Όταν ο Μάρξ έγραφε ότι η Γαλλία είναι χώρα της Ευρώπης που οι
αντιθέσεις φτάνουν πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη στο απόγειό τους
ίσως δεν φανταζόταν την επιμονή της γαλλικής κοινωνίας να τον
δικαιώνει..
Το Παρίσι και όλη η Γαλλία φλέγεται. Φλέγεται κυριολεκτικά από τις
μάχες που μαίνονται στα οδοφράγματα, στις μαθητικές και φοιτητιές
καταλήψεις που εξαπλώνονται και μεταφορικά από μια πρωτοφανή πολιτική
κρίση, που βγήκε "ξαφνικά" στο φως της ημέρα και μέσα σε τρεις βδομάδες
έφερε τα πάνω κάτω.
Στην Γαλλία υποτίθεται πως η αστική τάξη είχε φτιάξει το ιδανικό
πολιτικό σκηνικό. Από την μια ο τραπεζίτης Μακρόν, ο ηγέτης της ΕΕ, με
την άθλια νεοφιλελεύθερη πολιτική του να εμφανίζεται σαν ο εκπρόσωπος
της "δημοκρατίας" και του "αντιφασισμού". Από την άλλη η Λεπέν να
θυμίζει διαρκώς ότι ο κεφάλαιο είναι έτοιμο για τις πιο μαύρες ¨λύσεις"
μέσα στην κρίση του. Η σοσιαλδημοκρατία, η ρεφορμιστική αριστερά και τα
συνδικάτα που ελέγχουν αδύναμα ή και απρόθυμα να οργανώσουν πραγματική
πάλη ενάντια στην πολιτική Μακρόν, με επιμονή και αποφασιστικότητα για
την ανατροπή της..