Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 426)

Πίσω από τις τυμπανοκρουσίες της αντιπαράθεσης με την εθνικιστική «αντίρρηση» της Δεξιάς και της ακροδεξιάς κρύβονται οι πραγματικοί κίνδυνοι της πολιτικής που υπαγόρευσαν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ και επισημοποιεί η κυβέρνηση Τσίπρα και ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συμφωνία των Πρεσπών.

Η ιδέα ότι η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια θα εμπε­δώ­σει την ει­ρή­νη στην «πυ­ρι­τι­δα­πο­θή­κη της Ευ­ρώ­πης» είναι πα­ρα­λο­γι­σμός. Η συμ­φω­νία των Πρε­σπών γί­νε­ται κα­τα­νοη­τή από όλους σαν το πρώτο βήμα στο με­γά­λο δρόμο μιας συ­νο­λι­κό­τε­ρης «διευ­θέ­τη­σης» που θα έχει νι­κη­τές και ητ­τη­μέ­νους. Σχε­δόν αμέ­σως άνοι­ξαν τα θέ­μα­τα «ρύθ­μι­σης» των σχέ­σε­ων Ελ­λά­δας-Αλ­βα­νί­ας, του Κοσ­σό­βου, των σχέ­σε­ων Βουλ­γα­ρί­ας-Βό­ρειας Μα­κε­δο­νί­ας, των σχέ­σε­ων της Σερ­βί­ας με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ κ.ο.κ. Όλα τα φίδια που κοι­μού­νταν –προ­σω­ρι­νά– στην πε­ριο­χή, ξυ­πνούν κι ακο­νί­ζουν τα δό­ντια τους. 

Οι εθνι­κι­στές κάθε από­χρω­σης βρί­σκο­νται σε υπερ­διέ­γερ­ση. Αυτό είναι το κα­λύ­τε­ρο υπό­στρω­μα για την πο­λι­τι­κή του «διαί­ρει και βα­σί­λευε» που πα­ρα­δο­σια­κά χρη­σι­μο­ποιούν οι Με­γά­λες Δυ­νά­μεις, χωρίς να δι­στά­ζουν να σπρώ­χνουν τους λαούς σε αντα­γω­νι­σμούς και πα­ρά­λο­γες πε­ρι­πέ­τειες. Η ει­ρή­νη στα Βαλ­κά­νια είναι υπό­θε­ση μια συ­νει­δη­τής πο­λι­τι­κής Φι­λί­ας και Διε­θνι­στι­κής Αλ­λη­λεγ­γύ­ης που, όμως, πάντα είχε και εξα­κο­λου­θεί να έχει ως προ­ϋ­πό­θε­ση τη ρήξη με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επί­βλε­ψη και επο­πτεία.

Εξί­σου πα­ρά­λο­γη είναι η ιδέα ότι η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια θα εμπε­δώ­σει τη Δη­μο­κρα­τία. Η ανά­πτυ­ξη των στρα­τιω­τι­κών βά­σε­ων και η διεκ­δί­κη­ση «ρυθ­μί­σε­ων» με βάση τους συ­σχε­τι­σμούς μέσα στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα ανα­πό­φευ­κτα ενι­σχύ­ει τις ντό­πιες δυ­νά­μεις που συν­δέ­ο­νται κα­λύ­τε­ρα με τους μι­λι­τα­ρι­στές. Το πα­ρά­δειγ­μα του ναυάρ­χου Απο­στο­λά­κη μέσα στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι δι­δα­κτι­κό: στρα­τη­γούς σή­με­ρα μέσα στις κυ­βερ­νή­σεις το­πο­θε­τούν «κα­θε­στώ­τα» όπως του Τραμπ ή του Μπολ­σο­νά­ρο. Αν αυτή η «μόδα» επε­κτα­θεί στα Βαλ­κά­νια, η πο­λι­τι­κή ζωή θα γίνει πιο δύ­σκο­λη για τους αν­θρώ­πους των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Και η ενί­σχυ­ση του μι­λι­τα­ρι­σμού δεν αφορά μόνο τις πο­λι­τι­κές σχέ­σεις: κοι­νω­νί­ες τσα­κι­σμέ­νες από την κρίση θα οδη­γη­θούν να δια­θέ­τουν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρους πό­ρους για την «οι­κο­νο­μία» των εξο­πλι­σμών, προ­κει­μέ­νου να μη μεί­νουν πίσω στον κύκλο αντα­γω­νι­σμών που εγκαι­νιά­ζει η (δήθεν συμ­φι­λιω­τι­κή και αντιε­θνι­κι­στι­κή) συμ­φω­νία των Πρε­σπών. Ο ζε­μα­τι­σμέ­νος Καμ­μέ­νος στη βουλή, υπε­ρα­σπί­ζο­ντας το το­μά­ρι του, ομο­λό­γη­σε και μια με­γά­λη αλή­θεια: η συμ­φω­νία προ­α­ναγ­γέλ­λει τον επό­με­νο με­γά­λο γύρο συ­γκρού­σε­ων στα Βαλ­κά­νια.

Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες, ακόμα και ένα «ατύ­χη­μα» μπο­ρεί να έχει δρα­μα­τι­κές συ­νέ­πειες. Τι θα συμ­βεί σή­με­ρα, αν βρε­θού­με σε ένα βράδυ όπως η νύχτα των Ιμίων (βλ. σελ. 16); Ο ναύ­αρ­χος Απο­στο­λά­κης έχει δώσει την απά­ντη­σή του, πριν ο Τσί­πρας τον κάνει υπουρ­γό Άμυ­νας: «Ισο­πε­δω­τι­κός» πό­λε­μος! Και με αυτά, κα­νέ­νας (ακόμα και οι ακραί­οι τα­κτι­κι­στές του Με­γά­ρου Μα­ξί­μου) δεν δι­καιού­νται να «παί­ζουν», διεκ­δι­κώ­ντας ψη­φα­λά­κια…

Ένα με­γά­λο τμήμα της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα, κυ­ρί­ως με προ­έ­λευ­ση από το πα­λιό­τε­ρο ΚΚΕ, επι­μέ­νει σε μια γε­νι­κό­λο­γη ανα­φο­ρά ότι «υπάρ­χει σχέση με­τα­ξύ του εθνι­κού και του τα­ξι­κού», δί­νο­ντας κά­ποια τσι­τά­τα από το Κο­μου­νι­στι­κό Μα­νι­φέ­στο και την ιστο­ρία της Κο­μού­νας του Πα­ρι­σιού. Σχέση υπάρ­χει αναμ­φι­σβή­τη­τα: οι «εθνι­κές» κρί­σεις συν­δυά­στη­καν στην ιστο­ρία με επα­να­στα­τι­κές κρί­σεις. Όμως σε ποια κα­τεύ­θυν­ση οφεί­λουν οι κο­μου­νι­στές να στρέ­φουν αυτή τη σχέση; Από την εποχή του Μα­νι­φέ­στου γνω­ρί­ζου­με την απά­ντη­ση: Προς την κα­τεύ­θυν­ση της ενί­σχυ­σης του τα­ξι­κού, της ανε­ξάρ­τη­της προ­ο­πτι­κής της ερ­γα­τι­κής τάξης, της διεκ­δί­κη­σης της σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης. Άλ­λω­στε οι Κο­μου­νά­ροι δεν επι­δί­ω­ξαν να «ενω­θούν» με τους Βερ­σα­γιέ­ζους για να αντι­με­τω­πί­σουν τους Πρώ­σους, όπως και οι Βερ­σα­γιέ­ζοι δεν δί­στα­σαν να ενω­θούν με τους Πρώ­σους για να σφά­ξουν τους Κο­μου­νά­ρους του επα­να­στα­τη­μέ­νου Πα­ρι­σιού…

Τα ζη­τή­μα­τα αυτά δεν αφο­ρούν μια επα­να­στα­τι­κή μυ­θο­λο­γία, ούτε καν μια αφη­ρη­μέ­νη «άσκη­ση» θε­ω­ρί­ας. Πίσω από τους προ­βο­λείς που έχουν στρα­φεί απο­κλει­στι­κά στις συ­ζη­τή­σεις για τη συμ­φω­νία, κι­νεί­ται ο κό­σμος του αγώνα, εξε­λίσ­σο­νται οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των αν­θρώ­πων που υπο­φέ­ρουν από τη βάρ­βα­ρη μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα. Οι αγώ­νες στην εκ­παί­δευ­ση, οι αγώ­νες των «ελα­στι­κο­ποι­η­μέ­νων» στο Δη­μό­σιο τομέα, είναι σπου­δαία νέα (βλ. σελ. 7).

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που οι αγώ­νες αυτοί δεν απο­τε­λούν ένα απο­μο­νω­μέ­νο επει­σό­διο. Τα Κί­τρι­να Γι­λέ­κα στη Γαλ­λία (βλ. σελ. 18-19), όπως και οι μα­ζι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στις ΗΠΑ του Τραμπ (βλ. σελ. 10-11) προει­δο­ποιούν ότι η πα­ρέμ­βα­ση του κό­σμου από τα κάτω είναι ο πα­ρά­γο­ντας που μπο­ρεί να αλ­λά­ξει το σκη­νι­κό, ακόμα και μέσα στις πιο δύ­σκο­λες συν­θή­κες.

Το ζη­τού­με­νο είναι μια Αρι­στε­ρά που θα μπο­ρεί πο­λι­τι­κά να κάνει αυτή την κρί­σι­μη σύν­δε­ση: Του ανα­γκαί­ου, αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού-διε­θνι­στι­κού Όχι στον κα­τά­πτυ­στο ενα­γκα­λι­σμό του Τσί­πρα με τους Τραμπ και Μέρ­κελ, με την ανα­γκαία υπο­στή­ρι­ξη των απερ­γιών και των δια­δη­λώ­σε­ων που απαι­τούν στα­θε­ρή δου­λειά για όλους. Γιατί μόνο αυτή η σύν­δε­ση χτί­ζει πραγ­μα­τι­κή κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση και προ­ε­τοι­μά­ζει τους όρους για σο­βα­ρή, μα­ζι­κή, αρι­στε­ρή απά­ντη­ση στις πο­λι­τι­κές και εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις που έρ­χο­νται.

Πηγή : rproject