Εκλογές 2019 – Η επέμβαση της ΟΚΔΕ

Εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε μπει σε μια προεκλογική περίοδο, που συνδυάζει μια συστηματική εξαπάτηση του ελληνικού λαού με φαινόμενα όλο και πιο άθλια, νοσηρά, γελοία.

Στις εκλογές του 2019, η ΟΚΔΕ θα έχει αυτόνομη παρουσία με τα ψηφοδέλτιά της στις Ευρωεκλογές (Μάιος) και Βουλευτικές εκλογές, καθώς και με την υποστήριξη των κινήσεων της Εργατικής Αντεπίθεσης στους Δήμους του Γαλατσίου (Αθήνα) και των Αμπελοκήπων–Μενεμένης (Θεσσαλονίκη).

Θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, ώστε και σε αυτές τις εκλογικές καθόδους να αναδείξουμε μια συγκροτημένη επαναστατική πολιτική, που να ανταποκρίνεται πραγματικά στην τεράστια κρισιμότητα της περιόδου, να προβάλλει μια αγωνιστική διέξοδο για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία.

Η κρίση χειροτερεύει– Βαδίζουμε προς νέες, μεγάλες εκρήξεις

Βρισκόμαστε σε μια χρονιά–σταυροδρόμι των διεθνών εξελίξεων. Όλα δείχνουν ότι πλησιάζει μια νέα όξυνση της κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, πολύ πιθανόν μεγαλύτερη απ’ αυτή του 2007–08. Οι ανισότητες έχουν φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα στην ιστορία του καπιταλισμού, περίπου όπως στα μέσα του 19ου αιώνα. Η αστάθεια και οι στρατιωτικοπολιτικές συγκρούσεις ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας, με πρωτοστάτη τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ξεσπάνε σε όλα τα μέτωπα. Ένα κύμα αντιδημοκρατικής αναδίπλωσης απλώνεται (αναγκαστικό αποτέλεσμα της αποτυχίας των προηγούμενων νεοφιλελεύθερων επιθέσεων και στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου να αντιμετωπίσουν την κρίση): με την ισχυροποίηση ακροδεξιών, αντιδραστικών ή ανοιχτά αντικομουνιστικών δυνάμεων, με την παράλληλη κατρακύλα των παραδοσιακών «δημοκρατικών» και «κεντρώων» αστικών κομμάτων που για να επιβιώσουν πολιτικά γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα, καταφεύγουν όλο και περισσότερο στην καταστολή. Η οικολογική καταστροφή, η προσφυγική κρίση, οι πόλεμοι και η νέα κούρσα εξοπλισμών απειλούν το ίδιο το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ειδικότερα στην ΕΕ επελαύνει μια διαλυτική κρίση, που σαρώνει μάλιστα όλες τις κύριες ιμπεριαλιστικές χώρες, με το βύθισμα σε μια οικονομική ύφεση, τους πολλαπλούς πολιτικούς σπασμούς, την αποσύνθεση των παραδοσιακών κυρίαρχων αστικών κομμάτων, την ανάδυση νέων αντιδραστικών και ακροδεξιών δυνάμεων – βουλιάζοντάς την ΕΕ σε αποσύνθεση.

Μέσα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο, το πρόβλημα για τον ελληνικό καπιταλισμό είναι στρατηγικό και συνολικό, σε όλα τα επίπεδα (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά).

Προς νέες χρεοκοπίες και οικονομικούς σπασμούς. Όλα τα “success story” και κυρίως το χειρότερο απ’ όλα, η «έξοδος από τα Μνημόνια» του ΣΥΡΙΖΑ, καταρρέουν στην επαφή με μια αμείλικτη πραγματικότητα. Το καθεστώς Αποικίας Χρέους, της άτεγκτης κηδεμονίας και επιτροπείας των ιμπεριαλιστών, της υποθήκευσης στους δανειστές του δημόσιου πλούτου –και του ίδιου του ελληνικού λαού–, επιχειρεί να παγιωθεί για δεκαετίες. Η «έξοδος στις αγορές» για την χρηματοδότηση του ελληνικού καπιταλισμού είναι κλειστή ή σημαίνει μόνο νέους κύκλους τοκοφλυφικής απομύζησης του ελληνικού λαού. Τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών, επιχειρηματιών–μαυραγοριτών, μιας ελίτ που απολαμβάνει τα πλούτη της, βγαλμένα πάνω στην μνημονιακή υπερεκμετάλλευση της εργασίας και σε «σκάνδαλα» κάθε είδους, δεν μπορούν να κρύψουν τον παρασιτισμό, τη μείωση των επενδύσεων και της παραγωγικότητας, την αποσάθρωση των παραγωγικών βάσεων της οικονομίας. Η οικονομία έχει γίνει «τοξική» και το χρέος (δημόσιο, ιδιωτικό) έχει εκτιναχτεί, όπως δείχνει και η χρεοκοπία των τραπεζών (παρά τους πακτωλούς των ανακεφαλαιοποιήσεων). Τα εξοντωτικά πλεονάσματα και η υπερφορολόγηση έχουν ρημάξει την οικονομία, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Ένα Νέο Σύστημα Εκμετάλλευσης οικοδομείται και εξαπλώνεται καθημερινά, παραδίδοντας τους εργαζόμενους στον δεσποτισμό των αφεντικών, προσπαθώντας να ατομικοποιήσει πλήρως και να σπάσει τη ραχοκοκαλιά της εργατικής τάξης. Η ανεργία, η φτώχεια, οι ανισότητες όχι μόνο παραμένουν, αλλά αυξάνονται εκρηκτικά, ενώ προστίθενται νέα, πιο σύνθετα προβλήματα, αδύνατο να αντιμετωπιστούν με τη σημερινή πολιτική (δημογραφική κατάπτωση, επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, οικολογικές και ανθρώπινες τραγωδίες).

Αυτή η κατάσταση, δεν είναι διατηρήσιμη, δεν υπάρχει καμία «σταθερότητα» και «κανονικότητα». Τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Οδεύουμε προς νέα σοκ ύφεσης, «βαλκανοποίησης», φτώχειας κα εξαθλίωσης, πλήρους μετατροπής των εργαζόμενων σε δουλοπάροικους.

Παροξυσμός της πολιτικής κρίσης. Αποσάθρωση της αστικής πολιτικής. Χτυπημένη βάναυσα από τα Μνημόνια, η ελληνική κοινωνία, με κορμό τους εργαζόμενους, πασχίζει να σταθεί στα πόδια της, να διατηρήσει ένα επίπεδο αναφορών και αξιών, που να συμβαδίζει με τις σύγχρονες κοινωνικές εξελίξεις, την πρόοδο του μορφωτικού και τεχνικού επιπέδου κ.λπ. Ενάντια σ’ αυτή την αγωνία, στέκεται ένα χυδαίο και καταγέλαστο πολιτικό προσωπικό, κυριολεκτικά ένας θίασος από μηδενικά και καραγκιόζηδες, που μετέρχονται όλων των μέσων για να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους. Μια πολιτική κατάσταση ελεεινή και τρισάθλια, πραγματική εστία προσβολής και μόλυνσης της ελληνικής κοινωνίας.

Η πολιτική ζωή έχει μετατραπεί σε τσίρκο και ειδικότερα το κοινοβούλιο σε πραγματικό ορνιθώνα (όπως τόσο θαυμάσια το είχε χαρακτηρίσει η μεγάλη επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ). Η κυβέρνηση προσπαθεί να συρράψει κάθε παρδαλό κουρέλι σε μια «πλειοψηφία», κινούμενη επί της ουσίας με διαρκή πολιτικά και κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα. Ο αμοραλισμός και κυνισμός, η ξετσιπωσιά έχουν ξεπεράσει κάθε όριο: Με κάθε πιθανή και απίθανη ψευδολογία ή και εκβιασμούς. Με ιλιγγιώδεις μεταμορφώσεις, μεταπηδήσεις και «κωλοτούμπες». Με μόνο κίνητρο των προσώπων που παραμένουν ή μπαίνουν στην «πολιτική», τα χρηματικά και άλλα προνόμια του βουλευτή, έναν υπουργικό θώκο, κάποια βουλευτική ασυλία – ή μια φιλοδοξία να γίνουν, με το αζημίωτο, τσόντα σε κάποιον κοινοβουλευτικό συσχετισμό–πλειοψηφία.

«Νέα» μορφώματα, πραγματικά αποκόμματα ξεφυτρώνουν στο κενό της εξαέρωσης των «ενδιάμεσων» κομμάτων (ΑΝΕΛ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, Λεβέντης), που βασικά εξάντλησαν τον παρασιτικό ρόλο τους. Και όλα δείχνουν ότι αυτός ο παρακμιακός θρυμματισμός των αστικών δυνάμεων δεν πρόκειται να σταματήσει σύντομα.

Μετά το 2015, το αστικό μνημονιακό πολιτικό σκηνικό μπόρεσε να επιπλεύσει για ένα διάστημα, αξιοποιώντας πρώτα απ’ όλα τη μετάγγιση από την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ (διάλυση του μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μπλοκ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015) – και βέβαια την κάμψη των αγώνων, τη σύγχυση των μαζών, την τεράστια στήριξη των ιμπεριαλιστών κ.ά. Σήμερα αυτός ο «ευνοϊκός» κύκλος κλείνει. Είμαστε μόνο στην αρχή, στα πρώτα σοβαρά σημάδια ενός νέου παροξυσμού της πολιτικής κρίσης, που θα οδηγεί στην πλήρη αναμόρφωση–διάλυση ότι βλέπουμε σήμερα ως πολιτικό σκηνικό.

Το πρόβλημα όμως είναι συνολικό. Αφορά και το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, που καθόλου δεν βρίσκονται σε ποιοτικά καλύτερη κατάσταση. Λίγο πολύ αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το ποια ακριβώς θα είναι τα εκλογικά αποτελέσματα. Η κίνηση του Τσίπρα/ΣΥΡΙΖΑ προς τη λεγόμενη «κεντροαριστερά» και «προοδευτική συμπαράταξη» θα τον οδηγήσει μοιραία σε ακόμα μεγαλύτερη διάλυση, σε έναν ακόμα πιο άμορφο χυλό, με όλες τις φυγόκεντρες δυνάμεις επόμενα να μεγαλώσουν. Η ΝΔ καρκινοβατεί ακόμα και ενόψει της εξουσίας, ανάμεσα στο υποτιθέμενο «κέντρο» και στη λυσσασμένη μνημονιακή ως ακροδεξιά ατζέντα και ρητορεία που ο Μητσοτάκης μοιράζεται με τους Γεωργιάδηδες.

Ο ελληνικός καπιταλισμός μπαίνει σε ιστορική παρακμή. Η Συμφωνία των Πρεσπών έφερε στην επιφάνεια αυτή την κατάσταση, αλλά δεν τη δημιούργησε. Η βασική αιτία είναι το βάθος και η ένταση της κρίσης του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που έτσι τείνει προς μια συνολική κρίση και αστάθεια της ίδιας της αστικής εξουσίας. Όλα τα επιτελεία του ελληνικού καπιταλισμού δεν έχουν κανένα σχέδιο και στρατηγική απέναντι σ’ αυτή την προοπτική. Το κοινό πρόγραμμα όλων είναι τα Μνημόνια –δηλαδή μια αρπακτική και καταστροφική διαχείριση–, η προσφυγή σε θέσεις και πολιτικές όλο και πιο αντιδραστικές, στην επιστράτευση του ρατσισμού και του εθνικισμού.

Με αυτά τα υλικά, το πρόβλημα γίνεται καθολικό, γίνεται αδύνατη μια «κανονικότητα», μια «ομαλή» αστική διαχείριση της κατάστασης. Χάνεται κάθε βάση για αστικά κόμματα με μια ουσιαστική ισχύ (κοινωνικές βάσεις, αρχές, ιδεολογία, πρόγραμμα), γίνονται αδιανόητα ένας σταθερός νέος «διπολισμός» και μια ανανέωση/ανασύνθεση της αστικής πολιτικής. Που θα σήμαινε και ένα ηγεμονικό κέντρο (ανύπαρκτο σήμερα) για τον έλεγχο/διαχείριση των εξελίξεων. Έτσι, μοιραία θα έχουμε όλο πιο ασταθείς και νόθες, γελοίες αλλά και επικίνδυνες καταστάσεις.

Μια νέα, τεράστια επίθεση στους εργαζόμενους έχει ήδη ξεκινήσει

Χωρίς καμία υπερβολή, ο ελληνικός καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια, χτυπημένος από την κρίση από όλες τις πλευρές. Για να διασωθεί, για να διαιωνίσει μια μίζερη και παρασιτική ύπαρξη, πρέπει να πατήσει πάνω στα κόκκαλα των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας. Για την ελληνική αστική τάξη, τους ιμπεριαλιστές και τα επιτελεία τους, αυτός είναι ο μονόδρομος, δεν υπάρχει συζήτηση ή σκέψη για άλλες επιλογές.

Αυτή η επίθεση θα οργιάσει ειδικά μετά τις εκλογές, με τις κωδικές ονομασίες «μείωση του κράτους» και «αποφυγή της χρεοκοπίας», «υπεράσπιση της πατρίδας» και «απόκρουση των εθνικών κινδύνων». Οδηγώντας σε ακόμα μεγαλύτερη κατάρρευση το βιοτικό επίπεδο και τα στάνταρντ ζωής των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας.

=> Με ένα κύμα νέο ξεπουλήματος των πάντων, ιδιωτικοποίησης και διάλυσης των δημόσιων υποδομών (ενέργεια, ύδρευση κ.ά.) και κοινωνικών υπηρεσιών (ασφάλιση, υγεία, παιδεία). Με ένα νέο άλμα στην οικοδόμηση του Νέου Συστήματος Εκμετάλλευσης (αρπαγή σπιτιών, νέες απολύσεις και «αξιολογήσεις», δικαστική καταδίωξη εργαζομένων, νέα χτυπήματα σε μισθούς, εργασιακές σχέσεις, σσε, συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.λπ.). Μια μόνο μπορεί να είναι η απάντησή μας: Δεν είμαστε δούλοι. Ενότητα–Οργάνωση–Αγώνας παντού, για να επιβάλλουμε το Δίκιο και την Αξιοπρέπεια των Εργαζομένων. Την Κρίση να πληρώσουν Κεφάλαιο–Πλούσιοι.

=> Με σημαία έναν σάπιο εθνικισμό, τα «εθνικά δίκαια και συμφέροντα». Για να ξεχαστεί η μνημονιακή και καπιταλιστική αθλιότητα. Για να σκεπαστεί ο πολεμοκάπηλος τυχοδιωκτισμός της ελληνικής αστικής τάξης και οι «άξονές» της με τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής. Για να δεχτεί ο ελληνικός λαός, πληρώνοντας πανάκριβα ή ως κρέας για τα κανόνια, να μπει πρόθυμος μπροστάρης των σχεδίων ΗΠΑ–ΝΑΤΟ–ΕΕ. Μια μόνο μπορεί να είναι η απάντησή μας: Πόλεμος στον πόλεμο. Κάτω οι εξοπλισμοί. Έξω οι βάσεις και οι ιμπεριαλιστές, το ΝΑΤΟ του Θανάτου. Ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία. Διεθνισμός των εργατών και των λαών.

=> Με ένα ακόμα πιο ζοφερό Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, με πυλώνες τα ΜΑΤ, το «παρασύνταγμα» μιας αυτονομημένης δικαστικής εξουσίας, τις κρατικές συμμορίες και εφεδρεία τα διάφορα φασιστοειδή. Με τη διαρκή επίκληση του δόγματος «Νόμος και Τάξη» αλλά και των «εγκλημάτων της Αριστεράς» (στα οποία άνοιξε και έστρωσε τον δρόμο ο Τσίπρας/ΣΥΡΙΖΑ). Με την έξαρση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, της βίας που ξερνάει η καπιταλιστική σήψη, κάθε μισάνθρωπης ιδεολογίας και σκοταδιστικής δοξασίας, της αποθέωσης των κρατικών μηχανισμών (στρατός, αστυνομία). Με την προσπάθεια να συγκροτηθούν νέα αντιδραστικά μορφώματα, από γελοίους αλλά επικίνδυνους «μακεδονομάχους». Μια μόνο μπορεί να είναι η απάντησή μας: Ενιαίο Ταξικό Μέτωπο, για τη μαζική–μαχητική υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών.

Ούτε Τσίπρας, ούτε Μητσοτάκης

Να φύγει όλο το πολιτικό τσίρκο, οι υπηρέτες των Μνημονίων

Για τους εργαζόμενους, άνεργους, νέους και φτωχούς δεν επιτρέπονται φτιαχτά «διλήμματα», που μόνο στόχο έχουν άλλη μια φορά την εξαπάτηση, την υφαρπαγή μιας ψήφου.

=> Δεν πρέπει να εξαπατηθούμε από κανένα «μικρότερο κακό». Όποια κι αν είναι η επόμενη κυβέρνηση, θα είναι χειρότερη, επειδή η κρίση χειροτερεύει. Μετά από τους «παλιούς μνημονιακούς» (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Βενιζέλος κ.λπ.) ο Τσίπρας εγκλημάτισε με τα υπερ–Μνημόνιά του σε βάρος του ελληνικού λαού. Ενώ θέλει να καταπιούμε τις «κοινωνικές» ελεημοσύνες του, σκορπάει αδίστακτα τη σύγχυση με «αριστερές» φράσεις και χειρονομίες, νεκρανάστησε τους «παλιούς μνημονιακούς», αποθράσυνε κάθε αντιδραστικό κατακάθι (από τους «Μένουμε Ευρώπη» μέχρι τους χρυσαυγίτες και «μακεδονομάχους»). Ο Μητσοτάκης θα κάνει τα ίδια και χειρότερα – και με τη σειρά του θα ανοίξει τον δρόμο σε κάποιον ακόμα χειρότερο…

=> Δεν πρέπει να αφεθούμε στην ανημπόρια μιας παθητικής αποχής. Η σημερινή πρωτοφανής αποπολιτικοποίηση και αποϊδεολογικοποίηση, η συστηματική καλλιέργεια του κυνισμού και της απόγνωσης στις μάζες, στοχεύουν στη μνημονιακή καθυπόταξη του ελληνικού λαού, στην περιθωριοποίηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Την ίδια στιγμή, όλοι οι Μνημονιακοί, «Μένουμε Ευρώπη», παλιοί και νέοι αντιδραστικοί, Τσίπρας, Μητσοτάκης και όλα τα «αποκόμματα», κινητοποιούν λυσσασμένα όλους τους μηχανισμούς τους, για να διαμορφώσουν εκλογικούς συσχετισμούς που αύριο θα μας ανεμίζουν ως σημάδι ότι αποδεχόμαστε τα μνημόνια, για να παίξουν ξανά τα άθλια κοινοβουλευτικά και κυβερνητικά παιχνίδια τους στις πλάτες μας. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

Η αυτόνομη επέμβαση της ΟΚΔΕ

Με τη δύναμη των ταξικών αγώνων, των νέων εκρήξεων και εξεγέρσεων

Για την Ανασυγκρότηση–Ανασύνθεση του Εργατικού Κινήματος

Για μια νέα ταξική Επαναστατική Δύναμη

Η κρίση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Το οργανωμένο εργατικό κίνημα, οι συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται σ’ αυτό, διέρχονται όμως κι αυτές τη δική τους, βαθιά κρίση. Χωρίς αμφιβολία, η κυριότερη ευθύνη ανήκει στην άθλια και αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Όμως δεν ξεφεύγουν από μια συνολική κρίση και οι υπόλοιπες δυνάμεις.

Το ΚΚΕ μπορεί να εμφανίζεται σταθερό, μπορεί να υποδέχεται –και να τοποθετεί στα ψηφοδέλτιά του– διάφορους «ανανήψαντες» υποστηρικτές, ρεφορμιστές ή κοινούς γυρολόγους, αλλά βρίσκεται σε μια μεγάλη αντίφαση, που ζητάει τη λύση της. Από τη μια μεριά, η λεγόμενη «αποκατάσταση του επαναστατικού χαρακτήρα» του, μια «ταξική», υπερεπαναστατική αλλά ανέξοδη ρητορεία. Από την άλλη, η θρησκευτική στοίχισή του στο να μη διασαλευτεί η αστική μνημονιακή «κανονικότητα». Γι’ αυτό δίνει έναν εντελώς ρεφορμιστικό χαρακτήρα σε όποιους αγώνες και κινητοποιήσεις επηρεάζει, όταν δεν τις «μαζεύει». Γι’ αυτό υπερπροβάλει τις κοινουβουλευτικές του πρωτοβουλίες, σπέρνοντας άσχημες αυταπάτες. Το πιο εμετικό: γι’ αυτό στοιχίζεται ρητά με τον αστικό εθνικισμό (π.χ. Μακεδονικό, απέναντι στην Τουρκία), θέλει να ψαρεύει εκλογικό ακροατήριο και στα επικίνδυνα νερά της ξενοφοβίας (βλ. νησιά Αν. Αιγαίου). Ενώ έχει μια ακραία διασπαστική πολιτική, ειδικά απέναντι σε ότι δεν ελέγχει και είναι πιο ριζοσπαστικό και στα αριστερά του, από την άλλη σε όλες τις κρίσιμες στιγμές συντάσσεται ύπουλα με τις κεντρικές επιλογές του ελληνικού αστισμού. Όλα αυτά δείχνουν ότι επί της ουσίας βρίσκεται σε μια κρίση, που θα ωριμάσει – και σε κάθε περίπτωση, ότι δεν επιτρέπεται η παραμικρή αυταπάτη για τον πραγματικό ρόλο/φύση της ηγεσίας και του μηχανισμού του, η οποιαδήποτε άθροισή τους στις «ταξικές αγωνιστικές» δυνάμεις.

Στην υπόλοιπη/εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, στις δυνάμεις με αντικαπιταλιστική ή/και ριζοσπαστική αναφορά, υπάρχει επίσης μια έντονη κρίση, που μεγαλώνει τις δυσκολίες για το εργατικό κίνημα. Οι αγωνιστές που θέλουν να την αντιμετωπίσουν, πρέπει να δουν κατάματα αυτή την πολύ κακή εικόνα, που συνοπτικά έχει τα εξής χαρακτηριστικά (ανάλογα με τις εκάστοτε δυνάμεις):

=> Ανεπαρκείς αναλύσεις ή και αυταπάτες για την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης και της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού.

=> Βούλιαγμα σε έναν «πατριωτισμό», που φτάνει μέχρι το φλερτ με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια.

=> Ανεδαφική υπεραισιοδοξία, που κλείνει τα μάτια στις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζει το εργατικό κίνημα, μένοντας να καταμετράει ραντεβού το ένα μετά το άλλο σε ένα κινηματικό καλεντάρι.

=> Ελπίδες αναβίωσης κάποιας αφηρημένης και γενικόλογης «ενότητας της Αριστεράς, σχεδίων για έναν «μικρό ΣΥΡΙΖΑ». Βασισμένα σε έναν επιλεκτικό κινηματισμό, χωρίς αναφορά και σύνδεση στην εργατική τάξη. Με έναν κάλπικο «διεθνισμό» (απέναντι στο σκιάχτρο των «μακεδονομάχων» και «τουρκοφάγων»), που στην πραγματικότητα σημαίνει υπόκλιση στον ιμπεριαλισμό και σε μια «προοδευτικότητα» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά, μετά και την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, κρύβουν ξανά τεράστιες παγίδες και κίνδυνους για την εργατική τάξη.

=> Αυθαίρετη ανακήρυξη «πόλων» (συνδικαλιστικών ή πολιτικών) σε εκκωφαντική δυσαναλογία με τους πραγματικούς συσχετισμούς. Με την έλλειψη ενός συγκροτημένου σχεδίου αγώνων, οικοδόμησης της οργάνωσης και ενότητας της εργατικής τάξης. Ή ακόμα χειρότερα με την αναπαραγωγή κάθε είδους σεχταρισμού, που αδιαφορεί γι’ αυτή την ενότητα.

=> Με τη διαρκή αναζήτηση «μετώπων», την όλο και πιο ρεφορμιστική επίκληση μιας λαϊκομετωπικής και εαμίτικης κουλτούρας. «Μετώπων» που γίνονται όλο και πιο εκλογικίστικα, κακοποιούν τις ιδέες της ενότητας, του Ενιαίου Μετώπου, της επαναστατικής μετωπικής πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη αυτή η συζήτηση στην πραγματικότητα παρήγαγε, τα τελευταία χρόνια, ακόμα μεγαλύτερο κατακερματισμό και ανταγωνισμούς (ως και εκφυλιστικούς), τροφοδότησε τη δεξιά στροφή περισσότερων δυνάμεων.

Μια τομή στη λογική και πρακτική μας. Μια χρήσιμη και αναγκαία επιλογή. Η ΟΚΔΕ δεν μοιράστηκε και δεν καλλιέργησε αυταπάτες. Μιλάει στους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους αγωνιστές με την γλώσσα της αλήθειας, όπως έκανε πάντα. Όποιος υπόσχεται συμβόλαια με τη νίκη ή έστω με μια ανώδυνη ανακούφιση μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο, μέσα από έναν εκλογικίστικο κρετινισμό, είναι πολιτικός τσαρλατάνος και επικίνδυνος, θα φέρει μόνο νέες διαψεύσεις, προδοσίες, ήττες. Οι σύγχρονες χούντες δεν πέφτουν με κάλπες, με εύπεπτα εκλογικά σχήματα – αλλά με ταξικούς αγώνες, εξεγέρσεις, προλεταριακές επαναστάσεις. Δεν υπάρχει διέξοδος ή ανακούφιση από τη σημερινή κρίση και αθλιότητα που ζούμε, χωρίς τους αγώνες και την αντεπίθεσή μας. Οι μικροί και μεγάλοι αγώνες που δίνονται σήμερα σε όλο τον κόσμο, από τις ΗΠΑ και τη Λ. Αμερική, μέχρι την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία, αλλά και οι αγώνες στη χώρα μας, δείχνουν ολοκάθαρα ότι οι εργαζόμενοι αντιστέκονται και παλεύουν, ότι κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις μεγατόνων βρίσκονται μπροστά. Αλλά και ότι, ταυτόχρονα, αυτές απαιτούν ένα συνολικό σχέδιο, τα απαραίτητα όπλα για να μην σπαταληθούν, για να οδηγηθούν σε νίκες για το στρατόπεδό μας.

Έτσι, για την ΟΚΔΕ, η αυτόνομη συμμετοχή στις εκλογές του 2019 (όπως και τα προηγούμενα χρόνια), είναι η συνέχεια μιας πολιτικής που συμπυκνώνεται σε 3 θεμελιώδεις άξονες:

1. Στην πάλη για την Ανασυγκρότηση–Ανασύνθεση του Εργατικού Κινήματος. Σε μια ενωτική πολιτική, με σύνθημα παντού: Ενότητα στους Αγώνες, Αγώνας για την Ενότητα. Χωρίς αυτό τον πρωταρχικό όρο, χωρίς μια αντιμετώπιση του σημερινού διασκορπισμού, τίποτα δεν μπορεί να πετύχει για το εργατικό κίνημα, όλα τα «σχέδια» καταντούν σκέτη φλυαρία.

2. Στην ανάγκη ενός πραγματικού Μεταβατικού Προγράμματος. Ένα ριζοσπαστικό, ταξικό Πρόγραμμα Σωτηρίας, με επίκεντρο όχι μόνο τα απαραίτητα συνθήματα/στόχους πάλης (διαγραφή χρέους, έξω από Ευρώ/ΕΕ/ΝΑΤΟ, εθνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο κ.λπ.), αλλά και μια πολιτική πρακτική για την ανάπτυξη της ενότητας και αυτοοργάνωσης των εργαζομένων. Ένα πρόγραμμα που βλέπει τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, την πορεία προς νέες εκρήξεις – και προσπαθεί να βοηθήσει στην προετοιμασία των όρων για τη σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα και το αστικό κράτος, για τη νίκη των εργαζομένων. Με αποκορύφωμα μια άλλη δομή εξουσίας, μια επαναστατική Κυβέρνηση των Εργαζομένων, μέσα από την κινητοποίηση και τους αγώνες των μαζών. Για να ανοίξει ο δρόμος στη μόνη εναλλακτική διέξοδο, τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία/το Σοσιαλισμό.

3. Στην οικοδόμηση μιας Επαναστατικής Δύναμης. Σαν ανελέητη μυλόπετρα, η κρίση άλεσε όλες τις μεσοβέζικες πολιτικές και σχηματισμούς, που υποσχέθηκαν εύκολες και άμεσες διεξόδους απ’ την κρίση. Ειδικά στην Ευρώπη, η εμπειρία των τελευταίων χρόνων είναι τόσο καταλυτική, που είναι απορίας άξιο, μετά και από την τραγωδία του ΣΥΡΙΖΑ, τι άραγε ευελπιστούν πολλοί στην Αριστερά από πλαδαρά και παρδαλά σχήματα, από τους διάφορους Podemos, Μελανσόν κ.λπ. (αλλά όχι μόνο) – εκτός από νέες τραγωδίες ή φαρσοκομωδίες… Με πιο πρόσφατο αποκορύφωμα τα γαλλικά Κίτρινα Γιλέκα, το συμπέρασμα βγαίνει ακαταμάχητο: οι εκρήξεις που έρχονται είναι τεράστιες και γι’ αυτό δεν χρειαζόμαστε άλλες εύπεπτες, μεσοβέζικες ή εκλογικίστικες συγκολλήσεις, δήθεν άφθαρτα πρόσωπα για να ακουμπήσουμε ακόμα μια φορά τις ελπίδες ή μια ψήφο μας. Ο κόμπος της εποχής μας βρίσκεται στην οικοδόμηση μιας στέρεας επαναστατικής δύναμης, εργατικής, διεθνιστικής και κομμουνιστικής – που θα είναι η αποφασιστική αιχμή όλων των όπλων του εργατικού κινήματος. Αυτό χρειαζόμαστε, αυτό οικοδομεί η οργάνωσή μας.

Με αυτά τα στοιχεία στο σύνολό τους, με τα κείμενα, τις αναλύσεις, αλλά κυρίως με την πρακτική και τους αγώνες της, η ΟΚΔΕ διακρίνεται πραγματικά από μια «Αριστερά» γενικά. Δεν είναι άλλο ένα ψηφοδέλτιο μέσα σε πολλά, αλλά μια χρήσιμη και αναγκαία επιλογή για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, για τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος που αναζητούν μια διέξοδο στη σημερινή κατάσταση. Ενίσχυση της ΟΚΔΕ σημαίνει ενίσχυση της επαναστατικής πολιτικής, των δυνατότητων για μια συνολικά άλλη πορεία στο κίνημα και την Αριστερά.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ