Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 19/7

Στα ανοιχτά της Κύπρου, ένας πρωτοφανούς εύρους ιμπεριαλιστικός «συνασπισμός» κάνει επίδειξη δύναμης.

Αε­ρο­πλα­νο­φό­ρα των ΗΠΑ, ετοι­μο­πό­λε­μες φρε­γά­τες της Γαλ­λί­ας, πλοία του δι­κτα­το­ρι­κού κα­θε­στώ­τος του Σίσι στην Αί­γυ­πτο και η αε­ρο­πο­ρία του Ισ­ρα­ήλ, «υπο­στη­ρί­ζουν» θερμά το γε­ω­τρύ­πα­νο της Total που, πρώτο, ξε­κι­νά­ει το με­γά­λο σχέ­διο αξιο­ποί­η­σης των υδρο­γο­ναν­θρά­κων της ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου.

Η υπουρ­γός Εθνι­κής Άμυ­νας της Γαλ­λί­ας επι­σκέ­πτε­ται την Κύπρο για να υπο­γραμ­μί­σει ότι η Total δεν είναι μόνη, ότι πίσω της στέ­κει «αλ­λη­λέγ­γυο» το γαλ­λι­κό κρά­τος.

Στο συ­νο­λι­κό σχέ­διο συμ­με­τέ­χουν όλοι οι ενερ­γεια­κοί «κο­λοσ­σοί» της Δύσης: Πέρα από τη γαλ­λι­κή Total, η αμε­ρι­κα­νι­κή Exxon Mobil, η ιτα­λι­κή Eni κ.ο.κ. Και ασφα­λώς στο πλευ­ρό τους το σύ­νο­λο των δυ­τι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων, οι ΗΠΑ και η ΕΕ μαζί.

Το σχέ­διο αφορά στην ενερ­γεια­κή «απε­ξάρ­τη­ση» της ΕΕ από το ρω­σι­κό φυ­σι­κό αέριο, μέσω της αξιο­ποί­η­σης των κοι­τα­σμά­των στα «οι­κό­πε­δα» του Ισ­ρα­ήλ, του κοι­τά­σμα­τος Zhor στην αι­γυ­πτια­κή ΑΟΖ και των πι­θα­νο­λο­γού­με­νων (αλλά όχι βε­βαιω­μέ­νων) κοι­τα­σμά­των στα ανοι­χτά της Κύ­πρου και νο­τιο­α­να­το­λι­κά της Κρή­της. Γι’ αυτό συν­δέ­ε­ται με την από­φα­ση να προ­χω­ρή­σει ο πα­νά­κρι­βος (και αμ­φι­λε­γό­με­νης ασφά­λειας μιας και δια­σχί­ζει μια ιδιαι­τέ­ρως σει­σμο­γε­νή πε­ριο­χή) υπο­θα­λάσ­σιος αγω­γός East Med, που πα­ρα­κάμ­πτει την Τουρ­κία.

Αυτό το σχέ­διο, αλλά και τα πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα που από καιρό ση­μα­δεύ­ουν τις σχέ­σεις με­τα­ξύ της Τουρ­κί­ας του Ερ­ντο­γάν και των δυ­τι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων, είναι η βάση για την ερ­μη­νεία μιας με­γά­λης αλ­λα­γής που πλέον εκ­δη­λώ­νε­ται ολο­φά­νε­ρα στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο: τη στρο­φή των ΗΠΑ και της ΕΕ σε μια πο­λι­τι­κή απο­μό­νω­σης και υπο­βάθ­μι­σης του ρόλου της Τουρ­κί­ας στην πε­ριο­χή.
Αυτά είχαν φανεί και νω­ρί­τε­ρα, στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για το κυ­πρια­κό στο Κραν Μο­ντα­νά, όπου –όπως δή­λω­σε επι­στρέ­φο­ντας ο Ν. Κο­τζιάς– ο ΟΗΕ, η ΕΕ, οι ΗΠΑ, η Βρε­τα­νία, υπο­στή­ρι­ξαν ομό­θυ­μα τις ελ­λη­νι­κές θέ­σεις. Οι «απορ­ρι­πτι­κοί» στην Κύπρο και στην Ελ­λά­δα, που κά­πο­τε δια­γκω­νί­ζο­νταν σε συν­θή­μα­τα ενά­ντια στους «ευ­ρω­λι­γού­ρη­δες», σή­με­ρα με­τα­τρέ­πο­νται στους πιο έν­θερ­μους υπο­στη­ρι­κτές της «αξιο­ποί­η­σης» της έντα­ξης της Κύ­πρου στην ΕΕ…

Η κυ­βέρ­νη­ση των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ συμ­με­τέ­χει με θέρμη στην άνευ όρων υπο­στή­ρι­ξη αυτού του σχε­δί­ου, ελ­πί­ζο­ντας ότι θα βρει ένα «εθνι­κό» αντί­δο­το στην κα­τάρ­ρευ­ση της επιρ­ρο­ής τους που έχει επι­φέ­ρει το μνη­μό­νιο 3.

Είναι ένας δρό­μος εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νος, που παί­ζει στα ζάρια το ζή­τη­μα της ει­ρή­νης στην πε­ριο­χή.

Δεν γνω­ρί­ζου­με αν το κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν –διά­τρη­το από τις εσω­τε­ρι­κές αντι­φά­σεις που προ­κα­λεί η αντι­λαϊ­κή και αντι­δη­μο­κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή του– θα αντέ­ξει σε αυτή την εξέ­λι­ξη ή θα ανα­τρα­πεί. Δεν γνω­ρί­ζου­με αν θα το δια­δε­χθεί μια υπά­κουη φι­λο-δυ­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση, ή ένα χάος ανά­λο­γο με του Ιράκ ή της Συ­ρί­ας. Όμως η ιστο­ρία δεί­χνει ότι δεν είναι εύ­κο­λο μια χώρα να ανε­χθεί ει­ρη­νι­κά μια τόσο ση­μα­ντι­κή υπο­βάθ­μι­σή της.

Δεν γνω­ρί­ζου­με αν τα κοι­τά­σμα­τα φυ­σι­κού αε­ρί­ου και πε­τρε­λαί­ου είναι τόσο ση­μα­ντι­κά όσο λέ­γε­ται, ούτε αν είναι πράγ­μα­τι εξο­ρύ­ξι­μα και αξιο­ποι­ή­σι­μα. Αυτό που γνω­ρί­ζου­με είναι ότι, αν η εκ­με­τάλ­λευ­σή τους απο­φα­σι­στεί, τε­λι­κά, τότε τη με­ρί­δα του λέ­ο­ντος θα πά­ρουν οι εται­ρί­ες-«κο­λοσ­σοί» που έχουν ανα­λά­βει τη δου­λειά.

Το υπό­λοι­πο μικρό μέρος, του­λά­χι­στον όσον αφορά την Κύπρο και την Ελ­λά­δα, θα πάει στο τρύ­πιο βα­ρέ­λι του χρέ­ους και όχι στην ικα­νο­ποί­η­ση λαϊ­κών ανα­γκών.

Δεν γνω­ρί­ζου­με αν οι Με­γά­λες Δυ­νά­μεις θα πα­ρα­μεί­νουν στην επί­δει­ξη δύ­να­μης ή αν θα προ­χω­ρή­σουν σε πιο σκλη­ρή και πιο «θερμή» πο­λι­τι­κή απέ­να­ντι στην Τουρ­κία. Γνω­ρί­ζου­με όμως από την ιστο­ρία του 1922 ότι, όταν οι ιμπε­ρια­λι­στές κα­το­χυ­ρώ­νουν τα κέρδη τους, δεν δι­στά­ζουν μετά να απο­σύ­ρο­νται «δια­κρι­τι­κά» και να αφή­νουν τους ντό­πιους να αλ­λη­λο­σφα­γούν ανε­νό­χλη­τοι…

Αυτό που γνω­ρί­ζου­με είναι ότι η υπε­ρά­σπι­ση της ει­ρή­νης, η από­λυ­τη άρ­νη­ση στον πό­λε­μο, είναι μεί­ζων αρχή για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές τά­ξεις. Είναι η μόνη θέση που συν­δυά­ζε­ται με την υπε­ρά­σπι­ση των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων τους.
Στην Κύπρο και στη θά­λασ­σα της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, με την υπο­στή­ρι­ξη των ιμπε­ρια­λι­στι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων, παί­ζει ολο­φά­νε­ρα παι­χνί­δια με τη φωτιά.