Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 410)

Η πολιτική που χαράζει η ηγετική ομάδα Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι κυριολεκτικά εφιαλτική για τον κόσμο της εργασίας και τις λαϊκές δυνάμεις.

Στο όνομα της δήθεν «κα­θα­ρής εξό­δου» από τα μνη­μό­νια σχε­διά­ζε­ται ο εγκλω­βι­σμός στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές για μια απροσ­διό­ρι­στη, μακρά χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο, για μια ολό­κλη­ρη ιστο­ρι­κή εποχή.

Το σύ­νο­λο των μνη­μο­νια­κών νόμων και ρυθ­μί­σε­ων, το σύ­νο­λο των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, μο­νι­μο­ποιεί­ται και κη­ρύσ­σε­ται απα­ρα­βί­α­στο. Το πο­λυ­νο­μο­σχέ­διο με τα προ­α­παι­τού­με­να της 4ης αξιο­λό­γη­σης και το Με­σο­πρό­θε­σμο Πρό­γραμ­μα της πε­ριό­δου 2019-2022, συ­νι­στούν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ένα 4ο μνη­μό­νιο, που επι­φυ­λάσ­σει αθροι­στι­κά μέχρι το 2022 μέτρα πρό­σθε­της λι­τό­τη­τας του­λά­χι­στον 18,5 δισ. ευρώ! Πε­ρί­που 3 δισ. ευρώ θα αφαι­ρού­νται ετη­σί­ως από τις συ­ντά­ξεις, ενώ πε­ρισ­σό­τε­ρα από 2 δισ. ευρώ ετη­σί­ως θα είναι η αύ­ξη­ση των φόρων πάνω στα λαϊκά νοι­κο­κυ­ριά, που επι­φέ­ρει η μεί­ω­ση του αφο­ρο­λό­γη­του και η αύ­ξη­ση στον ΕΝΦΙΑ και τον ΦΠΑ. Με αυτόν τον αι­μα­τη­ρό τρόπο θα επι­διω­χθούν τα θη­ριώ­δη «πλε­ο­νά­σμα­τα» που προ­βλέ­πει η συμ­φω­νία κυ­βέρ­νη­σης-δα­νει­στών.

Την ίδια στιγ­μή είναι στον αέρα η υπό­σχε­ση του Τσί­πρα ότι αυτός ο κοι­νω­νι­κός κα­νι­βα­λι­σμός θα συν­δυα­ζό­ταν, του­λά­χι­στον, με μεί­ω­ση του χρέ­ους. Κάθε προ­ο­πτι­κή «απο­μεί­ω­σης» έχει απο­κλει­στεί από τους δα­νει­στές, ενώ η Κο­μι­σιόν υπο­γραμ­μί­ζει ότι το μόνο που συ­ζη­τά είναι κά­ποιες πα­ρα­τά­σεις στους χρό­νους πλη­ρω­μής των δό­σε­ων.

Ακόμα και η επι­κοι­νω­νια­κή κο­μπί­να περί «εξό­δου στις αγο­ρές» έχει τι­να­χτεί στον αέρα. Σή­με­ρα το επι­τό­κιο δα­νει­σμού από τις αγο­ρές στα 10ετή ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα έχει φτά­σει στο 4,84%, σχε­δόν ίσο με εκεί­νο του 2010 που οδή­γη­σε τον Γ. Πα­παν­δρέ­ου… στο Κα­στε­λό­ρι­ζο! Η πι­θα­νά ανα­γκα­στι­κή στρο­φή στην προ­στα­σία της «πι­στο­λη­πτι­κής γραμ­μής», που εξ αρχής πρό­τει­νε ο ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος Γ. Στουρ­νά­ρας, θα έχει ως συ­νέ­πεια μια πιο ρητή δέ­σμευ­ση σε 4ο μνη­μό­νιο, με τους ανά­λο­γους πο­λι­τι­κούς κιν­δύ­νους για το συ­να­σπι­σμό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Και αυτά δια­φαί­νο­νται στον ορί­ζο­ντα ήδη, πριν ακόμα η «ιτα­λι­κή κρίση» δεί­ξει τα δό­ντια της.

Προ­σπα­θώ­ντας να σώσει τα προ­σχή­μα­τα, η κυ­βέρ­νη­ση ανα­ζη­τά «επι­τυ­χί­ες» στα λε­γό­με­να εθνι­κά ζη­τή­μα­τα, πα­τώ­ντας γκάζι στις συμ­φω­νί­ες για την επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Δυτ. Βαλ­κά­νια (βλ. δι­πλα­νές στή­λες) και σκλη­ραί­νο­ντας τη γραμ­μή στο Αι­γαίο και στην Αν. Με­σό­γειο (ακόμα και ο ομι­λη­τής στο εθνι­κι­στι­κό συλ­λα­λη­τή­ριο στην Αθήνα, Μίκης Θε­ο­δω­ρά­κης, δια­πί­στω­σε τον κίν­δυ­νο να μας πάει ο Κα­μέ­νος σε… πό­λε­μο με την Τουρ­κία). Για άλλη μια φορά απο­δει­κνύ­ε­ται ότι η υπο­τα­γή στα οι­κο­νο­μι­κά-τα­ξι­κά ζη­τή­μα­τα οδη­γεί σε υπο­τα­γή εφ’ όλης της ύλης, που φτά­νει ακόμα και στα ζη­τή­μα­τα της δη­μο­κρα­τί­ας και της ει­ρή­νης.

Απέ­να­ντι σε αυτή την πο­λι­τι­κή, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας και οι λαϊ­κές δυ­νά­μεις δεν έχουν άλλο δρόμο από αυτόν της ανα­τρο­πής, από αυτόν που χρη­σι­μο­ποι­ή­σα­με απέ­να­ντι στα μνη­μό­νια 1 και 2.

Είναι σαφές ότι σή­με­ρα υπάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη δυ­σκο­λία. Η πο­λι­τι­κή ήττα του 2015 «βα­ραί­νει» πάνω στον κόσμο, προ­κα­λεί απο­θάρ­ρυν­ση και φαι­νό­με­να στρο­φής στο ιδιω­τι­κό-ατο­μι­κό πρό­βλη­μα. Η εκλο­γι­κή ορατή εναλ­λα­κτι­κή –αυτή της ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη– όχι μόνο δεν προ­κα­λεί ελ­πί­δα, όχι μόνο δεν πεί­θει, αλλά δι­καιο­λο­γη­μέ­να προ­κα­λεί φόβο, αί­σθη­μα εγκλω­βι­σμού και αδιε­ξό­δου.

Όμως, πάντα, ανά­λο­γες κα­τα­στά­σεις είναι προ­σω­ρι­νές. Είναι οι υφέ­σεις πριν τις νέες κοι­νω­νι­κές κα­ται­γί­δες. Το ερώ­τη­μα δεν είναι εάν αυτές θα ξε­σπά­σουν, αλλά το πότε θα ξε­σπά­σουν.

Το κα­θή­κον για τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι να επι­τα­χύ­νουν αυτή τη δια­δι­κα­σία.

Στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, στην αντί­στα­ση στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, στην πάλη ενά­ντια στους πλει­στη­ρια­σμούς, στην αντί­στα­ση στον ιμπε­ρια­λι­σμό, τον εθνι­κι­σμό και τον πό­λε­μο, χρειά­ζο­νται ορ­γα­νω­μέ­νες πρω­το­βου­λί­ες κλι­μά­κω­σης των αγώ­νων.

Το ίδιο ισχύ­ει στο πο­λι­τι­κό πεδίο. Ο αγώ­νας για την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων θα είναι ανα­πό­φευ­κτα πο­λι­τι­κός αγώ­νας. Και αυτός πε­ρι­λαμ­βά­νει πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες για συ­γκε­κρι­μέ­νες κι­νη­το­ποι­ή­σεις, αλλά και την προ­ε­τοι­μα­σία για να δώ­σου­με στον κόσμο μας διέ­ξο­δο –τόσο στο το­πι­κό-αυ­το­διοι­κη­τι­κό, όσο και στο κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κό επί­πε­δο– απέ­να­ντι στο δί­λημ­μα: Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης; Σε ένα δί­λημ­μα όπου όποιος εγκλω­βι­στεί, οφεί­λει να γνω­ρί­ζει ότι εγκρί­νει την πα­ρά­τα­ση της μνη­μο­νια­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας.

Πηγή : rproject