Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί 10/5

Το νόημα της συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των δανειστών είναι απλό. Η σκληρή μνημονιακή λιτότητα παρατείνεται για 5 ακόμα χρόνια, τουλάχιστον ως το 2022.

Και η λι­τό­τη­τα θα είναι δρα­κό­ντεια: Στο ήδη ρη­μαγ­μέ­νο κοι­νω­νι­κό τοπίο θα προ­στε­θούν οι σκλη­ρές μειώ­σεις στις κα­τα­βαλ­λό­με­νες συ­ντά­ξεις, η αύ­ξη­ση στη φο­ρο­λό­γη­ση ακόμα και των πιο φτω­χών νοι­κο­κυ­ριών, οι καλ­πά­ζου­σες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις.

Για κά­ποιους αυτή η συμ­φο­ρά θα είναι «πάρτι»: Η συ­ντρι­βή των μι­σθών και των ερ­γα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων ήδη δη­μιουρ­γεί «ευ­και­ρί­ες» για πολ­λούς κα­πι­τα­λι­στές, ενώ το Μνη­μό­νιο 4 συ­στη­μα­το­ποιεί αυτή την «προ­στα­σία», θω­ρα­κί­ζο­ντας προ­λη­πτι­κά την «επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα» από τον κίν­δυ­νο των απερ­γιών, από πε­ριτ­τές πο­λυ­τέ­λειες όπως οι Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις και ως μπό­νους προ­σθέ­τει την πλήρη κα­τάρ­γη­ση ακόμα και των τυ­πι­κών «προ­στα­σιών» που έχουν απο­μεί­νει στις ομα­δι­κές απο­λύ­σεις.

Είναι μια πο­λι­τι­κή άκρα­του και άγριου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Για άλλη μια φορά, το ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κί­νη­μα και η πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά βρί­σκο­νται μπρο­στά σε κρί­σι­μα κα­θή­κο­ντα ανα­τρο­πής.

Οι αντι­δρά­σεις που έχουν ήδη ανα­κοι­νω­θεί –η απερ­γία στις 17 του Μάη–  πρέ­πει να υπο­στη­ρι­χθούν και να πά­ρουν τις με­γα­λύ­τε­ρες δυ­να­τές δια­στά­σεις. Όμως, ολο­φά­νε­ρα, είναι κα­τώ­τε­ρες των πε­ρι­στά­σε­ων. Με ευ­θύ­νη των συν­δι­κα­λι­στι­κών γρα­φειο­κρα­τι­κών ηγε­σιών. Με ευ­θύ­νη όμως και των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, που όφει­λαν να πά­ρουν δη­μιουρ­γι­κές πρω­το­βου­λί­ες κά­λυ­ψης αυτού του κενού και μέχρι τώρα δεν το κα­τορ­θώ­νουν. Ένας αυ­τά­ρε­σκος σε­χτα­ρι­σμός ταυ­τί­ζε­ται πλέον σαφώς με την πα­θη­τι­κό­τη­τα.

Αυτή η με­γά­λη πρό­κλη­ση δεν είναι απο­μο­νω­μέ­νη. Τη ζή­σα­με στην ορ­γά­νω­ση των πρω­το­μα­γιά­τι­κων δια­δη­λώ­σε­ων. Τη με­τρά­με κα­θη­με­ρι­νά στα προ­βλή­μα­τα ορ­γά­νω­σης της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες, στα προ­βλή­μα­τα των ανα­γκαί­ων απα­ντή­σε­ων στο ρα­τσι­σμό και στον κίν­δυ­νο της ακρο­δε­ξιάς και των νε­ο­να­ζί. Η πρό­κλη­ση δεν είναι, επί­σης, ένα το­πι­κό, ένα ελ­λα­δι­κό πρό­βλη­μα: Στη Γαλ­λία πρό­σφα­τα, και με τη βο­ή­θεια ενός σκλη­ρού εκλο­γι­κού συ­στή­μα­τος, ο κό­σμος μας πιέ­στη­κε να εγκλω­βι­στεί στο «δίλ­λη­μα» με­τα­ξύ ενός γιάπη της κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­μι­κής «ακρο­δε­ξιάς» που απει­λεί με θα­τσε­ρι­κή αντε­πα­νά­στα­ση και μιας ατό­φιας εκ­προ­σώ­που της πο­λι­τι­κής ακρο­δε­ξιάς, των κρυ­πτο-φα­σι­στών του FN.

Στις ΗΠΑ, σε μια χώρα όπου το μα­ζι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά ξε­κι­νούν από χα­μη­λό­τε­ρο ση­μείο ανά­πτυ­ξης, υπο­χρε­ώ­θη­καν να χτί­σουν γρή­γο­ρα απα­ντή­σεις στην απει­λή των πο­λι­τι­κών του Τραμπ. Και έδω­σαν μια απά­ντη­ση πάνω στο ερώ­τη­μα πώς μπο­ρεί να ανα­πτυ­χθεί ένα απο­τε­λε­σμα­τι­κό κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα αντί­στα­σης: Keep it large – Keep it racical!

Στις πρω­το­βου­λί­ες που χρειά­ζε­ται να πά­ρου­με, είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­το στοι­χείο η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή. Οι ανα­γκαί­ες απα­ντή­σεις στο Μνη­μό­νιο 4, από τη σκο­πιά της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, προ­ϋ­πο­θέ­τουν ανα­τρο­πές. Κα­τα­κτή­σεις για τον κόσμο μας, που μπο­ρούν να υπάρ­ξουν μόνο με την επι­βο­λή πάνω στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη και τους δα­νει­στές. Κα­τα­κτή­σεις που πρέ­πει να διεκ­δι­κη­θούν με την προ­ο­πτι­κή της διαρ­κούς διεύ­ρυν­σής τους, γιατί μόνο η πλή­ρης ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού μπο­ρεί να οδη­γή­σει στο χα­λά­ρω­μα της θη­λιάς της λι­τό­τη­τας που συν­θλί­βει την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.

Όμως ακρι­βώς επει­δή οι ανα­τρο­πές είναι σή­με­ρα προ­φα­νώς ανα­γκαί­ες, η ρι­ζο­σπα­στι­κή ρη­το­ρι­κή δεν είναι αρ­κε­τή. Κάθε πο­λι­τι­κή για να είναι απει­λη­τι­κή για τους «από πάνω» οφεί­λει να έχει μα­ζι­κή στή­ρι­ξη και συμ­με­το­χή και γι’ αυτό να είναι «πλα­τιά» κι ενω­τι­κή. Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, χωρίς την ενό­τη­τα στη δράση δεν υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κά ρι­ζο­σπα­στι­κή-αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή. Και αυτό ισχύ­ει στις «μι­κρές» μάχες –π.χ. την απά­ντη­ση στην επι­δρο­μή στη Νέα Φι­λα­δέλ­φεια– ως τη «με­γά­λη» υπο­χρέ­ω­ση, την πάλη για την ανα­τρο­πή του Μνη­μο­νί­ου 4 και όλων των προη­γού­με­νων «δε­σμεύ­σε­ων» απέ­να­ντι στην ΕΕ και το ΔΝΤ.

Με αυτόν τον τρόπο οφεί­λου­με να κι­νη­θού­με στη νέα πε­ρί­ο­δο που εγκαι­νιά­ζει η υπο­γρα­φή του Τσί­πρα στο Μνη­μό­νιο 4. Αρ­χί­ζο­ντας από την ορ­γά­νω­ση της απερ­γί­ας στις 17 Μάη, οι­κο­δο­μώ­ντας την απα­ραί­τη­τη συ­νέ­χειά της, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας συ­στη­μα­τι­κά τα προ­βλή­μα­τα πα­ρου­σί­α­σης μιας πει­στι­κής συ­νο­λι­κά εναλ­λα­κτι­κής λύσης απέ­να­ντι στη βαρ­βα­ρό­τη­τα της νε­ο­μνη­μο­νια­κής πε­ντα­ε­τί­ας που σχε­διά­ζε­ται…

Πηγή : rproject