ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Υπάρχει Εναλλακτική Στη Μνημονιακή Κόλαση

Με κάθε μέρα που περνάει, το οικονομικό πακέτο που ονομάζεται “κλείσιμο της αξιολόγησης” και στην ουσία σημαίνει άνοιγμα του επόμενου μνημόνιου διαρκείας, γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένο. Αρχίζει με τις πιο άγριες περικοπές μέσα από τη μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου, προχωράει με το άπλωμα και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων σε ό,τι έχει απομείνει στο δημόσιο, συνεχίζει με απολύσεις μέσα από την “αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων” και κορυφώνεται με πετσόκομα των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Όλα αυτά με στόχο να βγαίνουν “πρωτογενή πλεονάσματα” του προϋπολογισμού ύψους 3,5% του ΑΕΠ σε ανυπολόγιστο βάθος χρόνου για να ξεπληρώνεται το χρέος. Το πόσο μεγάλο είναι αυτό το “βάθος χρόνου” παραμένει ανοιχτό μέσα από τις διαπραγματεύσεις για “αναδιάρθρωση” του χρέους με επιμήκυνση της διάρκειάς του. Κυριολεκτικά μια κόλαση δίχως τέλος.

Παρά τις υπαρκτές διαφωνίες ανάμεσα στο ΔΝΤ και την ΕΕ αλλά και ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, καμιά πλευρά δεν αμφισβητεί ότι αυτοί είναι οι άξονες της οικονομικής πολιτικής με την οποία η Ελλάδα θα αποφύγει τη χρεοκοπία και θα παραμείνει στην Ευρωζώνη. Κοινό τους υπόβαθρο είναι ότι με αυτά τα μέτρα το χρέος και η οικονομία θα είναι “βιώσιμα”. Όλο και περισσότερο η δική τους συζήτηση επικεντρώνεται στην πολιτική διάσταση μιας τέτοιας συμφωνίας, δηλαδή πώς θα είναι πολιτικά βιώσιμη: ποιες κυβερνήσεις μπορούν να επιβάλουν την εφαρμογή αυτού του εφιαλτικού οικονομικού πακέτου.

Γι' αυτό βλέπουμε τους “θεσμούς” να ανοίγουν ζητήματα για το αν η ΝΔ θα ψηφίσει τη συμφωνία. Πρώτος ο υπουργός οικονομικών της Γαλλίας Μισέλ Σαπέν είπε ότι το ΔΝΤ έχει τέτοια απαίτηση και με μισόλογα και “διαψεύσεις” το επιβεβαίωσαν όλοι. Ακολούθησε το ταξίδι του Μητσοτάκη στη Μάλτα, παρέα με τον Σαμαρά, και η τοποθέτηση ότι η ΝΔ δεν θα ψηφίσει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ τα μέτρα, αλλά ασφαλώς θα τηρήσει τις όποιες “δεσμεύσεις αναλάβει η χώρα”.

Έμβλημα

Αν ο Τσίπρας έχει αποδειχθεί πιστός στην αντίληψη της “συνέχειας του κράτους”, η ΝΔ και το Μητσοτακέικο ειδικά έχουν σαν έμβλημα την πίστη ότι “το κράτος είμαστε εμείς”. Κανένας στην ΕΕ και στο ΔΝΤ δεν αμφιβάλει γι' αυτό. Ο λόγος που το απαιτούν σαν δημόσια δέσμευση είναι για να σταθεροποιήσουν πολιτικά το δικό τους στρατόπεδο και να υπογραμμίσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Αυτό επιβεβαιώνει πόσο φοβούνται τις εργατικές αντιστάσεις στην Ελλάδα και το άπλωμά τους και σε άλλες χώρες. Ξέρουν πολύ καλά ότι κάθε κυβέρνηση από το 2008 και μετά, μπορεί να ψήφισε όλα τα μνημόνια που διαμόρφωσαν ως “διασώσεις”, αλλά κατάρρευσε στη συνέχεια. Καταρρεύσεις που δεν ήταν απλά εκλογικές ήττες αλλά ανοιχτή πολιτική κρίση με την εργατική τάξη να επιμένει να αντιστέκεται σε κάθε βήμα.

Αυτός ο κύκλος δεν έχει κλείσει ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά. Η απογοήτευση από τα έργα και ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν έχει στείλει τον κόσμο στο σπίτι του. Κάθε αντεργατική επίθεση προκαλεί και μια κινηματική απάντηση. Και μόνο μια ματιά στην ατζέντα αυτών των ημερών το δείχνει: την Τρίτη διαδήλωναν οι συνταξιούχοι, την Τετάρτη απεργούσαν και διαδήλωναν οι εκπαιδευτικοί, την Πέμπτη οι νοσοκομειακοί γιατροί, την Παρασκευή οι εργαζόμενοι στην Εθνική Τράπεζα και όλες αυτές τις μέρες οι διανομείς των ΕΛΤΑ.

Τώρα είναι η στιγμή για την Αριστερά πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ να αναδείξει ότι οι εργατικές αντιστάσεις ανοίγουν τη δική τους εναλλακτική. Ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο συντονισμός και η αλληλοσύνδεση των αγώνων. Τα συλλαλητήρια αυτή την Πέμπτη ενάντια στο “κλείσιμο της αξιολόγησης” και αυτό το Σάββατο για να κλείσουν τα ορμητήρια των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής είναι πρωτοβουλίες που παίζουν ρόλο για να γενικευτούν οι αντιστάσεις.

Αλλά χρειαζόμαστε και την πολιτική γενίκευση. Η απάντηση στο μνημόνιο διαρκείας που ετοιμάζεται να υπογράψει ο Τσίπρας και δεσμεύεται ότι θα τηρήσει και ο Μητσοτάκης είναι η διαγραφή του χρέους και η πάλη για να περάσει ο έλεγχος σε όλα τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια των εργατών. Το μεταβατικό πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής που έχει βάλει στην ημερήσια διάταξη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ο μοχλός για να αναδείξουμε ότι υπάρχει εργατική εναλλακτική και να χαλάσουμε όλα τα σενάρια των “θεσμών”.