Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Τα Βαλκάνια Έχουν Και ...Νονά

Η φετινή συνάντηση της παγκόσμιας ελίτ του καπιταλισμού στο Νταβός πήρε βαλκανική διάσταση με τις συναντήσεις εκεί του Τσίπρα με τους ηγέτες της Αλβανίας και της Μακεδονίας (βλέπε στη διπλανή σελίδα). Ταυτόχρονα, όμως, ανέδειξε ανάγλυφα την ένταξη αυτών των διεργασιών στο ευρύτερο πλαίσιο ενός συστήματος που δεν έχει ξεπεράσει την οικονομική κρίση του και οξύνει τους ανταγωνισμούς σε όλα τα επίπεδα.

Η νέα φάση των ανταγωνισμών φάνηκε ανάγλυφα με την απειλή οικονομικού πολέμου ΗΠΑ-ΕΕ. Ο υπουργός οικονομικών του Τραμπ, ο Μνούτσιν, υποστήριξε ότι το φθηνό δολάριο είναι όπλο για την ενίσχυση των αμερικάνικων εξαγωγών στην Ευρώπη, αναγκάζοντας τον διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι να απαντήσει: έχουμε συμφωνήσει να μην κάνουμε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις νομισμάτων, είπε. Αλλά, όπως έγραφε ο Μαρξ, οι καπιταλιστές είναι αδέρφια που αλληλοτρώγονται. Οι συμφωνίες είναι για να παραβιάζονται.

Λαϊκή οργή

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Κριστίν Λαγκάρντ ήρθε να θυμίσει τη βαλκανική διάσταση των οικονομικών ανταγωνισμών. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στη δεκαετία του 1990. Ο Μιλόσεβιτς που ήταν ο ισχυρός άνδρας του Βελιγραδίου τότε, είχε παίξει το χαρτί του σέρβικου εθνικισμού σαν αντίδοτο για τη λαϊκή οργή που προκαλούσαν τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ. Η Γιουγκοσλαβία με τις συμφωνίες Τσόρτσιλ-Στάλιν στη Γιάλτα είχε τοποθετηθεί 50-50 ανάμεσα στη Δύση και στο ανατολικό μπλοκ. Δανειζόταν από το ΔΝΤ πολύ πριν αρχίσει ο Γκορμπατσόφ την Περεστρόικα.

Σήμερα, το ΔΝΤ παίζει ρόλο στα Βαλκάνια ακόμα και στις χώρες που δεν έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Η συνάντηση Τσίπρα-Λαγκάρντ είχε θέμα τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και αυτή η βιωσιμότητα περνάει από δυο δρόμους. Ο ένας είναι η τήρηση όλων των μνημονιακών “μεταρρυθμίσεων”, δηλαδή η επίθεση στην εργατική τάξη στην Ελλάδα για να βγαίνουν τα “πρωτογενή πλεονάσματα” για την πληρωμή του χρέους.

Ο δεύτερος δρόμος είναι η δυνατότητα των ελληνικών τραπεζών να παίζουν μπάλα στα Βαλκάνια. Ένα μεγάλο μέρος από τα “ασημικά” (τα πιο πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία) των τεσσάρων “συστημικών” τραπεζών (ΕΤΕ, Άλφα, Πειραιώς, Eurobank) βρίσκεται στα Τίρανα, στα Σκόπια, στο Βελιγράδι, στη Σόφια και στο Βουκουρέστι. Η προοπτική να βγουν από την κρίση εξαρτάται και από τη δυνατότητα να διαχειρίζονται αυτά τα ασημικά χωρίς εμπόδια. Η ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ είναι ζωτικής σημασίας για τον ελληνικό καπιταλισμό, είναι διαχρονικός στόχος που τον υπηρέτησε και ο Καραμανλής και ο ΓΑΠ.

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ότι ασκεί “πατριωτική πολιτική” και διεκδικεί “ηγετικό ρόλο για την Ελλάδα στα Βαλκάνια” συνεχίζει στα ίδια χνάρια. Κάνει διπλωματία με κριτήριο τις ανάγκες των τραπεζών και ταυτόχρονα ανοίγει την πόρτα για τους ακροδεξιούς ανταγωνιστές-συναγωνιστές του Καμμένου και του Κοτζιά να πλειοδοτούν σε πατριωτική καπηλεία. Η αντίσταση στην εθνικιστική υστερία είναι αναπόσπαστα δεμένη με την αντίσταση στη μνημονιακή λιτότητα. Δεν θα πολεμήσουμε για τη βιωσιμότητα των φίλων της κυρίας Λαγκάρντ.
Πηγή : ergatiki  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου