ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Το Αδιέξοδο Του “Μονόδρομου”

Η συνεδρίαση του Eurogroup τη Δευτέρα 22 Μάη, που είχε προαναγγελθεί ως “ορόσημο” για το κλείσιμο της αξιολόγησης και για τη ρύθμιση του χρέους, έκλεισε παραπέμποντας όλα τα ζητήματα για την επόμενη συνεδρίαση στις 15 Ιούνη. Όλο το μνημονιακό στρατόπεδο που ετοιμαζόταν “να γυρίσει σελίδα” έμεινε ξανά μετέωρο. Ακόμη και δεξιές φυλλάδες σαν τη “Δημοκρατία” αναρωτιούνται πρωτοσέλιδα “Μα τι άλλο θέλει;” ο Σόιμπλε.

Όσο για το κυβερνητικό στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε για άλλη μια φορά να εισπράξει ταυτόχρονα την οργή της εργατικής τάξης και την ξεφτίλα από τους “εταίρους”. Η Βουλή “έπρεπε” να τρέξει να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο με όλα τα βάρβαρα μέτρα για να προλάβει το “κρίσιμο” Eurogroup στις 22 Μάη. Και ύστερα το  Eurogroup ανακάλυψε ότι έχει χρόνο μέχρι τα μέσα του Ιούνη...

Η γελοιότητα της υποταγής του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στη λογική της “εξόδου από την κρίση” μέσα από το “μονόδρομο” της μνημονιακής πολιτικής της ΕΕ είναι αναμφισβήτητη. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Σόιμπλε και η παρέα του είναι πανίσχυροι. Ο μακρόσυρτος χαρακτήρας των “αξιολογήσεων” δεν είναι ένδειξη παντοδυναμίας αλλά το αντίθετο: δείχνει τα προβλήματα και τις αδυναμίες που προκαλεί η παράταση της κρίσης ακόμη και στα πιο ισχυρά επιτελεία.

Πολιτική κρίση

Ένα πρώτο στοιχείο είναι η πολιτική κρίση. Ο Σόιμπλε θέλει να κάνει επίδειξη πυγμής πηγαίνοντας προς τις εκλογές στη Γερμανία. Όπως έδειξαν και οι εκλογές στη Γαλλία, τα παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα σχεδόν παντού αντιμετωπίζουν την οργή των ψηφοφόρων που μπορεί να φτάσει μέχρι τον καταποντισμό τους. Το φάντασμα του Σαρκοζί, του Ολάντ, του Φιγιόν πλανιέται πάνω από την Μέρκελ και τους κυβερνητικούς εταίρους της, έστω κι αν οι δημοσκοπήσεις τους καθησυχάζουν. Η σκληρή στάση της γερμανικής κυβέρνησης σε κάθε κατεύθυνση, από τις κόντρες με το ΔΝΤ μέχρι την καθήλωση του Τσίπρα σε θέση ικέτη, έχει και τέτοια πολιτικά κίνητρα.

Πιο καθοριστική, όμως, είναι η οικονομική διάσταση της κρίσης. Τα σενάρια για το πού θα φτάσει το ελληνικό χρέος τα επόμενα χρόνια αποκλίνουν δραματικά. Το ΔΝΤ προβλέπει ότι θα απογειωθεί σε πάνω από 200% του ΑΕΠ, ενώ η ΕΕ υπολογίζει ότι θα πέσει κάτω από το 60% μακροπρόθεσμα. Ένα τμήμα της διαφωνίας αντανακλά πολιτικές σκοπιμότητες: υπάρχει σύγκρουση αμερικάνικων και γερμανικών συμφερόντων για τα μερίδια στην παγκόσμια τραπεζική αγορά. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει πραγματική αδυναμία και των δυο να εκτιμήσουν τις προοπτικές της παγκόσμιας και της ελληνικής οικονομίας. Κανένα οικονομικό επιτελείο δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα αν βρισκόμαστε στις παραμονές βιώσιμης ανάκαμψης ή αντίθετα μπροστά στην απειλή μιας νέας οικονομικής ύφεσης που θα τινάξει σαν φούσκες όλα τα προγράμματα και στις δυο όχθες του Ατλαντικού.

Η επιλογή του Τσίπρα να επιβάλλει όλο και πιο σκληρά μέτρα περιμένοντας πού θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις ΕΕ-ΔΝΤ είναι καθαρή τρέλα. Κινδυνεύει να έχει την τύχη του Σαμαρά που νόμιζε ότι είχε φτάσει στο παρά πέντε για την έξοδο στις αγορές και είδε τα επιτόκια να εκτοξεύονται και να κουρελιάζουν το δικό του “success story”. Κάποτε, η άρνηση της γραβάτας ήταν σύμβολο ανυπακοής. Τώρα, είναι μια πένθιμη αναμονή για την ώρα που θα φορεθεί ως σύμβολο επιτυχίας, μια ώρα που όλο αναβάλλεται.

Η αριστερή εναλλακτική της ρήξης με τα μνημόνια και τους εμπνευστές τους γίνεται όλο και πιο επιτακτική και ρεαλιστική. Μπορούμε και πρέπει να κλιμακώσουμε την εργατική αντίσταση με τη βεβαιότητα ότι το αντίπαλο στρατόπεδο βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Πηγή : ergatiki