Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ για τη συμφωνία για το «Μακεδονικό»

1. Το «μακεδονικό ζήτημα», κατάληξη του οποίου είναι η συμφωνία Τσίπρα–Ζάεφ, άνοιξε εσπευσμένα στα τέλη του 2017. Όχι γιατί ανέβηκε απλώς η νέα κυβέρνηση Ζάεφ στην εξουσία στη γειτονική Μακεδονία (αποτέλεσμα μιας πραξικοπηματικής επί της ουσίας, καθοδηγούμενης από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές ανατροπής της προηγούμενης κυβέρνησης Γκρουέφσκι). Ούτε γιατί ο Τσίπρας ήθελε να κλείσει ένα εκκρεμές ζήτημα κ.ο.κ. Το ζήτημα το άνοιξαν οι αμερικάνοι και ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ώστε να επιταχύνουν την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Είναι οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, με ενεργό ρόλο του αμερικανού πρέσβη στην Ελλάδα Τζ. Πάιατ, που σχεδίασαν, ενορχήστρωσαν, εκτέλεσαν, ενθάρρυναν και καθοδήγησαν τις διαπραγματεύσεις. 

Είναι αυτοί που «πίεσαν» τον Τσίπρα και τον Ζάεφ, και είναι κυρίως αυτοί που απείλησαν την αντιπολίτευση στη Μακεδονία και τον πρόεδρό της Ιβανόφ (με παραπομπή σε δικαστήριο για τα σκάνδαλά τους), σε μία προσπάθεια να εξασφαλίσουν όσον το δυνατόν την επίτευξη της συμφωνίας. Ο στόχος τους είναι προφανώς να εντάξουν τα Βαλκάνια, και ειδικά τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ ώστε να εκδιώξουν την Ρωσία και Κίνα από τα Βαλκάνια, να τις αποκλείσουν από την Μέση Ανατολή, για να επαναφέρουν την Τουρκία στην πλήρη επιρροή τους, να συντρίψουν το Ιράν, να συντρίψουν τις αντιστάσεις και τον αγώνα των λαών και των εργαζομένων της ευρύτερης περιοχής, να επανελέγξουν την Συρία και την Μέση Ανατολή.

2. Αυτό δεν σημαίνει ότι το άνοιγμα του θέματος δεν συνέφερε τον Τσίπρα. Κάθε άλλο. Ήταν μια ευκαιρία για την κυβέρνηση: α) Να συγκαλύψει τα εξοντωτικά και ταπεινωτικά μέτρα της 4^ης αξιολόγησης, του Μεσοπρόθεσμου, της ενισχυμένης εποπτείας, των διαρκών μνημονίων και, πολύ περισσότερο, εξυπηρετώντας τους ιμπεριαλιστές, να προσβλέπει σε φραστικές παραχωρήσεις στο ζήτημα του χρέους. Που θα της επέτρεπαν να «πουλήσει» πολιτικά την «έξοδο από τα Μνημόνια», την «επιστροφή στην κανονικότητα» και γενικά το άθλιο και ανύπαρκτο “success story” της. β) Να εμφανιστεί ως αξιόπιστος εκπρόσωπος των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης αλλά και των ιμπεριαλιστών, ώστε να μείνει όσον το δυνατόν περισσότερο στην καρέκλα της. γ) Να δημιουργήσει πρόβλημα στην ΝΔ και δευτερευόντως στο ΚΙΝΑΛ, διχάζοντάς τους ανάμεσα στην επιθυμία τους να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης αλλά και των ιμπεριαλιστών, αφενός, και της πίεσης στο εσωτερικό τους από τους ακροδεξιούς ή εθνικιστές αφετέρου.

Ωστόσο αυτά τα σχέδια απειλούν να γίνουν μπούμερανγκ για την κυβέρνηση. Πράγματι, η ΝΔ έχει παγιδευτεί και διχαστεί ανάμεσα αφενός στην επιθυμία της να εκπληρώσει τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και της ελληνικής αστικής τάξης και αφετέρου να διατηρήσει αλώβητη την εκλογική της βάση και να αποτρέψει την υπερφαλάγγισή της από ένα νέο ακροδεξιό κόμμα. Η προσπάθειά της να εναντιωθεί στη συμφωνία φραστικά, φαίνεται ότι είναι δύσκολο να την βοηθήσει να γλιτώσει (είναι λίγο δύσκολο να επαναλάβει τα κόλπα του Σαμαρά απέναντι στο 1^ο Μνημόνιο το 2012). Ωστόσο, το ζήτημα δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα στην εκλογική απήχηση της κυβέρνησης —ο βίος της κυβέρνησης φαίνεται να τελειώνει σε λίγους μήνες— αλλά και στο εσωτερικό της συγκυβέρνησης (στους ΑΝΕΛ).

3. Η Συμφωνία έχει την σφραγίδα των αμερικανών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, στην προσπάθειά τους να συμβιβάσουν προσωρινά δύο εθνικισμούς (ελληνικό και μακεδονικό), ώστε να προωθήσουν τα σχέδιά τους. Αυτό γίνεται με τον γνωστό μεσοβέζικο, δειλό τρόπο – και κυρίως δόλια και υπονομευτικά για τα συμφέροντα των εργαζομένων των δύο χωρών και γενικά των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής. Γιατί επί της ουσίας, το θέμα είχε λίγο ως πολύ λυθεί στην πράξη (και αυτά τα δεδομένα δεν πρόκειται να αλλάξουν σημαντικά με τη συμφωνία): η γειτονική χώρα ονομαζόταν Δημοκρατία της Μακεδονίας, το έθνος μακεδονικό, η γλώσσα μακεδονική, και αναγνωρίζονταν έτσι από το σύνολο σχεδόν των χωρών όλου του κόσμου, και πάντως από τις σημαντικότερες. Και, όπως και να ’χει, το θέμα είχε λίγο πολύ λυθεί και στη χώρα μας, παρά τα όσα ανακάλυψαν και επανέφεραν ξανά οι εθνικιστές όλων των αποχρώσεων.

Έτσι, στη Συμφωνία:

α) Η υπηκοότητα/εθνικότητα καθορίζεται με έναν αντιφατικό τρόπο: «Μακεδόνας/πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας», η γλώσσα τους ορίζεται ως «μακεδονική», και ταυτόχρονα αναφέρεται ότι τα δύο κράτη μπορούν να εννοούν όπως θέλουν την λέξη «Μακεδόνας».

β) Ενώ καθορίζεται με έναν αντιφατικό τρόπο η εθνικότητα, αλλάζει το όνομα από το σημερινό της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» (που ίσχυε και στο παλιότερο «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας») στο «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας». Αυτό είναι αφενός μια ταπεινωτική αλλαγή για τον γειτονικό λαό και αφετέρου ανοίγει τις ορέξεις (ως γεωγραφικός προσδιορισμός) στους τριγύρω βαλκανικούς εθνικισμούς για διάλυση ή αρπαγή ή ακρωτηριασμό της γειτονικής χώρας, με βάση τα δικά τους συμφέροντα.

γ) Στην συμφωνία καθορίζεται ότι η «Αρχαία Μακεδονία» ανήκει στην Ελλάδα, κι αυτό δεν κάνει τίποτε άλλο από το να προεκτείνει την πολιτική των βαλκανικών αρχουσών τάξεων να χαράζουν τα σύνορα στις πλάτες των λαών. Τώρα την προεκτείνει στο να καθορίζουν και την ιστορία με βάση την ίδια λογική, παραβλέποντας την μίξη λαών και εθνών, την κοινή τους κι αδιαίρετη ιστορία, τα κοινά τους συμφέροντα απέναντι στις άρχουσες τάξεις των Βαλκανίων και στους ιμπεριαλιστές, που έχουν αιματοκυλήσει για τα συμφέροντά τους τούς λαούς των Βαλκανίων.

δ) Αλλά κυρίως: η Συμφωνία έχει γεννηθεί, διαμορφωθεί και ταυτιστεί και πρόκειται να επιβιώσει κυρίως με την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Με άλλα λόγια, αυτή η Συμφωνία υπάρχει μόνο και μόνο για να περάσει η Μακεδονία —αλλά και να παραμείνει και η Ελλάδα— στην εκμετάλλευση της ΕΕ, στην εφαρμογή των μνημονίων, στην εφαρμογή των νατοϊκών σχεδίων.

4. Οι κάθε λογής εθνικιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι «το όνομα είναι η ψυχή μας», ότι πάνω απ’ όλα είναι «η πατρίδα μας», κ.ο.κ. Αλλά όλοι αυτοί δεν έχουν ούτε «πατρίδα», ούτε «ψυχή», ούτε «ιερό και όσιο». Προσπαθούν να μας πείσουν ότι «για την κρίση φταίμε όλοι», ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», κ.α., και ότι «μπορεί να φτωχύναμε, να ταπεινωθήκαμε με τα μνημόνια, αλλά «αν κρατήσουμε την ψυχή μας, τότε θα μεγαλουργήσουμε ξανά σαν έθνος». Αυτό είναι το ελεεινό και άθλιο “success story”, όλων αυτών που όχι μόνο δεν εναντιώθηκαν στην καταβαράθρωση των μισθών και συντάξεων, στην εξαθλίωση και στην φτωχοποίηση, στην εκτόξευση της ανεργίας, στην διάλυση της παιδείας και της υγείας, στην ταπείνωση και την δουλοποίηση των εργαζομένων από τους εργοδότες, στην αφαίρεση ακόμη και αυτού του προσχήματος της «εθνικής κυριαρχίας» και «λαϊκής κυριαρχίας». Όλοι αυτοί υποστηρίζουν την ταπεινωτική και εξοντωτική παραμονή στην ΕΕ, προσβλέπουν σε αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές να μας σώσουν από τους «βάρβαρους γείτονές μας», θέλουν να έχουν την πρωτοκαθεδρία στην εξυπηρέτηση των πιο πολεμοκάπηλων και βρώμικων συμφερόντων και σχεδίων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και γενικά των δυτικών ιμπεριαλιστών. Όλοι αυτοί μπορούν να διαδηλώνουν εναντίον της κυβέρνησης, αλλά βέβαια δεν διαδηλώνουν όταν κόβονται μισθοί και συντάξεις, όταν ξοδεύονται δισεκατομμύρια σε νέους εξοπλισμούς. Και πολύ περισσότερο δεν διαδηλώνουν κατά της ΕΕ ή των αμερικανών ιμπεριαλιστών, όταν επεκτείνονται οι αμερικανονατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα και βοηθάνε καθοριστικά τους βομβαρδισμούς στη Συρία, όταν με τη βοήθεια του επιθετικού άξονα της Ελλάδας με το Ισράηλ αυτό σφάζει τους Παλαιστίνιους κ.λπ. Όλοι αυτοί οι πατριδοκάπηλοι αποτελούν πάντα μια χρήσιμη εφεδρεία ή και την «έσχατη λύση» των ελλήνων καπιταλιστών.

5. Αυτή η Συμφωνία, που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές, προσπαθεί να λύσει με έναν μεσοβέζικο και δειλό τρόπο τη «διαφωνία» δύο κρατών, κουκουλώνοντας όπως όπως δύο εθνικισμούς, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Με αυτήν την έννοια, αυτή η Συμφωνία είναι εντελώς προσωρινή – και ακόμη κι αν συμβιβάζει δύο άρχουσες τάξεις προς χάριν των ιμπεριαλιστών, το κάνει μόνο και μόνο για να αναζωπυρώσει και τους δύο εθνικισμούς, για να γενικεύσει τους εθνικισμούς και τις διαιρέσεις στα Βαλκάνια και στην περιοχή μας. Μόνο και μόνο για να υποτάξει τις εργατικές τάξεις των Βαλκανίων και της περιοχής στα διαρκή μνημόνια και στον διαρκή πόλεμο των ιμπεριαλιστών αναμεταξύ τους. Δηλαδή στο να λύσει το πρόβλημα της κρίσης των καπιταλισμών και του παγκόσμιου καπιταλισμού σε βάρος της εργατικής τάξης.

Ο κίνδυνος είναι μεγάλος για τους λαούς των Βαλκανίων. Η «σταθερότητα» που επικαλούνται ο Τσίπρας και ο Ζάεφ είναι εντελώς απατηλή. Ο κύκλος της ιμπεριαλιστικής επαναχάραξης των συνόρων στα πολύπαθα Βαλκάνια και πάνω στο σώμα των λαών τους, ο οποίος άνοιξε με τη διάλυση της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, δεν έχει κλείσει. Οι κίνδυνοι για νέο φούντωμα των εθνικισμών, των συγκρούσεων ή και των πολέμων στην περιοχή μεγαλώνουν με τέτοιες συμφωνίες (π.χ. γύρω από το πρόβλημα της θέσης της αλβανικής μειονότητας στη γειτονική Μακεδονία). Ιδιαίτερα όσο τα Βαλκάνια ρίχνονται από τους αμερικανονατοϊκούς ιμπεριαλιστές στην πρώτη γραμμή της λυσσασμένης επιθετικότητάς τους ενάντια στη Ρωσία, οπότε οι βαλκανικές «πρόθυμες» αστικές τάξεις και κλίκες θα συνωστίζονται για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σ’ αυτή τη νέα σταυροφορία, ζητώντας ο καθένας το δικό του μερτικό στη λεία και τα δικά του «εθνικά δίκαια» ως ανταλλάγματα.

6. Είναι απαράδεκτη και εγκληματική η στάση των ρεφορμιστών στην Ελλάδα. Που στο όνομα τάχα της αντίθεσης στο ΝΑΤΟ και στον ιμπεριαλισμό, στοιχίζονται ολόψυχα με τον αστικό εθνικισμό. Βλέποντας παντού μόνο τον αλυτρωτισμό απ’ τη γειτονική πλευρά, επικαλούμενοι τα αστικά «εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα» ή αρνούμενοι χυδαία την ίδια την ύπαρξη του γειτονικού λαού, παπαγαλίζοντας πλήρως την αστική διαστρέβλωση της ιστορίας. «Δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος και γλώσσα», όπως είπε ο Δ. Κουτσούμπας, μια φράση αχαρακτήριστη για κάποιον που ισχυρίζεται ότι είναι κομμουνιστής. Δίνουν έτσι ακόμα μια φορά εξετάσεις νομιμοφροσύνης στην αστική τάξη. Το ΚΚΕ πρωτοστατεί σ’ αυτή την πολιτική, όχι όμως μόνο αυτό (βλ. π.χ. τις αριστερές δυνάμεις που φλερτάρουν με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια). Μια πολιτική που δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των εργαζομένων, με την προστασία των λαών από τους κινδύνους των πολέμων στην περιοχή μας. Που δεν έχει καμία σχέση με τον Εργατικό Διεθνισμό, την μόνη πραγματικά κομμουνιστική πολιτική και στάση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.

7. Απέναντι στην αναζωπύρωση των εθνικισμών που γεννά η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, απέναντι στα δολοφονικά σχέδια των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να κυριαρχήσουν στην περιοχή μας σε βάρος Ρωσίας και Κίνας, απέναντι στο κίνδυνο να βυθιστούν τα Βαλκάνια στην δίνη του πολεμικού σφαγείου της Μέσης Ανατολής, απέναντι στα διαρκή μνημόνια και στον ζουρλομανδύα της ΕΕ και των αρχουσών τάξεων των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής, οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην χώρα μας, στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή πρέπει να ενωθούμε. Να αναπτύξουμε τους κοινούς μας αγώνες, ενάντια στις αντιδραστικές αστικές τάξεις και τις πολιτικές ελίτ τους, ενάντια στο ΝΑΤΟ, στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Πέρα από εθνικισμούς, και αυτό σημαίνει να σεβόμαστε τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό όλων μας, στην πάλη μας για την επιβολή των ανεξάρτητων ταξικών συμφερόντων μας, για την απελευθέρωσή μας από το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, τις άρχουσες τάξεις και τους ιμπεριαλιστές.

–19 Ιουνίου 2018

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ