ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΤΡΟΣΚΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ Πειθαρχώντας στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων τοκογλύφων και των ντόπιων μεγαλοκαπιταλιστών, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγκαινιάζει μια νέα φάση μνημονιακής ισοπέδωσης, με κύρια θύματα χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Να πολεμήσουμε με όσα μέσα διαθέτουμε τα νέα μέτρα! Καμιά σωτηρία δεν υπάρχει για τον λαό μας αν δεν κόψουμε τον «ομφάλιο λώρο» με τους «δανειστές»-βασανιστές, αν δεν απαλλαγούμε από τη ληστοσυμμορία της Ευρωπαϊκής «Ένωσης».
Όσο δύσκολος κι αν είναι ο
συσχετισμός πάλης αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, οι διεθνείς εξελίξεις, βασικό
στοιχείο των οποίων είναι η αυξανόμενη εχθρότητα των ευρωπαϊκών λαών έναντι της
Ε.Ε., θα διευκολύνουν την αγωνιστική αφύπνιση της τάξης μας.
1. Ο
εργαζόμενος ελληνικός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με μια νέα φάση της
δολοφονικής μνημονιακής «θεραπείας», καθώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδέχθηκε
επί της ουσίας στο ακέραιο τις απαιτήσεις ντόπιων και ξένων
μεγαλοκαπιταλιστών-τοκογλύφων και ετοιμάζεται να περάσει από τη Βουλή: τη
μείωση του αφορολόγητου κατά 3.000 περίπου ευρώ, τη μείωση έως κατάργηση της
«προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις, καθώς και άλλα αντεργατικά μέτρα, όπως η
οριστική κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας (πάμε για 32 εργάσιμες Κυριακές σε
όλες τις «τουριστικές» περιοχές, στις οποίες θα συμπεριληφθούν, για ευνόητους
λόγους, όλες οι περιοχές με μεγάλα εμπορικά κέντρα, ο δήμος Αθηναίων, όλοι οι
παραλιακοί δήμοι της Αττικής κ.λπ.). Καθώς η «συμφωνία» και το τελικό «πακέτο»
δεν έχουν ακόμα οριστικοποιηθεί, δεν αποκλείεται να προκύψουν και άλλα
αντιλαϊκά μέτρα – το ΔΝΤ βάζει στο στόχαστρο και αυτά ακόμη τα χαμηλότατα
επιδόματα ανεργίας, ενώ στα εργασιακά καταργείται η έγκριση του υπουργείου για
τις ομαδικές απολύσεις και ετοιμάζεται για την επόμενη «αξιολόγηση» το 50%+1 για
προκήρυξη απεργίας.
Όσον αφορά τη μείωση του αφορολόγητου και την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις, πρακτικά σημαίνουν ότι κάθε χαμηλόμισθος θα χάσει περίπου έναν μισθό, οι συνταξιούχοι από μία έως δύο συντάξεις, ενώ για πρώτη φορά θα πληρώνουν φόρο εισοδήματος ακόμα κι όσοι παίρνουν κάτω από τον κατώτατο μισθό! Το ότι αυτά θα εφαρμοστούν από το 2019 δεν λέει τίποτα, γιατί οι συνέπειες θα αρχίσουν να μετράνε από τώρα, αλλά και γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι μέχρι το 2019 θα έχει προκύψει καμιά… ορμητική ανάπτυξη, που θα μπορούσε να «ισοφαρίσει» τις απώλειες. Εξάλλου, ο προληπτικός χαρακτήρας των μέτρων δείχνει και πού το πάνε οι «δανειστές» και οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Αν θέλεις πραγματικά να ανατάξεις μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση, το μόνο που δεν κάνεις είναι να βάλεις μέτρα υφεσιακού χαρακτήρα ακριβώς στον χρονικό ορίζοντα όπου θα έπρεπε να σταθεροποιηθεί η ανάκαμψη!
Επομένως, δεν μιλάμε για καμιά «ανάπτυξη», αλλά για συνέχιση της γενοκτονικής «εσωτερικής υποτίμησης».
Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε: οι νέες θυσίες όχι μόνο δεν φέρνουν το φως στο βάθος του τούνελ αλλά ανοίγουν τον δρόμο για… ακόμη περισσότερες θυσίες. Αυτό το μαρτύριο δεν θα σταματήσει αν δεν το σταματήσουμε εμείς, με την ανασύνταξη της αντίστασης της εργατικής μας τάξης, με την πολιτική τόλμη, με την ανάδειξη νέων πρωτοπόρων ηγεσιών, που θα είναι αποφασισμένες να πιάσουν τον ταύρο απ’ τα κέρατα! Για να μπορέσουμε να γίνουμε πραγματική απειλή για το μνημονιακό σύστημα, θα πρέπει και ο τελευταίος εργαζόμενος, άνεργος, φτωχός αυτής της χώρας να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει καμιά σωτηρία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση της αιώνιας λιτότητας, δεν υπάρχει κανένα μέλλον αν δεν κόψουμε τους δεσμούς με αυτούς τους ληστές.
Στο τελευταίο, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις θα βοηθήσουν. Παρά τις εξωραϊστικές προσπάθειες όσον αφορά την κατάσταση της Ε.Ε., αυτό που φάνηκε στις γαλλικές εκλογές (όπως φυσικά και στο Brexit) είναι ότι η εχθρότητα των ευρωπαϊκών λαών έναντι της Ε.Ε. αυξάνεται σταθερά. Η παγκόσμια άνοδος του «εθνικού προστατευτισμού», η πίεση της Αμερικής του Τραμπ πάνω στην Ευρώπη και, φυσικά, η αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας, θα εντείνουν τις διαμάχες και τη διαίρεση μέσα σε αυτή τη λυκοσυμμορία.
2. Απ’ όπου και να πιάσει κανείς την ιστορία των «διαπραγματεύσεων» για την «αξιολόγηση», δεν μπορεί να μην αηδιάσει με τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, που υποστηρίζει ότι αυτή τη φορά «κάτι κερδίσαμε», ενώ στην πραγματικότητα θυμίζει την παροιμία «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Υποτίθεται ότι μετά το 3ο Μνημόνιο δεν θα υπήρχαν άλλα μέτρα λιτότητας και οι «δανειστές» θα μας έδιναν επιτέλους την πολυπόθητη «ελάφρυνση» του χρέους. Δύο χρόνια αργότερα και μετά από κάμποσα… μέτρα λιτότητας, μας λένε τώρα ότι για να περάσουμε στην πολυπόθητη «μετα-μνημονιακή φάση» θα πρέπει να ψηφιστούν και τα νέα μέτρα, να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις τους για «μεταρρυθμίσεις», να επιβεβαιωθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5%, να συμφωνήσει η κυβέρνηση σε έναν ακόμη πιο αυτοματοποιημένο «κόφτη δαπανών» και να αποδειχθεί ότι όλα αυτά είναι «διατηρήσιμα» και αποδίδουν. Για να αποδώσουν όμως όλα τούτα, θα πρέπει να συμβεί το εξής παράδοξο: άνθρωποι που αμείβονται κάτω από το στοιχειώδες κόστος διαβίωσης θα πρέπει να έχουν περισσευούμενο εισόδημα για να πληρώνουν φόρους, αλλά και να κάνουν μια ικανοποιητική κατανάλωση για να κινείται η αγορά. Και όλα αυτά με την κυβέρνηση να πρέπει να μειώνει διαρκώς και το «μαύρο» χρήμα! Πώς να δικαιολογήσει, λοιπόν, ο Τσίπρας τα αδικαιολόγητα; Αναγκαστικά η κυβέρνησή του σέρνεται στο να δικαιολογεί πλέον τον ίδιο τον νεοφιλελεύθερο πυρήνα του μνημονίου. Αυτό, όμως, ενθαρρύνει όλο και περισσότερο τους κάθε λογής Μητσοτάκηδες και Βενιζέλους, που επιχειρούν να ξαναφέρουν στα πράγματα την απροκάλυπτα αντεργατική δεξιά και ό,τι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ, με το γλοιώδες επιχείρημα «τι περισσότερο θα παθαίνατε με εμάς;»…
Η κυβέρνηση, όμως, κάνει και το άλλο: προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με τα λεγόμενα «αντίμετρα». Τι να συζητήσει, όμως, κανείς όταν ο ίδιος ο Τσίπρας παραδέχτηκε σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη ότι άλλους αφορούν τα μέτρα και άλλους τα αντίμετρα! Σίγουρα κάποια από αυτά έχουν σημασία (π.χ. επιδότηση ενοικίου, αύξηση επιδόματος τέκνων, μηδενική συμμετοχή στα φάρμακα από ένα εισόδημα και κάτω κ.λπ.), όμως η γενική τάση είναι να ωφελήσουν κυρίως τα μεσαία εισοδήματα, αλλά και τις επιχειρήσεις (μείωση φορολογικού συντελεστή από 29% σε 26%).
Ανεξάρτητα απ’ όλα αυτά, εμείς οι καταπιεζόμενοι και φτωχοί Έλληνες δεν πρέπει να αφήσουμε να μας πάρει από κάτω αυτή η κατάσταση. Η εικόνα «όλα είναι μαύρα», «η χώρα καταστρέφεται» κ.λπ. προωθείται συνειδητά από τους πιο αντιδραστικούς κύκλους προκειμένου να σπάσει τελείως το ηθικό του κόσμου, να επικρατήσει η πιο ακραία μοιρολατρία και υποταγή. Στην πραγματικότητα, ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, υπάρχουν πάμπολλοι καπιταλιστές, μεγάλοι και μεσαίοι, που, πατώντας και στο χαμηλό κόστος εργασίας, έχουν κέρδη, και μάλιστα αυξανόμενα! Αυτό δείχνουν τα πρόσφατα στοιχεία για τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες. Όπως και η κινητικότητα σε επενδύσεις ξένων ομίλων, τουλάχιστον στο κομμάτι του τουρισμού και των λιανικών πωλήσεων. Επομένως, δυνατότητες για διεκδικήσεις, έστω και ξεκινώντας από ένα ατομικό και επιχειρησιακό επίπεδο, υπάρχουν. Και πρέπει να τις εκμεταλλευόμαστε όπου και όσο μπορούμε, για να αλλάζουμε το κλίμα και να περνάμε τη λογική «δεν θα γίνουμε σκλάβοι σας»!
3. Στο διεθνές επίπεδο, θα πρέπει να σταθούμε στις εξελίξεις στη Γαλλία. Τα δύο ιστορικά κόμματα εξουσίας της Γαλλίας, το δεξιό και το σοσιαλιστικό, δεν κατάφεραν για πρώτη φορά να περάσουν τους υποψηφίους τους στον δεύτερο γύρο. Οι μισοί Γάλλοι ψήφισαν κόμματα που τάσσονται γενικά κατά της Ε.Ε., τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή. Ενώ ένας πρώην σοσιαλδημοκράτης υπουργός, ο Μελανσόν, κατέβηκε με ένα αρκετά ριζοσπαστικό πρόγραμμα (ανώτατος φορολογικός συντελεστής 90%, εθνικοποιήσεις, μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, έξοδος από ΝΑΤΟ και ΔΝΤ, κατάργηση φοροαπαλλαγών για τις επιχειρήσεις, ανακλητότητα του προέδρου της δημοκρατίας κ.λπ.) και παραλίγο να μπει στον δεύτερο γύρο.
Τι δηλώνουν όλα αυτά αν όχι τη βαθιά κρίση της Ε.Ε., τη βαθιά ταξική πόλωση που υπάρχει στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, την όξυνση της πάλης μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και «εθνικού προστατευτισμού» μέσα στις αστικές τάξεις; Βέβαια, οι δυνάμεις των «ανοιχτών αγορών», με επικεφαλής το τραπεζικό κεφάλαιο, δεν έχουν χάσει ακόμα τον έλεγχο και θα καταφέρουν πιθανότατα να επιβάλουν ως πρόεδρο της Γαλλίας τον Μακρόν, μια μαριονέτα τους. Αλλά οι αντιθέσεις θα βαθύνουν. Και όχι μόνο στη Γαλλία. Το διαζύγιο Βρετανίας-Ε.Ε. προβλέπεται εχθρικό, καθώς οι Γερμανοί απαιτούν 100 δις από παλιές «υποχρεώσεις» της Βρετανίας, η οποία απαντά με σκλήρυνση της στάσης της.
Οι διαμάχες στο στρατόπεδο του αντιπάλου πρέπει να τύχουν άμεσης εκμετάλλευσης από το δικό μας ταξικό στρατόπεδο. Για να το πετύχει αυτό η τάξη μας χρειάζεται ηγεσίες που δεν θα τις σέρνουν από τη μύτη οι καπιταλιστές. Που δεν θα διστάσουν, για παράδειγμα, να πάρουν ξεκάθαρη θέση εναντίον της αντιδραστικής Ε.Ε. Που δεν θα μπουν ούτε κατά διάνοια στην κουβέντα να δώσουν συγχωροχάρτι στον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό για να μην έρθει ο ακροδεξιός εθνικισμός. Που θα κάνουν το παν για να ανεβάσουν το ηθικό και τη μαχητικότητα της τάξης. Μια τέτοια ηγεσία ήταν οι Μπολσεβίκοι του Λένιν, οι οποίοι, ακριβώς έναν αιώνα πριν, εκμεταλλεύτηκαν με τον πλέον έντεχνο και μεθοδικό τρόπο τη διαίρεση της καπιταλιστικής Ευρώπης για να οδηγήσουν τη ρώσικη εργατική τάξη στην εξουσία. Σ’ αυτά τα χνάρια πρέπει να βαδίσουμε για να ξαναδυναμώσουμε την εργατική μας τάξη και τη μαρξιστική πρωτοπορία της.
4.5.2017
Η Συντακτική Επιτροπή Της Σοσιαλιστικής Προοπτικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου