ΚΚΕ (μ-λ) ΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ ΤΟ «ΣΚΙΑΧΤΡΟ» ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ)

 • Η «έξοδος στις αγορές» για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση -όπως γνωρίζει και η ίδια- ούτε το τέλος των μνημονίων και της βαρβαρότητας (στην όποια τους μορφή) θα σημαίνει για το λαό, ούτε την απαρχή κάποιων διαφορετικών εξελίξεων για το δημόσιο χρέος και την αποπληρωμή του.

Οι ιμπεριαλιστές-δανειστές, έχοντας ως δεδομένη τη μεταξύ τους αντίθεση και διατηρώντας αμετακίνητες τις θέσεις τους (βασικά ΕΕ-ΔΝΤ, αλλά και εντός ΕΕ, της ΕΚΤ κ.λπ.) για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της χώρας, αλλά και μπροστά στην πολύ υπαρκτή πιθανότητα να μην ενταχθεί η χώρα και οι τράπεζές της στο λεγόμενο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, δρομολογούν μία «εναλλακτική» που διασώζει τα προσχήματα για τη συνέχιση του ατελείωτου Γολγοθά των ληστρικών δανείων. Παράλληλα -και αυτονόητα- φορτώνει και άλλα βάρη στις πλάτες του λαού και των εργαζομένων.

Σε αυτή τη φάση η απόφαση αυτή φαίνεται να συγκεντρώνει την πιο «ενθουσιώδη» γαλλική και ιταλική αποδοχή (και επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη σταθερότητας του ευρώ, με καθόλου τυχαία η παρουσία Μοσκοβισί την ημέρα που άνοιξε το βιβλίο προσφορών του νέου πενταετούς ομόλογου), τη συγκρατημένη αμερικάνικη (είναι λάθος αυτό που γράφεται ότι οι «οίκοι» αναβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας· απλά την συντηρούν) και τη γερμανική επιφυλακτική συγκατάθεση. Τα σχόλια του εγχώριου Τύπου αυτών των χωρών και η τοποθέτηση για την «έξοδο της χώρας» δίνουν πολύ καθαρά την εικόνα που περιγράφτηκε.

• Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί δεν μπορούν να κρύψουν κάποια φανερά δεδομένα:

1. Δεν πρόκειται για πραγματική έξοδο στις αγορές χρήματος, αλλά για δοκιμαστική ενέργεια που για να έχει πραγματική επίδραση στους μακροχρόνιους ιδιώτες επενδυτές του ελληνικού χρέους και στα δεκαετή -τουλάχιστον- ομόλογα, θα πρέπει να επαναλαμβάνεται σε πιο τακτική βάση. Από αυτή την άποψη, δεν έχει (τουλάχιστον στη σημασία που του αποδίδεται) το στοιχείο της προσέλκυσης σε αυτή τη φάση νέων επενδυτών (και όχι μόνο παλιών που ανταλλάζουν τα ομόλογα που αγόρασαν το 2014 με νέα ημερομηνία λήξης). Αν και, απ’ ό,τι φαίνεται, εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα επιφυλάξεις στους κατόχους «νέου χρήματος».

2. Η επανάληψη αυτή δηλώνεται ξεκάθαρα πως θα πραγματοποιείται σε στενή σύνδεση και με απόλυτο αυστηρό τρόπο σε σχέση με τις φάσεις αξιολόγησης του παρόντος προγράμματος. Επίσης είναι λογικό και αναμενόμενο να επηρεάζεται από τις αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των διάφορων ιμπεριαλιστικών παραγόντων.

3. Το σημαντικότερο στοιχείο -που εντέχνως αποκρύπτει η κυβερνητική προπαγάνδα- είναι η υποχρέωση της χώρας να αντλήσει από αυτόν τον επιπλέον δανεισμό (και ως τέτοιον πρέπει να τον εκτιμήσουμε) το αναγκαίο ποσό για την δημιουργία μίας προληπτικής γραμμής στήριξης με κεφάλαια που θα αντλήσει η ίδια. Με την «προσδοκία» να συνεχιστεί κάτι τέτοιο μέχρι το 2018, όταν θα παρθούν -εξ ανάγκης- καθοριστικές αποφάσεις σχετικά με το πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας στην όποια του μορφή (νέο μνημόνιο, έξοδος στις αγορές με αυστηρή επιτήρηση ή κάτι άλλο).

4. Απόρροια του παραπάνω γεγονότος είναι ότι η Ελλάδα προκαλείται να δανειστεί (σε μία περίοδο που τα επιτόκια δανεισμού πέφτουν, τουλάχιστον στην Ευρώπη) με αποδόσεις διπλάσιες(!) σε σχέση με το δανεισμό των εξαρτημένων χωρών της περιφέρειας που βρίσκονται ή βρίσκονταν σε μνημονιακά προγράμματα κάθε μορφής (Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία), ο οποίος γινόταν σε επίπεδα κάτω του 2% και χωρίς να υποχρεωθούν να φορέσουν το… «καπέλο» της προληπτικής γραμμής στήριξης!

5. Απόδειξη του πόσο οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές-δανειστές εμπιστεύονται τις μνημονιακές κυβερνήσεις (παλιότερες, τωρινές και… επόμενες), είναι ότι θεωρούν τη δοσμένη συγκυρία πιο... ευνοϊκή για τον ελληνικό δανεισμό, καθώς μία συντεταγμένη ή απρόσμενη δυναμική της αντιπαράθεσης τους ή μία πολιτική κρίση των κυβερνητικών υπαλλήλων τους μπορεί να εκτινάξει τις αποδόσεις πολύ πάνω από το 4,6% για το οποίο πανηγυρίζει η σημερινή κυβέρνηση «τους».

6. Και αυτή η πολιτική επιλογή αποτελεί τρανή απόδειξη της ολόπλευρα εξαρτημένης ντόπιας άρχουσας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. Γιατί τα μεγάλα λόγια περί «εξόδου από την κρίση» και «ανάπτυξης» αποδεικνύονται σκέτες φλυαρίες, στάχτη στα μάτια του λαού, και δεν φέρνουν τίποτε περισσότερο από νέα δεσμά για τη χώρα, νέα δάνεια και νέα βάρη στις πλάτες του λαού και των εργαζομένων, νέους -επαχθείς για τις πλατιές λαϊκές μάζες- όρους ζωής και δουλειάς.

• Αποτελεί πρώτης γραμμής υποκρισία να υποστηρίζει η αντιπολιτευόμενη ΝΔ, μαζί με την κουστωδία των πρώτων μνημονιακών συγκυβερνήσεων και των επίδοξων συνεχιστών τους, ότι ο δανεισμός του 2014 ήταν «καλύτερος» του 2017 για το λαό και τα δικαιώματά του. Λησμονεί η ΝΔ ότι η τότε κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου «αδειάστηκε» από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές-δανειστές, ότι ακολούθησε αποτυχημένη επανάληψη του εγχειρήματος και ότι δεν δόθηκε ποτέ ως υποχώρηση μία διαφορετική αντιμετώπιση του ελληνικού δημόσιου χρέους τόσο στο Παρίσι όσο και στη Νέα Υόρκη. Ότι τη σκυτάλη της έντασης της επίθεσης στο λαό την ανέλαβε (μετά από τις γνωστές «καθυστερήσεις» που αντανακλούν, έστω και στρεβλά, την πίεση των προηγούμενων λαϊκών αγώνων) η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σκυτάλη που δόθηκε από μία κυβέρνηση που αδυνατούσε να πάει παραπέρα την επίθεση στο λαό λόγω της πολιτικής της φθοράς αλλά και της απώλειας της εμπιστοσύνης -σε εκείνη τη φάση- των ιμπεριαλιστών-δανειστών.

• Για τον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους δεν είναι μόνον αδιάφορο, από την άποψη της συνέχισης της πολιτικής της αντιλαϊκής βαρβαρότητας, το αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δοκιμάζει τις αντοχές του δανεισμού της χώρας εκθέτοντας το… «σκιάχτρο» του δημόσιου χρέους στη «μάχη» των διεθνών αγορών χρήματος. Είναι και μία πρόσθετη επιβάρυνση στη δική του πλάτη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα προανακρούσματα της «εξόδου» ήταν η κατάπτυστη απόφαση για τις επισχέσεις εργασίας (που θα θεωρούνται ως «θέληση για λύση της εργασιακής σχέσης») και η αναγγελία της κατάργησης κάθε φοροαπαλλαγής, η ταχύτερη ουσιαστική κατάργηση του αφορολόγητου. Με το αίμα των εργασιακών, δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων η σημερινή κυβέρνηση των ιμπεριαλιστών-δανειστών δοκιμάζει τις αντοχές της χώρας και δέχεται σήμερα τα –συγκρατημένα- συχαρίκια των προστατών της.

Μόνον η… έξοδος του λαού στους αγώνες και στη μάχη για την υπεράσπιση της ζωής του, η ένταση των εστιών αντίστασης και η οικοδόμηση μετώπου πραγματικής αναμέτρησης με τις πολιτικές της βαρβαρότητας μπορούν να «εισάγουν» τη λαϊκή υπόθεση σε μία άλλη, «βιώσιμη» για τα δικαιώματά του προοπτική. 

Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017