H OKΔΕ Για Τα Αποτελέσματα Των Εκλογών Της 7ης Ιουλίου

Aνακοίνωση της Ο.Κ.Δ.Ε. 

Πρώτες εκτιμήσεις για τα αποτελέσματα των εκλογών της 7ης Ιουλίου

1. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου είναι μια βαριά ήττα για τις δυνάμεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Από τη μια, επάνοδος στην εξουσία μιας ούλτρα νεοφιλελεύθερης, ακροδεξιάς ΝΔ, με ένα πολύ ισχυρό ποσοστό 40%, που παλινορθώνει την εκλογική επιρροή της σε επίπεδα πριν το 2010. Από την άλλη, σταθεροποίηση σε ψηλά ποσοστά σχεδόν 32% του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει ένα δεύτερο στήριγμα στο αστικό πολιτικό σκηνικό, τουλάχιστον για την ώρα. Μαζί με το ΚΙΝΑΛ, όλες αυτές οι μνημονιακές δυνάμεις ξεπερνούν το 80%. Επιπλέον, με το εναπομείναν ποσοστό της Χρυσής Αυγής (η μη είσοδός της στη βουλή είναι και μια δικαίωση των αντιφασιστικών αγώνων) και την εθνικιστική–ρατσιστική Ελληνική Λύση, έχουμε μια συνολική δεξιά, συντηρητική μετατόπιση της πολιτικής σκηνής. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι αυτή δεν μένει μόνο στην επιφάνεια των κοινοβουλευτικών συσχετισμών, αλλά έχει σαφώς επηρεάσει εργαζόμενους, φτωχά λαϊκά στρώματα, νεολαία και σε κοινωνικό επίπεδο, ίσως για πρώτη φορά με τόσο δυσμενή τρόπο τα τελευταία 40 χρόνια.

2. Τη συντριπτική ευθύνη γι’ αυτή την επάνοδο της ΝΔ στην εξουσία και γι’ αυτή τη συντηρητική στροφή έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστορική προδοσία του ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου 2015 αποδείχτηκε σημείο καμπής για τη διάλυση του αντιμνημονιακού μπλοκ, το χτύπημα του εργατικού–λαϊκού κινήματος, όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων και της Αριστεράς (που είχαν φτάσει στο συνολικό ποσοστό 45% στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015). Για να ανέβει και να κρατηθεί με αυτό τον τρόπο στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, έκανε μια μεγάλη και βαθιά ζημιά στο εργατικό–λαϊκό κίνημα, επέβαλλε πλήγματα που έφτασαν μέχρι τη ραχοκοκαλιά της εργατικής τάξης και όλων όσων αγωνίστηκαν, ιδιαίτερα την περίοδο 2010–12, από τους οποίους υφάρπαξαν τις ψήφους. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο νομιμοποίησε τις χειρότερες μορφές της αστικής πολιτικής, αλλά και εξευτέλισε την έννοια της Αριστεράς, την αναζήτηση μιας εναλλακτικής, τις ιδέες, αξίες και αναφορές του εργατικού κινήματος. Πέρα από την εμφανή σύγχυση, απογοήτευση και φόβο που έχει δημιουργήσει η μνημονιακή αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός νεκρανάστησε και έδωσε πνοή στις αστικές μνημονιακές δυνάμεις που ο ελληνικός λαός είχε καταδικάσει μαζικά. Με όλα αυτά, πρόσφερε έτσι την καλύτερη βοήθεια στη Δεξιά και τους παλιούς μνημονιακούς, στις αστικές δυνάμεις και τους ιμπεριαλιστές, ανοίγοντάς τους νέους δρόμους για να κάνουν ακόμα χειρότερα.

3. Το αποτέλεσμα είναι σκληρό για τις δυνάμεις με αναφορά στην Αριστερά και το εργατικό κίνημα, που βρίσκονται αντιμέτωπες με την απειλή μιας εξαιρετικής αποδυνάμωσης. Αυτό οφείλεται κυρίως στη λογική του «μικρότερου κακού» απέναντι στη ΝΔ, που σαφώς επικράτησε σε πλατιά εργατικά–λαϊκά στρώματα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά σε κάποιο βαθμό και υπέρ του φιλοΕΕ, αστικού, αρχηγικού σχηματισμού του Βαρουφάκη, που η είσοδός του επικυρώνει τη δεξιά μετατόπιση αυτή τη φορά από την πλευρά του «αντιμνημονιακού» φάσματος.

– Το ΚΚΕ έχασε επιπλέον ψήφους σε σχέση με την πτώση που ήδη είχε στις Ευρωεκλογές. Μέσα σε μια γενική συρρίκνωση της Αριστεράς «αντέχει», χωρίς αυτό να δίνει διέξοδο στη φυσιογνωμία και τον προσανατολισμό του – και με τίμημα μια όλο και πιο ηττοπαθή ή ακόμα και συντηρητική πολιτική.

– Τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια της Αριστεράς, που κύρια είναι οι ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ, συμπιέζονται αφόρητα (εξαίρεση τα δύο μ-λ ψηφοδέλτια, παίρνοντας το άθροισμά τους σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 2015). Όπως είναι γνωστό σε όλους τους αγωνιστές, το μέλλον αυτών των μετώπων είναι εντελώς θολό, εξαιτίας και του εκλογικίστικου χαρακτήρα τους.

– Το αποτέλεσμα της ΟΚΔΕ είναι κακό (1.675 ψήφοι (0,03%), έναντι 2.433 (0,04%) στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και 4.823 (0,09%) στις πρόσφατες Ευρωεκλογές). Όλο το δυναμικό της οργάνωσής μας έδωσε με ενθουσιασμό και πείσμα μια δύσκολη μάχη, αποκομίζοντας πολύτιμες εμπειρίες. Δεν επιβεβαιώθηκαν οι προσπάθειές μας να αμφισβητηθεί έμπρακτα η εκλογική προσκόλληση πλατιών στρωμάτων στο ΣΥΡΙΖΑ, να υπερνικηθεί η πόλωση που επικράτησε και οι μεγάλες πιέσεις που δημιουργούσε σε ένα ανεξάρτητο επαναστατικό ψηφοδέλτιο. Αποδείχτηκαν εκ νέου οι δυσκολίες ριζώματος μιας επαναστατικής πολιτικής, ιδιαίτερα στις συγκεκριμένες συνθήκες. Η ΟΚΔΕ ευχαριστεί τους εργαζόμενους, νέους και αγωνιστές που την στήριξαν, κάνοντας μια δύσκολη επιλογή. Η οργάνωσή μας θα συζητήσει διεξοδικά τις αιτίες αυτής της εκλογικής ήττας, για να επεξεργαστεί την πολιτική και τακτική της στη συνέχεια όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά, με βάση τα βήματα εμπρός που έχει κάνει όλα τα τελευταία χρόνια και γνώμονα τις ανάγκες του εργατικού κινήματος, της οικοδόμησης μιας επαναστατικής δύναμης.

4. Ο απολογισμός μιας περιόδου συνολικά 10 χρόνων είναι σκληρός για τις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες, για τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική, επαναστατική, κομμουνιστική Αριστερά. Η μαζική απόρριψη των Μνημονίων και η αναζήτηση μιας εναλλακτικής πολιτικής, με ισχυρά ριζοσπαστικά στοιχεία (κοινωνικά και πολιτικά), όπως είχε εκφραστεί μέχρι και τον Ιούλιο του 2015, προσέκρουσε πάνω στην προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ – και στη συνέχεια ευνουχίστηκε σε απογοήτευση και μοιρολατρία, δεν μπόρεσε να βρει αξιόπιστη διέξοδο στα αριστερά, εγκλωβίστηκε στο «μικρότερο κακό» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ρεβανσιστική Δεξιά έχει τώρα μαζί με την κυβέρνηση και έναν αέρα υπεροχής. Η αποσύνθεση των αστικών κομμάτων, που είχε πάρει θυελλώδη χαρακτήρα μέχρι και το 2015, ανακόπηκε και ένας ολόκληρος πολιτικός κύκλος έκλεισε, τουλάχιστον για την ώρα. Δίνοντας στο αστικό πολιτικό σκηνικό τα περιθώρια να προχωρήσει σε νέες, σκληρές αντεργατικές–αντιλαϊκές επιθέσεις – και να προσπαθήσει να επιβάλλει μια καθοριστική ήττα στο εργατικό κίνημα, τη μνημονιακή πειθάρχηση του ελληνικού λαού, το επισφράγισμα του σημερινού αρνητικού ταξικού συσχετισμού για πολλά χρόνια, συντριπτικά πλήγματα όλο και πιο βαθιά στον πυρήνα της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της και σε όλο τον κοινωνικό ιστό, μια νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία.

5. Αυτή η επιχείρηση των αστικών δυνάμεων και των ιμπεριαλιστών –που δεν κρύβουν την ταξική χαρά τους για το αποτέλεσμα– δεν είναι καθόλου απλή. Η σταθερότητα του ελληνικού καπιταλισμού είναι σαθρή, στην πραγματικότητα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη οικονομική κατάσταση από όταν έμπαινε στα Μνημόνια το 2010. Το καθεστώς Αποικίας Χρέους και μνημονιακών δεσμεύσεων υπονομεύει κάθε δυνατότητα ανάπτυξης, το ίδιο η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος παγκόσμια και στην Ευρώπη που υποτροπιάζει, η αστάθεια στην περιοχή που απειλείται εκρηκτική. Όχι μόνο δεν έχουμε βγει από τα Μνημόνια, αλλά είμαστε μπροστά στα μνημόνια χωρίς αριθμό και ημερομηνία λήξης. Το μόνο σχέδιο της ΝΔ και των αστικών δυνάμεων είναι ακόμα πιο σκληρά μνημονιακά μέτρα, μια τεράστια επίθεση και αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα–τομές με κωδικούς τη «μείωση του κράτους» (περικοπές, απολύσεις κ.λπ.), τις «επενδύσεις» (κάνοντας ακόμα πιο δεσποτικό το Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης που συντρίβει την εργατική τάξη), την «ασφάλεια» (ακόμα πιο ζοφερή αντιδημοκρατική αναδίπλωση), την νεοαριστοκρατική «αριστεία». Από την άλλη, το σχέδιο μιας «διάσωσης»–σταθεροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ στο ρόλο δεύτερου στηρίγματος της αστικής πολιτικής, με μια πορεία ακόμα περισσότερο προς τα δεξιά, προς ένα μόρφωμα «προοδευτικό» ή «κεντρώο» ακόμα πιο αυτονομημένο από κοινωνικά ερείσματα και από κάθε συνεκτική ιδεολογία, θα είναι εξαιρετικά δύσκολη και με εντελώς αμφίβολη κατάληξη, μετά και από την απώλεια της εξουσίας.

Όλα αυτά σημαίνουν μια νέα όξυνση της κοινωνικής κρίσης (και όχι βέβαια ο Μητσοτάκης να διασώσει τα απελπισμένα μικροαστικά στρώματα από τις μυλόπετρες της καπιταλιστικής κρίσης, όσο κι αν λιβανίζουν τη «μεσαία τάξη»!), την όξυνση του ταξικού πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη και τους φτωχούς, τη δυνατότητα για νέους αγώνες.

6. Όμως ο κίνδυνος είναι σοβαρός για το εργατικό κίνημα. Οι νέες επιθέσεις του Μητσοτάκη δεν θα γεννήσουν με έναν αυτόματο τρόπο αγώνες, εξαιτίας της σύγχυσης που επικρατεί, της διαλυτικής κατάστασης στα συνδικάτα, γενικά της βαθιάς και πολύπλοκης κρίσης του εργατικού κινήματος. Και κυρίως, δεν θα φέρουν αυτόματα την επικράτηση μιας κατάλληλης πολιτικής υπέρ των εργαζομένων. Οι δυνάμεις της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος βρίσκονται συμπιεσμένες ανάμεσα σε μια λογική αφενός ηττοπαθούς προσαρμογής και πίεσης για νέα «παναριστερά» αδιέξοδα, αφετέρου μιας υπεραριστερής, ανεδαφικής υπεραισιοδοξίας που δεν βλέπει κανένα συγκεκριμένο καθήκον ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος ή αδιαφορεί εκκωφαντικά για την ενότητά του. Το τίμημα γι’ αυτά τα λάθη αποδεικνύεται ήδη βαρύτατο. Αντίθετα, χρειάζεται σοβαρή, υπομονετική και επίμονη δουλειά για την ανασυγκρότηση των δυνάμεων του εργατικού κινήματος. Όλα θα κριθούν στην οικοδόμησης της ενότητας και των αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας, ξεπερνώντας βήμα το βήμα και όλα τα αναποτελεσματικά αδιέξοδα που ταλαιπωρούν και γονατίζουν το εργατικό κίνημα. Η ΟΚΔΕ θα συνεχίσει την προσπάθειά της να συμβάλλει σ’ αυτό το στρατηγικό καθήκον: με μια ενωτική πολιτική, στο πλευρό όλων των αγωνιστών, των δυνάμεων της Αριστεράς που επιμένουν παρά τις δυσκολίες να υπερασπίζονται βασικά στοιχεία μιας ταξικής ανεξαρτησίας και πολιτικής, όλων των εργαζόμενων και νέων που θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στη λαίλαπα του Μητσοτάκη και των νεοφιλελεύθερων αγριάνθρωπων.

10 Ιουλίου 2019