Η παρέμβαση του Γεράσιμου Αραβανή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Μια σημαντική πρωτοβουλία σφραγίστηκε από μια επιτυχημένη εκδήλωση. Την Παρασκευή 1/2 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο πραγματοποιήθηκε η πρώτη, όπως υποσχέθηκαν οι ομιλητές, εκδήλωση των 5 πολιτικών κινήσεων (Αριστερή Ανασύνθεση, Κίνηση Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας, Παρέμβαση, Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο, Σύλλογος Γιάννης Κορδάτος) που συγκροτούν τον λεγόμενο “Συντονισμό δράσης και διαλόγου κομμουνιστικών δυνάμεων”.
Οι ομιλητές αλλά και όσοι εν συνεχεία πήραν το λόγο μίλησαν για τη σημασία αυτής της πρωτοβουλίας τη σημερινή περίοδο της υποχώρησης του λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς, την ανάγκη να προχωρήσει σε βάθος ο διάλογος αλλά και να διευρυνθεί η πρωτοβουλία με τη συμμετοχή και άλλων κινήσεων, αλλά και την ανάγκη να χαραχτούν νέοι δρόμοι στην ενωτική δράση. Ακολούθησε πλούσιος διάλογος που συμμετείχαν σε αυτόν μεταξύ άλλων εκπρόσωποι και άλλων οργανώσεως.
Καλώς φτάσαμε ως εδώ, το ζήτημα είναι να δώσουμε σε αυτήν την προσπάθεια βασικά χαρακτηριστικά και τόπο, να συνεχιστεί και να συγκεκριμενοποιηθεί, να διαμορφωθεί ως χώρος διαλόγου που θα εμπλέξει όλους τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την αναζήτηση του κομμουνιστικού οράματος. Αυτή η πρόταση-αντίληψη ήταν εκείνη που κυριάρχησε, μαζί με την κατάθεση της αγωνίας για τα διχαστικά προτάγματα οργανώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Στην ανάγκη της κοινής δράσης των κομμουνιστικών δυνάμεων αναφέρθηκε παρεμβαίνοντας εκ μέρους της Κίνησης Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας ο Γεράσιμος Αραβανής, σημειώνοντας χαρακτηριστικά:
«Η πρωτοβουλία των πέντε οργανώσεων να δράσουν από κοινού στη βάση του πλαισίου που ήδη δόθηκε στη δημοσιότητα είναι θετική και αναγκαία.
Όχι γιατί μπορεί να δώσει θεαματικά και άμεσα αποτελέσματα που θα αλλάξουν τη ροή των εξελίξεων, εξάλλου οι δυνάμεις μας είναι σήμερα περιορισμένες, αλλά διότι φιλοδοξούμε με τη δράση μας, την ισότιμη δημοκρατική λειτουργία, με τις προγραμματικές επεξεργασίες και την αντίστοιχη τακτική που θα ακολουθήσουμε με την παρέμβαση στην ιδεολογική διαπάλη να δώσουμε ένα θετικό δείγμα που θα βρει την επιδοκιμασία των κομμουνιστών, των εργαζομένων, της νεολαίας και των γυναικών και θα αφήσει αποτύπωμα.
Τα 9 χρόνια των μνημονίων όξυναν στο έπακρο τα πάγια προβλήματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Τα μνημόνια τυπικά τελείωσαν, η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι γυρίσαμε στην κανονικότητα, αλλά οι ανατροπές όλων αυτών των χρόνων είναι παρούσες και πάνε πολλές δεκαετίες στο μέλλον, έτσι τουλάχιστον έχουν σχεδιαστεί τα πράγματα γιατί σ' αυτό έχουν λόγο η εργατική τάξη και ο λαός και οι κομμουνιστές πρέπει να βάλουν τη σφραγίδα τους, ειδάλλως προοπτική δεν θα υπάρξει.
Οικονομική αφαίμαξη, ανατροπή των συσχετισμών εργασίας -κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας, ολόκληρο αντιδραστικό νομικό πλαίσιο επιβλήθηκαν αυτά τα χρόνια. Υπήρξαν όμως και άλλες επιπτώσεις εξίσου ή περισσότερο αρνητικές. Οι εργαζόμενοι απογοητεύτηκαν, στην πλειοψηφία τους ιδιώτευσαν, το συνδικαλιστικό κίνημα δέχθηκε σοβαρό πλήγμα χωρίς το ίδιο να είναι άμοιρο ευθυνών. Κατέβασαν οι εργαζόμενοι τον πήχη των απαιτήσεων και των διεκδικήσεων τους σε πρωτοφανές επίπεδο, τόσο που σημαντική μερίδα τους να μιλά με πολύ θετικά λόγια για την αύξηση του κατώτατου μισθού, σαν να ξέχασαν την ισοπέδωση τους 9 ολόκληρα χρόνια.
Όλα αυτά δίνουν το μέγεθος των δυσκολιών που η εργατική τάξη αντιμετωπίζει προκειμένου να ορθώσει το κίνημα της και να αναπτύξει τους αγώνες της.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κομμουνιστική Αριστερά και γενικότερα η Αριστερά στη χώρα μας και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση έφερε στην επιφάνεια με δραματικό τρόπο την βαθιά κρίση της και την επέτεινε. Ούτε μια στιγμή δεν μπόρεσε η κομμουνιστική Αριστερά να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αντιληφθεί το βάθος της κρίσης και να χαράξει τολμηρά τη γραμμή των αγώνων με το κατάλληλο πλαίσιο αιτημάτων και στόχων, ώστε να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στην αστική τάξη. Ακολουθούσε πίσω από τις εξελίξεις και παρακολουθούσε τις πρωτοβουλίες των κυβερνήσεων και της Ε.Ε.
Αποτέλεσμα ήταν να γνωρίσει η αστική τάξη στην Ελλάδα την μεγαλύτερη κρίση, να πάρει πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα, οι εργαζόμενοι να δείξουν, το πρώτο τουλάχιστον διάστημα, διαθέσεις για μαζικούς αγώνες και η Αριστερά να πληρώσει το μάρμαρο και να γνωρίσει μια στρατηγική ήττα, να γνωρίσει την πολυδιάσπαση, τη μεγάλη αιμορραγία δυνάμεων και την κρίση. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να βγάλει θετικά διδάγματα και αναζητά λύσεις σε αραχνιασμένες αντιλήψεις και θέσεις που απέρριψε η ιστορία και εργατική τάξη.
Στο έδαφος αυτό σήμερα το κεφάλαιο και αστικός πολιτικός κόσμος κινούνται να κλείσουν εντελώς τις πηγές και τα ρήγματα που δημιούργησε η κρίση στο πολιτικό σύστημα και την αστική κυριαρχία, επιδιώκουν να κεφαλαιοποιήσουν τα κέρδη τους. Δίνουν λύσεις σε προβλήματα που για δεκαετίες ολόκληρες δεν μπόρεσαν να λύσουν, όπως η εδραίωση πλήρως της αμερικανοκρατίας στη χώρα, ετοιμάζονται να λύσουν το Κυπριακό, έλυσαν το ονοματολογικό της πΓΔΜ, προσπαθούν να διαμορφώσουν τους όρους της οικονομικής ανάπτυξης υπέρ του κεφαλαίου, ενώ τελευταία παρακολουθούμε τη διάλυση των μικρότερων αστικών κομμάτων, την εκκαθάριση του ενδιάμεσου πολιτικού χώρου και την αποκατάσταση του δικομματισμού στα επίπεδα των προηγούμενων δεκαετιών. Συνολικά δηλαδή η αστική τάξη στερεώνει την κυριαρχία της. Με δύο λόγια, αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα δράσουμε το επόμενο διάστημα.
Η προσπάθεια που απαιτείται σε όλα τα επίπεδα είναι τεράστια για να μπορέσει η κομμουνιστική Αριστερά να πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες και να αμφισβητήσει στα ίσα την πολιτική του κεφαλαίου, γιατί η δράση δεν μπορεί να μένει μόνο στη διεκδίκηση κατακτήσεων για τους εργαζόμενους, ούτε σε μεταρρυθμίσεις και γενικότερα βελτιώσεις, αλλά να διαμορφωθούν οι όροι αμφισβήτησης της αστικής κυριαρχίας, γιατί όσο κι εάν το καπιταλιστικό σύστημα μοιάζει πανίσχυρο η κρίση του έχει προχωρήσει πολύ, βρίσκεται στη δύση του.
Μπροστά μας έχουμε ένα σύνολο καθηκόντων από την παρέμβαση στις εξελίξεις και στους αγώνες, τη διαμόρφωση προγράμματος, τη συσπείρωση δυνάμεων κ.ά. Θα αναφερθώ όμως με δύο λόγια μόνο πάνω στην ανάγκη της ιδεολογικής παρέμβασης, του σπουδαιότερου ίσως καθήκοντος.
Να υπερασπίσουμε την ιδεολογία μας, όπως διαμορφώθηκε για από τους ιδρυτές του μαρξισμού και τον Λένιν.
Να υπερασπίσουμε την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και του εργατικού κινήματος συνολικά, τις παραδόσεις και την κουλτούρα που διαμόρφωσε με θετικό τρόπο το κομμουνιστικό κίνημα σε ολόκληρη την ιστορία του.
Ο μαρξισμός δέχεται μετωπική επίθεση πολλές δεκαετίες τώρα και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που ο αντίπαλος νοιώθει ισχυρός και οι κομμουνιστές είναι στα σκοινιά. Δεν εννοούμε καθετί που έγραψαν οι κλασικοί, αλλά τη γενικευμένη συσσωρευμένη πείρα από την δράση, την παρατήρηση και την ανάλυση των εξελίξεων και των αγώνων, δηλαδή τη θεωρία μας. Στις μέρες μας ο μαρξισμός αμφισβητείται και παρά τις συνεχείς αναφορές στον Μαρξ αμφισβητείται κυρίως από όσους εμφανίζονται συμπαθούντες ή τουλάχιστον ότι δεν είναι αντίθετοι, αλλά δέχονται θέσεις του και τη μέθοδο ανάλυσης του.
Να δώσουμε δύο από τα πάμπολλα παραδείγματα που υπάρχουν:
Αναβιώνει ο αναρχισμός και οι ελευθεριακές αντιλήψεις σε όλο τον κόσμο, και το ζούμε με έντονο τρόπο στη χώρα μας. Επαναφέρει την ιδεολογική σύγκρουση του τέλους του 19ου και αρχών του 20ου αιώνα. Η εξέλιξη υπέρ των εργαζομένων θα είναι χωρίς κράτος και εξουσία, κάθε κοινότητα αυτόνομη και θα αυτοδιοικείται, καμιά συζήτηση για κατάληψη της εξουσίας, κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων, εργατική εξουσία κ.λπ.
Η μετακαπιταλιστική θεωρία αποκτά σήμερα σημαντικά ερείσματα κυρίως στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Ο πυρήνας της είναι ότι ο καπιταλισμός αποχωρεί από το ιστορικό προσκήνιο, έρχεται ο μετακαπιταλισμός, μια κοινωνία που εργαζόμενοι και καπιταλιστές ζουν αρμονικά, αναπτύσσεται αυθόρμητα σαν φυσική αναγκαιότητα λόγω της ανειρήνευτης αντίθεσης μεταξύ της καπιταλιστικής αγοράς και της επέκτασης της χρήσης των νέων τεχνολογιών, η οποία οδηγεί τον καπιταλισμό στο θάνατο. Με δύο λόγια ο καπιταλισμός πεθαίνει, αλλά η μαρξιστική θεωρία και ο κομμουνισμός έχουν ήδη πεθάνει.
Η παλιά προσπάθεια διαχωρισμού του μαρξισμού από τον λενινισμό, θεωρώντας τον τελευταίο υπεύθυνο για την αρνητική πορεία του κομμουνιστικού κινήματος σήμερα επανέρχεται δριμύτερη.
Δεν είναι μόνο αυτά τα παραδείγματα, υπάρχουν πλήθος και αν αποκτήσουν ισχυρά ερείσματα αντιλαμβάνεστε τον κίνδυνο για το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα.
Η πλούσια πείρα που απέκτησε το κίνημά μας περισσότερο από ενάμιση αιώνα αμφισβητείται σήμερα ανοιχτά και μάλιστα μέσα από την ίδια την κομμουνιστική Αριστερά. Να μου επιτρέψετε ένα μικρό και πρόσφατο παράδειγμα: Διάβασα ορισμένες κριτικές για το κείμενο που δώσαμε στη δημοσιότητα οι πέντε οργανώσεις. Δεν δίνει, γράφουν, κάποιο στόχο δεν έχει τελικό σκοπό εννοώντας τη σοσιαλιστική επανάσταση και το σοσιαλισμό. Στη λογική των αρθρογράφων κάθε συμμαχία, συνεργασία ή σύμπραξη αν δεν έχει τελικό σκοπό είναι λανθασμένη, ουσιαστικά είναι ρεφορμισμός, έστω και εάν επιδιώκει να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την υλοποίηση του στρατηγικού σκοπού. Θεωρεί δηλαδή ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία για δράση πάνω σε πιο περιορισμένο πλαίσιο που δεν θα περιλαμβάνει τον τελικό σκοπό. Η συμφωνούμε σε όλα ή δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Άρα συνεργασία μεταξύ μόνο ομοϊδεατών, μόνο μεταξύ κομμουνιστών, όσων συμφωνούν σε όλα και αγωνίζονται για την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Δεν υπάρχουν τακτικές συνεργασίες παρά μόνο όσες έχουν στρατηγική στόχευση. Επειδή δεν θεωρούμε ότι την πείρα του Κινήματός μας και τη θεωρία δεν την γνωρίζουν οι αρθρογράφοι αυτοί είναι προφανές ότι την έχουν απορρίψει.
Αγαπητοί σύντροφοι τις μελλοντικές εξελίξεις τις προετοιμάζουμε σήμερα.
Σήμερα διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις για το κίνημα στο μέλλον.
Οι προκλήσεις είναι μεγάλες και η απάντηση των κομμουνιστών πρέπει να είναι αντίστοιχη».
Το εισαγωγικό ρεπορτάζ είναι από το kommon.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου