Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε στα μίντια τον εμπαιγμό μας σαν εργατική τάξη, με την κυβέρνηση να δίνει δήθεν σκληρές μάχες με τους θεσμούς σε ένα παιχνίδι που είναι ήδη στημένο.
Αυτή τη φορά το φλέγον ζήτημα που τίθεται για την εκταμίευση της δόσης είναι η αναθεώρηση του συνδικαλιστικού νόμου – ενός συνδικαλιστικού νόμου που είχε ψηφιστεί εν μέσω αγώνων των εργατών την περίοδο της μεταπολίτευσης και αποτέλεσε ένα μεγάλο κεκτημένο των εργαζομένων της εποχής. Αυτά τα δεδομένα για εμάς προσπαθούν να τα αναιρέσουν, καταστρατηγώντας και τα ελάχιστα εναπομείναντα μέσα υπεράσπισής μας απέναντι στην εργοδοσία. Παρακάτω παραθέτουμε τις πιθανές αλλαγές πάνω στη νομοθεσία:
Συλλογικές Συμβάσεις:
Η θεσμοθέτηση των συλλογικών-κλαδικών συμβάσεων υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά κεκτημένα των εργαζομένων κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης. Πλέον οι εργαζόμενοι-ες μπορούσαν να κοστολογούν ανά κλάδο ή επάγγελμα την εργασία τους, ενώ για οποιαδήποτε αλλαγή στις συμβάσεις είχαν λόγο τα σωματεία και οι αντίστοιχες ομοσπονδίες. Με το δεύτερο μνημόνιο ουσιαστικά παγώνουν οι συλλογικές συμβάσεις και πλέον εφαρμόζονται αποκλειστικά επιχειρησιακές-ατομικές, ανοίγοντας περαιτέρω το δρόμο για την εφαρμογή των ευέλικτων ωραρίων, νομιμοποιώντας τη μισθολογική αυθαιρεσία και αμφισβητώντας τη θεμελιώδη αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τον εργαζόμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της στοχευμένης επίθεσης των αφεντικών αποτελεί το γεγονός ότι με την ψήφιση του νομοσχεδίου χιλιάδες μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις έσπευσαν να εφαρμόσουν το νέο μέτρο υποβάθμισης της εργατικής δύναμης, πολλές φορές εν μέσω απειλών για απόλυση-μη ανανέωση σύμβασης, όπως συνέβη πρόσφατα με την εξαγορά του Μαρινόπουλου από τον Σκλαβενίτη. Πλέον οι ευρωπαίοι εντολοδόχοι των αφεντικών απαιτούν από την κυβέρνηση να καταργήσει πλήρως τις συλλογικές συμβάσεις, ως προαπαιτούμενο για να λάβει η χώρα τη νέα δόση.
Κατώτατος Μισθός (ή βασικός όπως λένε τα αφεντικά) :
Χρόνια τώρα τα αφεντικά και τα τσιράκια τους (Μίντια) προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο κατώτατος μισθός λέγεται βασικός. Βασικός όμως για ποιούς; Μάλλον για κανέναν γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν επαρκεί ούτε για τα είδη πρώτης ανάγκης. Την εικόνα συμπληρώνει η ύπαρξη του υποκατώτατου μισθού, μέτρο το οποίο όμως αντιβαίνει στον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη (έχει υπογραφεί από την Ενωμένη Ευρώπη) που απαγορεύει ρητά τις διακρίσεις στη μισθοδοσία βάσει της ηλικίας. Παρ’ όλα αυτά βλέπουμε πως αυτό το μέτρο συμφέρει τα αφεντικά πάσης φύσεως καθώς ακόμα και μεγάλες ‘κερδοφόρες’ επιχειρήσεις (βλέπε Πλαίσιο, Public) εφαρμόζουν κατ’ εξακολούθηση την πολιτική πρόσληψης φτηνού εργατικού δυναμικού. Η κυβέρνηση προτίθεται λοιπόν να υποβαθμίσει κι άλλο την εργατική μας δύναμη καθώς καλείται να περικόψει επιδόματα και τριετίες, για όσους ακόμα τα εισέπρατταν, καθώς και να περικόψει επιπλέον χρήματα από τον υποκατώτατο.
Απελευθέρωση ορίου απολύσεων :
Ένα ακόμα ζήτημα είναι η αύξηση του ορίου των απολύσεων στις μεγάλες εταιρείες. Είναι εμφανές ότι εργαζόμενοι που δε θα συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις των εργοδοτών τους θα βλέπουν το δρόμο για το σπίτι τους, πλέον μαζικά και νόμιμα. Είναι βέβαια ένα θέμα που «καίει» τις τόσο ευνοημένες από τα μνημόνια ελληνικές τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, για τις οποίες η επόμενη μέρα τις θέλει να προβαίνουν σε συρρίκνωση του προσωπικού τους, καθώς μέχρι τώρα οι ‘εθελούσιες έξοδοι’ που έχουν διενεργήσει είναι πολυέξοδες .
Κήρυξη απεργιών-Νομιμοποίηση της ανταπεργίας ( Λοκ άουτ) :
Τέλος επίμαχο σημείο της τροποποίησης της συνδικαλιστικής νομοθεσίας, αποτελεί η διαδικασία κήρυξης απεργιών, μετατρέποντας την προϋπόθεση της εξασφάλισης της πλειοψηφίας των μελών σε γενική συνέλευση σε πλειοψηφία των εγγεγραμμένων μελών, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την κήρυξη απεργίας σε σωματεία. Με αυτόν τον τρόπο καταργείται το σημαντικότερο όπλο των εργαζομένων ενάντια στην εκμετάλλευση των αφεντικών τους. Ακόμα επανέρχεται η νομιμοποίηση της ανταπεργίας (λοκ άουτ), που είχε απαγορευτεί στη μεταπολίτευση. Η διεξαγωγή νόμιμης ανταπεργίας συνεπάγεται την αναστολή των αμοιβαίων υποχρεώσεων των μερών: παροχή εργασίας από την μία και καταβολή μισθού από την άλλη. Με λίγα λόγια τα αφεντικά μιας επιχείρησης θα δικαιούνται πλέον να προσλάβουν απεργοσπάστες κατά τη διάρκεια μιας απεργίας και επίσης να προσβάλουν ως καταχρηστική την απεργία-επίσχεση από πλευράς εργαζομένων.
Είναι προφανές ότι, με τη δικαιολογία της κρίσης, κράτος και αφεντικά δημιουργούν ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, καταργώντας διεκδικήσεις και δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα. Ξέρουμε πολύ καλά ότι πίσω από τη λέξη ‘ανάπτυξη’ κρύβεται η πειθάρχηση των εργαζομένων ώστε να γλυκαθούν ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές και να φέρουν την ευημερία στις τσέπες τους ενώ παράλληλα θα αυτοπροβάλλονται ως ευεργέτες.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέσα από σωματεία βάσης μπορούν να δημιουργηθούν εστίες αγώνα, έξω από τα στενά όρια του κυρίαρχου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και γι’ αυτό επιδιώκουν την καταστολή των εργατικών διεκδικήσεων.
Βιώνουμε την καταπίεση και την εκμετάλλευση κάθε μέρα στη δουλειά. Άγχος, κούραση, υποτιμητική συμπεριφορά από πλευράς αφεντικού, και στο τέλος του μήνα δε μας μένει δεκάρα στην τσέπη. Επιπλέον οι συνθήκες ασφαλείας στους χώρους εργασίας πάνε περίπατο, όπως διαπιστώνουμε και από τις πρόσφατες εργατικές δολοφονίες σε μετρό, μικέλ, everest. Κάθε μέρα μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν θα είμαστε οι επόμενοι. Τέλος με το φάντασμα της ανεργίας να πλανάται και τις ατελείωτες ουρές έξω από τον ΟΑΕΔ να γίνονται καθημερινός εφιάλτης, η τρομοκρατία των αφεντικών μας αναγκάζει να χάνουμε και την ελάχιστη αξιοπρέπειά μας.
Η υπάρχουσα συνθήκη μας δίνει δύο επιλογές: Να αργοπεθαίνουμε μίζεροι μες στην καθημερινότητα ή να σηκώσουμε κεφάλι και να αγωνιστούμε απέναντι στην εκμετάλλευση, απέναντι στην οργανωμένη επίθεση των αφεντικών προς τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες. Αφού πλέον δεν μας έχει απομείνει τίποτα, το μόνο που μένει είναι να εναντιωθούμε συλλογικά απέναντι σε αυτούς που μας καταδίκασαν στην εξαθλίωση.
Είμαστε αναγκασμένοι να βγούμε στο δρόμο να απαντήσουμε στις επιταγές του κεφαλαίου. Να απαιτήσουμε υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, μείωση του ορίου των απολύσεων, κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, επαναφορά των τριετιών, καλύτερες και ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας. Να παλέψουμε ενάντια στην μαύρη εργασία, να διεκδικήσουμε επιδόματα για ανέργους. Οφείλουμε να βγούμε με επιθετικά προτάγματα στο δρόμο, μέσα από μαχητικά σωματεία βάσης στους χώρους δουλειάς. Να ξανακάνουμε τον συνδικαλισμό επικίνδυνο για τα αφεντικά, μακριά από τους εργατοπατέρες-γραφειοκράτες συνδικαλιστές (ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ). Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
ΕΣΕ Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου