Να Φράξουμε Το Δρόμο Στη “Συμφωνία της Μάλτας” / του Πάνου Γκαργκάνα

  του Πάνου Γκαργκάνα

Το αμερικάνικο πολεμικό πλοίο Πόρτερ που βομβάρδισε τη Συρία ξεκίνησε από τη βάση της Σούδας. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ: Πύραυλοι στη Συρία, Μαχαίρι στις συντάξεις.

Μάταια προσπαθεί το κυβερνητικό επιτελείο να πείσει ότι η Συμφωνία που έκλεισε στη Μάλτα έχει μεν “δυσάρεστα” μέτρα αλλά έχει και αντίμετρα και πάνω απ' όλα τερματίζει την αβεβαιότητα για την πορεία της οικονομίας. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για συμφωνία σφαγής και των συντάξεων (με την κατάργηση της λεγόμενης προσωπικής διαφοράς) και των μισθών (με τη μείωση του αφορολόγητου), ένα μνημόνιο διαρκείας που συνεχίζει την οικονομική κρίση και ένα πολιτικό χαστούκι για τον Αλέξη Τσίπρα και τη διαχείρισή του.

Η κυβέρνηση ξεκίνησε τη διαπραγμάτευση για τη “δεύτερη αξιολόγηση” λέγοντας ότι είναι πολιτικά απαράδεκτο και ακραία αντιδημοκρατικό να ψηφιστούν από τώρα μέτρα που θα εφαρμοστούν το 2019. Έλεγε επίσης ότι καταγγέλλει τις πιέσεις της ΝΔ για γρήγορο κλείσιμο της αξιολόγησης γιατί τάχα όσο παρατείνεται η διαπραγμάτευση, τόσο μεγαλώνει το οικονομικό κόστος λόγω της “αβεβαιότητας”. Με την τωρινή συμφωνία, Τσίπρας και Τσακαλώτος ομολογούν την πολιτική χρεοκοπία τους. Ζητούν από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν θηριώδη μέτρα για το 2019 και το 2020 και αποδέχονται το νεοφιλελεύθερο παραμύθι ότι για τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση φταίει η καθυστέρηση στην επιβολή των μνημονιακών “μεταρρυθμίσεων”.

Η διαχείριση Τσίπρα στηρίχτηκε στην ψεύτικη ελπίδα ότι ο ιδιωτικός τομέας θα βγάλει την οικονομία από την ύφεση και ότι ο δημόσιος τομέας δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο από το να κόβει τις δαπάνες του και να λεηλατεί τα εισοδήματα των μισθωτών και των συνταξιούχων για να εξασφαλίζει πλεονάσματα του προϋπολογισμού. Αυτή η αυταπάτη έσβησε ήδη από το τελευταίο τρίμηνο του 2016 όταν η οικονομία ξαναγύρισε στην ύφεση. Όσο και να ουρλιάζουν οι νεοφιλελέδες ότι η “αβεβαιότητα” εμπόδισε τους επενδυτές, τα γεγονότα δείχνουν το αντίθετο. Μέσα στη μακρόσυρτη διεθνή οικονομική κρίση καμιά οικονομία δεν έχει καταφέρει σταθερούς ρυθμούς ανάκαμψης, κάθε βήμα μπρος ακολουθείται από βήματα πίσω. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι εξαίρεση. Το ίδιο είχε πάθει το success story του Σαμαρά το 2014, το ίδιο και το ροζ παραμύθι του Τσακαλώτου και του Τσίπρα.

Αμετανόητη

Αμετανόητη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προχωράει να επιβάλει τα μέτρα της “συμφωνίας” ελπίζοντας σε ένα φύλλο συκής από τη Σύνοδο του ΔΝΤ με τη μορφή υποσχετικής για “ρυθμίσεις” του χρέους. Πρέπει να φράξουμε το δρόμο σε αυτόν τον κατήφορο, που συνδυάζεται με κατρακύλα της κυβέρνησης σε όλα τα μέτωπα. Την ώρα που ο Τσακαλώτος έκλεινε τη συμφωνία της ντροπής στη Μάλτα, ο Τραμπ χρησιμοποιούσε τη βάση της Σούδας για να βομβαρδίσει τη Συρία με τις ευλογίες του Κοτζιά και του Καμμένου. Και την επόμενη μέρα ο Τόσκας περιφρουρούσε τα γραφεία της Χρυσής Αυγής από τους αντιφασίστες διαδηλωτές.

Δεκατρία στελέχη έκφρασαν τη διαφωνία τους στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι βουλευτές του ετοιμάζονται να πειθαρχήσουν στις “αποφάσεις των οργάνων”. Ο εργατόκοσμος που στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια πρέπει να βγει στους δρόμους για να δείξει στους υπουργούς και στους βουλευτές σε ποιον οφείλουν να πειθαρχήσουν. Η θέση κάθε αριστερού εργάτη και εργάτριας είναι στο πλευρό των συνδικάτων που απεργούν και της Αριστεράς που διαδηλώνει ενάντια στα Μνημόνια -και τα παλιά και αυτά που έχουν την υπογραφή του Τσίπρα.

Δεν έχουμε ανάγκη τα λεφτά της “δόσης” που θα εκταμιεύσει ο κύριος Ρέκλινγκ σαν αντάλλαγμα για την τήρηση της συμφωνίας. Όλα τα λεφτά θα πάνε πίσω σαν τοκοχρεολύσια στα ταμεία των τραπεζιτών. Η εναλλακτική λύση είναι η στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, ένα ανατρεπτικό μέτρο που θα μεταφέρει το πρόβλημα στο απέναντι στρατόπεδο. Τα επιτελεία της ΕΕ ζουν με την αγωνία μιας ιταλικής χρεοκοπίας και μιας αποσύνθεσης του Ευρώ. Δεν είναι ώρα για συμφωνίες αλλά για ρήξεις μαζί τους. Εμπρός να δυναμώσουμε τους αγώνες σε αυτή την κατεύθυνση.