Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Κορκονέα. Άμεσα, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα εξέφρασε υποκριτικά τη λύπη του για το γεγονός, καταδικάζοντας το περιστατικό ως “μία πληγή στο κράτος δικαίου”. Η κινητοποίηση των μαζικών φορέων ήταν άμεση ενώ προκηρύχθηκαν απεργίες σε πολλούς κλάδους. Ωστόσο, τα γεγονότα που ακολούθησαν σηματοδοτούσαν κάτι ανώτερο. Ο Αλέξης ήταν το θύμα δυστυχώς μιας πολιτικής που είχε ως προαπαιτούμενο για να μπορέσει να εφαρμοστεί, την κλιμάκωση της βίας και της καταστολής απέναντι στο κίνημα. Δεν ήταν άλλη από την πολιτική της ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της νεολαίας καθώς η κρίση επρόκειτο να ξεσπάσει. Οι μαθητές και οι φοιτητές που βγήκαν στον δρόμο τον Δεκέμβρη του 2008 καταλάβαιναν πως η κρίση θα ξεσπούσε και πως το πολιτικό σύστημα ήταν έτοιμο να την φορτώσει στις πλάτες τους. Έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα ανυπακοής και αγανάκτησης που τράνταξε τη σταθερότητα της χώρας. Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι τόσο στην μνήμη της νεολαίας που είδε μέσα σε λίγα χρόνια όλους τους φόβους της να επιβεβαιώνονται, όσο και ολόκληρης της κοινωνίας.
Οι κυβερνήσεις που διετέλεσαν τα χρόνια που ακολούθησαν, έκαναν τις πιο απροκάλυπτες και σκληρές επιθέσεις στο κίνημα. Οι προσπάθειές τους να επιβάλουν τα μέτρα λιτότητας, τα οποία τελικά ψήφισαν, βρήκαν απέναντι τους ακόμα πιο ανυποχώρητους αγώνες που τους έστειλαν από ‘κει που ήρθαν. Τους αγώνες αυτούς καπηλεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα διευθύνει το καλύτερο κράτος καταστολής. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που το 2008, όντας ένα μικρό αριστερό κόμμα στο κοινοβούλιο, επιχείρησε να εκπροσωπήσει την εξέγερση της νεολαίας (στην οποία βέβαια δεν είχε παίξει κάποιον πραγματικό ρόλο), απαιτούσε τον αφοπλισμό της αστυνομίας και καλούσε την κυβέρνηση Καραμανλή σε παραίτηση.
Σήμερα, 9 χρόνια μετά, με τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι κυβέρνηση, η κρατική βία είναι πιο νομιμοποιημένη από ποτέ. Η κυβέρνηση μπορεί να μην πυροβολεί, αλλά οι 23 νεκροί της Μάνδρας, οι χιλιάδες πρόσφυγες που έχουν πνιγεί στο Αιγαίο, ακόμα οι δύο νεκροί εργαζόμενοι του δήμου Ζωγράφου και οι αμέτρητοι άνθρωποι που καταρρέουν από τους εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας και πέφτουν νεκροί, τα εργατικά ατυχήματα που αυξάνουν συνεχώς, οι αυτοκτονίες δείχνουν μία βία που εντείνεται όσο βαθαίνει η κρίση και έχει ταξικό πρόσημο. Η επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας, η Ηριάννα και ο Περικλής που είναι φυλακισμένοι, η αστυνομοκρατία γύρω στο κέντρο της Αθήνας, το άσυλο των Πανεπιστημίων που καταπατάται, η ανοχή στους Χρυσαυγίτες που δρουν ανενόχλητοι απέδειξαν με το παραπάνω ότι “το κράτος έχει συνέχεια”.
Αυτή την συνέχεια προσπάθησε να διαρρήξει ο Δεκέμβρης. Το ίδιο επιδίωξαν και οι μεγαλειώδεις αγώνες της εργατικής τάξης που ακολούθησαν και κατάφεραν να ρίχνουν κυβερνήσεις τη μία μετά την άλλη. Αυτό που έλειπε ήταν και είναι το διακριτό πολιτικό υποκείμενο που θα δώσει πραγματικά αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο στους αγώνες και δεν θα τους αφήσει να ενσωματωθούν από καμία κυβέρνηση. Αυτό ήταν το ερώτημα που άφησε αναπάντητο ο Δεκέμβρης. Η οικοδόμηση των κοινωνικών αγώνων με μια πολιτική προοπτική που θα βάζει πιο ψηλά τον πήχη, στο τσάκισμα της κρατικής καταστολής και των φασιστών, στην ανατροπή των αντεργατικών μέτρων, στην κατάκτηση περισσότερων δικαιωμάτων και ελευθεριών, στην τελική αναμέτρηση με το ίδιο το καπιταλιστικό τέρας.
Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη στην Αθήνα (Προπύλαια 12.00 και 18.00) και τις άλλες πόλεις
ΟΚΔΕ Σπάρτακος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου