Η κυβερνώσα “Αριστερά” υποσχέθηκε να σκίσει τα μνημόνια κι έσκισε την εντολή του λαού, μετάτρεψε τον θρίαμβο του ΟΧΙ σε ταπεινωτικό ΝΑΙ κι επέβαλε το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο που θα ξεσήκωνε και τις πέτρες αν το επιχειρούσε η μαύρη Δεξιά. Έκανε την βρώμικη δουλειά της για λογαριασμό της ΕΕ, του ΔΝΤ, του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου. Τώρα τάζει ότι θα βάλει τέλος στη φρίκη των μνημονίων στις 20 Αυγούστου αφήνοντας σαν “κανονικότητα” την φρίκη.
Με ή χωρίς μνημονιακή ταμπέλα -μήπως και η τρόικα δεν ξαναβαφτίστηκε “θεσμοί”;- θα συνεχιστούν τα παλιά δεινά των προηγούμενων μνημονίων και θα επιδεινωθούν με τον νέο σφαγιασμό των συντάξεων, τα τερατώδη πρωτογενή πλεονάσματα, την φοροαφαίμαξη μέχρι τελικής πτώσης, τους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας, το ξεπούλημα από ό,τι απέμεινε από τον δημόσιο πλούτο με νέες ιδιωτικοποιήσεις.
Με ή χωρίς μνημονιακή ταμπέλα -μήπως και η τρόικα δεν ξαναβαφτίστηκε “θεσμοί”;- θα συνεχιστούν τα παλιά δεινά των προηγούμενων μνημονίων και θα επιδεινωθούν με τον νέο σφαγιασμό των συντάξεων, τα τερατώδη πρωτογενή πλεονάσματα, την φοροαφαίμαξη μέχρι τελικής πτώσης, τους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας, το ξεπούλημα από ό,τι απέμεινε από τον δημόσιο πλούτο με νέες ιδιωτικοποιήσεις.
Η εντολή της ΕΕ, του ΔΝΤ, του κεφαλαίου στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και σε οποιαδήποτε άλλη αστική κυβέρνηση της χώρας είναι ρητή και κατηγορηματική: άγρια “λιτότητα” και υποδούλωση του εργατικού δυναμικού τουλάχιστον μέχρι το... 2060 και για ορισμένους μέχρι μέσα στον 22ο αιώνα!
Ρίχνουν τον φτωχό λαό στον Καιάδα και στα βράχια της άλυτης κρίσης του δικού τους χρεοκοπημένου συστήματος, με μυλόπετρα δεμένη στο λαιμό το γιγάντιο, απολύτως μη βιώσιμο χρέος της χώρας, για το οποίο ο εργαζόμενος λαός δεν φταίει. Δεν “τα φάγαμε όλοι μαζί”, όπως μας έφτυσε καταπρόσωπο ο κυνικός πολιτικάντης εκπρόσωπος του κεφαλαίου κι εγγονός του δικτάτορα Πάγκαλου. Τα λαμόγια του ντόπιου δικέφαλου τέρατος κεφαλαίου/κράτους κι οι ξένες τράπεζες τα φάγανε. Και στα χρόνια της κρίσης, πάλι, μια ελάχιστη αστική μειοψηφία του 1% συνεχίζει να πλουτίζει προκλητικά με τον ιδρώτα και το αίμα των άλλων.
Ο κοινωνικός κανιβαλισμός είναι “κανονικότητα” μόνο για τους κοινωνικούς κανιβάλους, όχι για τα θύματά τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι, όταν οι κανίβαλοι θα μας τρώνε, η κυβέρνησή τους θα παίρνει κάποια “αντίμετρα”, θα επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, θα αυξήσει τον ελάχιστο μισθό κ.λπ., κ.λπ. Όταν σε διαμελίζουν δεν χωράνε υποσχέσεις για τσιρότα κι ασπιρίνες παρά μόνο, ίσως, για να χλωροφορμίσουν λίγο τα θύματα πριν τα φάνε οι κανίβαλοι. Για ποιες διαπραγματεύσεις (της ΓΣΕΕ;;!!) και για ποιες αυξήσεις-ψίχουλα μιλούν; Πότε και πού; Σε συνθήκες επιδεινούμενης καπιταλιστικής κρίσης και οικονομικής ερήμωσης, κάτω από τον συνεχή εκβιασμό του εργοδότη και μέσα στην σκλαβιά τής πιο βάρβαρης “αγοράς εργασίας”, “ελαστικής”, “επισφαλούς”, εντελώς προσωρινής και “μαύρης” και κακοπληρωμένης, που γνωρίσαμε ποτέ;
Λένε ότι "δεν υπάρχει άλλη λύση". Ψέματα. Το ΕΕΚ λέει ότι δεν υπάρχει λύση μέσα στο τωρινό χρεοκοπημένο σύστημα. Μια "μεταμνημονιακή έξοδος" με "μαξιλάρι" (Τσακαλώτος) ή με "πιστοληπτική γραμμή" (Στουρνάρας) είναι πτώση στον γκρεμό της κρίσης που επιδεινώνεται στη χώρα, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Μπορεί να μην υπάρχει διέξοδος μέσα στο σύστημα. Υπάρχει, όμως διέξοδος έξω από το σύστημα, με την ανατροπή του, μια επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδος με τους εργάτες στο τιμόνι της εξουσίας που θα φέρει:
Ρίχνουν τον φτωχό λαό στον Καιάδα και στα βράχια της άλυτης κρίσης του δικού τους χρεοκοπημένου συστήματος, με μυλόπετρα δεμένη στο λαιμό το γιγάντιο, απολύτως μη βιώσιμο χρέος της χώρας, για το οποίο ο εργαζόμενος λαός δεν φταίει. Δεν “τα φάγαμε όλοι μαζί”, όπως μας έφτυσε καταπρόσωπο ο κυνικός πολιτικάντης εκπρόσωπος του κεφαλαίου κι εγγονός του δικτάτορα Πάγκαλου. Τα λαμόγια του ντόπιου δικέφαλου τέρατος κεφαλαίου/κράτους κι οι ξένες τράπεζες τα φάγανε. Και στα χρόνια της κρίσης, πάλι, μια ελάχιστη αστική μειοψηφία του 1% συνεχίζει να πλουτίζει προκλητικά με τον ιδρώτα και το αίμα των άλλων.
Ο κοινωνικός κανιβαλισμός είναι “κανονικότητα” μόνο για τους κοινωνικούς κανιβάλους, όχι για τα θύματά τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι, όταν οι κανίβαλοι θα μας τρώνε, η κυβέρνησή τους θα παίρνει κάποια “αντίμετρα”, θα επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, θα αυξήσει τον ελάχιστο μισθό κ.λπ., κ.λπ. Όταν σε διαμελίζουν δεν χωράνε υποσχέσεις για τσιρότα κι ασπιρίνες παρά μόνο, ίσως, για να χλωροφορμίσουν λίγο τα θύματα πριν τα φάνε οι κανίβαλοι. Για ποιες διαπραγματεύσεις (της ΓΣΕΕ;;!!) και για ποιες αυξήσεις-ψίχουλα μιλούν; Πότε και πού; Σε συνθήκες επιδεινούμενης καπιταλιστικής κρίσης και οικονομικής ερήμωσης, κάτω από τον συνεχή εκβιασμό του εργοδότη και μέσα στην σκλαβιά τής πιο βάρβαρης “αγοράς εργασίας”, “ελαστικής”, “επισφαλούς”, εντελώς προσωρινής και “μαύρης” και κακοπληρωμένης, που γνωρίσαμε ποτέ;
Λένε ότι "δεν υπάρχει άλλη λύση". Ψέματα. Το ΕΕΚ λέει ότι δεν υπάρχει λύση μέσα στο τωρινό χρεοκοπημένο σύστημα. Μια "μεταμνημονιακή έξοδος" με "μαξιλάρι" (Τσακαλώτος) ή με "πιστοληπτική γραμμή" (Στουρνάρας) είναι πτώση στον γκρεμό της κρίσης που επιδεινώνεται στη χώρα, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Μπορεί να μην υπάρχει διέξοδος μέσα στο σύστημα. Υπάρχει, όμως διέξοδος έξω από το σύστημα, με την ανατροπή του, μια επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδος με τους εργάτες στο τιμόνι της εξουσίας που θα φέρει:
Ρήξη με την υποταγή στις επιτροπείες και τις εντολές των καπιτα-ληστών, ρήξη με ΕΕ, ΔΝΤ, κεφάλαιο, με όλους εκείνους που πίνουν το αίμα του λαού και ρίχνουν στις πλάτες του τα βάρη της δικιάς τους χρεοκοπίας.
Κατάργηση του χρέους κι αναδιοργάνωση της οικονομίας σε νέες κοινωνικές βάσεις: εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
Όχι εθνική και εθνικιστική απομόνωση αλλά διεθνιστική διέξοδο. Να μην αφήσουμε την ΕΕ να μας θάψει στα ερείπιά της: κοινή πάλη με τους λαούς της περιοχής και της Ευρώπης για την σοσιαλιστική ενοποίηση της ηπείρου από την Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ!
Τα ψέματα και οι διαψεύσεις των ελπίδων για τα οποία ευθύνεται η κυβέρνηση Τσίπρα άνοιξαν τον δρόμο στην πιο πεινασμένη για εξουσία και κέρδη και κρατική καταστολή Δεξιά του Κούλη, του Άδωνη, του Βορίδη, του Σαμαρά και λοιπών άκαπνων Μακεδονομάχων η οποία προχωρά, καβάλα σε ξύλινο Βουκεφάλα, αγκαλιά με τους χρυσαυγίτες φασίστες, υποσχόμενη την επιβολή, με τον “νόμο και την τάξη”, του χρεοκοπημένου θατσερικού νεοφιλελευθερισμού.
Την ίδια στιγμή που βεβηλώνει την μνήμη του δολοφονημένου από το δεξιό παρακράτος κομμουνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη, λέγοντας βλακωδώς ότι η δολοφονία του “δεν έχει σημασία για τον σημερινό 17χρονο”, η ΝΔ δεν μπορεί να κρύψει ότι φοβάται τους 17χρονους: γι’ αυτό και ξεκινάει την δική της μυθολογική εξιστόρηση περί βίας από την εξέγερση των 17χρονων του Δεκέμβρη του 2008, συνδέοντάς το μάλιστα με την λαϊκή οργή και το μαζικό “κίνημα των πλατειών” κατά των μνημονίων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που ανάτρεψε όλο το δικομματικό αστικό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, για να προδοθεί, στη συνέχεια από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η νεοδημοκρατική Δεξιά, με ή χωρίς την συνδρομή μιας δόσης ξεθυμασμένου ΚΙΝΑΛ της Φώφης, του Βενιζέλου και του Λοβέρδου, ελπίζει να πάρει την ρεβάνς για το οικτρό Βατερλό της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, και να μηδενίσει το κοντέρ: να πάρει ξανά την κουτάλα της κερδοφόρας εξουσίας, να κλιμακώσει τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού και τον ταξικό πόλεμο ενάντια σε κάθε λαϊκή αντίσταση, κερδοσκοπώντας πάνω στην απογοήτευση που έσπειρε η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου.
Η ΝΔ δεν "διολισθαίνει" απλώς προς την άκρα Δεξιά, με τον ανήμπορο Κούλη να γίνεται τάχα "θύμα" του φασίστα Άδωνη. Σε συνθήκες κρίσης της πολιτικής εξουσίας και κοινωνικής πόλωσης, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Ιταλία, Ουγγαρία κ.λπ.) η επισήμως ονομαζόμενη κοινοβουλευτική "Κεντροδεξιά"(;) λειτουργεί σαν "σοβαρή", θεσμική Ακροδεξιά. Με την διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς να έχει ασαφοποιηθεί, σβήνει και η παλιότερη διάκριση Κεντροδεξιάς, "ακραίου Κέντρου" και Ακροδεξιάς όσο κι αν οι ψευτοαριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ νοσταλγούν κι εξωραΐζουν τους... καραμανλικούς.
Η μετατόπιση ολοένα δεξιότερα διαπερνά όλους τους μηχανισμούς εξουσίας, μέσα κι έξω από την Βουλή, στο κράτος σε διαρκές καθεστώς "έκτακτης ανάγκης", στην αστυνομία, στο στρατό, στα δικαστήρια, στην Εκκλησία, στις παραεκκλησιαστικές και παρακρατικές οργανώσεις κ.α.
Βασικοί μοχλοί χειραγώγησης και μετακίνησης προς την ακροδεξιά, είναι η υποκίνηση και καλλιέργεια της ξενοφοβίας, του κάθε είδους ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας, προπαντός του μίσους ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, με αποκορύφωμα την υποκίνηση μαζώξεων εθνικιστικής υστερίας.
Το ΕΕΚ λέει: Αλληλεγγύη και συναδέλφωση με τα θύματα του κοινού εχθρού, όλες τις μειονότητες, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες! Να κλείσουν τα στρaτόπεδα συγκέντρωσης και τα hot spots - ανοιχτά σύνορα! Κατάργηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Να φράξουμε τον δρόμο στον ρατσισμό, στα πογκρόμ, στους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής! Θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στον λαό!
Πρόσχημα ακροδεξιάς εκτροπής της λαϊκής δυσφορίας γίνεται το Μακεδονικό και η επικίνδυνη για τους λαούς, αντιδραστική σύγκρουση των κυρίαρχων τάξεων σε Τουρκία και Ελλάδα, η άμεση απειλή ενός πολεμικού σφαγείου σε συνθήκες κλιμακούμενης γεωπολιτικής κρίσης και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια.
Λέμε: Κανένας συμβιβασμός με τον εθνικισμό, με δεξιό ή "αριστερό" πρόσημο! Η πάλη ενάντια στη δεξιά κατρακύλα, την ακροδεξιά, τον φασισμό, η πάλη για ελευθερία, είναι αδιαχώριστη από την διεθνιστική πάλη ενάντια στα πολεμικά σφαγεία. Κι ακόμα: η πάλη ενάντια στην κρατική καταστολή, τον φασισμό, τον πόλεμο των ιμπεριαλιστών και των αφεντικών, είναι αξεχώριστη από την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, του συστήματος που στη σήψη του γεννάει τέρατα, δικτατορίες, πολέμους, καταστροφή, προσφυγιά.
Το ΕΕΚ λέει: Ειρήνη για τους λαούς- Πόλεμο σ’ όλους τους εχθρούς των λαών!
Δεν θα γίνουμε νονοί άλλων λαών- υποστηρίζουμε το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της γειτονικής Μακεδονίας. Να τερματιστεί κάθε καταστολή της μακεδονικής εθνοτικής μειονότητας κι όποιας άλλης μειονότητας μέσα στην χώρα μας. Κάτω όλοι οι σωβινισμοί και οι αλυτρωτισμοί! Έξω οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από τα Βαλκάνια - εμπρός να κάνουμε πραγματικότητα το όραμα του Ρήγα για μια Βαλκανική Ομοσπονδία των ελεύθερων και ανεξάρτητων λαών, χωρίς "Προστάτες" και αφεντικά, πάνω σε σοσιαλιστικές βάσεις!
Ο εχθρός είναι πρώτα - πρώτα στις τράπεζες και στα υπουργεία, μέσα στην ίδια μας την χώρα!
Μας έχει καταδικάσει στην πείνα και την ανεργία, μας ετοιμάζει κρέας για τα κανόνια των μιλιταριστών και των πολυεθνικών εταιρειών πετρελαίου.
Ο πατριωτικός οίστρος των αστών αρχίζει και τελειώνει στις καταθέσεις τους στους off shore "παραδείσους".
Οι εθνικιστικές εξάρσεις της ΝΔ σταματούν στην πόρτα του Αμερικανού πρεσβευτή στην Αθήνα, του Ύπατου Εντολέα της. Δεν ξεχνάμε, ούτε συγχωρούμε ότι υπηρέτης στον ίδιο εντολέα έχει γίνει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την ενίσχυση κι επέκταση των αμερικανονατοϊκών βάσεων στη χώρα, την συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες στη Μέση Ανατολή κι αλλού, την συγκρότηση της ανίερης συμμαχίας με τον ακροδεξιό Νετανιάχου του Ισραήλ και τον δικτάτορα αλ Σίσι της Αιγύπτου.
Έξω οι βάσεις του θανάτου! Έξω από το ΝΑΤΟ! Έξω οι ιμπεριαλιστές από την Ελλάδα, την Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια! Διάλυση της συμμαχίας με Αίγυπτο και Ισραήλ! Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη!
Οι πολεμόχαρες κραυγές των εθνικιστών, οι υποσχέσεις της ΝΔ ότι θα επιβάλλει "το νόμο και την τάξη" αλλά και ότι θα προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο και παραπέρα "ελαστικοποίηση" της ήδη κατακερματισμένης επισφαλούς εργασίας, χρησιμοποιούνται από τον συρρικνούμενο ΣΥΡΙΖΑ σαν τάχα το "αντίπαλο δέος", ώστε να γαντζωθεί στην κυβερνητική εξουσία με βασικό επιχείρημα την "λογική του μικρότερου κακού". Η ιστορική πείρα, όμως, έχει δείξει κι αποδείξει στην χώρα μας και διεθνώς -πρόσφατα, μάλιστα, στην Ιταλία με την ανάδειξη της ακροδεξιάς κυβέρνησης της φασιστοειδούς Λέγκας του Σαλβίνι με τους "λαϊκιστές"(;) του Ντε Μάιο, χάρη στις αμαρτίες της Κεντροαριστεράς- ότι η λογική του μικρότερου κακού οδηγεί πάντα στο μεγαλύτερο κακό.
Ακόμα δεν έχει παρατηρηθεί μια μαζική μεταστροφή προς την ΝΔ που δημοσκοπικά κερδίζει από την φθορά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι αρκετά ώστε να αποκτήσει αυτοδυναμία. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής καραδοκούν, γίνονται ολοένα πιο προκλητικοί και επιθετικοί, προστατευμένοι από το κράτος, έχουν τάγματα εφόδου κατά των αριστερών και των μεταναστών αλλά κάθε άλλο είναι σε θέση για έφοδο στην εξουσία.
Αλλά και το σταλινικό ΚΚΕ με την ριζοσπαστική ρητορική και την συντηρητική πρακτική (φάνηκε και με την στάση του στο Μακεδονικό) ή και η "εκτός των τειχών" Αριστερά κάθε άλλο παρά μπορούν, ετοιμάζουν ή επιθυμούν να προχωρήσουν σε κάποια "έφοδο στον ουρανό"...
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας, πρώτα, θρέψει στον λαό, μαζί και σε τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή και της αναρχίας, αυταπάτες για μια κοινοβουλευτική διέξοδο από την κρίση, και στη συνέχεια, συνθηκολογώντας με τον πιο άθλιο τρόπο, σπέρνοντας απογοήτευση κι αποστράτευση όχι μόνο δυσφήμισε την Αριστερά συνολικά αλλά κι έκανε να χαθεί η πρωτοβουλία των κινήσεων που είχαν οι λαϊκές τάξεις, ιδιαίτερα στους αγώνες της περιόδου 2010-2012 και στη νίκη του ΟΧΙ το 2015.
Μετά το 2015 δεν έλειψαν οι κοινωνικοί αγώνες αλλά ήταν κυρίως αμυντικοί και διασκορπισμένοι, χωρίς ορατή πολιτική προοπτική διεξόδου, χωρίς πειστική προοπτική μιας ριζικής λύσης στην κρίση εξουσίας.
Το ΕΕΚ υποστηρίζει: άμεσο ζήτημα στρατηγικής σημασίας είναι να περάσει η πρωτοβουλία των κινήσεων στο εργατικό-λαϊκό κίνημα.
Οι μεγάλες μάχες θα δοθούν και η αναμέτρηση θα κριθεί στους δρόμους και τις πλατείες, στους τόπους δουλειάς και σπουδής, όχι στις κάλπες !
Οι οργανωμένες δυνάμεις της εργατικής τάξης, όλες οι λαϊκές συλλογικότητες και μορφές αυτοοργάνωσης, οι ανεξάρτητοι αγωνιστές, μέσα στις μάζες, μαζί με τις μάζες, ακούγοντας τις αγωνίες και τις ανάγκες τους, πρέπει να ετοιμάσουν, να οργανώσουν, να σχεδιάσουν, να πραγματοποιήσουν μια συνολική αντεπίθεση ενάντια στο κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΔΝΤ, την αστική κυβέρνηση και την αστική Αντιπολίτευση, για την ανατροπή τους, για να μπει τέρμα στη βαρβαρότητα που μας επιβάλουν, χρησιμοποιώντας αποφασιστικά τις μεθόδους της μαχητικής ταξικής πάλης και μιας καλά οργανωμένης Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας μέχρι την νίκη.
Τέρμα στη μιζέρια και στην υποτίμηση των δικών μας δυνάμεων!
Το ΕΕΚ επαναλαμβάνει την πρότασή του: να οργανωθεί μια Πανελλαδική Συνέλευση όλων των μαχητικών δυνάμεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, κάθε λαϊκής συλλογικότητας τοπικής, περιφερειακής ή πανελλαδικής για να συζητήσουμε συλλογικά και συντροφικά για την διέξοδο από την κρίση και να σχεδιάσουμε ένα κοινό πρόγραμμα πανεθνικών δράσεων.
Ο ταξικός εχθρός ξέρει ότι έρχονται νέες θύελλες, στην παγκόσμια κρίση, στην περιοχή, στη χώρα, κι ετοιμάζεται ανάλογα σε πολλά επίπεδα και με όλα τα μέσα. Από τη μια, με την κρατική καταστολή, μπάτσους, δικαστές και τους φασίστες μπράβους του κεφαλαίου· από την άλλη, με την παγίδα της ταξικής συνεργασίας, που αποδείχτηκε αποτελεσματική με τον ΣΥΡΙΖΑ για να ανακοπούν οι αντιμνημονιακοί αγώνες.
Οι αγώνες μετά το 2010, όπως και οι αντίστοιχοι διεθνώς, είχαν κινητήρια δύναμη την πρώτη έκρηξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2007-08. Τώρα, όχι μόνον οι αναλύσεις των μαρξιστών και του 16ου Συνεδρίου του ΕΕΚ αλλά ακόμα κι οι αστοί αναλυτές σε Αμερική και Ευρώπη βλέπουν να επίκειται δεύτερη έκρηξη - και δεύτερο κύμα μαζικών αγώνων.
Έχοντας επίγνωση για το τί έρχεται, τα αφεντικά προσπάθησαν, προληπτικά, να στήσουν μια παγίδα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βάζοντας τους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να συμπήξουν δεξιόστροφη... "Κοινωνική Συμμαχία" με οργανώσεις του μεσαίου κεφαλαίου και να κηρύξουν μάλιστα, στις 30 Μαΐου, "πανελλαδική μέρα δράσης". Θέλησαν να αξιοποιήσουν κι όλη την εθνικιστική προπαγάνδα για την "ανάγκη εθνικής ενότητας"
Αυτοί μας ζητούν να κάνουμε ειρήνη με τα αφεντικά και πόλεμο στους άλλους λαούς - εμείς λέμε: πόλεμο με τα αφεντικά, ειρήνη με τα ταξικά μας αδέρφια στην περιοχή κι όπου γης!
Η κακοστημένη παγίδα απέτυχε και η "κινητοποίηση" της 30 Μαΐου κατέληξε σε φιάσκο, παρόλα τα "αριστερά" άλλοθι που θέλησαν να δώσουν, "αλλάζοντας το προγραμματικό πλαίσιο" ή και τον τόπο συγκέντρωσης το ΠΑΜΕ, η ΛΑΕ/ΜΕΤΑ ή και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σαν το ΣΕΚ, συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στις αρχές του χρόνου, η γενική απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, χωρίς τους σφραγιδοφύλακες της ΓΣΕΕ, έδειξε την ανυπαρξία της αλλά και τις υπαρκτές δυνατότητες της ανεξάρτητης δράσης.
Η αποτυχία της 30 του Μάη οφείλονταν βασικά στην γενική ανυποληψία του εργοδοτικού-κρατικού συνδικαλισμού. Συμβολή πάντως σημαντική είχαν και τα αγωνιστικά βήματα προς την ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος που έκανε η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων και στήριξε, μαζί με άλλους, και το ΕΕΚ.
Απέναντι στην "δική τους", κίβδηλη "Κοινωνική Συμμαχία" με το κεφάλαιο, οι πρωτοπόροι εργάτες πρέπει να μπουν μπροστά, να οργανώσουν με διάφορες μορφές κι ανάλογα με τις ανάγκες, να συγκροτήσουν και να αντιτάξουν την δική μας ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Παντού, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις γειτονιές, στο κέντρο και στην περιφέρεια: για την ενότητα στη δράση, για αντίσταση, αντεπίθεση και διέξοδο από την διαρκή καταστροφή, για να πάρουμε πίσω την ζωή που μας έκλεψαν.
Κατάργηση του χρέους κι αναδιοργάνωση της οικονομίας σε νέες κοινωνικές βάσεις: εθνικοποίηση κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
Όχι εθνική και εθνικιστική απομόνωση αλλά διεθνιστική διέξοδο. Να μην αφήσουμε την ΕΕ να μας θάψει στα ερείπιά της: κοινή πάλη με τους λαούς της περιοχής και της Ευρώπης για την σοσιαλιστική ενοποίηση της ηπείρου από την Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ!
Τα ψέματα και οι διαψεύσεις των ελπίδων για τα οποία ευθύνεται η κυβέρνηση Τσίπρα άνοιξαν τον δρόμο στην πιο πεινασμένη για εξουσία και κέρδη και κρατική καταστολή Δεξιά του Κούλη, του Άδωνη, του Βορίδη, του Σαμαρά και λοιπών άκαπνων Μακεδονομάχων η οποία προχωρά, καβάλα σε ξύλινο Βουκεφάλα, αγκαλιά με τους χρυσαυγίτες φασίστες, υποσχόμενη την επιβολή, με τον “νόμο και την τάξη”, του χρεοκοπημένου θατσερικού νεοφιλελευθερισμού.
Την ίδια στιγμή που βεβηλώνει την μνήμη του δολοφονημένου από το δεξιό παρακράτος κομμουνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη, λέγοντας βλακωδώς ότι η δολοφονία του “δεν έχει σημασία για τον σημερινό 17χρονο”, η ΝΔ δεν μπορεί να κρύψει ότι φοβάται τους 17χρονους: γι’ αυτό και ξεκινάει την δική της μυθολογική εξιστόρηση περί βίας από την εξέγερση των 17χρονων του Δεκέμβρη του 2008, συνδέοντάς το μάλιστα με την λαϊκή οργή και το μαζικό “κίνημα των πλατειών” κατά των μνημονίων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που ανάτρεψε όλο το δικομματικό αστικό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, για να προδοθεί, στη συνέχεια από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η νεοδημοκρατική Δεξιά, με ή χωρίς την συνδρομή μιας δόσης ξεθυμασμένου ΚΙΝΑΛ της Φώφης, του Βενιζέλου και του Λοβέρδου, ελπίζει να πάρει την ρεβάνς για το οικτρό Βατερλό της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, και να μηδενίσει το κοντέρ: να πάρει ξανά την κουτάλα της κερδοφόρας εξουσίας, να κλιμακώσει τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού και τον ταξικό πόλεμο ενάντια σε κάθε λαϊκή αντίσταση, κερδοσκοπώντας πάνω στην απογοήτευση που έσπειρε η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου.
Η ΝΔ δεν "διολισθαίνει" απλώς προς την άκρα Δεξιά, με τον ανήμπορο Κούλη να γίνεται τάχα "θύμα" του φασίστα Άδωνη. Σε συνθήκες κρίσης της πολιτικής εξουσίας και κοινωνικής πόλωσης, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Ιταλία, Ουγγαρία κ.λπ.) η επισήμως ονομαζόμενη κοινοβουλευτική "Κεντροδεξιά"(;) λειτουργεί σαν "σοβαρή", θεσμική Ακροδεξιά. Με την διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς να έχει ασαφοποιηθεί, σβήνει και η παλιότερη διάκριση Κεντροδεξιάς, "ακραίου Κέντρου" και Ακροδεξιάς όσο κι αν οι ψευτοαριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ νοσταλγούν κι εξωραΐζουν τους... καραμανλικούς.
Η μετατόπιση ολοένα δεξιότερα διαπερνά όλους τους μηχανισμούς εξουσίας, μέσα κι έξω από την Βουλή, στο κράτος σε διαρκές καθεστώς "έκτακτης ανάγκης", στην αστυνομία, στο στρατό, στα δικαστήρια, στην Εκκλησία, στις παραεκκλησιαστικές και παρακρατικές οργανώσεις κ.α.
Βασικοί μοχλοί χειραγώγησης και μετακίνησης προς την ακροδεξιά, είναι η υποκίνηση και καλλιέργεια της ξενοφοβίας, του κάθε είδους ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας, προπαντός του μίσους ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, με αποκορύφωμα την υποκίνηση μαζώξεων εθνικιστικής υστερίας.
Το ΕΕΚ λέει: Αλληλεγγύη και συναδέλφωση με τα θύματα του κοινού εχθρού, όλες τις μειονότητες, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες! Να κλείσουν τα στρaτόπεδα συγκέντρωσης και τα hot spots - ανοιχτά σύνορα! Κατάργηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Να φράξουμε τον δρόμο στον ρατσισμό, στα πογκρόμ, στους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής! Θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στον λαό!
Πρόσχημα ακροδεξιάς εκτροπής της λαϊκής δυσφορίας γίνεται το Μακεδονικό και η επικίνδυνη για τους λαούς, αντιδραστική σύγκρουση των κυρίαρχων τάξεων σε Τουρκία και Ελλάδα, η άμεση απειλή ενός πολεμικού σφαγείου σε συνθήκες κλιμακούμενης γεωπολιτικής κρίσης και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια.
Λέμε: Κανένας συμβιβασμός με τον εθνικισμό, με δεξιό ή "αριστερό" πρόσημο! Η πάλη ενάντια στη δεξιά κατρακύλα, την ακροδεξιά, τον φασισμό, η πάλη για ελευθερία, είναι αδιαχώριστη από την διεθνιστική πάλη ενάντια στα πολεμικά σφαγεία. Κι ακόμα: η πάλη ενάντια στην κρατική καταστολή, τον φασισμό, τον πόλεμο των ιμπεριαλιστών και των αφεντικών, είναι αξεχώριστη από την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, του συστήματος που στη σήψη του γεννάει τέρατα, δικτατορίες, πολέμους, καταστροφή, προσφυγιά.
Το ΕΕΚ λέει: Ειρήνη για τους λαούς- Πόλεμο σ’ όλους τους εχθρούς των λαών!
Δεν θα γίνουμε νονοί άλλων λαών- υποστηρίζουμε το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της γειτονικής Μακεδονίας. Να τερματιστεί κάθε καταστολή της μακεδονικής εθνοτικής μειονότητας κι όποιας άλλης μειονότητας μέσα στην χώρα μας. Κάτω όλοι οι σωβινισμοί και οι αλυτρωτισμοί! Έξω οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από τα Βαλκάνια - εμπρός να κάνουμε πραγματικότητα το όραμα του Ρήγα για μια Βαλκανική Ομοσπονδία των ελεύθερων και ανεξάρτητων λαών, χωρίς "Προστάτες" και αφεντικά, πάνω σε σοσιαλιστικές βάσεις!
Ο εχθρός είναι πρώτα - πρώτα στις τράπεζες και στα υπουργεία, μέσα στην ίδια μας την χώρα!
Μας έχει καταδικάσει στην πείνα και την ανεργία, μας ετοιμάζει κρέας για τα κανόνια των μιλιταριστών και των πολυεθνικών εταιρειών πετρελαίου.
Ο πατριωτικός οίστρος των αστών αρχίζει και τελειώνει στις καταθέσεις τους στους off shore "παραδείσους".
Οι εθνικιστικές εξάρσεις της ΝΔ σταματούν στην πόρτα του Αμερικανού πρεσβευτή στην Αθήνα, του Ύπατου Εντολέα της. Δεν ξεχνάμε, ούτε συγχωρούμε ότι υπηρέτης στον ίδιο εντολέα έχει γίνει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την ενίσχυση κι επέκταση των αμερικανονατοϊκών βάσεων στη χώρα, την συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες στη Μέση Ανατολή κι αλλού, την συγκρότηση της ανίερης συμμαχίας με τον ακροδεξιό Νετανιάχου του Ισραήλ και τον δικτάτορα αλ Σίσι της Αιγύπτου.
Έξω οι βάσεις του θανάτου! Έξω από το ΝΑΤΟ! Έξω οι ιμπεριαλιστές από την Ελλάδα, την Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια! Διάλυση της συμμαχίας με Αίγυπτο και Ισραήλ! Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη!
Οι πολεμόχαρες κραυγές των εθνικιστών, οι υποσχέσεις της ΝΔ ότι θα επιβάλλει "το νόμο και την τάξη" αλλά και ότι θα προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο και παραπέρα "ελαστικοποίηση" της ήδη κατακερματισμένης επισφαλούς εργασίας, χρησιμοποιούνται από τον συρρικνούμενο ΣΥΡΙΖΑ σαν τάχα το "αντίπαλο δέος", ώστε να γαντζωθεί στην κυβερνητική εξουσία με βασικό επιχείρημα την "λογική του μικρότερου κακού". Η ιστορική πείρα, όμως, έχει δείξει κι αποδείξει στην χώρα μας και διεθνώς -πρόσφατα, μάλιστα, στην Ιταλία με την ανάδειξη της ακροδεξιάς κυβέρνησης της φασιστοειδούς Λέγκας του Σαλβίνι με τους "λαϊκιστές"(;) του Ντε Μάιο, χάρη στις αμαρτίες της Κεντροαριστεράς- ότι η λογική του μικρότερου κακού οδηγεί πάντα στο μεγαλύτερο κακό.
Ακόμα δεν έχει παρατηρηθεί μια μαζική μεταστροφή προς την ΝΔ που δημοσκοπικά κερδίζει από την φθορά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι αρκετά ώστε να αποκτήσει αυτοδυναμία. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής καραδοκούν, γίνονται ολοένα πιο προκλητικοί και επιθετικοί, προστατευμένοι από το κράτος, έχουν τάγματα εφόδου κατά των αριστερών και των μεταναστών αλλά κάθε άλλο είναι σε θέση για έφοδο στην εξουσία.
Αλλά και το σταλινικό ΚΚΕ με την ριζοσπαστική ρητορική και την συντηρητική πρακτική (φάνηκε και με την στάση του στο Μακεδονικό) ή και η "εκτός των τειχών" Αριστερά κάθε άλλο παρά μπορούν, ετοιμάζουν ή επιθυμούν να προχωρήσουν σε κάποια "έφοδο στον ουρανό"...
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας, πρώτα, θρέψει στον λαό, μαζί και σε τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή και της αναρχίας, αυταπάτες για μια κοινοβουλευτική διέξοδο από την κρίση, και στη συνέχεια, συνθηκολογώντας με τον πιο άθλιο τρόπο, σπέρνοντας απογοήτευση κι αποστράτευση όχι μόνο δυσφήμισε την Αριστερά συνολικά αλλά κι έκανε να χαθεί η πρωτοβουλία των κινήσεων που είχαν οι λαϊκές τάξεις, ιδιαίτερα στους αγώνες της περιόδου 2010-2012 και στη νίκη του ΟΧΙ το 2015.
Μετά το 2015 δεν έλειψαν οι κοινωνικοί αγώνες αλλά ήταν κυρίως αμυντικοί και διασκορπισμένοι, χωρίς ορατή πολιτική προοπτική διεξόδου, χωρίς πειστική προοπτική μιας ριζικής λύσης στην κρίση εξουσίας.
Το ΕΕΚ υποστηρίζει: άμεσο ζήτημα στρατηγικής σημασίας είναι να περάσει η πρωτοβουλία των κινήσεων στο εργατικό-λαϊκό κίνημα.
Οι μεγάλες μάχες θα δοθούν και η αναμέτρηση θα κριθεί στους δρόμους και τις πλατείες, στους τόπους δουλειάς και σπουδής, όχι στις κάλπες !
Οι οργανωμένες δυνάμεις της εργατικής τάξης, όλες οι λαϊκές συλλογικότητες και μορφές αυτοοργάνωσης, οι ανεξάρτητοι αγωνιστές, μέσα στις μάζες, μαζί με τις μάζες, ακούγοντας τις αγωνίες και τις ανάγκες τους, πρέπει να ετοιμάσουν, να οργανώσουν, να σχεδιάσουν, να πραγματοποιήσουν μια συνολική αντεπίθεση ενάντια στο κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΔΝΤ, την αστική κυβέρνηση και την αστική Αντιπολίτευση, για την ανατροπή τους, για να μπει τέρμα στη βαρβαρότητα που μας επιβάλουν, χρησιμοποιώντας αποφασιστικά τις μεθόδους της μαχητικής ταξικής πάλης και μιας καλά οργανωμένης Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας μέχρι την νίκη.
Τέρμα στη μιζέρια και στην υποτίμηση των δικών μας δυνάμεων!
Το ΕΕΚ επαναλαμβάνει την πρότασή του: να οργανωθεί μια Πανελλαδική Συνέλευση όλων των μαχητικών δυνάμεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, κάθε λαϊκής συλλογικότητας τοπικής, περιφερειακής ή πανελλαδικής για να συζητήσουμε συλλογικά και συντροφικά για την διέξοδο από την κρίση και να σχεδιάσουμε ένα κοινό πρόγραμμα πανεθνικών δράσεων.
Ο ταξικός εχθρός ξέρει ότι έρχονται νέες θύελλες, στην παγκόσμια κρίση, στην περιοχή, στη χώρα, κι ετοιμάζεται ανάλογα σε πολλά επίπεδα και με όλα τα μέσα. Από τη μια, με την κρατική καταστολή, μπάτσους, δικαστές και τους φασίστες μπράβους του κεφαλαίου· από την άλλη, με την παγίδα της ταξικής συνεργασίας, που αποδείχτηκε αποτελεσματική με τον ΣΥΡΙΖΑ για να ανακοπούν οι αντιμνημονιακοί αγώνες.
Οι αγώνες μετά το 2010, όπως και οι αντίστοιχοι διεθνώς, είχαν κινητήρια δύναμη την πρώτη έκρηξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2007-08. Τώρα, όχι μόνον οι αναλύσεις των μαρξιστών και του 16ου Συνεδρίου του ΕΕΚ αλλά ακόμα κι οι αστοί αναλυτές σε Αμερική και Ευρώπη βλέπουν να επίκειται δεύτερη έκρηξη - και δεύτερο κύμα μαζικών αγώνων.
Έχοντας επίγνωση για το τί έρχεται, τα αφεντικά προσπάθησαν, προληπτικά, να στήσουν μια παγίδα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα βάζοντας τους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να συμπήξουν δεξιόστροφη... "Κοινωνική Συμμαχία" με οργανώσεις του μεσαίου κεφαλαίου και να κηρύξουν μάλιστα, στις 30 Μαΐου, "πανελλαδική μέρα δράσης". Θέλησαν να αξιοποιήσουν κι όλη την εθνικιστική προπαγάνδα για την "ανάγκη εθνικής ενότητας"
Αυτοί μας ζητούν να κάνουμε ειρήνη με τα αφεντικά και πόλεμο στους άλλους λαούς - εμείς λέμε: πόλεμο με τα αφεντικά, ειρήνη με τα ταξικά μας αδέρφια στην περιοχή κι όπου γης!
Η κακοστημένη παγίδα απέτυχε και η "κινητοποίηση" της 30 Μαΐου κατέληξε σε φιάσκο, παρόλα τα "αριστερά" άλλοθι που θέλησαν να δώσουν, "αλλάζοντας το προγραμματικό πλαίσιο" ή και τον τόπο συγκέντρωσης το ΠΑΜΕ, η ΛΑΕ/ΜΕΤΑ ή και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σαν το ΣΕΚ, συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στις αρχές του χρόνου, η γενική απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στην κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, χωρίς τους σφραγιδοφύλακες της ΓΣΕΕ, έδειξε την ανυπαρξία της αλλά και τις υπαρκτές δυνατότητες της ανεξάρτητης δράσης.
Η αποτυχία της 30 του Μάη οφείλονταν βασικά στην γενική ανυποληψία του εργοδοτικού-κρατικού συνδικαλισμού. Συμβολή πάντως σημαντική είχαν και τα αγωνιστικά βήματα προς την ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος που έκανε η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων και στήριξε, μαζί με άλλους, και το ΕΕΚ.
Απέναντι στην "δική τους", κίβδηλη "Κοινωνική Συμμαχία" με το κεφάλαιο, οι πρωτοπόροι εργάτες πρέπει να μπουν μπροστά, να οργανώσουν με διάφορες μορφές κι ανάλογα με τις ανάγκες, να συγκροτήσουν και να αντιτάξουν την δική μας ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Παντού, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις γειτονιές, στο κέντρο και στην περιφέρεια: για την ενότητα στη δράση, για αντίσταση, αντεπίθεση και διέξοδο από την διαρκή καταστροφή, για να πάρουμε πίσω την ζωή που μας έκλεψαν.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η σύγκλιση, ο συντονισμός, η ενοποίηση των αγώνων δεν είναι απλώς εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης ούτε πρωταρχικά ζήτημα συνδικαλιστικό. Είναι ζήτημα πολιτικό.
Πώς θα ξεπεραστεί η σύγχυση κι η απογόητευση που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, η δυσφήμιση της ίδιας της Αριστεράς; Πώς θα αναδειχτεί μια πειστική εναλλακτική προοπτική διεξόδου από την κρίση; Μια εναλλακτική εξουσίας των ίδιων των εργατικών και λαϊκών μαζών κι όχι των πολιτικάντηδων που τις βλέπουν μόνο σαν αφελείς ψηφοφόρους;
Η εργατική τάξη κι ο λαός μαθαίνουν, μέσα από διαδοχικές προσεγγίσεις και σοκ, μέσα από την δική τους εμπειρία και τους δικούς τους αγώνες, όχι με κηρύγματα και προπαγανδιστικές εκκλήσεις στη συνηθισμένη ξύλινη γλώσσα αριστερών και ακροαριστερών. Για να ξεπεραστεί η σύγχυση του λαού, για να αποκτηθεί πολιτική ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης απαιτείται συνεχής, μεθοδική, υπομονετική, ασυμφιλίωτη πολιτική πάλη σε όλα τα μέτωπα (πολιτικό, συνδικαλιστικό, κοινωνικό-κινηματικό, θεωρητικό) των πιο μαχητικών και πρωτοπόρων τμημάτων της, οργανωμένων σε έναν αληθινά επαναστατικό, αντιγραφειοκρατικό κομμουνιστικό φορέα, σε μια οργάνωση μάχης της επαναστατικής Αριστεράς που θα κερδίζει με μάχες μέσα στις μάζες τον τιμητικό προσδιορισμό μιας Αριστεράς που είναι πραγματικά Αριστερά και επαναστατική και κομμουνιστική.
Καμμιά εργατική πολιτική οργάνωση ή κόμμα (ένας "θεσμός" που έχει επίσης δυσφημιστεί από τους πολιτικάντηδες, τις γραφειοκρατίες και τον σταλινισμό) δεν μπορεί αυθαίρετα κι αλαζονικά να αυτοχριστεί, να αυτοανακηρυχτεί σε επαναστατικό κομμουνιστικό φορέα. Πρέπει να πείσει γι’ αυτό μέσα από την διαρκή επέμβαση στην ταξική πάλη, με το πρόγραμμα και την πολιτική του, τις δοκιμασίες, την δύναμη και τις αδυναμίες του, μαζί και την ικανότητα να διορθώνει άφοβα τα λάθη του, να ανοίγει δρόμους, όποιες θυσίες κι αν χρειαστούν.
Παρουσία, όμως, στην ταξική πάλη σημαίνει συνάντηση με άλλους, από την μία κι από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Τίθεται διαρκώς θέμα συνεργασιών σε ενιαία δράση, συμμαχιών σε μέτωπα, ή και αναγκαίας ρήξης μαζί τους.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίστηκε κι έγινε η πιο αναγνωρίσιμη μετωπική συσπείρωση στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ή και του ΚΚΕ. Η αναγνωρισιμότητά της δεν οφείλεται τόσο, όπως νομίζουν μερικοί, στην παρουσία της σε κοινοβουλευτικές, δημοτικές και ευρωκοινοβουλευτικές εκλογές αλλά κυρίως στο ότι αγωνιστές της βρέθηκαν στις πρώτες γραμμές των κοινωνικών αγώνων. Η δύναμή της είναι συνάμα και αδυναμία: εμφανίζεται πάντα σαν μαχητική αντιπολίτευση, ποτέ με εναλλακτική πρόταση και στρατηγική εργατικής εξουσίας, με την τελευταία να απωθείται, όπως και με το ΚΚΕ, στο απώτατο, αόριστο μέλλον. Έτσι έχασε το προβάδισμα και δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις αποσχίσεις του (ΛΑΕ) στην κρίσιμη περίδο 2010-2015. Το χειρότερο, δεν έπαψε ποτέ να εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα: άλλες συνιστώσες μαζί με την ΓΣΕΕ (ΣΕΚ) κι άλλες ενάντια της (ΝΑΡ)· άλλοτε με τον "αριστερό πατριωτισμό" κι άλλοτε με τον διεθνισμό· μια άνοιγμα προς τον κομμουνισμό και μια συμβιβασμός με τον τακτικισμό, με τάσεις τύπου αριστερής σοσιαλδημοκρατίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι αποχωρήσεις και διασπάσεις, προπαντός πρόσφατα, γίνονται κυρίως προς τα δεξιά. Κάποιοι αγωνιστές παρασύρονται προς τα δεξιά μορφώματα απογοητευμένοι από υπαρκτές ανεπάρκειες (πολιτικές, οργανωτικές, θεωρητικές) της αριστερής πτέρυγας. Η διγλωσσία, οι κεντριστικές ταλαντεύσεις, οι παραγοντισμοί, οι εσωτερικοί συμβιβασμοί επιτελείων κ.λπ. απογοητεύουν και απωθούν πολλούς αγωνιστές εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πιέσεις από διάφορες πλευρές τείνουν να μετατρέψουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ολοένα και περισσότερο σε εκλογικό, βασικά, μπλοκ πολιτικά ετερόκλιτων και συχνά ασυμβίβαστων μεταξύ τους τάσεων, ευάλωτο στις θύελλες που έρχονται.
Το ΕΕΚ ασκεί κριτική από τα αριστερά αλλά δεν παραγνωρίζει ποτέ το μαχητικό δυναμικό που υπάρχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ειδικότερα στο ΝΑΡ και τη ν.ΚΑ, και με το οποίο βρεθήκαμε και βρισκόμαστε επί δεκαετίες τώρα σε κοινούς αγώνες, από τον καιρό της Λαϊκής Αντιπολίτευσης, της Μαχόμενης Αριστεράς και του ΜΕΡΑ μέχρι σήμερα. Θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε τον ειλικρινή, συντροφικό διάλογο και την κοινή δράση σε κοινούς ταξικούς στόχους, διερευνώντας δυνατότητες μιας ποιοτικά αναβαθμισμένης συμπόρευσης στη νέα φάση της κρίσης και της ταξικής πάλης που ανοίγει.
Όλα τα ουσιώδη προβλήματα της εποχής μας -κοινωνικοοικονομικά, πολιτικά, "γεωπολιτικά"- με όλες τις κατά τόπους ιδιαιτερότητες, ανισομέρειες, και διαφορετικούς ρυθμούς, έχουν σε τελευταία ανάλυση διεθνή πηγή, διεθνή δυναμική και διεθνή δυνατότητα λύσης. Κινητήριες δυνάμεις τους είναι οι οξυμένες άλυτες αντιφάσεις μιας ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που γνωρίζει εδώ και πάνω από μια δεκαετία αλλεπάλληλες κι ολοένα πιο καταστροφικές οικονομικές εκρήξεις, λαϊκές εξεγέρσεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Σήμερα πιο πολύ από ποτέ, η οικοδόμηση ενός γνήσια επαναστατικού, κομμουνιστικού, και συνεπώς ενός διεθνιστικού κόμματος είναι αλληλένδετη με την πάλη για την επαναστατική Διεθνή που απαιτούν οι καιροί μας.
Ο κομμουνισμός είναι διεθνισμός κι ο διεθνισμός δεν είναι αφηρημένη αρχή ούτε απλώς αλληλεγγύη. Είναι διεθνής πρακτική πάλη, οργάνωση, πρόγραμμα και στρατηγική απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από τα απάνθρωπα δεσμά της, και, σήμερα, στρατηγική σωτηρίας από την απειλή οικολογικής καταστροφής ή κι ενός παγκοσμίου πυρηνικού πολέμου που θα εξαφανίσει κάθε ζωή στον πλάνήτη. Κομμουνισμός και διεθνισμός σημαίνει πάλη για την ζωή και η πάλη για την ζωή απαιτεί επαναστατική Διεθνή, πάνω από σύνορα και διαχωρισμούς εθνικούς-εθνοτικούς, θρησκευτικούς, σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλής ή φύλου.
Το ΕΕΚ στηρίζεται στην πείρα των προηγούμενων Διεθνών κι όλων των επαναστάσεων και απελευθερωτικών κινημάτων και προπαντός στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, εναρκτήρια πράξη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Συνεχίζει στον δρόμο που άνοιξαν ο Λένιν, ο Τρότσκυ και οι μπολσεβίκοι, η πάλη της μπολσεβίκικης Αριστερής Αντιπολίτευσης κατά του σταλινισμού κι αργότερα η ίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς για την διεθνή επέκταση κι ολοκλήρωση του έργου του Οκτώβρη σε παγκόσμια κλίμακα: τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Χωρίς ιστορική αμνησία, δεν μετατρέπουμε την επαναστατική κληρονομιά σε μουσείο κειμηλίων αλλά σε αναντικατάστατη αλλά ανολοκλήρωτη απαρχή του έργου της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης. Καθήκον μας είναι να δώσουμε απάντηση στα ανοιχτά ερωτηματικά της εποχής, απάντηση στην πράξη και με αδογμάτιστη θεωρία, αντλώντας γνώση από κάθε απελευθερωτική πρακτική και κάθε κατάκτηση της κριτικής σκέψης. Κι αυτό σημαίνει για το ΕΕΚ πάλη για να συνεχιστεί και να πραγματοποιηθεί ο ιστορικός σκοπός που έθεσε με την ίδρυσή της, πριν 80 χρόνια, η Τετάρτη Διεθνής, στις πιο ζοφερές στιγμές του 20ου αιώνα.
Αυτή ήταν και είναι η πολιτική ταυτότητα του ΕΕΚ σαν τροτσκιστικού κόμματος, με όλα τα σκαμπανεβάσματα, τα λάθη και τις κρίσεις που γνώρισε από τότε που ιδρύθηκε το 1963 με το όνομα Εργατική Διεθνιστική Ένωση. Μια ταυτότητα πλασμένη με αγώνες, ήττες, νίκες και θυσίες και για την οποία είμαστε υπερήφανοι. Μια ιστορική ταυτότητα, όμως, που δεν την θέλουμε απολίθωμα του παρελθόντος, κλειστή στον μικρόκοσμο του στείρου προπαγανδισμού αλλά ανοικτή σε όλους τους ανέμους της επανάστασης και στο μέλλον.
Με αυτό το πνεύμα συμμετέχουμε από το 1997, μαζί με συντρόφους μας από την Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία στην πάλη για την επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς, ενάντια στον οππορτουνιστικό διαλυτισμό και την σεχταριστική απολίθωση. Γι’ αυτό και το 16ο Συνέδριο του ΕΕΚ έθεσε στο κέντρο του τις συζητήσεις, τα καθήκοντα και τις αποφάσεις της Διεθνούς Συνδιάσκεψης που οργάνωσαν τον Απρίλιο 2018 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής το αργεντίνικο Εργατικό Κόμμα (Partido Obrero), το Κόμμα Εργαζομένων (Partido de los Trabajadores) της Ουρουγουάης, το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (DIP) της Τουρκίας και το ΕΕΚ από την Ελλάδα, με την συμμετοχή αντιπροσώπων κομμάτων κι οργανώσεων κι από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, την Γαλλία, την Ιταλία και την Ρωσία.
Καλούμε κάθε επαναστάτρια κι επαναστάτη να συσπειρωθεί μαζί μας κάτω από την κόκκινη σημαία της 4ης Διεθνούς που πρέπει να χτίσουμε και της παγκόσμιας διαρκούς επανάστασης ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, καταπίεσης, ταπείνωσης ανθρώπου από άνθρωπο!
Πώς θα ξεπεραστεί η σύγχυση κι η απογόητευση που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, η δυσφήμιση της ίδιας της Αριστεράς; Πώς θα αναδειχτεί μια πειστική εναλλακτική προοπτική διεξόδου από την κρίση; Μια εναλλακτική εξουσίας των ίδιων των εργατικών και λαϊκών μαζών κι όχι των πολιτικάντηδων που τις βλέπουν μόνο σαν αφελείς ψηφοφόρους;
Η εργατική τάξη κι ο λαός μαθαίνουν, μέσα από διαδοχικές προσεγγίσεις και σοκ, μέσα από την δική τους εμπειρία και τους δικούς τους αγώνες, όχι με κηρύγματα και προπαγανδιστικές εκκλήσεις στη συνηθισμένη ξύλινη γλώσσα αριστερών και ακροαριστερών. Για να ξεπεραστεί η σύγχυση του λαού, για να αποκτηθεί πολιτική ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης απαιτείται συνεχής, μεθοδική, υπομονετική, ασυμφιλίωτη πολιτική πάλη σε όλα τα μέτωπα (πολιτικό, συνδικαλιστικό, κοινωνικό-κινηματικό, θεωρητικό) των πιο μαχητικών και πρωτοπόρων τμημάτων της, οργανωμένων σε έναν αληθινά επαναστατικό, αντιγραφειοκρατικό κομμουνιστικό φορέα, σε μια οργάνωση μάχης της επαναστατικής Αριστεράς που θα κερδίζει με μάχες μέσα στις μάζες τον τιμητικό προσδιορισμό μιας Αριστεράς που είναι πραγματικά Αριστερά και επαναστατική και κομμουνιστική.
Καμμιά εργατική πολιτική οργάνωση ή κόμμα (ένας "θεσμός" που έχει επίσης δυσφημιστεί από τους πολιτικάντηδες, τις γραφειοκρατίες και τον σταλινισμό) δεν μπορεί αυθαίρετα κι αλαζονικά να αυτοχριστεί, να αυτοανακηρυχτεί σε επαναστατικό κομμουνιστικό φορέα. Πρέπει να πείσει γι’ αυτό μέσα από την διαρκή επέμβαση στην ταξική πάλη, με το πρόγραμμα και την πολιτική του, τις δοκιμασίες, την δύναμη και τις αδυναμίες του, μαζί και την ικανότητα να διορθώνει άφοβα τα λάθη του, να ανοίγει δρόμους, όποιες θυσίες κι αν χρειαστούν.
Παρουσία, όμως, στην ταξική πάλη σημαίνει συνάντηση με άλλους, από την μία κι από την άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Τίθεται διαρκώς θέμα συνεργασιών σε ενιαία δράση, συμμαχιών σε μέτωπα, ή και αναγκαίας ρήξης μαζί τους.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίστηκε κι έγινε η πιο αναγνωρίσιμη μετωπική συσπείρωση στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ή και του ΚΚΕ. Η αναγνωρισιμότητά της δεν οφείλεται τόσο, όπως νομίζουν μερικοί, στην παρουσία της σε κοινοβουλευτικές, δημοτικές και ευρωκοινοβουλευτικές εκλογές αλλά κυρίως στο ότι αγωνιστές της βρέθηκαν στις πρώτες γραμμές των κοινωνικών αγώνων. Η δύναμή της είναι συνάμα και αδυναμία: εμφανίζεται πάντα σαν μαχητική αντιπολίτευση, ποτέ με εναλλακτική πρόταση και στρατηγική εργατικής εξουσίας, με την τελευταία να απωθείται, όπως και με το ΚΚΕ, στο απώτατο, αόριστο μέλλον. Έτσι έχασε το προβάδισμα και δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις αποσχίσεις του (ΛΑΕ) στην κρίσιμη περίδο 2010-2015. Το χειρότερο, δεν έπαψε ποτέ να εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα: άλλες συνιστώσες μαζί με την ΓΣΕΕ (ΣΕΚ) κι άλλες ενάντια της (ΝΑΡ)· άλλοτε με τον "αριστερό πατριωτισμό" κι άλλοτε με τον διεθνισμό· μια άνοιγμα προς τον κομμουνισμό και μια συμβιβασμός με τον τακτικισμό, με τάσεις τύπου αριστερής σοσιαλδημοκρατίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι αποχωρήσεις και διασπάσεις, προπαντός πρόσφατα, γίνονται κυρίως προς τα δεξιά. Κάποιοι αγωνιστές παρασύρονται προς τα δεξιά μορφώματα απογοητευμένοι από υπαρκτές ανεπάρκειες (πολιτικές, οργανωτικές, θεωρητικές) της αριστερής πτέρυγας. Η διγλωσσία, οι κεντριστικές ταλαντεύσεις, οι παραγοντισμοί, οι εσωτερικοί συμβιβασμοί επιτελείων κ.λπ. απογοητεύουν και απωθούν πολλούς αγωνιστές εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πιέσεις από διάφορες πλευρές τείνουν να μετατρέψουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ολοένα και περισσότερο σε εκλογικό, βασικά, μπλοκ πολιτικά ετερόκλιτων και συχνά ασυμβίβαστων μεταξύ τους τάσεων, ευάλωτο στις θύελλες που έρχονται.
Το ΕΕΚ ασκεί κριτική από τα αριστερά αλλά δεν παραγνωρίζει ποτέ το μαχητικό δυναμικό που υπάρχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ειδικότερα στο ΝΑΡ και τη ν.ΚΑ, και με το οποίο βρεθήκαμε και βρισκόμαστε επί δεκαετίες τώρα σε κοινούς αγώνες, από τον καιρό της Λαϊκής Αντιπολίτευσης, της Μαχόμενης Αριστεράς και του ΜΕΡΑ μέχρι σήμερα. Θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε τον ειλικρινή, συντροφικό διάλογο και την κοινή δράση σε κοινούς ταξικούς στόχους, διερευνώντας δυνατότητες μιας ποιοτικά αναβαθμισμένης συμπόρευσης στη νέα φάση της κρίσης και της ταξικής πάλης που ανοίγει.
Όλα τα ουσιώδη προβλήματα της εποχής μας -κοινωνικοοικονομικά, πολιτικά, "γεωπολιτικά"- με όλες τις κατά τόπους ιδιαιτερότητες, ανισομέρειες, και διαφορετικούς ρυθμούς, έχουν σε τελευταία ανάλυση διεθνή πηγή, διεθνή δυναμική και διεθνή δυνατότητα λύσης. Κινητήριες δυνάμεις τους είναι οι οξυμένες άλυτες αντιφάσεις μιας ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που γνωρίζει εδώ και πάνω από μια δεκαετία αλλεπάλληλες κι ολοένα πιο καταστροφικές οικονομικές εκρήξεις, λαϊκές εξεγέρσεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Σήμερα πιο πολύ από ποτέ, η οικοδόμηση ενός γνήσια επαναστατικού, κομμουνιστικού, και συνεπώς ενός διεθνιστικού κόμματος είναι αλληλένδετη με την πάλη για την επαναστατική Διεθνή που απαιτούν οι καιροί μας.
Ο κομμουνισμός είναι διεθνισμός κι ο διεθνισμός δεν είναι αφηρημένη αρχή ούτε απλώς αλληλεγγύη. Είναι διεθνής πρακτική πάλη, οργάνωση, πρόγραμμα και στρατηγική απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από τα απάνθρωπα δεσμά της, και, σήμερα, στρατηγική σωτηρίας από την απειλή οικολογικής καταστροφής ή κι ενός παγκοσμίου πυρηνικού πολέμου που θα εξαφανίσει κάθε ζωή στον πλάνήτη. Κομμουνισμός και διεθνισμός σημαίνει πάλη για την ζωή και η πάλη για την ζωή απαιτεί επαναστατική Διεθνή, πάνω από σύνορα και διαχωρισμούς εθνικούς-εθνοτικούς, θρησκευτικούς, σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλής ή φύλου.
Το ΕΕΚ στηρίζεται στην πείρα των προηγούμενων Διεθνών κι όλων των επαναστάσεων και απελευθερωτικών κινημάτων και προπαντός στην Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, εναρκτήρια πράξη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Συνεχίζει στον δρόμο που άνοιξαν ο Λένιν, ο Τρότσκυ και οι μπολσεβίκοι, η πάλη της μπολσεβίκικης Αριστερής Αντιπολίτευσης κατά του σταλινισμού κι αργότερα η ίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς για την διεθνή επέκταση κι ολοκλήρωση του έργου του Οκτώβρη σε παγκόσμια κλίμακα: τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Χωρίς ιστορική αμνησία, δεν μετατρέπουμε την επαναστατική κληρονομιά σε μουσείο κειμηλίων αλλά σε αναντικατάστατη αλλά ανολοκλήρωτη απαρχή του έργου της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης. Καθήκον μας είναι να δώσουμε απάντηση στα ανοιχτά ερωτηματικά της εποχής, απάντηση στην πράξη και με αδογμάτιστη θεωρία, αντλώντας γνώση από κάθε απελευθερωτική πρακτική και κάθε κατάκτηση της κριτικής σκέψης. Κι αυτό σημαίνει για το ΕΕΚ πάλη για να συνεχιστεί και να πραγματοποιηθεί ο ιστορικός σκοπός που έθεσε με την ίδρυσή της, πριν 80 χρόνια, η Τετάρτη Διεθνής, στις πιο ζοφερές στιγμές του 20ου αιώνα.
Αυτή ήταν και είναι η πολιτική ταυτότητα του ΕΕΚ σαν τροτσκιστικού κόμματος, με όλα τα σκαμπανεβάσματα, τα λάθη και τις κρίσεις που γνώρισε από τότε που ιδρύθηκε το 1963 με το όνομα Εργατική Διεθνιστική Ένωση. Μια ταυτότητα πλασμένη με αγώνες, ήττες, νίκες και θυσίες και για την οποία είμαστε υπερήφανοι. Μια ιστορική ταυτότητα, όμως, που δεν την θέλουμε απολίθωμα του παρελθόντος, κλειστή στον μικρόκοσμο του στείρου προπαγανδισμού αλλά ανοικτή σε όλους τους ανέμους της επανάστασης και στο μέλλον.
Με αυτό το πνεύμα συμμετέχουμε από το 1997, μαζί με συντρόφους μας από την Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία στην πάλη για την επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς, ενάντια στον οππορτουνιστικό διαλυτισμό και την σεχταριστική απολίθωση. Γι’ αυτό και το 16ο Συνέδριο του ΕΕΚ έθεσε στο κέντρο του τις συζητήσεις, τα καθήκοντα και τις αποφάσεις της Διεθνούς Συνδιάσκεψης που οργάνωσαν τον Απρίλιο 2018 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής το αργεντίνικο Εργατικό Κόμμα (Partido Obrero), το Κόμμα Εργαζομένων (Partido de los Trabajadores) της Ουρουγουάης, το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (DIP) της Τουρκίας και το ΕΕΚ από την Ελλάδα, με την συμμετοχή αντιπροσώπων κομμάτων κι οργανώσεων κι από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, την Γαλλία, την Ιταλία και την Ρωσία.
Καλούμε κάθε επαναστάτρια κι επαναστάτη να συσπειρωθεί μαζί μας κάτω από την κόκκινη σημαία της 4ης Διεθνούς που πρέπει να χτίσουμε και της παγκόσμιας διαρκούς επανάστασης ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, καταπίεσης, ταπείνωσης ανθρώπου από άνθρωπο!
Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ
Μάϊος-Ιούνιος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου