Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής είναι ένα κάλεσμα για αγώνα όλων των εργατών ενάντια στην επιστροφή της Δεξιάς στην κυβέρνηση. Κανένας και καμιά δεν πρέπει να δώσει βάση ούτε στις υποσχέσεις του Μητσοτάκη ότι δεν θα ανεχτεί “φαινόμενα αλαζονείας”, ούτε στα κηρύγματα ηττοπάθειας ότι τάχα ο κόσμος φταίει επειδή “συντηρητικοποιείται”. Μπορούμε να τους σταματήσουμε!
Το βράδυ των εκλογών, με τα αποτελέσματα να δίνουν αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία με 39,8% και 158 βουλευτές, η ηγεσία της διάλεξε ως κυρίαρχο μοτίβο το κλισέ ότι θα είναι κυβέρνηση “όλων των Ελλήνων”. Πρόκειται για εξόφθαλμο ψέμα καθώς η ατζέντα της νέας κυβέρνησης είναι ξεκάθαρα ταξικά φορτισμένη, γεμάτη υποσχέσεις για φοροαπαλλαγές και κίνητρα στους καπιταλιστές και ξήλωμα κατακτήσεων για την εργατική τάξη. Χρειάζεται πολύ θράσος για να λέει ο Μητσοτάκης ότι αν το αφεντικό έχει μερίσματα αφορολόγητα και οι εργάτες δουλεύουν εφτά μέρες τη βδομάδα, αυτό δεν είναι κρούσμα αλαζονείας της κυβέρνησης και όλης της κυρίαρχης τάξης.
Το βράδυ των εκλογών, με τα αποτελέσματα να δίνουν αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία με 39,8% και 158 βουλευτές, η ηγεσία της διάλεξε ως κυρίαρχο μοτίβο το κλισέ ότι θα είναι κυβέρνηση “όλων των Ελλήνων”. Πρόκειται για εξόφθαλμο ψέμα καθώς η ατζέντα της νέας κυβέρνησης είναι ξεκάθαρα ταξικά φορτισμένη, γεμάτη υποσχέσεις για φοροαπαλλαγές και κίνητρα στους καπιταλιστές και ξήλωμα κατακτήσεων για την εργατική τάξη. Χρειάζεται πολύ θράσος για να λέει ο Μητσοτάκης ότι αν το αφεντικό έχει μερίσματα αφορολόγητα και οι εργάτες δουλεύουν εφτά μέρες τη βδομάδα, αυτό δεν είναι κρούσμα αλαζονείας της κυβέρνησης και όλης της κυρίαρχης τάξης.
Αυτό το ταξικό θράσος, όμως, είναι αναγκασμένο να κρύβεται πίσω από δηλώσεις που μιλούν για και αποζητούν συναίνεση. Για δυο λόγους. Πρώτο γιατί αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και όχι “επιτάχυνση της ανάπτυξης”. Και δεύτερο γιατί τα ανεβασμένα ποσοστά της ΝΔ είναι ανεμομαζώματα.
Η μεγάλη πολιτική κρίση που προκάλεσε η χρεοκοπία και τα Μνημόνια μετά το 2010 είχαν σημάνει έναν κατακερματισμό των δυο βασικών κομμάτων που είχαν συγκροτήσει όλες τις κυβερνήσεις από τη Μεταπολίτευση του 1974. Από εκείνη τη διαδικασία είχαν προκύψει στη Βουλή κόμματα όπως οι ΑΝΕΛ, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων και η ναζιστική Χρυσή Αυγή. Τώρα, τα δυο πρώτα δεν κατέβηκαν καν στις εκλογές, ο Λεβέντης έχασε 110 000 ψήφους και οι νεοναζί άλλες 210 000. Το σύνολο υπερκαλύπτει τις 750 000 επιπλέον ψήφους που πήρε η ΝΔ. Αλλά αυτό είναι ένα άθροισμα που δεν είναι ούτε ομοιογενές ούτε σταθερό. Παράγοντες κομμάτων που συνεργάστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μαζί με κομματάρχες των υπογείων της δεξιάς πολυκατοικίας δεν έχουν πάντα τις ίδιες προτεραιότητες ιδιαίτερα μετά την απομάκρυνση από τις κάλπες. Ο Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για τη συνοχή του και να μετράει τις πρωτοβουλίες του.
Το πραγματικό ερώτημα είναι τι έδωσε τη δυνατότητα στη ΝΔ να λειτουργήσει σαν πόλος έλξης για αυτό το συνονθύλευμα. Η απάντηση βρίσκεται στη ανανεωμένη νομιμοποίηση που έδωσε η κυβέρνηση Τσίπρα στις επιλογές και στην ατζέντα της άρχουσας τάξης και των παραδοσιακών κομμάτων της. Αυτό είναι προφανές στην περίπτωση των Μνημονίων. Ο Τσίπρας έλεγε ότι έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια εφαρμόζοντας μια πολιτική που δεν ήταν δική του αλλά αναγκάστηκε να την υιοθετήσει. Ο αρχικός κάτοχος της πατρότητας αυτής της πολιτικής πήρε ένα δώρο.
Τα ίδια ισχύουν και πέρα από την οικονομική πολιτική. Από την υποδοχή των προσφύγων η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στην υλοποίηση της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για το κλείσιμο των συνόρων, στα αίσχη των στρατοπέδων στη Μόρια και στα άλλα νησιά, στην μετατροπή των προσφύγων σε “πρόβλημα”- άλλο ένα δώρο στον κεντρικό ένοικο της δεξιάς πολυκατοικίας. Προφανώς το κόμμα του Καραμανλή και του “ανήκομεν εις την Δύσιν” καλωσόριζε την προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στο “ρεαλισμό” του μένουμε στο Ευρώ και την ΕΕ με κάθε θυσία και στην αναγόρευση του ΝΑΤΟ σε φορέα “ειρήνης και σταθερότητας” στην περιοχή.
Ακόμη και στην τελική ευθεία ο Τσίπρας είχε μόνο δώρα για τον Μητσοτάκη. Όχι μόνο με την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών αμέσως μετά την ήττα στις Ευρωεκλογές, αλλά και με την έμφαση στις ανάγκες της “μεσαίας τάξης” στην προεκλογική περίοδο. Έμοιαζε να λέει ότι αρκετά πήραν οι συνταξιούχοι από το υπερπλεόνασμα, καιρός να δοθεί η προσοχή στον κόσμο των επιχειρήσεων. Μια αντανάκλαση της νεοδημοκράτικης κραυγής “κάτω τα επιδόματα, ζήτω τα κίνητρα”.
Όλα αυτά οδηγούν πολλούς εκλογολόγους να μιλούν για σταθεροποίηση ενός νέου δικομματισμού, ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του παλιού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με ποσοστά που αθροίζουν 70% πλησιάζοντας τις δόξες άλλων εποχών. Κάνουν λάθος για πολλούς λόγους.
Πρώτα απ' όλα είναι λάθος κάθε απόπειρα να ξεκοπεί η Ελλάδα από τη γενικότερη εικόνα διεθνώς. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της βρίσκονται στη δίνη της χειρότερης πολιτικής κρίσης. Κόμματα και δικομματισμοί που έμοιαζαν ακλόνητοι, τώρα δοκιμάζονται. Ακόμη και στη Γερμανία τα κόμματα του “Μεγάλου Συνασπισμού” Χριστιανοδημοκρατίας-Σοσιαλδημοκρατίας δυσκολεύονται να κρατήσουν την κυβέρνηση. Στην ίδια την ΕΕ οι επιλογές για τις ηγετικές θέσεις χειροτερεύουν τις εντάσεις στους κόλπους της. Η μεταγραφή της Λαγκάρντ από το ΔΝΤ στην ΕΚΤ σηματοδοτεί από μόνη της τα χειρότερα.
Η παρουσία της Λαγκάρντ στο τιμόνι της ΕΚΤ δεν είναι απλά συμβολική για το τι έρχεται. Η οικονομική κατάσταση χειροτερεύει και αυτό φαίνεται με πολλούς τρόπους. Την ημέρα των εκλογών εδώ, η μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα ανακοίνωσε πρόγραμμα αναδιάρθρωσης που προβλέπει τη μεταφορά “κόκκινων δανείων” ύψους 73 δις ευρώ σε μια νέα “κακή τράπεζα” και απολύσεις 20 000 υπαλλήλων. Ουσιαστικά η Ντόιτσε Μπανκ ομολογεί ότι η μέxρι τώρα οικονομική ανάκαμψη διεθνώς, ακόμη και στην καρδιά της Ευρωζώνης, δεν ήταν αρκετή ώστε να απαλλαγεί από τις “επισφάλειες” της κρίσης έγκαιρα πριν αρχίσει μια νέα ύφεση. Αν αυτό ισχύει για έναν γερμανικό κολοσσό, ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι ισχύει για έναν καπιταλισμό σαν τον ελληνικό που αγκομαχάει για να ξεπληρώνει το χρέος. Αντί για νέες επενδύσεις και ταχύτερη ανάπτυξη, αυτό που φαίνεται στον ορίζοντα είναι νέα αποτυχία του “μεταμνημονιακού” προγράμματος και νέες επιθέσεις. Το λένε ήδη οι κράχτες μέσα στη ΝΔ που θέλουν να δοθεί το “μαξιλαράκι” του Τσακαλώτου στις τράπεζες και να πάνε για νέο μνημόνιο με “πιστοληπτική γραμμή”.
Η εργατική τάξη και η νεολαία δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν τέτοιες εξελίξεις παθητικά επειδή ο Τσίπρας παρέδωσε την κυβέρνηση στον Μητσοτάκη. Δείτε από πού και πώς συγκέντρωσε το 31,5% ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ώστε να λέει ότι η ήττα του δεν είναι “στρατηγική”. Πήρε τα καλύτερα ποσοστά του στις εργατογειτονιές των μεγάλων πόλεων, στην Αθήνα και στον Πειραιά αλλά και πέρα από το Λεκανοπέδιο. Κόσμος της δουλειάς που έδωσε μάχες ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης Τσίπρα ξανά και ξανά, ενάντια στο Ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου ή ενάντια στις ομαδικές απολύσεις συμβασιούχων στους Δήμους, στα Νοσοκομεία, στα Σχολεία, στάθηκε μπροστά στην κάλπη και έδωσε μια ψήφο ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην απειλή Μητσοτάκη.
Αυτόν τον κόσμο και τους αγώνες του έχει στο μυαλό του ο Τσίπρας όταν το βράδυ των εκλογών βγαίνει και λέει ότι το 2015 ήταν “δανεικός” στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα πρέπει να τον κάνει δικό του οργανώνοντας τη “μεγάλη προοδευτική συμμαχία”. Δεν τον ελέγχει, έστω κι αν κατάφερε να του πάρει ξανά την ψήφο μιλώντας στο Σύνταγμα για σύγκρουση με τους τραπεζίτες και τους “ολιγάρχες”!
Ο κόσμος της Αριστεράς, σε όποια δύναμη της Αριστεράς και αν έδωσε την ψήφο του, έχει τη δική του ατζέντα, όπως τη διαμόρφωσε στους αγώνες του.
Όπως τονίζει το νέο τεύχος του περιοδικού “Σοσιαλισμός από τα κάτω” στην εισαγωγή του:
“Το εργατικό κίνημα έχει το δικό του πρόγραμμα. Είναι οι διεκδικήσεις που ξετυλίχτηκαν για προσλήψεις, μονιμοποιήσεις και όχι απολύσεις σε όλο το δημόσιο, από τους συμβασιούχους των νοσοκομείων και των δήμων μέχρι τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς και τους “ΟΑΕΔ” παντού.
Είναι η μάχη ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις από τα εργοστάσια μέχρι τις τράπεζες, είναι η μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ που μπαίνουν σε νέα φάση με τις απειλές για χρεοκοπία της ΔΕΗ. Είναι οι απεργίες για Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.
Είναι οι διεκδικήσεις των συνδικάτων με πρωταγωνίστριες τις ίδιες τις γυναίκες ενάντια στον σεξισμό και τις διακρίσεις. Να αναλάβει το κράτος παιδικούς σταθμούς και κοινωνικές υπηρεσίες αντί να διαλύει ΚΑΠΗ και κάθε κοινωνική πρόνοια ρίχνοντας τα βάρη του σπιτιού στις γυναίκες.
Ένα τεράστιο αγωνιστικό πρόγραμμα για να γονατίσουμε και τη νέα κυβέρνηση αμέσως. Δεν περιμένουμε, θα τους διώξουμε. Πετάξαμε τη Χρυσή Αυγή από τη Βουλή, εμπρός να τους βάλουμε στη φυλακή και να πετάξουμε και τους Βελόπουλους. Να βάλουμε τέλος στα στρατόπεδα του αίσχους για τους πρόσφυγες, να επιβάλουμε ανοιχτά σύνορα και πόλεις”.
Όσο και αν διάφορες δυνάμεις του λεγόμενου “δημοκρατικού τόξου” διεκδικούν την επιτυχία της πτώσης της Χρυσής Αυγής έξω από τη Βουλή, αυτή τη νίκη την κέρδισε το αντιφασιστικό κίνημα στηριγμένο στη δράση των εργατών και της νεολαίας. Είναι κι αυτό ένα τρανταχτό μήνυμα ενάντια στις θεωρίες της “συντηρητικοποίησης” και υπέρ της νέας εργατικής ανταρσίας που έρχεται.
Θυμόμαστε τι έγινε όταν ο πατέρας Μητσοτάκης κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση το 1990 και να βάλει μπροστά τις θατσερικές επιθέσεις για να κάνει τον ελληνικό καπιταλισμό πιο ανταγωνιστικό. Το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση τότε είχε μεγαλύτερα ποσοστά από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και βάδιζε ολοταχώς προς τα δεξιά, προς τον “εκσυγχρονισμό” του Σημίτη, ενώ η πέρα από το ΠΑΣΟΚ Αριστερά ήταν στη δίνη της κρίσης από τις συγκυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα και από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ. Τίποτε από αυτά δεν εμπόδισε ένα θυελλώδες κύμα αγώνων που τσάκισε την ορίτζιναλ “φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία”.
Σε αυτή την προοπτική δεν χωρούν ούτε ηττοπάθειες ούτε σεχταρισμοί. Η Αριστερά πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες που ενώνουν όλον αυτόν τον κόσμο. Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι καιρός να πάρει το μήνυμα ότι τέτοια λάθη σημαίνουν χαμένες ευκαιρίες.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για την επαναστατική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Στις μάχες που έρχονται, ο κόσμος της δουλειάς μπαίνει όχι μόνο με τις άμεσες διεκδικήσεις του, αλλά και με την εμπειρία ότι η δικαίωση δεν έρχεται απλά και μόνο με την άνοδο της “πρώτη φορά Αριστεράς” στα υπουργεία. Τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτικού δρόμου είναι τώρα πιο ορατά σε χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες στους χώρους και στις γειτονιές. Η επαναστατική αριστερά έχει τη δυνατότητα να
συζητήσει μαζί τους για τον άλλο δρόμο προς την ανατροπή αυτού του συστήματος, προς την επανάσταση και τον Σοσιαλισμό. Αρκεί να μην τους γυρίζει την πλάτη περιχαρακώνοντας τις πρωτοβουλίες της με τρόπους που αποκλείουν την κοινή δράση.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πλήρωσε στις κάλπες για τα λάθη που έκανε προς τέτοιες κατευθύνσεις. Πλήρωσε και για τις διασπαστικές κινήσεις που έγιναν ενάντια ακόμα και σε συνιστώσες της, όπως το ΣΕΚ. Αλλά δεν πρέπει να χάσει από τα μάτια της τις γέφυρες που έχουν αναπτυχθεί με τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς και ήταν ορατές ακόμη και στις πρόσφατες τοπικές εκλογές του Μάη. Χρειάζεται να μπούμε ενωτικά στην ταξική απάντηση ενάντια στην επιστροφή της δεξιάς, για να ανοίξουμε δρόμους προς την αντικαπιταλιστική εναλλακτική.
Η μεγάλη πολιτική κρίση που προκάλεσε η χρεοκοπία και τα Μνημόνια μετά το 2010 είχαν σημάνει έναν κατακερματισμό των δυο βασικών κομμάτων που είχαν συγκροτήσει όλες τις κυβερνήσεις από τη Μεταπολίτευση του 1974. Από εκείνη τη διαδικασία είχαν προκύψει στη Βουλή κόμματα όπως οι ΑΝΕΛ, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων και η ναζιστική Χρυσή Αυγή. Τώρα, τα δυο πρώτα δεν κατέβηκαν καν στις εκλογές, ο Λεβέντης έχασε 110 000 ψήφους και οι νεοναζί άλλες 210 000. Το σύνολο υπερκαλύπτει τις 750 000 επιπλέον ψήφους που πήρε η ΝΔ. Αλλά αυτό είναι ένα άθροισμα που δεν είναι ούτε ομοιογενές ούτε σταθερό. Παράγοντες κομμάτων που συνεργάστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μαζί με κομματάρχες των υπογείων της δεξιάς πολυκατοικίας δεν έχουν πάντα τις ίδιες προτεραιότητες ιδιαίτερα μετά την απομάκρυνση από τις κάλπες. Ο Μητσοτάκης έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για τη συνοχή του και να μετράει τις πρωτοβουλίες του.
Το πραγματικό ερώτημα είναι τι έδωσε τη δυνατότητα στη ΝΔ να λειτουργήσει σαν πόλος έλξης για αυτό το συνονθύλευμα. Η απάντηση βρίσκεται στη ανανεωμένη νομιμοποίηση που έδωσε η κυβέρνηση Τσίπρα στις επιλογές και στην ατζέντα της άρχουσας τάξης και των παραδοσιακών κομμάτων της. Αυτό είναι προφανές στην περίπτωση των Μνημονίων. Ο Τσίπρας έλεγε ότι έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια εφαρμόζοντας μια πολιτική που δεν ήταν δική του αλλά αναγκάστηκε να την υιοθετήσει. Ο αρχικός κάτοχος της πατρότητας αυτής της πολιτικής πήρε ένα δώρο.
Τα ίδια ισχύουν και πέρα από την οικονομική πολιτική. Από την υποδοχή των προσφύγων η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στην υλοποίηση της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για το κλείσιμο των συνόρων, στα αίσχη των στρατοπέδων στη Μόρια και στα άλλα νησιά, στην μετατροπή των προσφύγων σε “πρόβλημα”- άλλο ένα δώρο στον κεντρικό ένοικο της δεξιάς πολυκατοικίας. Προφανώς το κόμμα του Καραμανλή και του “ανήκομεν εις την Δύσιν” καλωσόριζε την προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στο “ρεαλισμό” του μένουμε στο Ευρώ και την ΕΕ με κάθε θυσία και στην αναγόρευση του ΝΑΤΟ σε φορέα “ειρήνης και σταθερότητας” στην περιοχή.
Ακόμη και στην τελική ευθεία ο Τσίπρας είχε μόνο δώρα για τον Μητσοτάκη. Όχι μόνο με την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών αμέσως μετά την ήττα στις Ευρωεκλογές, αλλά και με την έμφαση στις ανάγκες της “μεσαίας τάξης” στην προεκλογική περίοδο. Έμοιαζε να λέει ότι αρκετά πήραν οι συνταξιούχοι από το υπερπλεόνασμα, καιρός να δοθεί η προσοχή στον κόσμο των επιχειρήσεων. Μια αντανάκλαση της νεοδημοκράτικης κραυγής “κάτω τα επιδόματα, ζήτω τα κίνητρα”.
Όλα αυτά οδηγούν πολλούς εκλογολόγους να μιλούν για σταθεροποίηση ενός νέου δικομματισμού, ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του παλιού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με ποσοστά που αθροίζουν 70% πλησιάζοντας τις δόξες άλλων εποχών. Κάνουν λάθος για πολλούς λόγους.
Πρώτα απ' όλα είναι λάθος κάθε απόπειρα να ξεκοπεί η Ελλάδα από τη γενικότερη εικόνα διεθνώς. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της βρίσκονται στη δίνη της χειρότερης πολιτικής κρίσης. Κόμματα και δικομματισμοί που έμοιαζαν ακλόνητοι, τώρα δοκιμάζονται. Ακόμη και στη Γερμανία τα κόμματα του “Μεγάλου Συνασπισμού” Χριστιανοδημοκρατίας-Σοσιαλδημοκρατίας δυσκολεύονται να κρατήσουν την κυβέρνηση. Στην ίδια την ΕΕ οι επιλογές για τις ηγετικές θέσεις χειροτερεύουν τις εντάσεις στους κόλπους της. Η μεταγραφή της Λαγκάρντ από το ΔΝΤ στην ΕΚΤ σηματοδοτεί από μόνη της τα χειρότερα.
Η παρουσία της Λαγκάρντ στο τιμόνι της ΕΚΤ δεν είναι απλά συμβολική για το τι έρχεται. Η οικονομική κατάσταση χειροτερεύει και αυτό φαίνεται με πολλούς τρόπους. Την ημέρα των εκλογών εδώ, η μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα ανακοίνωσε πρόγραμμα αναδιάρθρωσης που προβλέπει τη μεταφορά “κόκκινων δανείων” ύψους 73 δις ευρώ σε μια νέα “κακή τράπεζα” και απολύσεις 20 000 υπαλλήλων. Ουσιαστικά η Ντόιτσε Μπανκ ομολογεί ότι η μέxρι τώρα οικονομική ανάκαμψη διεθνώς, ακόμη και στην καρδιά της Ευρωζώνης, δεν ήταν αρκετή ώστε να απαλλαγεί από τις “επισφάλειες” της κρίσης έγκαιρα πριν αρχίσει μια νέα ύφεση. Αν αυτό ισχύει για έναν γερμανικό κολοσσό, ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι ισχύει για έναν καπιταλισμό σαν τον ελληνικό που αγκομαχάει για να ξεπληρώνει το χρέος. Αντί για νέες επενδύσεις και ταχύτερη ανάπτυξη, αυτό που φαίνεται στον ορίζοντα είναι νέα αποτυχία του “μεταμνημονιακού” προγράμματος και νέες επιθέσεις. Το λένε ήδη οι κράχτες μέσα στη ΝΔ που θέλουν να δοθεί το “μαξιλαράκι” του Τσακαλώτου στις τράπεζες και να πάνε για νέο μνημόνιο με “πιστοληπτική γραμμή”.
Η εργατική τάξη και η νεολαία δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν τέτοιες εξελίξεις παθητικά επειδή ο Τσίπρας παρέδωσε την κυβέρνηση στον Μητσοτάκη. Δείτε από πού και πώς συγκέντρωσε το 31,5% ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ώστε να λέει ότι η ήττα του δεν είναι “στρατηγική”. Πήρε τα καλύτερα ποσοστά του στις εργατογειτονιές των μεγάλων πόλεων, στην Αθήνα και στον Πειραιά αλλά και πέρα από το Λεκανοπέδιο. Κόσμος της δουλειάς που έδωσε μάχες ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης Τσίπρα ξανά και ξανά, ενάντια στο Ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου ή ενάντια στις ομαδικές απολύσεις συμβασιούχων στους Δήμους, στα Νοσοκομεία, στα Σχολεία, στάθηκε μπροστά στην κάλπη και έδωσε μια ψήφο ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην απειλή Μητσοτάκη.
Αυτόν τον κόσμο και τους αγώνες του έχει στο μυαλό του ο Τσίπρας όταν το βράδυ των εκλογών βγαίνει και λέει ότι το 2015 ήταν “δανεικός” στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα πρέπει να τον κάνει δικό του οργανώνοντας τη “μεγάλη προοδευτική συμμαχία”. Δεν τον ελέγχει, έστω κι αν κατάφερε να του πάρει ξανά την ψήφο μιλώντας στο Σύνταγμα για σύγκρουση με τους τραπεζίτες και τους “ολιγάρχες”!
Ο κόσμος της Αριστεράς, σε όποια δύναμη της Αριστεράς και αν έδωσε την ψήφο του, έχει τη δική του ατζέντα, όπως τη διαμόρφωσε στους αγώνες του.
Όπως τονίζει το νέο τεύχος του περιοδικού “Σοσιαλισμός από τα κάτω” στην εισαγωγή του:
“Το εργατικό κίνημα έχει το δικό του πρόγραμμα. Είναι οι διεκδικήσεις που ξετυλίχτηκαν για προσλήψεις, μονιμοποιήσεις και όχι απολύσεις σε όλο το δημόσιο, από τους συμβασιούχους των νοσοκομείων και των δήμων μέχρι τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς και τους “ΟΑΕΔ” παντού.
Είναι η μάχη ενάντια στα κλεισίματα και τις απολύσεις από τα εργοστάσια μέχρι τις τράπεζες, είναι η μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ που μπαίνουν σε νέα φάση με τις απειλές για χρεοκοπία της ΔΕΗ. Είναι οι απεργίες για Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις.
Είναι οι διεκδικήσεις των συνδικάτων με πρωταγωνίστριες τις ίδιες τις γυναίκες ενάντια στον σεξισμό και τις διακρίσεις. Να αναλάβει το κράτος παιδικούς σταθμούς και κοινωνικές υπηρεσίες αντί να διαλύει ΚΑΠΗ και κάθε κοινωνική πρόνοια ρίχνοντας τα βάρη του σπιτιού στις γυναίκες.
Ένα τεράστιο αγωνιστικό πρόγραμμα για να γονατίσουμε και τη νέα κυβέρνηση αμέσως. Δεν περιμένουμε, θα τους διώξουμε. Πετάξαμε τη Χρυσή Αυγή από τη Βουλή, εμπρός να τους βάλουμε στη φυλακή και να πετάξουμε και τους Βελόπουλους. Να βάλουμε τέλος στα στρατόπεδα του αίσχους για τους πρόσφυγες, να επιβάλουμε ανοιχτά σύνορα και πόλεις”.
Όσο και αν διάφορες δυνάμεις του λεγόμενου “δημοκρατικού τόξου” διεκδικούν την επιτυχία της πτώσης της Χρυσής Αυγής έξω από τη Βουλή, αυτή τη νίκη την κέρδισε το αντιφασιστικό κίνημα στηριγμένο στη δράση των εργατών και της νεολαίας. Είναι κι αυτό ένα τρανταχτό μήνυμα ενάντια στις θεωρίες της “συντηρητικοποίησης” και υπέρ της νέας εργατικής ανταρσίας που έρχεται.
Θυμόμαστε τι έγινε όταν ο πατέρας Μητσοτάκης κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση το 1990 και να βάλει μπροστά τις θατσερικές επιθέσεις για να κάνει τον ελληνικό καπιταλισμό πιο ανταγωνιστικό. Το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση τότε είχε μεγαλύτερα ποσοστά από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και βάδιζε ολοταχώς προς τα δεξιά, προς τον “εκσυγχρονισμό” του Σημίτη, ενώ η πέρα από το ΠΑΣΟΚ Αριστερά ήταν στη δίνη της κρίσης από τις συγκυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα και από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ. Τίποτε από αυτά δεν εμπόδισε ένα θυελλώδες κύμα αγώνων που τσάκισε την ορίτζιναλ “φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία”.
Σε αυτή την προοπτική δεν χωρούν ούτε ηττοπάθειες ούτε σεχταρισμοί. Η Αριστερά πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες που ενώνουν όλον αυτόν τον κόσμο. Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι καιρός να πάρει το μήνυμα ότι τέτοια λάθη σημαίνουν χαμένες ευκαιρίες.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για την επαναστατική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Στις μάχες που έρχονται, ο κόσμος της δουλειάς μπαίνει όχι μόνο με τις άμεσες διεκδικήσεις του, αλλά και με την εμπειρία ότι η δικαίωση δεν έρχεται απλά και μόνο με την άνοδο της “πρώτη φορά Αριστεράς” στα υπουργεία. Τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτικού δρόμου είναι τώρα πιο ορατά σε χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες στους χώρους και στις γειτονιές. Η επαναστατική αριστερά έχει τη δυνατότητα να
συζητήσει μαζί τους για τον άλλο δρόμο προς την ανατροπή αυτού του συστήματος, προς την επανάσταση και τον Σοσιαλισμό. Αρκεί να μην τους γυρίζει την πλάτη περιχαρακώνοντας τις πρωτοβουλίες της με τρόπους που αποκλείουν την κοινή δράση.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πλήρωσε στις κάλπες για τα λάθη που έκανε προς τέτοιες κατευθύνσεις. Πλήρωσε και για τις διασπαστικές κινήσεις που έγιναν ενάντια ακόμα και σε συνιστώσες της, όπως το ΣΕΚ. Αλλά δεν πρέπει να χάσει από τα μάτια της τις γέφυρες που έχουν αναπτυχθεί με τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς και ήταν ορατές ακόμη και στις πρόσφατες τοπικές εκλογές του Μάη. Χρειάζεται να μπούμε ενωτικά στην ταξική απάντηση ενάντια στην επιστροφή της δεξιάς, για να ανοίξουμε δρόμους προς την αντικαπιταλιστική εναλλακτική.
Αθήνα, 8 Ιούλη 2019
η Κεντρική Επιτροπή του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου