γές είναι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τη βιω­σι­μό­τη­τα και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για την πο­λι­τι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα.

Στο προ­γραμ­μα­τι­κό πεδίο, είναι ανα­γκαία τα ξε­κα­θα­ρί­σμα­τα, ώστε να είναι κα­θα­ρή η «αντι­πο­λί­τευ­ση» στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τη σκο­πιά της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς:

*Η με­γα­λύ­τε­ρη σύν­δε­ση του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή,

*Η απα­γκί­στρω­ση από τις πο­λι­τι­κές «πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης-ανά­πτυ­ξης»,

*Η απόρ­ρι­ψη ενός δια­τα­ξι­κού φε­τι­χι­σμού του «νο­μί­σμα­τος» και η υπο­στή­ρι­ξη του συν­θή­μα­τος για έξοδο από το ευρώ, ως ανα­ντι­κα­τά­στα­του μέ­σου-ερ­γα­λεί­ου για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων,

* η ανα­βάθ­μι­ση του αντι­ρα­τσι­στι­κού/αντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που και η σα­φέ­στε­ρη σύν­δε­ση του αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κού με την αντι­πο­λε­μι­κή/διε­θνι­στι­κή πο­λι­τι­κή.

Αυτή η αντι­πα­ρά­θε­ση για το πρό­γραμ­μα συν­δυά­ζε­ται με την ήδη δια­τυ­πω­μέ­νη από τη μεριά μας απαί­τη­ση για μια πιο «με­τω­πι­κή» λει­τουρ­γία της ΛΑΕ, για πλου­ρα­λι­σμό και ανα­νέ­ω­ση στη δη­μό­σια εκ­προ­σώ­πη­σή της.

Οι κρί­σι­μες επι­λο­γές θα είναι στο πεδίο των συμ­μα­χιών. Οποια­δή­πο­τε σχέση με το ΕΠΑΜ και κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του «πα­τριω­τι­κού χώρου» θα πρέ­πει να απο­κλει­στεί. Η «Πλεύ­ση», μετά τη συμ­με­το­χή στο συλ­λα­λη­τή­ριο της Αθή­νας, δεί­χνει ότι έχει κάνει άλλες επι­λο­γές. Μόνο στη βάση ενός σο­βα­ρού και ει­λι­κρι­νούς επα­να­προσ­διο­ρι­σμού μπο­ρεί να ξα­να­μπεί στο κάδρο των διερ­γα­σιών. Οφεί­λου­με να κε­ντρά­ρου­με το ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών στη σχέση με­τα­ξύ ΛΑΕ –ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και των άλλων δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που απο­σπά­στη­καν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το κα­λο­καί­ρι του 2015 

. Αυτός ο στό­χος πρέ­πει να υπο­βοη­θη­θεί με πρω­το­βου­λί­ες «από τα κάτω» (αυ­το­διοί­κη­ση – αντι­ι­διω­τι­κο­ποι­ή­σεις – αντι­ρα­τσι­στι­κό – αντι­σε­ξι­σμός – νε­ο­λαία κ.ο.κ.) που ξε­κι­νώ­ντας από το εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ (έστω, αρ­χι­κά, από έναν πόλο των «προ­θύ­μων») απευ­θύ­νο­νται στους ΔΙ­ΡΙ­ΖΑ, ΑΡΚ, ΟΝΡΑ κ.ά. και κυ­ρί­ως σε ένα ευ­ρύ­τε­ρο ανέ­ντα­χτο δυ­να­μι­κό, με στόχο να σπά­σει η σε­χτα­ρι­στι­κή πε­ρι­χα­ρά­κω­ση και να επι­βλη­θεί η συ­νερ­γα­σία στο κί­νη­μα και στο πο­λι­τι­κό πεδίο. Σε αυτήν την τα­κτι­κή θα συ­γκε­ντρώ­σου­με τις δυ­νά­μεις μας, αξιο­ποιώ­ντας τις κα­λύ­τε­ρες δυ­να­τό­τη­τες συ­νεν­νό­η­σης που έχου­με σή­με­ρα με τους συ­ντρό­φους της ΑΡΑΝ, της ΑΡΑΣ και κόσμο του Αρι­στε­ρού Ρεύ­μα­τος. Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, οφεί­λου­με να ανα­λά­βου­με άμεσα πρω­το­βου­λία για την πα­ρέμ­βα­ση στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση: συ­νερ­γα­σία με υπάρ­χο­ντα σχή­μα­τα ή δη­μιουρ­γία και­νούρ­γιων, σε ρήξη με τον πα­ρα­γο­ντι­σμό, με προ­ω­θη­μέ­νο πο­λι­τι­κό πλαί­σιο (με αιχμή τις αντι-ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και την αντι­λι­τό­τη­τα), με συλ­λο­γι­κή ηγε­σία και συ­σπει­ρω­τι­κή-δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία, με στόχο τον κόσμο που απο­σπά­ται από την κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυτή η προ­σπά­θεια θα είναι μια από τις πρώ­τες ευ­θύ­νες στα κα­θή­κο­ντα της νέας ΚΕ.

4δ. Είναι σαφές ότι στο εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ, εί­μα­στε πλέον σε συν­θή­κες πολύ πιο ενερ­γη­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης από τη μεριά μας, σε σύ­γκρι­ση με την τα­κτι­κή «βήμα στο πλάι». Θα το πα­λέ­ψου­με, γνω­ρί­ζο­ντας ότι η επι­τυ­χία θα εξαρ­τη­θεί και από τα αντα­να­κλα­στι­κά άλλων δυ­νά­με­ων πέρα από εμάς. Από την εξέ­λι­ξη αυτής της μάχης, που με­τριέ­ται συ­γκε­κρι­μέ­να στο ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών με­τα­ξύ των δυ­νά­με­ων της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς θα εξαρ­τη­θεί η δυ­να­τό­τη­τα για την εκλο­γι­κή πα­ρέμ­βα­ση μας.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, εκτι­μά­με ότι έχου­με μπει σε μια πε­ρί­ο­δο ανα­διά­τα­ξης δυ­νά­με­ων, σχέ­σε­ων και συ­σχε­τι­σμών. Από τη στάση που θα κρα­τή­σει ο κα­θέ­νας σε αυτήν την πε­ρί­ο­δο, θα κρι­θούν και θα δια­μορ­φω­θούν οι δυ­να­τό­τη­τες και οι σχέ­σεις για την επό­με­νη, αν τα πα­ρό­ντα «με­τω­πι­κά» σχή­μα­τα απο­τύ­χουν στις μάχες και στις ανα­με­τρή­σεις που έρ­χο­νται. Προ­δρο­μι­κά ση­μά­δια έχουν ήδη φανεί σε συν­δι­κα­λι­στι­κά και το­πι­κά σχή­μα­τα αντί­στα­σης και ανα­πό­φευ­κτα θα επε­κτα­θούν στο κε­ντρι­κό πεδίο, αν η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ απο­τύ­χουν στο κα­θή­κον να συ­γκρο­τή­σουν ενω­τι­κή πο­λι­τι­κή/και εκλο­γι­κή απά­ντη­ση.