Κινηματική Και Πολιτική Συμμαχία Της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, τώρα!

 Μάνια Μπαρσέφσκι*

Μόνο η ενότητα σε κοινές επιμέρους δράσεις δεν αρκεί, ούτε διασφαλίζει την πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς. Αντίθετα, και η ενότητα στη δράση υπονομεύεται από την έλλειψη βούλησης για την προώθηση μιας πρότασης πολιτικής συμμαχίας που θα αφορά ένα ευρύ φάσμα αριστερών δυνάμεων, από το ΚΚΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Συ­νε­πής στην γραμ­μή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης με­τάλ­λα­ξης, της ολο­κλη­ρω­τι­κής εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νί­ων και της πλή­ρους υπο­τα­γής στις απαι­τή­σεις των δα­νει­στών, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ εκλι­πα­ρεί για το κλεί­σι­μο της αξιο­λό­γη­σης, που θα ση­μά­νει πρό­σθε­τα βάρη για την ερ­γα­τι­κή και τις άλλες λαϊ­κές τά­ξεις. Το νέο βαρύ «ψα­λί­δι» στις συ­ντά­ξεις, η πε­ραι­τέ­ρω μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του, οι ηλε­κτρο­νι­κοί πλει­στη­ρια­σμοί, το ξε­πού­λη­μα της ΔΕΗ, η απε­λευ­θέ­ρω­ση των απο­λύ­σε­ων, θα εξα­ντλή­σουν όσες οι­κο­νο­μι­κές αντο­χές έχουν απο­μεί­νει σε μια κοι­νω­νία που βιώ­νει ήδη την εξα­θλί­ω­σή της. Πα­ράλ­λη­λα, θα ενι­σχύ­σουν τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες, αφού οι «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» που απαι­τεί η τρόι­κα έχουν σαφές τα­ξι­κό πρό­ση­μο και θί­γουν σχε­δόν απο­κλει­στι­κά τα κα­τώ­τε­ρα λαϊκά στρώ­μα­τα, οδη­γώ­ντας σε ένα νέο σπι­ράλ ύφε­σης και αύ­ξη­σης του χρέ­ους, που διαρ­κώς θα με­τα­κυ­λί­ε­ται στους οι­κο­νο­μι­κά ασθε­νέ­στε­ρους.

Οι «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» που είναι βέ­βαιο ότι θα απο­δε­χθεί η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ επι­κα­λού­με­νη την γνω­στή «πα­ρα­φι­λο­λο­γία» περί δήθεν αντι­σταθ­μι­στι­κών μέ­τρων (εκτός κι αν, για λό­γους εκλο­γι­κής της «αυ­το­συ­ντή­ρη­σης», επι­λέ­ξει την έξοδο), δια­μορ­φώ­νουν ένα εφιαλ­τι­κό κοι­νω­νι­κό τοπίο, που, ανα­πό­φευ­κτα, συ­νο­δεύ­ε­ται από μια συρ­ρί­κνω­ση των δη­μο­κρα­τι­κών θε­σμών, αύ­ξη­ση της κα­τα­στο­λής και επι­βο­λή μιας ρα­τσι­στι­κής αντι­προ­σφυ­γι­κής ατζέ­ντας, στα μέτρα μιας ΕΕ και μιας Ευ­ρώ­πης-Φρού­ριο που ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο εν­σω­μα­τώ­νει ακρο­δε­ξιές επι­λο­γές.

Αί­σθη­ση αδιε­ξό­δου

Μέσα σε αυτό το ζο­φε­ρό πλαί­σιο, η Αρι­στε­ρά έχει υπο­στεί μια εξαι­ρε­τι­κά τρο­μα­κτι­κή δυ­σφή­μι­ση. Η απο­δο­χή από τον «αρι­στε­ρό» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του δόγ­μα­τος ΤΙΝΑ και η τα­χύ­τα­τη προ­σαρ­μο­γή και αφο­μοί­ω­ση του στε­λε­χι­κού του δυ­να­μι­κού στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες δομές και πρα­κτι­κές άσκη­σης της εξου­σί­ας, έχουν πλή­ξει καί­ρια το ηθικό και πο­λι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα που η Αρι­στε­ρά εξα­κο­λου­θού­σε να δια­τη­ρεί ακόμη και σε πε­ριό­δους δει­νής ήττας της. Αυτήν τη δυ­σφή­μι­ση δεν την «χρε­ώ­νε­ται» μόνο ο μνη­μο­νια­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και οι δυ­νά­μεις της αντι­μνη­μο­νια­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, ανε­ξαρ­τή­τως στά­σης και δια­φο­ρο­ποι­ή­σε­ων, όπως ακρι­βώς συ­νέ­βη και κατά την πε­ρί­ο­δο κα­τάρ­ρευ­σης του λε­γό­με­νου «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού».

Η αί­σθη­ση του πο­λι­τι­κού αδιε­ξό­δου, της απο­γο­ή­τευ­σης και της απο­στρά­τευ­σης ακόμη και αγω­νι­στών που αντι­τά­χθη­καν δυ­να­μι­κά στην ψή­φι­ση των μνη­μο­νί­ων, επι­τεί­νε­ται από τον ση­με­ρι­νό κα­τα­κερ­μα­τι­σμό της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς και το σε­χτα­ρι­σμό που φαί­νε­ται να έχει κυ­ριαρ­χή­σει σή­με­ρα στους κόλ­πους της. Μιας Αρι­στε­ράς που στα λόγια προ­κρί­νει την ενό­τη­τα, αλλά στην πράξη δυ­σα­να­σχε­τεί ή και αρ­νεί­ται την ανα­γκαιό­τη­τα συ­γκρό­τη­σης ενός ενιαί­ου πο­λι­τι­κού με­τώ­που που, χωρίς την ανά­γκη πλή­ρους ταύ­τι­σης ως προς τις απα­ντή­σεις σε όλα τα ανοι­χτά πο­λι­τι­κά επί­δι­κα, θα προ­ω­θεί, πα­ράλ­λη­λα με έναν διαρ­κή και ανοι­χτό πο­λι­τι­κό διά­λο­γο, τον κοινό πο­λι­τι­κό βη­μα­τι­σμό ως προ­σπά­θεια ανα­σύν­θε­σης της Αρι­στε­ράς και κοι­νής απά­ντη­σης στα προ­βλή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας. Κα­τευ­θύ­νο­ντας τα ρυά­κια των αγώ­νων που εξα­κο­λου­θούν να ανα­πτύσ­σο­νται σε ένα με­γά­λο πο­τά­μι που θα τα συ­σπει­ρώ­σει και τους δώσει τη δυ­να­μι­κή να επη­ρε­ά­σουν ευ­ρύ­τε­ρα στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας, αλ­λά­ζο­ντας τη ζωή των αν­θρώ­πων.

Ένα τέ­τοιου εί­δους μέ­τω­πο δεν μπο­ρεί να συ­γκρο­τη­θεί με τη λο­γι­κή της πε­ρι­χα­ρά­κω­σης και του πο­λι­τι­κού «κα­θρέ­φτη». Ιδίως όταν οι θέ­σεις πάνω στις οποί­ες ανα­πτύσ­σε­ται αυτή η λο­γι­κή της πε­ρι­χα­ρά­κω­σης είναι σε με­γά­λο βαθμό προ­σχη­μα­τι­κές, εξυ­πη­ρε­τώ­ντας τη διαί­ρε­ση, ενώ συχνά «τέ­μνο­νται» με έναν ιδιό­τυ­πο οπορ­του­νι­σμό: αυτόν που επι­τρέ­πει συμ­μα­χί­ες με δυ­νά­μεις που, στο ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κό πεδίο, απο­κλί­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο από τον φορέα που τις προ­τεί­νει, αλλά αρ­νεί­ται τις συ­γκλί­σεις με δυ­νά­μεις που θε­ω­ρού­νται «αντα­γω­νι­στι­κές» στο πεδίο της μι­κρο­πο­λι­τι­κής σκο­πι­μό­τη­τας. Δεν εξη­γεί­ται δια­φο­ρε­τι­κά η ση­με­ρι­νή άρ­νη­ση μιας ενιαιο­με­τω­πι­κής ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς που αντι­τά­χθη­κε στα μνη­μό­νια, στην ευ­ρω­ζώ­νη και στην ΕΕ.
Δεν εξη­γεί­ται δια­φο­ρε­τι­κά ούτε ο υπο­τι­μη­τι­κός δια­χω­ρι­σμός της «ενω­τι­κής» πρό­τα­σης της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ως προς την ΛΑΕ και το ΚΚΕ σε δύο σκέλη, ένα κι­νη­μα­τι­κό και ένα πο­λι­τι­κό, που ου­σια­στι­κά ανα­πα­ρά­γει την πρό­τα­ση του ΚΚΕ περί «κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών», απο­κλεί­ο­ντας πα­ντε­λώς την κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή συ­νερ­γα­σία με τις δυ­νά­μεις αυτές. Επι­τρέ­πο­ντας έτσι «δεύ­τε­ρες σκέ­ψεις» για την αξιο­πι­στία και την σκο­πι­μό­τη­τα της πρό­τα­σής της.

Συμ­μα­χία

Προ­φα­νώς, η βάση για τη συ­γκρό­τη­ση κάθε πο­λι­τι­κής συμ­μα­χί­ας είναι η ενό­τη­τα στους αγώ­νες και στην κοινή δράση. Ωστό­σο μόνο η ενό­τη­τα σε κοι­νές επι­μέ­ρους δρά­σεις δεν αρκεί, ούτε δια­σφα­λί­ζει την πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία της Αρι­στε­ράς. Αντί­θε­τα, και η ενό­τη­τα στη δράση υπο­νο­μεύ­ε­ται από την έλ­λει­ψη βού­λη­σης για την προ­ώ­θη­ση μιας πρό­τα­σης πο­λι­τι­κής συμ­μα­χί­ας που θα αφορά ένα ευρύ φάσμα αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, από το ΚΚΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας όλες τις δυ­νά­μεις που δια­χω­ρί­στη­καν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το κα­λο­καί­ρι του 2015, όπως η Δι­κτύ­ω­ση Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και η Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας.

Μια τέ­τοιου εί­δους κι­νη­μα­τι­κή και πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία είναι που θα επι­τρέ­ψει την ανά­πτυ­ξη της πρό­τα­σης για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων στη βάση της ρήξης με τους δα­νει­στές και της άρ­νη­σης πλη­ρω­μής του χρέ­ους, της εξό­δου από το ευρώ και της απο­δέ­σμευ­σης από την ΕΕ, της εθνι­κο­ποί­η­σης των τρα­πε­ζών και των καί­ριων πα­ρα­γω­γι­κών το­μέ­ων, στη βάση ενός με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος για τον πα­ρα­γω­γι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό και την ανα­δια­νο­μή του πλού­του υπέρ των φτω­χών.

Ένα τέ­τοιο μέ­τω­πο, που προ­τεί­νε­ται από τη ΛΑΕ και το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο, είναι ακόμη πιο ανα­γκαίο σε μια χρο­νι­κή στιγ­μή όπου οι δυ­νά­μεις του φα­σι­σμού και της ακρο­δε­ξιάς, πα­τώ­ντας στο έδα­φος του ρα­τσι­σμού, της ισλα­μο­φο­βί­ας και της οι­κο­δό­μη­σης του κρά­τους «έκτα­κτης ανά­γκης», παίρ­νουν «κε­φά­λι» σε πολ­λές χώρες της Ευ­ρώ­πης και του πλα­νή­τη, επω­φε­λού­με­νες από την κρίση, αλλά και όπου την απα­ξί­ω­ση που προ­κά­λε­σε σε διε­θνές επί­πε­δο η μνη­μο­νια­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ας το ξα­να­σκε­φτού­με, λοι­πόν, προ­τού είναι πολύ αργά!

*μέλος της ΛΑΕ και του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά", φ. 381 (5/4)