Θανάσης Διαβολάκης
Την Τετάρτη 25/4, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου Στέλιος Διαβολάκης. Η κηδεία του έγινε την Παρασκευή 27/4 στο νεκροταφείο του Σχιστού. Στη μνήμη του και στη μνήμη όλων των αγωνιστών της γενιάς του, αφήνω εδώ δυο λόγια για τη ζωή του.
Γεννήθηκε το 1928 στον Πειραιά. Ο πατέρας του ήταν από χωριό της Λάρισας, πέθανε στην Κατοχή, η μάνα του προσφυγοπούλα από τη Σμύρνη. Πήρε μέρος στην Αντίσταση από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Το 1945 πιάνει δουλειά στην Εταιρεία Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, εκλέγεται στη Συνεργιακή και Εργοστασιακή Επιτροπή. Το 1952 δουλεύει στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ μέχρι τη διάλυσή του το 1958, επανασυνδέεται το 1961. Το 1953 πρωτοστατεί στην ίδρυση της Ενωσης Εργατοτεχνιτών Κοπής και Συσκευασίας Υαλοπινάκων και αργότερα του Συνδικάτου της Εταιρείας Λιπασμάτων (με 13 Σωματεία-μέλη).
Γεννήθηκε το 1928 στον Πειραιά. Ο πατέρας του ήταν από χωριό της Λάρισας, πέθανε στην Κατοχή, η μάνα του προσφυγοπούλα από τη Σμύρνη. Πήρε μέρος στην Αντίσταση από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Το 1945 πιάνει δουλειά στην Εταιρεία Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, εκλέγεται στη Συνεργιακή και Εργοστασιακή Επιτροπή. Το 1952 δουλεύει στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ μέχρι τη διάλυσή του το 1958, επανασυνδέεται το 1961. Το 1953 πρωτοστατεί στην ίδρυση της Ενωσης Εργατοτεχνιτών Κοπής και Συσκευασίας Υαλοπινάκων και αργότερα του Συνδικάτου της Εταιρείας Λιπασμάτων (με 13 Σωματεία-μέλη).
Εκλέγεται συνεχώς Πρόεδρός τους μέχρι τη δικτατορία του 1967. Συμμετέχει στο ΔΣ της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Χημικής Βιομηχανίας, στην ΚΕ του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος (Δ.Σ.Κ.-συνδικαλιστική παράταξη της ΕΔΑ), στο προεδρείο των 115 Συνδικαλιστικών Οργανώσεων του Πειραιά, οργανωτικός γραμματέας του Εργατικού Τομέα Δραπετσώνας της ΕΔΑ που καλύπτει σχεδόν όλο το βιομηχανικό προλεταριάτο του Πειραιά (Λιπάσματα, Τσιμέντα, Πετρέλαια, φορτοεκφορτωτές κλπ). Πρωτοπόρος στο εργατικό κίνημα στις δύσκολες συνθήκες της μετεμφυλιακής περιόδου, συμμετέχει στην οργάνωση των πολύ σημαντικών και σκληρών εργατικών αγώνων της περιόδου (μεγάλες απεργίες, απεργία 30 ημερών στα Λιπάσματα που καταλήγει σε απεργία πείνας) με σημαντικές εργατικές κατακτήσεις (ανθυγιεινό επίδομα, ταμείο επικουρικής ασφάλισης, αλλαγή ωραρίου, συσσίτιο, μέτρα ασφαλείας κλπ). Η παρακολούθησή του από το "συνδικαλιστικό" της Ασφάλειας Πειραιά είναι καθημερινή, συνεχείς οι συλλήψεις και οι προσαγωγές στην Ασφάλεια. Απελευθερώνεται πάντα μετά από κινητοποιήσεις των συναδέλφων του. Η εργοδοσία της Εταιρείας Λιπασμάτων (Μποδοσάκης) τον κατηγορεί για εμπρησμό του εργοστασίου, τον διώχνει από το εργοστάσιο. Ξαναγυρίζει στη δουλειά μετά από δύο χρόνια και τρία απαλλακτικά βουλεύματα.
Τόπος μαρτυρίου
Τη δεύτερη μέρα του πραξικοπήματος της 21/4/1967 συλλαμβάνεται καθώς πήγαινε σε παράνομο ραντεβού. Βασανίζεται σκληρά στην Ασφάλεια Πειραιά, τόπο μαρτυρίου για τους αγωνιστές του Πειραιά, με φάλαγγα και άγριο ξύλο. Με σπασμένη την κάτω γνάθο (δεν μπορούσε να φάει) φυλακίζεται μαζί με χιλιάδες αγωνιστές στη Γυάρο και αργότερα στη Λέρο. Μετά τις συνεχείς διαμαρτυρίες της επιτροπής Στρατοπέδου και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, μεταφέρεται, έπειτα από δυο χρόνια, στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, όπου νοσηλεύεται εννεα μήνες. Χωρίς να αποκατασταθεί η υγεία του τον ξαναγυρίζουν στη Λέρο. Όλο αυτό το διάστημα αρνείται να υπογράψει δήλωση μετανοίας" για να απελευθερωθεί, παρά τις συνεχείς πιέσεις σ' αυτόν και την οικογένειά του. Απολύεται με τις Επιτροπές Υγείας, με "ανήκεστο βλάβη", το Μάρτη του 1971. Ο ίδιος ο Μποδοσάκης τού αρνείται να ξαναδουλέψει στα Λιπάσματα. Για να επιβιώσει στήνει μαγαζί, τζαμάδικο, στο Κερατσίνι. Συνεχείς ενοχλήσεις από την Ασφάλεια. Συνδέεται με τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ, μέχρι τη μεταπολίτευση.
Στη μεταπολίτευση, με άλλους συνδικαλιστές, στήνουν το γραφείο της ΕΣΑΚ Πειραιά (συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ) και παίρνει μέρος στους εργατικούς αγώνες της νέας περιόδου. Το 1978 εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στο Κερατσίνι, επανεκλέγεται άλλες δυο φορές. Ήταν για αρκετά χρόνια πρόεδρος του παραρτήματος Κερατσινίου της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών και φίλων Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μέχρι πριν 3-4 χρόνια ήταν μπροστά σε κάθε πορεία του Πολυτεχνείου με το πανό του ΣΦΕΑ (Σύλλογος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974) του οποίου ήταν μέλος.
Ο πατέρας μου ήταν ένας ωραίος, τίμιος, περήφανος άνθρωπος. Του άρεσε η καλή παρέα, τα λαϊκά γλέντια, τραγουδούσε και χόρευε πολύ όμορφα. Αγαπούσε και βοηθούσε την οικογένειά του, φίλους και συγγενείς. Ήταν κομμουνιστής, πίστευε ότι με τον αγώνα μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Ένας λαϊκός αγωνιστής εργάτης, όπως χιλιάδες και χιλιάδες άλλοι.
Τόπος μαρτυρίου
Τη δεύτερη μέρα του πραξικοπήματος της 21/4/1967 συλλαμβάνεται καθώς πήγαινε σε παράνομο ραντεβού. Βασανίζεται σκληρά στην Ασφάλεια Πειραιά, τόπο μαρτυρίου για τους αγωνιστές του Πειραιά, με φάλαγγα και άγριο ξύλο. Με σπασμένη την κάτω γνάθο (δεν μπορούσε να φάει) φυλακίζεται μαζί με χιλιάδες αγωνιστές στη Γυάρο και αργότερα στη Λέρο. Μετά τις συνεχείς διαμαρτυρίες της επιτροπής Στρατοπέδου και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, μεταφέρεται, έπειτα από δυο χρόνια, στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, όπου νοσηλεύεται εννεα μήνες. Χωρίς να αποκατασταθεί η υγεία του τον ξαναγυρίζουν στη Λέρο. Όλο αυτό το διάστημα αρνείται να υπογράψει δήλωση μετανοίας" για να απελευθερωθεί, παρά τις συνεχείς πιέσεις σ' αυτόν και την οικογένειά του. Απολύεται με τις Επιτροπές Υγείας, με "ανήκεστο βλάβη", το Μάρτη του 1971. Ο ίδιος ο Μποδοσάκης τού αρνείται να ξαναδουλέψει στα Λιπάσματα. Για να επιβιώσει στήνει μαγαζί, τζαμάδικο, στο Κερατσίνι. Συνεχείς ενοχλήσεις από την Ασφάλεια. Συνδέεται με τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ, μέχρι τη μεταπολίτευση.
Στη μεταπολίτευση, με άλλους συνδικαλιστές, στήνουν το γραφείο της ΕΣΑΚ Πειραιά (συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ) και παίρνει μέρος στους εργατικούς αγώνες της νέας περιόδου. Το 1978 εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος στο Κερατσίνι, επανεκλέγεται άλλες δυο φορές. Ήταν για αρκετά χρόνια πρόεδρος του παραρτήματος Κερατσινίου της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών και φίλων Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μέχρι πριν 3-4 χρόνια ήταν μπροστά σε κάθε πορεία του Πολυτεχνείου με το πανό του ΣΦΕΑ (Σύλλογος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974) του οποίου ήταν μέλος.
Ο πατέρας μου ήταν ένας ωραίος, τίμιος, περήφανος άνθρωπος. Του άρεσε η καλή παρέα, τα λαϊκά γλέντια, τραγουδούσε και χόρευε πολύ όμορφα. Αγαπούσε και βοηθούσε την οικογένειά του, φίλους και συγγενείς. Ήταν κομμουνιστής, πίστευε ότι με τον αγώνα μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Ένας λαϊκός αγωνιστής εργάτης, όπως χιλιάδες και χιλιάδες άλλοι.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου