Εμπρός για νικηφόρα ΟΧΙ στους δρόμους, τις πλατείες, τους ταξικούς αγώνες
Για την ανατροπή όλων των Μνημονίων και των υπηρετών τους
Για την ανατροπή όλων των Μνημονίων και των υπηρετών τους
Δυο χρόνια συμπληρώθηκαν από το μεγαλειώδες ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Το αποτέλεσμα εκείνο εμπεριείχε ένα σαφές και συμπυκνωμένο μήνυμα ενάντια στην ΕΕ και στους ντόπιους μνημονιακούς του «Mένουμε Ευρώπη». Εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, φτωχά λαϊκά στρώματα σε όλη τη χώρα δηλώσαμε καθαρά προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν θέλουμε άλλα μνημόνια. Ότι τόσα χρόνια οργανωμένης διάλυσης της οικονομίας, κατάργησης κάθε έννοιας λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, καταστροφής θέσεων εργασίας, συλλογικών συμβάσεων, μισθών, συντάξεων, υγείας, ασφάλισης, παιδείας, δικαιωμάτων και ελευθεριών, είναι αρκετά. Δείξαμε ότι αναζητούμε ένα άλλο μέλλον, που θα βάζει μπροστά τις ανάγκες και τα συμφέροντά μας και όχι αυτά των δανειστών τοκογλύφων!
Δυο χρόνια μετά, το μήνυμα αυτό έχει την ίδια και ακόμα μεγαλύτερη σημασία – αλλά και περισσότερους παραλήπτες. Όχι μόνο τους ιμπεριαλιστές τοκογλύφους της Ευρωζώνης/ΕΕ και του ΔΝΤ, την μνημονιακή 5η Φάλαγγα (ΝΔ–ΠΑΣΟΚ–Ποτάμι, ΜΜΕξαπάτησης, εργοδότες, βιομήχανους, επιμελητήρια, «επιστήμονες» και «ειδικούς», «ανθρώπους του πνεύματος», μοντέλα και τηλεπαρουσιάστριες κ.λπ.), όλους αυτούς που μας απειλούσαν, εκβίαζαν και καθύβριζαν νυχθημερόν. Όχι μόνο την ξεφωνημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ (που είχε ταχθεί ανοιχτά με το ΝΑΙ). Όχι μόνο την ηττοπαθή, αντιδραστική ηγεσία του ΚΚΕ (που ύπουλα υπονόμευε το ΟΧΙ, απέχοντας απ’ τη λαϊκή μάχη, δίνοντας εξετάσεις νομιμοφροσύνης στο σύστημα). Αλλά και την κυβέρνηση άθλιων και απατεώνων των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: που μετέτρεψαν επαίσχυντα το αποτέλεσμα σε ΝΑΙ, φέρνοντας το ακόμα χειρότερο 3ο Μνημόνιο Τέρας – και στη συνέχεια με περίσσιο θράσος έλεγαν ότι ο λαός τους ενέκρινε στις εκλογές, γαντζώθηκαν αδίστακτα στην εξουσία, προχωρώντας στο ένα βάρβαρο μέτρο μετά το άλλο και στο τελευταίο –μέχρι στιγμής– έγκλημά τους, το 4ο Μνημόνιο Διαρκείας μέχρι το 2060!
Η προδοσία του ΟΧΙ από τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ιστορικών διαστάσεων, μια σύγχρονη Βάρκιζα. Δεν σήμανε μόνο την αρχή νέων, σκληρότατων χτυπημάτων στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Προσπάθησε να επιβάλλει στις λαϊκές μάζες την υποταγή και τη μοιρολατρία, την αποδοχή του μνημονιακού καθεστώτος ως απόλυτου μονόδρομου, χωρίς την παραμικρή εναλλακτική. Να θάψει την αμφισβήτηση του Ευρώ και της ΕΕ, αυτών των βασικών πυλώνων της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα. Νεκρανάστησε τους παραγκωνισμένους και κατεξευτελισμένους παλιούς μνημονιακούς (το «δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι» του Τσίπρα θα μείνει στην ιστορία), που οι αγώνες μας και το ΟΧΙ είχαν ρίξει «στα σκοινιά». Έδωσε το σινιάλο σε όλους τους μαύρους αντιδραστικούς (από τους καπιταλιστές-δουλέμπορους στους χώρους δουλειάς μέχρι τα ΜΜΕξαπάτησης) να εξαπολύουν την πιο άγρια προπαγάνδα και επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τους αγώνες μας. Βοήθησε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να φέρει σε διαλυτική κατάσταση το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα (με άλλοθι την θεαματική συριζαϊκή κωλοτούμπα).
Σκληρό, αναγκαίο μάθημα για την τάξη και τους αγώνες μας
Υπάρχει όμως κι ένα ακόμα μήνυμα, από την προδοσία του ΟΧΙ, την αντιδραστική λύσσα όπου κατρακύλησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μήνυμα που πρέπει να λάβει και να διαβάσει καθαρά το δικό μας ταξικό στρατόπεδο. Ώστε να βγούμε νικητές στους επόμενους γύρους της αναμέτρησης με τα Μνημόνια και το καθεστώς τους:
Ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι σε βαθύτατη, δομική κρίση και χρεοκοπία. Έχουμε ακόμα μπροστά μας ένα μακρύ, σκοτεινό τούνελ ύφεσης, υπανάπτυξης και κυρίως κατρακύλας του βιοτικού επιπέδου και όλων των δικαιωμάτων μας. Πως αυτό το σάπιο σύστημα μπορεί πλέον να επιβιώνει μόνο τρώγοντας τις σάρκες της εργατικής τάξης, καταστρέφοντας την οικονομία και την κοινωνία.
Ότι πρέπει να φύγουμε εδώ και τώρα από το ζουρλομανδύα του Ευρώ και τη φυλακή της ΕΕ, αλλιώς δεν υπάρχει σωτηρία.
Ότι δεν υπάρχουν για την εργατική τάξη, τους νέους, τα λαϊκά στρώματα λύσεις μεσοβέζικες ή «ομαλές», μέσα από εκλογικές διαδικασίες, κοινοβουλευτικές αυταπάτες, μέσα από μια απλή κυβερνητική εναλλαγή ή από τους αστικούς θεσμούς. Το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα έχει σαπίσει, η κάλπικη «δημοκρατία» των Μνημονίων δεν επιτρέπει ούτε ψήγματα λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, εναλλακτικής πολιτικής.
Ότι δεν αρκεί μια οποιαδήποτε «αριστερά» ή «αντιμνημονιακό» σχήμα, μέτωπο κ.λπ., θολές πολιτικές (αντί για καθαρό πρόγραμμα), λόγια στη Βουλή (αντί για αγώνες στον δρόμο), ώστε να ακουμπήσουμε κάπου, όπως-όπως την ψήφο και τις ελπίδες μας. Έτσι προετοιμάζουμε για τον εαυτό μας μόνο νέες ήττες και διαψεύσεις. Χρειάζεται να οικοδομήσουμε μια νέα, στέρεα επαναστατική δύναμη, που να είναι αποφασισμένη να βοηθήσει τους αγώνες μας να φτάσουν ως την τελική νίκη.
Όχι στην Υποταγή – Εμπρός για ένα νέο κύμα αγώνων – Να τους ανατρέψουμε!
Σήμερα, η επικίνδυνη κλίκα των ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ ολοκληρώνει με τον πιο άγριο τρόπο το μνημονιακό έγκλημα των ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, τη μετατροπή των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε δουλοπάροικους, της χώρας σε Αποικίας Χρέους και «πρόθυμο» σύμμαχο των αμερικάνικων /νατοϊκών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων στην περιοχή.
Ο ελληνικός λαός δίκαια νιώθει πίκρα και οργή από την τεράστια ταπείνωση και προδοσία του ΟΧΙ, των αγώνων, των ελπίδων του. Όμως δεν έχει ηττηθεί, η υποταγή που επιδιώκει το μαύρο Μνημονιακό Καθεστώς δεν έχει επιβληθεί. Το δείχνουν η αδυναμία όλων των μνημονιακών δυνάμεων να πείσουν, η αηδία για τον ΣΥΡΙΖΑ, η απαξίωση για τους παλιούς μνημονιακούς (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) που δεν μπορούν –και δεν πρέπει να τους αφήσουμε!– να ανακάμψουν στα σοβαρά. Σ’ αυτή την κρίση παραδέρνουν όλα τα μνημονιακά/αστικά κόμματα και δυνάμεις, που απορρίπτονται πλατιά από τα λαϊκά στρώματα, έστω κι αν αυτά δεν βλέπουν άλλη, άμεση διέξοδο. Το δείχνουν οι μικροί και μεγάλοι αγώνες που ξεσπάνε, παρά τη δύσκολη κατάσταση όπου έχει βρεθεί το εργατικό κίνημα: αγώνες σε χώρους δουλειάς κλάδους και γειτονιές, ενάντια στον εργασιακό Μεσαίων, τη φτώχεια και εξαθλίωση, για την υπεράσπιση των θυμάτων της κρατικής καταστολής, για την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες/μετανάστες, ενάντια στο ρατσισμό και φασισμό.
Αυτή η κατάσταση πρόκειται να οξυνθεί στο έπακρο. Η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν αντιμετωπίζεται, ενώ η μνημονιακή διασωλήνωση/χρηματοδότησή του έχει πια εξαντληθεί. Οι απατεωνιές περί «ανάπτυξης», τα προκλητικά, παρασιτικά κέρδη μιας ελίτ καπιταλιστών και υπερπλουσίων πάνω στη λαϊκή δυστυχία, δεν μπορούν να κρύψουν την καταβαράθρωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Η ταπείνωση της ολοκληρωτικής μετατροπής της χώρας σε Αποικία Χρέους – η καταχνιά της πρωτοφανούς Εκμετάλλευσης της Εργασίας, που φωλιάζει σε κάθε πόρο της οικονομίας, της κοινωνίας, της καθημερινής ζωής των εργαζόμενων και νέων – το φόβητρο της μαζικής φτώχειας και εξαλθλίωσης, της Περιθωριοποίησης ακόμα μεγαλύτερο – το νέο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης: όλα αυτά συντηρούν στη ζωή τον παραπαίοντα ελληνικό καπιταλισμό, αλλά φέρουν στα σπλάχνα τους τεράστιες αντιθέσεις και συγκρούσεις. Η πορεία προς νέες εκρήξεις έχει ήδη χαραχτεί.
Το μνημονιακό καθεστώς ξέρει ότι είναι αδύναμο, δεν έχει ερείσματα μέσα στις εργαζόμενες και φτωχές λαϊκές μάζες, δεν διαθέτει δυνάμεις με εναλλακτική στρατηγική και πολιτική, παρά μόνο μηδενικά και δοσίλογους. Ότι σύντομα θα χρειαστεί ν’ αντιμετωπίσει «παγόβουνα», όχι μόνο τα ασταμάτητα μέτρα, αλλά ακόμα και την τυπική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στο εσωτερικό μιας Ευρωζώνης/ΕΕ σε αποσύνθεση. Γι’ αυτό προετοιμάζεται, μαζί με τους ιμπεριαλιστές, να προστατέψουν την αστική εξουσία στην Ελλάδα με μια ακόμα πιο βαθιά, αντιδημοκρατική αναδίπλωση.
Αυτούς τους κινδύνους πρέπει να αποτρέψουμε. Αυτή την αδυναμία και κρίση του Μνημονιακού Καθεστώτος πρέπει να φουντώσουμε. Με τη δική μας ανεξάρτητη επέμβαση στις εξελίξεις, με μαχητικούς, αποφασιστικούς αγώνες παντού, που πρέπει να οργανώσουμε και αναπτύξουμε, να ενώσουμε και να γενικεύσουμε. Η μάχη είναι ζωής ή θανάτου, δεν έχουμε χρόνο για άλλες αναβολές, πρέπει να την δώσουμε αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι το τέλος. Η συμπλήρωση των δυο χρόνων από το ΟΧΙ να μην γίνει επέτειος μιας ακόμα χαμένη ευκαιρία αλλά να είναι η αφορμή για την αντεπίθεσή μας.
Η προδοσία του ΟΧΙ από τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ιστορικών διαστάσεων, μια σύγχρονη Βάρκιζα. Δεν σήμανε μόνο την αρχή νέων, σκληρότατων χτυπημάτων στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Προσπάθησε να επιβάλλει στις λαϊκές μάζες την υποταγή και τη μοιρολατρία, την αποδοχή του μνημονιακού καθεστώτος ως απόλυτου μονόδρομου, χωρίς την παραμικρή εναλλακτική. Να θάψει την αμφισβήτηση του Ευρώ και της ΕΕ, αυτών των βασικών πυλώνων της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα. Νεκρανάστησε τους παραγκωνισμένους και κατεξευτελισμένους παλιούς μνημονιακούς (το «δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι» του Τσίπρα θα μείνει στην ιστορία), που οι αγώνες μας και το ΟΧΙ είχαν ρίξει «στα σκοινιά». Έδωσε το σινιάλο σε όλους τους μαύρους αντιδραστικούς (από τους καπιταλιστές-δουλέμπορους στους χώρους δουλειάς μέχρι τα ΜΜΕξαπάτησης) να εξαπολύουν την πιο άγρια προπαγάνδα και επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τους αγώνες μας. Βοήθησε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να φέρει σε διαλυτική κατάσταση το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα (με άλλοθι την θεαματική συριζαϊκή κωλοτούμπα).
Σκληρό, αναγκαίο μάθημα για την τάξη και τους αγώνες μας
Υπάρχει όμως κι ένα ακόμα μήνυμα, από την προδοσία του ΟΧΙ, την αντιδραστική λύσσα όπου κατρακύλησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μήνυμα που πρέπει να λάβει και να διαβάσει καθαρά το δικό μας ταξικό στρατόπεδο. Ώστε να βγούμε νικητές στους επόμενους γύρους της αναμέτρησης με τα Μνημόνια και το καθεστώς τους:
Ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι σε βαθύτατη, δομική κρίση και χρεοκοπία. Έχουμε ακόμα μπροστά μας ένα μακρύ, σκοτεινό τούνελ ύφεσης, υπανάπτυξης και κυρίως κατρακύλας του βιοτικού επιπέδου και όλων των δικαιωμάτων μας. Πως αυτό το σάπιο σύστημα μπορεί πλέον να επιβιώνει μόνο τρώγοντας τις σάρκες της εργατικής τάξης, καταστρέφοντας την οικονομία και την κοινωνία.
Ότι πρέπει να φύγουμε εδώ και τώρα από το ζουρλομανδύα του Ευρώ και τη φυλακή της ΕΕ, αλλιώς δεν υπάρχει σωτηρία.
Ότι δεν υπάρχουν για την εργατική τάξη, τους νέους, τα λαϊκά στρώματα λύσεις μεσοβέζικες ή «ομαλές», μέσα από εκλογικές διαδικασίες, κοινοβουλευτικές αυταπάτες, μέσα από μια απλή κυβερνητική εναλλαγή ή από τους αστικούς θεσμούς. Το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα έχει σαπίσει, η κάλπικη «δημοκρατία» των Μνημονίων δεν επιτρέπει ούτε ψήγματα λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, εναλλακτικής πολιτικής.
Ότι δεν αρκεί μια οποιαδήποτε «αριστερά» ή «αντιμνημονιακό» σχήμα, μέτωπο κ.λπ., θολές πολιτικές (αντί για καθαρό πρόγραμμα), λόγια στη Βουλή (αντί για αγώνες στον δρόμο), ώστε να ακουμπήσουμε κάπου, όπως-όπως την ψήφο και τις ελπίδες μας. Έτσι προετοιμάζουμε για τον εαυτό μας μόνο νέες ήττες και διαψεύσεις. Χρειάζεται να οικοδομήσουμε μια νέα, στέρεα επαναστατική δύναμη, που να είναι αποφασισμένη να βοηθήσει τους αγώνες μας να φτάσουν ως την τελική νίκη.
Όχι στην Υποταγή – Εμπρός για ένα νέο κύμα αγώνων – Να τους ανατρέψουμε!
Σήμερα, η επικίνδυνη κλίκα των ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ ολοκληρώνει με τον πιο άγριο τρόπο το μνημονιακό έγκλημα των ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, τη μετατροπή των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε δουλοπάροικους, της χώρας σε Αποικίας Χρέους και «πρόθυμο» σύμμαχο των αμερικάνικων /νατοϊκών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων στην περιοχή.
Ο ελληνικός λαός δίκαια νιώθει πίκρα και οργή από την τεράστια ταπείνωση και προδοσία του ΟΧΙ, των αγώνων, των ελπίδων του. Όμως δεν έχει ηττηθεί, η υποταγή που επιδιώκει το μαύρο Μνημονιακό Καθεστώς δεν έχει επιβληθεί. Το δείχνουν η αδυναμία όλων των μνημονιακών δυνάμεων να πείσουν, η αηδία για τον ΣΥΡΙΖΑ, η απαξίωση για τους παλιούς μνημονιακούς (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) που δεν μπορούν –και δεν πρέπει να τους αφήσουμε!– να ανακάμψουν στα σοβαρά. Σ’ αυτή την κρίση παραδέρνουν όλα τα μνημονιακά/αστικά κόμματα και δυνάμεις, που απορρίπτονται πλατιά από τα λαϊκά στρώματα, έστω κι αν αυτά δεν βλέπουν άλλη, άμεση διέξοδο. Το δείχνουν οι μικροί και μεγάλοι αγώνες που ξεσπάνε, παρά τη δύσκολη κατάσταση όπου έχει βρεθεί το εργατικό κίνημα: αγώνες σε χώρους δουλειάς κλάδους και γειτονιές, ενάντια στον εργασιακό Μεσαίων, τη φτώχεια και εξαθλίωση, για την υπεράσπιση των θυμάτων της κρατικής καταστολής, για την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες/μετανάστες, ενάντια στο ρατσισμό και φασισμό.
Αυτή η κατάσταση πρόκειται να οξυνθεί στο έπακρο. Η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν αντιμετωπίζεται, ενώ η μνημονιακή διασωλήνωση/χρηματοδότησή του έχει πια εξαντληθεί. Οι απατεωνιές περί «ανάπτυξης», τα προκλητικά, παρασιτικά κέρδη μιας ελίτ καπιταλιστών και υπερπλουσίων πάνω στη λαϊκή δυστυχία, δεν μπορούν να κρύψουν την καταβαράθρωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Η ταπείνωση της ολοκληρωτικής μετατροπής της χώρας σε Αποικία Χρέους – η καταχνιά της πρωτοφανούς Εκμετάλλευσης της Εργασίας, που φωλιάζει σε κάθε πόρο της οικονομίας, της κοινωνίας, της καθημερινής ζωής των εργαζόμενων και νέων – το φόβητρο της μαζικής φτώχειας και εξαλθλίωσης, της Περιθωριοποίησης ακόμα μεγαλύτερο – το νέο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης: όλα αυτά συντηρούν στη ζωή τον παραπαίοντα ελληνικό καπιταλισμό, αλλά φέρουν στα σπλάχνα τους τεράστιες αντιθέσεις και συγκρούσεις. Η πορεία προς νέες εκρήξεις έχει ήδη χαραχτεί.
Το μνημονιακό καθεστώς ξέρει ότι είναι αδύναμο, δεν έχει ερείσματα μέσα στις εργαζόμενες και φτωχές λαϊκές μάζες, δεν διαθέτει δυνάμεις με εναλλακτική στρατηγική και πολιτική, παρά μόνο μηδενικά και δοσίλογους. Ότι σύντομα θα χρειαστεί ν’ αντιμετωπίσει «παγόβουνα», όχι μόνο τα ασταμάτητα μέτρα, αλλά ακόμα και την τυπική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στο εσωτερικό μιας Ευρωζώνης/ΕΕ σε αποσύνθεση. Γι’ αυτό προετοιμάζεται, μαζί με τους ιμπεριαλιστές, να προστατέψουν την αστική εξουσία στην Ελλάδα με μια ακόμα πιο βαθιά, αντιδημοκρατική αναδίπλωση.
Αυτούς τους κινδύνους πρέπει να αποτρέψουμε. Αυτή την αδυναμία και κρίση του Μνημονιακού Καθεστώτος πρέπει να φουντώσουμε. Με τη δική μας ανεξάρτητη επέμβαση στις εξελίξεις, με μαχητικούς, αποφασιστικούς αγώνες παντού, που πρέπει να οργανώσουμε και αναπτύξουμε, να ενώσουμε και να γενικεύσουμε. Η μάχη είναι ζωής ή θανάτου, δεν έχουμε χρόνο για άλλες αναβολές, πρέπει να την δώσουμε αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι το τέλος. Η συμπλήρωση των δυο χρόνων από το ΟΧΙ να μην γίνει επέτειος μιας ακόμα χαμένη ευκαιρία αλλά να είναι η αφορμή για την αντεπίθεσή μας.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου