ΚΚΕ : Βαθιά Υπόκλιση Σε Κοινοβουλευτισμό Και Αστικό Πολιτικό Σύστημα

Μπάμπης Συριόπουλος

Η ηγεσία του κόμματος υιοθετεί ουσιαστικά τον νέο μεγαλοϊδεατισμό του κεφαλαίου που σχετίζεται άμεσα με τις ΑΟΖ και τον ανταγωνισμό με την Τουρκία

Το ΚΚΕ, σε μια προεκλογική εκστρατεία με συνθήματα που θυμίζουν διαφημίσεις – όπως «κάνε τη διαφορά» – απευθύνεται ταυτόχρονα στον κόσμο των αγώνων και της Αριστεράς, διατυμπανίζοντας ότι είναι το μοναδικό κόμμα που αντιτίθεται στον καπιταλιστικό μονόδρομο, που μιλάει για κομμουνισμό, που διατηρεί τις αξίες και τα οράματα της Αριστεράς μετά τη μνημονιακή κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, η ικανοποίηση από τη διατήρηση απλά των συμβόλων του ηρωικού παρελθόντος, δεν ταιριάζει στον κόσμο της Αριστεράς. Αυτή η αντίληψη έχει αποδεχτεί την ήττα στην πραγματική ζωή και περιορίζεται στη διάσωση των συμβόλων και στον φετιχισμό του «Κ».

Άλλωστε, για το ΚΚΕ, η στήριξη των εργαζόμενων κυρίως θα είναι κοινοβουλευτική. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας, στην ομιλία του την Τετάρτη στο Σύνταγμα είπε: «Το ΚΚΕ θα είναι εδώ και στις 8 Ιούλη […] Με μεγαλύτερη δυνατότητα στήριξης και οργάνωσης των διεκδικήσεων. Με μεγαλύτερη δυνατότητα αποκάλυψης και προτάσεις ανακούφισης μέσα στη Βουλή. Τέτοιες ήταν οι προτάσεις νόμου και οι τροπολογίες που κατέθεσε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ…» – για να ακολουθήσει ένας μακρύς κατάλογος των νομοσχεδίων και τροπολογιών με τις οποίες βομβάρδισε το κόμμα το Κοινοβούλιο. Και ενώ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε το 2012 τον κυβερνητικό δρόμο για την ακύρωση των μνημονίων, ο Κουτσούμπας αναρωτήθηκε στη συνέντευξή του στον Σκάι: «Σκεφτείτε να είχε το ΚΚΕ 15%, αν θα μπορούσε να περάσει έστω κι ένα μνημόνιο, αν θα μπορούσε να περάσει κι ένας αντιλαϊκός νόμος».

Προφανώς, η υπόκλιση στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς δεν είναι ο μόνος δρόμος υποταγής του ΚΚΕ στο αστικό πολιτικό σύστημα. Οι θέσεις του για τα «εθνικά θέματα» είναι ένας ακόμη. Ο ΓΓ της ΚΕ του, σε συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 μίλησε για «ενδοτικότητα ή υποχωρητικότητα ή αν θέλετε συγκάλυψη […] που μας συνήθισε η τα τελευταία χρόνια η σημερινή κυβέρνηση […] για να μη βλέπει την πραγματική επιθετικότητα και προκλητικότητα της άρχουσας τάξης της Τουρκίας ενάντια σε κυριαρχικά μας δικαιώματα». «Κυριαρχικά δικαιώματα» που δεν περιορίζονται πια στα σύνορα και τα χωρικά ύδατα, αλλά περιλαμβάνουν και τις ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Στην ίδια συνέντευξη, εγκαλεί τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που δεν αποφάσισε «καμία κύρωση» κατά της Τουρκίας αρκούμενη σε «φραστική προειδοποίηση και λόγια του αέρα».

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ΑΟΖ, που επεκτείνονται 200 μίλια μακριά από τις ακτές και αφορούν ζητήματα οικονομικής εκμετάλλευσης, είναι το νέο πεδίο κερδοφορίας για τις πολυεθνικές των υδρογονανθράκων και τις αστικές τάξεις, ενώ ο ορισμός τους μπορεί να είναι μόνο αποτέλεσμα συνεννόησης μεταξύ των γειτονικών κρατών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η Ελλάδα, χωρίς την επίσημη ανακήρυξη ΑΟΖ και ερμηνεύοντας το περιβόητο διεθνές δίκαιο, δημοσιεύει χάρτες εξίσου αυθαίρετους με αυτούς της Τουρκίας. Σ’ αυτούς τους χάρτες με τους οποίες διεκδικεί η ελληνική αστική τάξη και ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ κομμάτια της Μεσογείου σαν να ήταν τα χωράφια του παππού τους, συμφωνεί απόλυτα το ΚΚΕ. Σ’ αυτή την περίπτωση ισχύει το «7 κόμματα ένας χάρτης»…

Το ΚΚΕ μιλάει, βεβαίως, σωστά για τους κινδύνους πολέμου που κρύβονται στην εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην Ανατ. Μεσόγειο καθώς και για την ανάγκη αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της περιοχής. Ποια αλληλεγγύη όμως μπορεί να υπάρχει όταν οι εργαζόμενοι και η αριστερά κάθε χώρας ορκίζονται στο «χάρτη» της κυβέρνησής της και συστρατεύονται ενάντια στους «απέναντι»; Πως μπορεί να υπάρξει αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό κίνημα αν δεν στρέφεται πρώτα απ’ όλα ενάντια στην επιθετικότητα όλων των αστικών τάξεων κι όχι μόνο των «άλλων»; Η ένταξη της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικά μπλοκ πάντα συμβάδιζε με τον ανταγωνισμό με τις γειτονικές χώρες. Την εποχή του Βενιζέλου η «Μεγάλη Ιδέα» και η μικρασιατική εκστρατεία είχαν αναγκαίο συμπλήρωμα την ένταξη στην Αντάντ και τη συμμετοχή στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο και στην αντιμπολσεβίκικη ουκρανική εκστρατεία.

Εν τέλει η κομμουνιστική αριστερά θα συναινέσει στο όνομα των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» σε έναν ακόμα αιώνα χρήσης ορυκτών καυσίμων που, έστω και χωρίς ατυχήματα, συμβάλλουν αποδεδειγμένα στην καταστροφική κλιματική αλλαγή; Αν δεν μπορούμε να διανοηθούμε σήμερα έναν κόσμο χωρίς πλατφόρμες εξόρυξης σε θαλάσσια «οικόπεδα», πώς μπορούμε να επαγγελόμαστε μια κοινωνία χωρίς ατομική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση;

Πηγή : prin