Ερωτήματα Και Απαντήσεις Για Την Αριστερά Μπροστά Σε Μια Δύσκολη Συγκυρία

Πάνος Κοσμάς – Θανάσης Κούρκουλας

Με αφορμή τις αποφάσεις του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑΕ

Η συ­γκυ­ρία στην Ελ­λά­δα και διε­θνώς, δεν χρή­ζει εύ­κο­λων και πάντα δη­μο­φι­λών απα­ντή­σε­ων. Είναι όμως ταυ­τό­χρο­να «προ­κλη­τι­κή»: η ανα­μέ­τρη­ση με τα δύ­σκο­λα, οι πρα­κτι­κές πο­λι­τι­κές, κι­νη­μα­τι­κές και θε­ω­ρη­τι­κές απα­ντή­σεις που θα δο­θούν σε τέ­τοιες συν­θή­κες, είναι η βάση για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Οι απο­φά­σεις του πρό­σφα­του Πο­λι­τι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΛΑΕ είναι μια καλή αφορ­μή για να τε­θούν τα βα­σι­κά δι­λήμ­μα­τα που απα­σχο­λούν συ­νο­λι­κά την Αρι­στε­ρά και να επι­χει­ρη­θούν απα­ντή­σεις. Νο­μί­ζου­με πως το Π.Σ. της ΛΑΕ δεν κα­τά­φε­ρε να κα­λύ­ψει με επάρ­κεια αυτές τις ανά­γκες ώστε να απο­σα­φη­νί­σει το πο­λι­τι­κό στίγ­μα και τις ανα­γκαί­ες πρω­το­βου­λί­ες του με­τω­πι­κού σχή­μα­τος στην πα­ρού­σα απαι­τη­τι­κή πε­ρί­ο­δο σε ρι­ζο­σπα­στι­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, κι­νη­μα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Τα λε­γό­με­να “εθνι­κά” θέ­μα­τα απο­κτούν κρί­σι­μη ση­μα­σία στη συ­γκυ­ρία, επο­μέ­νως γί­νο­νται κυ­ρί­αρ­χα και για την πο­λι­τι­κή της Αρι­στε­ράς. Οι δύο βα­σι­κές εστί­ες εξε­λί­ξε­ων είναι τα ελ­λη­νο-τουρ­κι­κά και το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας. Προ­στί­θε­νται στον έως σή­με­ρα κύριο άξονα των εξε­λί­ξε­ων, στα ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν την εγκα­θί­δρυ­ση του μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος ακραί­ας εκ­με­τάλ­λευ­σης της ερ­γα­σί­ας και ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­τρο­πεί­ας με τη συ­ναί­νε­ση της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης. Η κρι­σι­μό­τη­τά τους δεν επι­τρέ­πει να προ­σπερ­νιού­νται εύ­κο­λα τα προ­βλή­μα­τα που ανα­κύ­πτουν με τις θέ­σεις της Αρι­στε­ράς στα ζη­τή­μα­τα αυτά.

Ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά

Από τη μια διε­ξά­γε­ται ο διαρ­κής πό­λε­μος στη Συρία, η «θερμή» ανα­μέ­τρη­ση Δύσης και Ρω­σί­ας και η δια­μόρ­φω­ση συμ­μα­χιών όχι μόνο «θερ­μής» αλλά και ένο­πλης αντι­πα­ρά­θε­σης με­τα­ξύ δυ­νά­με­ων με το­πι­κή, υπερ­το­πι­κή ή και πε­ρι­φε­ρεια­κή ισχύ, που με­τα­δί­δει δο­νή­σεις αστά­θειας και αντα­γω­νι­σμών σε όλη την πε­ριο­χή. Από την άλλη, δια­μορ­φώ­νε­ται μια ιδιό­τυ­πη συν­θή­κη: για πρώτη φορά ύστε­ρα από πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες, η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη βλέ­πει τα συμ­φέ­ρο­ντά της να ταυ­τί­ζο­νται με αυτά του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και των συμ­μά­χων του στην πε­ριο­χή ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα της Τουρ­κί­ας.

Δεν πρό­κει­ται λοι­πόν μόνο για τον πάγιο αντα­γω­νι­σμό ανά­με­σα σε Ελ­λά­δα και Τουρ­κία, ανά­με­σα σε δύο υποϊ­μπε­ρια­λι­σμούς που προ­σπα­θούν να υπε­ρα­σπι­στούν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους και να ανα­βαθ­μί­σουν το ρόλο τους στην πε­ριο­χή, αλλά και για το γε­γο­νός ότι η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη εν­θαρ­ρύ­νε­ται από τις ιδιαί­τε­ρες συν­θή­κες της πρό­σφα­της ρήξης του τουρ­κι­κού κα­θε­στώ­τος του Ερ­ντο­γάν με το δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο.

Η ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία Ελ­λά­δας – Ισ­ρα­ήλ – Αι­γύ­πτου – Κύ­πρου υπό την αι­γί­δα των ΗΠΑ απο­σκο­πεί με­τα­ξύ άλλων στη μο­νο­πώ­λη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης των υδρο­γο­ναν­θρά­κων της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου και στη δη­μιουρ­γία ενός άξονα που θα λει­τουρ­γεί «ρυθ­μι­στι­κά» για τα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τά­ξε­ων που συμ­με­τέ­χουν αλλά και για τα συμ­φέ­ρο­ντα του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, αλλά και σαν αντί­βα­ρο στο «χάος» της Συ­ρί­ας και στην «ανταρ­σία» του κα­θε­στώ­τος Ερ­ντο­γάν.

Η ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη συμ­με­τέ­χει σε αυτόν τον άξονα όχι από φι­λο­δυ­τι­κή «δου­λι­κό­τη­τα» αλλά με δική της επι­λο­γή, επει­δή εκτι­μά ότι έτσι μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει κα­λύ­τε­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντά της και να με­γι­στο­ποι­ή­σει τα οφέλη για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Το γε­γο­νός ότι, για πρώτη φορά ύστε­ρα από δε­κα­ε­τί­ες τα συμ­φέ­ρο­ντα του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού ταυ­τί­ζο­νται με τις επι­διώ­ξεις του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και μά­λι­στα ενά­ντια στον Ερ­ντο­γάν, κάνει τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό να φλερ­τά­ρει με μα­ξι­μα­λι­στι­κούς στό­χους και τυ­χο­διω­κτι­σμούς.

Από την απέ­να­ντι μεριά, ο τουρ­κι­κός υποϊ­μπε­ρια­λι­σμός υπό την ηγε­μο­νία του Ερ­ντο­γάν, τεί­νει να γίνει μέρος της συ­ρια­κής κρί­σης για να απο­φύ­γει τη δη­μιουρ­γία προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για την ίδρυ­ση κουρ­δι­κού κρά­τους στα νο­τιο­α­να­το­λι­κά του σύ­νο­ρα, είναι σε δια­δι­κα­σία σο­βα­ρής δο­κι­μα­σί­ας των σχέ­σε­ών του με τις ΗΠΑ, τη Γερ­μα­νία και τη Δύση, με­τα­το­πί­ζε­ται σε «αφύ­σι­κες» συμ­μα­χί­ες με τη Ρωσία και το Ιράν και βρί­σκε­ται έξω από τη μοι­ρα­σιά των υδρο­γο­ναν­θρά­κων. Όσο πιο στρι­μωγ­μέ­νος αι­σθά­νε­ται από τη Δύση (που δεν ξε­χνά­με ότι βο­ή­θη­σε ένα πο­λύ­νε­κρο στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα εις βάρος του Ερ­ντο­γάν) τόσο δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται και διεκ­δι­κεί τα δικά του συμ­φέ­ρο­ντα εξα­ντλώ­ντας όλα τα μέσα, από την ένο­πλη ει­σβο­λή στη Συρία ενά­ντια στους Κούρ­δους μέχρι τη διεκ­δί­κη­ση δι­καιω­μά­των στους υδρο­γο­νάν­θρα­κες με απει­λή θερ­μών επει­σο­δί­ων.

Είναι σε αυτές τις συν­θή­κες που οξύ­νε­ται ο ελ­λη­νο-τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σμός εγκυ­μο­νώ­ντας σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους για ψυχρή, θερμή αλλά και -υπό προ­ϋ­πο­θέ­σεις- στρα­τιω­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Ο αντα­γω­νι­σμός είναι για τους υδρο­γο­νάν­θρα­κες, για την οι­κο­νο­μι­κή, πο­λι­τι­κή και δι­πλω­μα­τι­κή «διείσ­δυ­ση», για το ποιος θα εξυ­πη­ρε­τή­σει κα­λύ­τε­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντά του με τις «κα­τάλ­λη­λες» συμ­μα­χί­ες. Δεν υπάρ­χει σε καμία από τις πλευ­ρές ίχνος δί­κιου που να απορ­ρέ­ει από κά­ποιου εί­δους «αντί­στα­ση» ή επι­βο­λή από τον ιμπε­ρια­λι­σμό ή από την υπε­ρά­σπι­ση κά­ποιων «εθνι­κών δι­καί­ων».

Έτσι, η μόνη συ­νε­πής διε­θνι­στι­κή και αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή στάση είναι:

Δεν πο­λε­μά­με για τα πε­τρέ­λαια και τους αγω­γούς, δεν πο­λε­μά­με για τα συμ­φέ­ρο­ντά τους – όχι στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξονα με τις ΗΠΑ, το σιω­νι­στι­κό Ισ­ρα­ήλ και το αι­μα­το­βαμ­μέ­νο δι­κτα­το­ρι­κό κα­θε­στώς της Αι­γύ­πτου – όχι στους εξο­πλι­σμούς, το μι­λι­τα­ρι­σμό και τον εθνι­κι­σμό – διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη των λαών ενά­ντια στους αντα­γω­νι­σμούς των αστι­κών τά­ξε­ων και τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια.

Αντί για μια τέ­τοιου εί­δους θέση, η ΛΑΕ τεί­νει να εμ­φα­νί­ζε­ται συχνά πυκνά από την άλλη πλευ­ρά της δια­χω­ρι­στι­κής. Υπάρ­χουν δη­λώ­σεις που υπον­νο­ούν ότι «αντί να παίρ­νε­τε τα σπί­τια του κό­σμου, πάρτε τα Ίμια και προ­στα­τεύ­στε το γε­ω­τρύ­πα­νο της ΕΝΙ», δη­λα­δή πα­ρο­τρύ­νουν την κυ­βέρ­νη­ση να γίνει πιο επι­θε­τι­κή, ακόμη και να δια­κιν­δυ­νεύ­σει με δική της πρω­το­βου­λία μια στρα­τιω­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση με την Τουρ­κία!

Ή δη­λώ­σεις του τύπου “σώ­ζο­ντας το Αφρίν, σώ­ζου­με την Κύπρο και το Αι­γαίο” που είναι επί­σης με­τα­το­πι­σμέ­νες από την έκ­φρα­ση της ανα­γκαί­ας διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους Κούρ­δους του Αφρίν που σφά­ζει ο Τουρ­κι­κός στρα­τός με τις Ρω­σι­κές ευ­λο­γί­ες, στην έντα­ξη του “εθνι­κού αγώνα” στην ευ­ρύ­τε­ρη αντι­πα­ρά­θε­ση των αστι­κών τά­ξε­ων Ελ­λά­δας – Τουρ­κί­ας, και των Ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων που τις στη­ρί­ζουν με τη “δική μας” πλευ­ρά.

Πανό στις πο­ρεί­ες που ζη­τούν την “Απε­λευ­θέ­ρω­ση τώρα των 2 ελ­λή­νων στρα­τιω­τι­κών” που συ­νε­λή­φθη­σαν κυ­νη­γώ­ντας πρό­σφυ­γες στο Τουρ­κι­κό έδα­φος στον Έβρο. Μια τέ­τοια στάση δεν διευ­κο­λύ­νει την ανά­πτυ­ξη ενος φι­λει­ρη­νι­κού – αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος στην Ελ­λά­δα, την ώρα που ένα θερμό επει­σό­διο με την Τουρ­κία είναι στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη.

Μα­κε­δο­νι­κό

Στο άλλο βα­σι­κό «μέ­τω­πο» εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, το Μα­κε­δο­νι­κό, δεν υπάρ­χει επί­σης ίχνος κα­τα­πα­
τη­μέ­νων εθνι­κών δι­καί­ων. Το συ­νταγ­μα­τι­κό όνομα της γει­το­νι­κής χώρας, “Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας”, δεν «εφευ­ρέ­θη­κε» στη δε­κα­ε­τία του ’90. Σαν εθνι­κός προσ­διο­ρι­σμός έχει εκα­το­ντα­ε­τείς ρίζες και είναι το μόνο όνομα με το οποίο υπήρ­ξε ποτέ αυτή η χώρα από την εποχή που ήταν αυ­τό­νο­μη δη­μο­κρα­τία της ενιαί­ας Γιου­γκο­σλα­βί­ας. Η ελ­λη­νι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα στο συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα φαί­νε­ται να πε­τυ­χαί­νει τη συ­νταγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή αυτού του ονό­μα­τος, ενώ επί­σης αμ­φι­σβη­τεί την ύπαρ­ξη μα­κε­δο­νι­κής γλώσ­σας και έθνους.

Η απαί­τη­ση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού να γίνει «νονός» της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας, όπως πρω­το­δια­τυ­πώ­θη­κε τη δε­κα­ε­τία του ’90 στις συν­θή­κες της διά­λυ­σης της ενιαί­ας Γιου­γκο­σλα­βί­ας, όταν τμή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης είχαν προς στιγ­μήν φλερ­τά­ρει και με τη συμ­με­το­χή στο δια­με­λι­σμό της συ­νι­στά πο­λι­τι­κή άσκη­σης επιρ­ρο­ής και ελέγ­χου σε μια χώρα που είναι σε συν­θή­κες μό­νι­μης υπαρ­ξια­κής αστά­θειας.

Αν στο ζή­τη­μα του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη μπο­ρεί να θο­λώ­σει τα νερά επει­δή έχει ένα ισχυ­ρό αντα­γω­νι­στή, στο Μα­κε­δο­νι­κό κάθε τέ­τοια από­πει­ρα είναι γε­λοία. Μια νε­ό­τευ­κτη χώρα, με ισχυ­ρή αλ­βα­νι­κή εθνό­τη­τα (30% του πλη­θυ­σμού), με ισχνή οι­κο­νο­μία και ένο­πλη δύ­να­μη όχι ου­σιω­δώς ισχυ­ρό­τε­ρη από τη δύ­να­μη των Ελ­λή­νων κυ­νη­γών, που βρί­σκε­ται σε συν­θή­κες διαρ­κούς υπαρ­ξια­κής αστά­θειας, μόνο στο σύ­μπαν του τυ­φλού ανορ­θο­λο­γι­σμού μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί απει­λή.

Οι με­γα­λύ­τε­ρες δυ­νά­μεις της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς στο ζή­τη­μα της «διευ­θέ­τη­σης» του ονό­μα­τος της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας έθε­σαν σαν υπέρ­τε­ρο πρό­ταγ­μα πο­λι­τι­κής την αντί­θε­ση με τη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια με όρους υπεκ­φυ­γής και «δια­ζυ­γί­ου» με τον διε­θνι­σμό και τον αντι­κα­πι­τα­λι­σμό:

α. Υπο­τί­μη­σαν το ζή­τη­μα των εθνι­κι­στι­κών συλ­λα­λη­τη­ρί­ων (στην πε­ρί­πτω­ση της ΛΑΕ μά­λι­στα ένα με­γά­λο τμήμα της αμ­φι­τα­λα­ντεύ­τη­κε για το αν το πρό­ση­μό τους ήταν θε­τι­κό ή αρ­νη­τι­κό!): Ωστό­σο, τα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια ήταν (και η υπό­θε­ση δεν τε­λεί­ω­σε ακόμη) ένας αντι­δρα­στι­κός πο­λι­τι­κός σπα­σμός που δια­πέ­ρα­σε σαν ισχυ­ρό ρίγος όλη την κοι­νω­νία με όλο το αντι­δρα­στι­κό της φορ­τίο: θρη­σκευ­τι­κός σκο­τα­δι­σμός, εθνι­κι­σμός, σο­βι­νι­σμός και ρα­τσι­σμός, ανορ­θο­λο­γι­σμός και ακρο­δε­ξιός ανα­θε­ω­ρη­τι­σμός, σύ­στη­μα αντι­δρα­στι­κών αξιών. Σαν πο­λι­τι­κο-κοι­νω­νι­κή διερ­γα­σία αυτό ήταν το πραγ­μα­τι­κά ση­μα­ντι­κό ζή­τη­μα, που όρισε πραγ­μα­τι­κές διερ­γα­σί­ες κλί­μα­κας στην κοι­νω­νία, μάχες ανά­με­σα στην Αρι­στε­ρά και το υπό­λοι­πο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, πραγ­μα­τι­κές πο­λι­τι­κές δια­κυ­βεύ­σεις (από την ενί­σχυ­ση της πο­λι­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης της Εκ­κλη­σί­ας μέχρι την ενί­σχυ­ση της Χρυ­σής Αυγής ή και τη δη­μιουρ­γία νέου ακρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος). Το να υπο­τι­μη­θεί αυτός ο κίν­δυ­νος σε συν­θή­κες γε­νι­κής υπο­χώ­ρη­σης του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς ύστε­ρα από την ήττα του 2015, είναι κρί­σι­μο λάθος.
β. Δια­χώ­ρι­σαν την Ελ­λά­δα από το… ΝΑΤΟ: Ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός δεν είναι εν­δο­τι­κός απέ­να­ντι στο ΝΑΤΟ, είναι ο βα­σι­κός πυ­λώ­νας του ΝΑΤΟ, είναι το ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια και τη νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο. Αυτό ισχύ­ει από το 1952, αλλά πλέον έχει και μια άλλη διά­στα­ση: είναι ο βα­σι­κός, πιο ισχυ­ρός και πιο αξιό­πι­στος πυ­λώ­νας του ΝΑΤΟ στην πε­ριο­χή, ύστε­ρα από τη ρήξη του κα­θε­στώ­τος Ερ­ντο­γάν με ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Δεν υπάρ­χει συ­νε­πής αντι­μπε­ρια­λι­στι­κός και αντι-ΝΑ­ΤΟι­κός αγώ­νας που να μη στρέ­φε­ται ενά­ντια στον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, τον πυ­λώ­να του ΝΑΤΟ. Κα­τη­γο­ρώ­ντας την κυ­βέρ­νη­ση για εν­δο­τι­σμό, και πιέ­ζο­ντας την κυ­βέρ­νη­ση για πιο «σκλη­ρή» στάση, η πα­τριω­τι­κή Αρι­στε­ρά δι­καιώ­νει αντι­κει­με­νι­κά την «αγω­νι­στι­κή» πα­ρά­δο­ση της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης: τον Σα­μα­ρά (που το ’92 μπλο­κά­ρι­σε το σχέ­διο Πι­νέι­ρο), τον Πα­παν­δρέ­ου (με την επι­βο­λή εμπάρ­γκο στη γει­το­νι­κή χώρα το 1994), τον Κω­στά­κη Κα­ρα­μαν­λή (με το βέτο στο ΝΑΤΟ το 2008). Ήταν όλα αυτά που μα­ταί­ω­σαν την έντα­ξη της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας στο ΝΑΤΟ.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η «πα­τριω­τι­κή Αρι­στε­ρά» πιέ­ζει για ένα νέο βέτο, του Κο­τζιά και του Τσί­πρα αυτή τη φορά, στη σύ­νο­δο του ΝΑΤΟ, για να συ­νε­χι­στεί αυτή η «αγω­νι­στι­κή» πα­ρά­δο­ση του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού. Τι πο­λι­τι­κή στάση θα κρα­τή­σει αυτή η Αρι­στε­ρά αν οι Τσί­πρας – Κο­τζιάς φέ­ρουν μια συμ­φω­νία σύν­θε­της ονο­μα­σί­ας με αλ­λα­γή του συ­ντάγ­μα­τος της γει­το­νι­κής χώρας; Θα ζη­τή­σει βέτο στο ΝΑΤΟ; Και πόσο εκτε­θει­μέ­νη θα βρε­θεί αν οι Τσί­πρας – Κο­τζιάς επα­να­λά­βουν όντως το βέτο, σε πε­ρί­πτω­ση που δεν επι­τευ­χθεί συμ­φω­νία για αλ­λα­γή του συ­ντάγ­μα­τος;
γ. Υπερ­θε­μά­τι­σαν σε αντι­μπε­ρια­λι­στι­κά «προ­τάγ­μα­τα» χωρίς όμως αυτό να συ­νο­δευ­τεί από στοι­χειώ­δη πράξη: Το πρό­ταγ­μα της πάλης ενά­ντια στη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια, ενώ προ­βλή­θη­κε σαν υπέρ­τε­ρο όλων, έμει­νε στη θε­ω­ρία. Καμία πρω­το­βου­λία, για πα­ρά­δειγ­μα ενά­ντια σε κά­ποια βάση του ΝΑΤΟ εδώ στην Ελ­λά­δα, για συλ­λα­λη­τή­ρια της Αρι­στε­ράς κ.λπ. Η Αρι­στε­ρά που το θε­ώ­ρη­σε πρώ­τι­στο, δεν πήρε πρω­το­βου­λί­ες για να το ανοί­ξει με όρους κι­νη­το­ποί­η­σης στην κοι­νω­νία, να βάλει δια­χω­ρι­στι­κές κ.λπ. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα χωρίς αντι­κα­πι­τα­λι­σμό (πάλη ενά­ντια στη δική μας αστι­κή τάξη) και διε­θνι­σμό (πάλη από θέ­σεις που να ευ­νο­ούν για κοινή πάλη των ερ­γα­τι­κών τά­ξε­ων με βάση τα κοινά τους τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα), ο αντι­μπε­ρια­λι­σμός δεν είναι μόνο υπεκ­φυ­γή αλλά χάνει και κάθε πραγ­μα­τι­κή υπό­στα­ση και δυ­να­τό­τη­τα να κι­νη­το­ποι­ή­σει, να βάλει δια­χω­ρι­στι­κές, να αλ­λά­ξει τους συ­σχε­τι­σμούς.
δ. Υπο­τί­μη­σαν το ίδιο το ζή­τη­μα του «ονό­μα­τος» και διέ­στρε­ψαν το πε­ριε­χό­με­νό του: Λέ­γο­ντας ότι το ζή­τη­μα του ονό­μα­τος είναι μια «διευ­θέ­τη­ση» για να προ­χω­ρή­σει η διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια, διέ­γρα­ψε όλη την ιστο­ρι­κή του δυ­να­μι­κή (πότε τέ­θη­κε, από ποιον, πώς και γιατί), διέ­γρα­ψε τις ευ­θύ­νες και την επι­θε­τι­κό­τη­τα του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, διέ­γρα­ψε όλο το υπό­βα­θρο του ζη­τή­μα­τος – που δεν προ­έ­κυ­ψε σή­με­ρα λόγω της διεύ­ρυν­σης του ΝΑΤΟ. Δεν υπάρ­χει ένα ζή­τη­μα διε­θνούς από­πει­ρας, κατ’ απαί­τη­ση της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης, με το ζόρι αλ­λα­γής ονό­μα­τος μιας χώρας, αλλά μια «διευ­θέ­τη­ση» για να ενι­σχυ­θεί το ΝΑΤΟ στην πε­ριο­χή.
Αυτή η προ­σέγ­γι­ση αγνο­εί ότι η με το ζόρι ονο­μα­το­δο­σία της γει­το­νι­κής χώρας συ­νί­στα­ται στην προ­σπά­θεια της Ελ­λά­δας να ενι­σχυ­θεί το ΝΑΤΟ στην πε­ριο­χή με τους όρους του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Χωρίς τις πλά­τες του ΝΑΤΟ, η Ελ­λά­δα δεν θα είχε καμία δυ­να­τό­τη­τα να δια­τυ­πώ­σει τέ­τοιες αξιώ­σεις προς τη γει­το­νι­κή χώρα, εκτός αν απο­φά­σι­ζε να κα­τα­φύ­γει σε πο­λε­μι­κά μέσα.
ε. Συ­ντά­χθη­καν με την υπε­ρά­σπι­ση των «εθνι­κών δι­καί­ων»: Απο­δί­δει στην ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη ευ­θύ­νες για «εν­δο­τι­σμό» και στη μα­κε­δο­νι­κή άρ­χου­σα τάξη ευ­θύ­νες για «αλυ­τρω­τι­σμό»! Αν ακόμη και στην πε­ρί­πτω­ση του πιο αδύ­να­μου κρά­τους της ευ­ρω­παϊ­κής ηπεί­ρου, που ακόμη δεν έχει κερ­δί­σει τη μάχη της ύπαρ­ξης και κιν­δυ­νεύ­ει από κα­τάρ­ρευ­ση, ο «πα­τριω­τι­κός αντι­μπε­ρια­λι­σμός» βλέ­πει «επι­βου­λή» κατά της χώρας και εν­δο­τι­σμό της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης, δεν πρό­κει­ται ποτέ να υπάρ­ξει οποιο­δή­πο­τε ζή­τη­μα στο οποίο η πάλη ενά­ντια στη δική μας αστι­κή τάξη και ο διε­θνι­σμός να έχουν την ελά­χι­στη αξία – το «δια­ζύ­γιο» με το διε­θνι­σμό θα πα­ρα­μεί­νει… αιώ­νιο.

Κατά τη γνώμη μας, η μόνη συ­νε­πής διε­θνι­στι­κή και αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή θέση στο ζή­τη­μα είναι:  

Καμία πα­ρέμ­βα­ση και επι­θε­τι­κή αξί­ω­ση, της Ελ­λά­δας ή του ΝΑΤΟ. Ανα­γνώ­ρι­ση χωρίς όρους της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κε­δο­νί­ας με το όνομα που επι­θυ­μεί. Το αν θα εντα­χθεί ή όχι στο ΝΑΤΟ η γει­το­νι­κή χώρα είναι ζή­τη­μα του λαού της (που πα­ρο­τρύ­νου­με να απορ­ρί­ψει την έντα­ξη) κι όχι πί­ε­σης από άλλα κράτη – και μά­λι­στα μέλη του ΝΑΤΟ. Μόνο με μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή απο­δυ­να­μώ­νο­νται ταυ­τό­χρο­να τόσο ο ελ­λη­νι­κός όσο και ο (σλαβο)μα­κε­δο­νι­κός εθνι­κι­σμός, αλλά και η δη­μιουρ­γία φι­λι­κών δια­θέ­σε­ων στην ίδια τη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας προς κάθε εί­δους «προ­στά­τες».

Ιμπε­ρια­λι­σμός, εθνι­κι­σμός και διε­θνι­σμός

Στις θέ­σεις της πλειο­νό­τη­τας των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, ο αντι­μπε­ρια­λι­σμός κα­τέ­χει την πιο ση­μα­ντι­κή θέση. Είναι όμως συ­νή­θως ένας αντι­μπε­ρια­λι­σμός απο­συν­δε­μέ­νος από το διε­θνι­σμό. Απο­συν­δε­μέ­νος από το κα­θή­κον της πάλης ενά­ντια στη «δική» μας άρ­χου­σα τάξη και το «δικό» μας εθνι­κι­σμό.

Αν διε­θνι­σμός είναι η κοινή πάλη για τα κοινά τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων των δια­φο­ρε­τι­κών χωρών, αυτού του τύπου ο «πα­τριω­τι­κός αντι­μπε­ρια­λι­σμός» δεν έχει καμία σχέση με αυτό, διότι διέ­πε­ται από το αντί­θε­το πρό­ταγ­μα: η ερ­γα­τι­κή τάξη κάθε χώρας πίσω από τις εθνι­κές ση­μαί­ες και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» της χώρας της ενά­ντια στην ερ­γα­τι­κή τάξη, τις εθνι­κές ση­μαί­ες και τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» των άλλων χωρών.

Αυτό το πρό­ταγ­μα διευ­κο­λύ­νει εν τέλει την αλ­λη­λο­σφα­γή των ερ­γα­ζό­με­νων για τα συμ­φέ­ρο­ντα του δικού τους κα­πι­τα­λι­σμού, προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας “εθνι­κά” και όχι “τα­ξι­κά” την ερ­γα­τι­κή τάξη της δικής μας πλευ­ράς. Έτσι ο διε­θνι­σμός δεν έχει θέση, και συ­νή­θως θε­ω­ρεί­ται από την πα­τριω­τι­κή αρι­στε­ρά κάτι σαν ανε­νερ­γή «ιστο­ρι­κή αξία» που δεν έρ­χε­ται ποτέ η κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή για να λάβει θέ­σεις μάχης στην πραγ­μα­τι­κή τα­ξι­κή πάλη.

Πέρα από τη με­γά­λη ανοι­χτή συ­ζή­τη­ση για την επι­και­ρο­ποί­η­ση της θε­ω­ρί­ας για τον ιμπε­ρια­λι­σμό στον 21ο αιώνα, υπάρ­χουν πράγ­μα­τα που έχουν ξε­κα­θα­ρι­στεί από τον 20ό αιώνα από τον ίδιο τον Λένιν. Όπως ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός δεν είναι κάτι σαν αυ­ταρ­χι­κό πο­λι­τι­κό εποι­κο­δό­μη­μα του κα­πι­τα­λι­σμού, μια αυ­ταρ­χι­κή δύ­να­μη που «έρ­χε­ται απ’ έξω», αλλά ο ίδιος ο κα­πι­τα­λι­σμός σαν πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα από μια ορι­σμέ­νη φάση ανά­πτυ­ξής του και ύστε­ρα, είναι το κα­πι­τα­λι­στι­κό «όλον». Είναι αυτή η θέση που απο­κα­θι­στά την ενό­τη­τα με­τα­ξύ αντι­μπε­ρια­λι­σμού και αντι­κα­πι­τα­λι­σμού, που δίνει πε­ριε­χό­με­νο στον αντι­μπε­ρια­λι­σμό και βάζει το διε­θνι­σμό στο παι­χνί­δι όχι σαν ιστο­ρι­κή αξία, αλλά σαν ενερ­γό πρό­ταγ­μα στην τα­ξι­κή πάλη.

Είναι επί­σης αυτή η θέση που βάζει σαν βα­σι­κό κα­θή­κον του διε­θνι­σμού την πάλη ενά­ντια στη «δική μας» αστι­κή τάξη, το “δικό μας” κα­πι­τα­λι­σμό, το “δικό μας” εθνι­κι­σμό. Μόνο με τέ­τοιους όρους, σαν μία από τις ση­μα­ντι­κές εκ­φρά­σεις του αντι­κα­πι­τα­λι­σμού με την πιο πλήρη του έν­νοια, ο αντι­μπε­ρια­λι­σμός δεν συ­νι­στά υπεκ­φυ­γή ή δια­ζύ­γιο από το διε­θνι­σμό και τον αντι­κα­πι­τα­λι­σμό, δεν με­τα­τρέ­πε­ται σε σο­σιαλ­πα­τριω­τι­σμό.

Εκλο­γι­κό πρό­ταγ­μα και συμ­μα­χί­ες

Η ορια­κή απο­τυ­χία ει­σό­δου της ΛΑΕ στη Βουλή στις εκλο­γές του Σε­πτεμ­βρί­ου 2015, σε συν­δυα­σμό με την μέχρι σή­με­ρα απο­δυ­νά­μω­ση όσον αφορά τη δυ­να­τό­τη­τά της να συ­σπει­ρώ­νει, να πο­λι­τι­κο­ποιεί και να ορ­γα­νώ­νει τη δράση ευ­ρύ­τε­ρου πο­λι­τι­κού δυ­να­μι­κού απ’ τα κάτω, οδη­γούν στο να αντι­με­τω­πί­ζε­ται ο στό­χος της ει­σό­δου στη Βουλή σαν υπέρ­τα­το πρό­ταγ­μα.

Απο­φεύ­γο­ντας να ορ­γα­νώ­σει μια στοι­χειω­δώς επαρ­κή συ­ζή­τη­ση για τον εντός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­λο­γι­σμό της (ιδιαί­τε­ρα την πε­ρί­ο­δο της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας, προ και μετά τις εκλο­γές του Ια­νουα­ρί­ου 2015) και χωρίς να ανα­ζη­τη­θούν λάθη αλλά και αι­τί­ες των λαθών, η ΛΑΕ δεν κα­τα­φέρ­νει μέχρι σή­με­ρα να δώσει τις απαι­τού­με­νες κι­νη­μα­τι­κές, προ­γραμ­μα­τι­κές, πο­λι­τι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές απα­ντή­σεις στα ερω­τή­μα­τα και δι­λήμ­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η Αρι­στε­ρά στο σύ­νο­λό της. Η ανά­δει­ξη του στό­χου της ει­σό­δου στη Βουλή σε βα­σι­κό ζη­τού­με­νο ήδη από τώρα με το πρό­σφα­το ΠΣ, έχει συ­νέ­πειες:

Πρώτο, κάνει κυ­ρί­αρ­χη την ροπή προς την πε­ποί­θη­ση πως όχι μόνο «η εί­σο­δος στη Βουλή θα μας σώσει» αλλά θα μας απαλ­λά­ξει και από την υπο­χρέ­ω­ση να διορ­θώ­σου­με τα πρό­τε­ρα λάθη μας. Από μια τέ­τοια αντί­λη­ψη απαι­τεί­ται ένα μικρό μόνο βήμα μέχρι τον κλα­σι­κό εκλο­γι­κι­σμό και τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές αυ­τα­πά­τες. Είναι άλλο πράγ­μα να θε­ω­ρείς πρω­ταρ­χι­κό το κί­νη­μα, την εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση και πάλη και τη γεί­ω­ση στους ερ­γα­τι­κούς-κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους και να υπά­γεις σε αυτή την προ­τε­ραιό­τη­τα την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή έκ­φρα­ση και δου­λειά, και άλλο να επι­κε­ντρώ­νεις την εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση σε δη­μό­σιες πα­ρου­σί­ες, πε­ριο­δεί­ες στε­λε­χών και ακτι­βι­σμούς κα­τάλ­λη­λους για επι­κοι­νω­νια­κή αξιο­ποί­η­ση.

Δεύ­τε­ρο, μια τέ­τοια τάση υπο­βαθ­μί­ζει τα κρι­τή­ρια για τις συμ­μα­χί­ες αφή­νο­ντας τα πάντα ανοι­χτά «για παν εν­δε­χό­με­νο» κά­νο­ντας πο­λι­τι­κές και προ­γραμ­μα­τι­κές προ­σαρ­μο­γές στο πο­λι­τι­κό προ­φίλ εν­δε­χό­με­νων συμ­μά­χων. Καθώς ακόμη δεν έχουν ξε­κα­θα­ρί­σει τα πράγ­μα­τα και οι προ­θέ­σεις δια­φό­ρων πι­θα­νών συμ­μά­χων, οι πόρ­τες της ΛΑΕ είναι ανοι­χτές σε πολ­λούς. Κυ­ρί­ως όμως προς αυ­τούς με τους οποί­ους η συμ­μα­χία θε­ω­ρεί­ται πιο εφι­κτή.

Τα πραγ­μα­τι­κά σε­νά­ρια είναι δύο: είτε η “με­γα­λύ­τε­ρη” συμ­μα­χία με την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας και τη Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου (που, παρά τα μύρια όσα πο­λι­τι­κά και προ­γραμ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα, δεν απο­κλεί­ε­ται) είτε μια συμ­μα­χία έσχα­της ανά­γκης με ορ­γα­νώ­σεις του «πα­τριω­τι­κού» -και όχι μόνο- χώρου, πρώην στε­λέ­χη του ΕΠΑΜ, πρώην στε­λέ­χη του Πα­παν­δρεϊ­κού ΠΑΣΟΚ κ.λ.π.

Η από­φα­ση του Πο­λι­τι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΛΑΕ δεν απο­τρέ­πει τις δύο αυτές εκ­δο­χές συμ­μα­χιών. Εκτι­μώ­ντας ότι «η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ δεν θέλει» και πε­ρί­που προ­δια­γρά­φο­ντας ότι σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση δεν θα θα συμ­μα­χή­σει, η ΛΑΕ δια­τη­ρεί μεν τη δη­μό­σια απεύ­θυν­ση αλλά χωρίς να την πι­στεύ­ει ιδιαί­τε­ρα και δεν μπαί­νει καν στον κόπο να δει ότι η απεύ­θυν­ση προς την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και ταυ­τό­χρο­να προς την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, για πα­ρά­δειγ­μα, είναι πο­λι­τι­κά και προ­γραμ­μα­τι­κά αλ­λη­λο­α­πο­κλειό­με­νες.

Επα­να­λαμ­βά­νε­ται έτσι, σε άλλη κλί­μα­κα και σε πιο ήπια ασφα­λώς εκ­δο­χή, η πρα­κτι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ενώ ορ­γά­νω­νε τις συ­στη­μι­κές συμ­μα­χί­ες με τα ΠΑ­ΣΟ­Κι­κά στε­λέ­χη και τους κα­ρα­μαν­λι­κούς, ενώ με­τα­τό­πι­ζε το πρό­γραμ­μά του στον άξονα ενός ανέ­φι­κτου δι­πλού συμ­βι­βα­σμού με την ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη και τον ιμπε­ρια­λι­σμό (Ευ­ρω­ζώ­νη-Ε.Ε. και ΗΠΑ), απευ­θυ­νό­ταν ταυ­τό­χρο­να, εντε­λώς προ­σχη­μα­τι­κά, στο… ΚΚΕ.

Όλα αυτά δεν απαλ­λάσ­σουν βέ­βαια τις δυ­νά­μεις της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ από τις δικές τους ευ­θύ­νες στο ζή­τη­μα του ανα­γκαί­ου ενιαί­ου με­τώ­που, τις απαλ­λάσ­σουν όμως από πραγ­μα­τι­κές πιέ­σεις στη βάση πραγ­μα­τι­κών δια­κυ­βευ­μά­των και δυ­σκο­λεύ­ουν τη ΛΑΕ να απευ­θυν­θεί σε ένα με­γά­λο τμήμα κι­νη­μα­τι­κού και ρι­ζο­σπα­στι­κού δυ­να­μι­κού της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αρι­στε­ράς.

Το πρό­γραμ­μα

Οι πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες είναι το εποι­κο­δό­μη­μα των κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών. Το γε­γο­νός ότι η ΛΑΕ μι­λά­ει για συμ­μα­χί­ες με «δη­μο­κρα­τι­κές», «πα­τριω­τι­κές» και “αντι­μνη­μο­νια­κές” δυ­νά­μεις που δεν ανή­κουν στην Αρι­στε­ρά, είναι προ­ϊ­όν της λο­γι­κής της για τις κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες και για το πρό­γραμ­μα, αλλά και της αντί­λη­ψης του «πα­τριω­τι­κού αντι­μπε­ρια­λι­σμού».

Στις κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες, η ΛΑΕ εντάσ­σει τη μι­κρο­με­σαία αστι­κή τάξη, στην οποία υπό­σχε­ται σει­σά­χθεια, δη­λα­δή δια­γρα­φή χρεών, προς το Δη­μό­σιο και τις τρά­πε­ζες, αλλά και ένα γεν­ναίο πρό­γραμ­μα επι­δο­τή­σε­ων από το Πρό­γραμ­μα Δη­μο­σί­ων Επεν­δύ­σε­ων. Η συμ­μα­χία με τις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις (σύμ­φω­να με τον ορι­σμό των επί­ση­μων στα­τι­στι­κών, επι­χει­ρή­σεις που απα­σχο­λούν μέχρι 50 ερ­γα­ζό­με­νους) ισο­δυ­να­μεί με συμ­μα­χία με τον πλειο­ψη­φι­κό κορμό της αστι­κής τάξης της Ελ­λά­δας!

Πρό­κει­ται για ανα­βί­ω­ση του προ­γράμ­μα­τος του ΚΚΕ της δε­κα­ε­τί­ας του ’70, για την πα­ρά­δο­ση του Κο­λι­γιάν­νη και του Φλω­ρά­κη. Τότε ήταν η συμ­μα­χία με την εθνι­κή αστι­κή τάξη, τώρα η συμ­μα­χία με τη μι­κρο­με­σαία αστι­κή τάξη. Και στις δύο πε­ρι­πτώ­σεις, η κε­ντρι­κή ιδέα είναι ότι οι κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες στις οποί­ες θα στη­ρι­χτεί ένα σχέ­διο αρι­στε­ρό-πα­τρω­τι­κό επε­κτεί­νο­νται για να πε­ρι­λά­βουν και τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης. Αυτά σή­με­ρα λέ­γο­νται για την Ελ­λά­δα της δεύ­τε­ρης δε­κα­ε­τί­ας του 21ου αιώνα, όπου οι μι­σθω­τοί αντι­στοι­χούν σε πάνω από 60% του οι­κο­νο­μι­κά ενερ­γού πλη­θυ­σμού και μαζί με τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νος που ζουν χωρίς εκ­με­τάλ­λευ­ση ερ­γα­σί­ας άλλων φτά­νουν το 80%. Γιατί λοι­πόν χρειά­ζε­ται να «προ­στε­θεί» σε αυτό το ει­δι­κό βάρος του 5 – 10% της μι­κρο­με­σαί­ας αστι­κής τάξης για να έχουν οι κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες απο­τε­λε­σμα­τι­κό εύρος;

Το πρό­γραμ­μα της ΛΑΕ επα­να­λαμ­βά­νει τον ίδιο τύπο αυ­τα­πα­τών που χα­ρα­κτή­ρι­σαν το πρό­γραμ­μα και το σχέ­διο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: σε «πρώτο χρόνο», στο πρώτο στά­διο, δεν θα αμ­φι­σβη­τη­θεί η οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή εξου­σία της αστι­κής τάξης, αλλά θα ενερ­γο­ποι­η­θεί ένα σχέ­διο φι­λο­λαϊ­κής οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης. Για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μια τέ­τοια φι­λο­λαϊ­κή ανά­πτυ­ξη θα λάμ­βα­νε χώρα εντός της Ευ­ρω­ζώ­νης. Για τη ΛΑΕ θα έχει βα­σι­κό μοχλό τη δραχ­μή. Κεϊν­σια­νι­σμός εντός της Ευ­ρω­ζώ­νης στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση, κεϊν­σια­νι­σμός της δραχ­μής στη δεύ­τε­ρη. Έτσι, και το σχέ­διο ρήξης με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. (και τον ιμπε­ρια­λι­σμό συ­νο­λι­κά) είναι ένα σχέ­διο ρε­φορ­μι­στι­κών αυ­τα­πα­τών.

Η δραχ­μή σαν ερ­γα­λείο οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής φε­τι­χο­ποιεί­ται και το σχέ­διο της ρήξης πα­ρου­σιά­ζε­ται σαν μια πράξη ανά­κτη­σης της οι­κο­νο­μι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας που θα απο­γειώ­σει την οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­κή­ρυσ­σε την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων εντός ευρώ, η ΛΑΕ δια­κη­ρύσ­σει μια ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. της οποί­ας η δια­κύ­βευ­ση θα είναι κυ­ρί­ως οι­κο­νο­μι­κή: το νό­μι­σμα και το πλαί­σιο οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης. Αντί να προ­ε­τοι­μά­ζου­με τον κόσμο για το αυ­το­νό­η­το γε­γο­νός ότι η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. θα ση­μά­νει πρώτα απ’ όλα μια άμεση δια­δι­κα­σία πο­λι­τι­κής σύ­γκρου­σης ζωής ή θα­νά­του, στην οποία θα επι­στρα­τευ­τούν όλα τα μέσα από τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα της Ευ­ρω­ζώ­νης, της Ε.Ε. κ.λπ. αλλά και όλοι οι μη­χα­νι­σμοί της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης.

Επι­πρό­σθε­τα υπο­βαθ­μί­ζε­ται στο πο­λι­τι­κό/εκλο­γι­κό πρό­γραμ­μα ο τα­ξι­κός άξο­νας («Εμείς ή αυτοί», δη­λα­δή οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας ή οι δυ­νά­μεις του κε­φα­λαί­ου), ενώ τα άμεσα μέτρα υπέρ των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων δια­τυ­πώ­νο­νται γε­νι­κό­λο­γα («στή­ρι­ξη και ενί­σχυ­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων» κ.λπ.).

Όταν το βάρος πέ­φτει σε ένα σχέ­διο «πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης» του κα­πι­τα­λι­σμού με βα­σι­κό ερ­γα­λείο τη δραχ­μή και τη δια­γρα­φή χρεών της μι­κρο-με­σαί­ας αστι­κής τάξης, την χρη­σι­μο­ποί­η­ση του Προ­γράμ­μα­τος Δη­μο­σί­ων Επεν­δύ­σε­ων για να χρη­μα­το­δο­τη­θούν οι μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις, τότε η ανά­κτη­ση των απω­λειών σε μι­σθούς, συ­ντά­ξεις, κοι­νω­νι­κά επι­δό­μα­τα, υγεία, παι­δεία κ.λπ. επα­φί­ε­ται στα απο­τε­λέ­σμα­τα υλο­ποί­η­σης της πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης του κα­πι­τα­λι­σμού και του «κεϊν­σια­νι­σμού της δραχ­μής».

Ένα γεν­ναίο, εμπρο­σθο­βα­ρές πρό­γραμ­μα ρι­ζι­κής ανα­δια­νο­μής υπέρ της ερ­γα­σί­ας και ενα­ντί­ον του κε­φα­λαί­ου, που θα στρα­τεύ­σει τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις στην πάλη για την ανα­τρο­πή και θα αρ­χί­σει να αμ­φι­σβη­τεί από την «επό­με­νη μέρα» και όχι σε επό­με­νο «στά­διο» την οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή εξου­σία της άρ­χου­σας τάξης, ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα όχι προς ένα κα­θε­στώς φι­λο­λαϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης αλλά προς το σο­σια­λι­σμό, δεν είναι κα­θό­λου κα­θα­ρό στη λο­γι­κή του υπάρ­χο­ντος προ­γράμ­μα­τος της ΛΑΕ.

Σε αυτό το πλαί­σιο, και οι θέ­σεις για εθνι­κο­ποί­η­ση με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων γί­νο­νται «θολές» (ξα­να­εμ­φα­νί­ζο­νται δια­τυ­πώ­σεις τύπου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: «επα­νά­κτη­ση του δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα και ελέγ­χου») και κυ­ρί­ως πά­σχουν από τεκ­μη­ρί­ω­ση: πώς θα γί­νουν ώστε να μη μεί­νουν απλή προ­ε­κλο­γι­κή δια­κή­ρυ­ξη που την κρί­σι­μη ώρα θα δια­πι­στω­θεί ότι δεν έχουν προ­ε­τοι­μα­στεί τα μέσα για την υλο­ποί­η­σή τους;

Με ανά­κτη­ση με­το­χι­κών με­ρι­δί­ων από την αγορά (μιας που θα κό­βου­με όσες δραχ­μές θέ­λου­με); με εθνι­κο­ποί­η­ση με συμ­φω­νία με τους ιδιώ­τες ιδιο­κτή­τες για το ύψος της απο­ζη­μί­ω­σης; Με εθνι­κο­ποί­η­ση χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση; Τα ίδια ερω­τή­μα­τα ισχύ­ουν και για τις τρά­πε­ζες. Αν εν­νο­ού­με το στόχο της εθνι­κο­ποί­η­σης με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων και το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας, τότε αυτό μόνο με ένα μόνο τρόπο είναι ρε­α­λι­στι­κό, αλ­λιώς θα μεί­νει γράμ­μα κενό: με «επι­θε­τι­κά» μέτρα απαλ­λο­τρί­ω­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας, κι όχι με αγορά με­το­χι­κών με­ρι­δί­ων από την αγορά ή με συμ­φω­νί­ες κυ­ρί­ων με τους κα­πι­τα­λι­στές ιδιο­κτή­τες. Δεν είναι μα­ξι­μα­λι­σμός, είναι ωμός ρε­α­λι­σμός.

Επί­λο­γος

Όλα τα προη­γού­με­να οδη­γούν σε ένα βα­σι­κό συ­μπέ­ρα­σμα: χρεια­ζό­μα­στε ένα αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα, με κε­ντρι­κό ση­μείο το απαι­τού­με­νο “Μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο” που είναι ανα­γκαίο για να ανα­τρα­πεί η λι­τό­τη­τα για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και να υπάρ­ξει ανα­δια­νο­μή του πλού­του. Χρεια­ζό­μα­στε μια Αρι­στε­ρά που θα προ­ε­τοι­μά­ζει και θα προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για τη ρήξη με το σύ­στη­μα. Χρεια­ζό­μα­στε την (ανα)συ­γκρό­τη­ση του τα­ξι­κού στρα­το­πέ­δου των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας, που είναι συ­ντρι­πτι­κά πλειο­ψη­φι­κές στην κοι­νω­νία αλλά κι­νη­μα­τι­κά και πο­λι­τι­κά αδύ­να­μες. Και, ύστε­ρα από την οδυ­νη­ρή εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της ήττας του 2015, δεν χρεια­ζό­μα­στε ένα πρό­γραμ­μα νέων κεϋν­σια­νών αυ­τα­πα­τών.

Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν ένας ρε­φορ­μι­σμός που γέ­ρα­σε από τα γεν­νο­φά­σκια του. Στο πρό­σω­πό του πέ­θα­νε η Αρι­στε­ρά της ευ­κο­λί­ας και του μέσου όρου, η Αρι­στε­ρά που απέ­φευ­γε να συ­γκρου­στεί πρα­κτι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά με τα ιερά και όσια του συ­στή­μα­τος. Από τα «εθνι­κά δί­καια» μέχρι τον «μνη­μο­νια­κό μο­νό­δρο­μο», από το ευρώ μέχρι τις ανί­ε­ρες συμ­μα­χί­ες ελέω κοι­νο­βου­λευ­τι­κών συ­σχε­τι­σμών. Στο πρό­σω­πο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τέρ­ρευ­σε επί­σης η Αρι­στε­ρά που αρ­νιό­ταν να ξε­πε­ρά­σει τις αρ­χη­γο­κε­ντρι­κές και αντι­δη­μο­κρα­τι­κές μορ­φές που έχουν υιο­θε­τή­σει πλεί­στες ορ­γα­νώ­σεις, ανε­ξαρ­τή­τως ιδε­ο­λο­γι­κών ανα­φο­ρών. Χρέος μας είναι να θά­ψου­με ορι­στι­κά όλες τις αγκυ­λώ­σεις που έχουν κλη­ρο­νο­μη­θεί στη ση­με­ρι­νή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, πριν αυτές οδη­γή­σουν σε νέες ήττες, μά­λι­στα σε πιο αντί­ξοο πε­ρι­βάλ­λον.

Πηγή: rproject.gr