Στις 30 Μάη 2018, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με τις αντίστοιχες συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, καλούν στη λεγόμενη «Πανεθνική Ημέρα Δράσης», στην οποία καλούνται οι εργαζόμενοι να βάλουν πλάτη από κοινού με τους εργοδότες και τ΄ αφεντικά σε ένα σχέδιο που έχει στόχο «την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας» και το «καλό της ελληνικής οικονομίας». Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι βιώνουν τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών που επιβάλλουν κυβέρνηση και θεσμοί, ενώ η αύξηση της κερδοφορίας καπιταλιστών μεσούσης της οικονομικής κρίσης είναι εντυπωσιακή. Μεταξύ 2010-16, ενώ οι μισθοί μειώθηκαν κατά 22% και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών, τα κέρδη του κεφαλαίου π.χ στην μεταποιητική βιομηχανία παρουσίασαν αλματώδη αύξηση της τάξης του 56%. Η δραματική εικόνα του κόσμου της εργασίας συμπληρώνεται από το γεγονός ότι 900.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, έχουν να πληρωθούν από ένα μήνα έως ένα έτος.
Αυτό λοιπόν που μέχρι τώρα φαίνεται είναι ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού γίνεται μόνο στη βάση της συνεχούς υποβάθμισης του κόσμου της εργασίας, ανακυκλώνοντας την ανεργία, την επισφάλεια, τη στασιμότητα και την ύφεση, ενώ παράλληλα ξεπουλιέται ο δημόσιος πλούτος και οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας. Με ποιους, λοιπόν, θα κάνουμε τη λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία», στο πλαίσιο της «Πανεθνικής Ημέρας Δράσης», όπως μας καλούν οι υποταγμένες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες;
Την ίδια ώρα που οι τριτοβάθμιες ομοσπονδίες υποκριτικά καλούν σε φιέστες και μέρες δράσης, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, τον Ιανουάριο, αρνήθηκε να προχωρήσει σε μορφές αγώνα για να υπερασπιστεί το δικαίωμα της απεργίας, που κυβέρνηση και τρόϊκα νομοθέτησαν, με συγκεκριμένα αντι-απεργιακά μέτρα. Όπως για παράδειγμα το ζήτημα της απαρτίας μια συνέλευσης που θα αποφασίζει για απεργία, όπου απαιτείται η παρουσία του 50%+1 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, σε αντίθεση με ότι ίσχυε μέχρι τώρα, που λαμβάνονταν αποφάσεις στη βάση της απαρτίας.
Τα καθήκοντα που αναλαμβάνουν πλέον τα ταξικά συνδικάτα είναι ιστορικής σημασίας. Είναι καιρός το εργατικό κίνημα να εκτιμήσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του, έτσι ώστε να χτίσει σωματεία αγωνιστικά, δημοκρατικά, με σαφή ταξικό προσανατολισμό, ώστε να γίνουν εργαλεία στα χέρια των εργαζομένων. Η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, καθώς επίσης η αναβάθμιση του περιεχομένου της συνδικαλιστικής παρέμβασης και διεκδίκησης, τίθενται με επιτακτικό τρόπο.
Απέναντι, στο ανύπαρκτο απεργιακό πλαίσιο και τα ανύπαρκτα εργατικά αιτήματα, που μας καλούν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, θα πρέπει οι δυνάμεις της εργασίας να προβάλουν το δικό τους σχέδιο και τις δικές τους συγκεντρώσεις, δίνοντας εργατικό περιεχόμενο στην απεργία, απομονώνοντας έτσι τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Τα συνδικάτα και οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να αρχίσουν να διαμορφώνουν ένα Κέντρο Αγώνα, μέσα από την προσπάθεια συνεχούς ανάπτυξης και συντονισμού, όλων των «απ΄τα κάτω» πρωτοβουλιών (σωματεία βάσης, εργατικά στέκια, καταλήψεις εργασιακών χώρων, τοπικές λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, δομές αλληλεγγύης, κλπ.) υπερβαίνοντας τη ΓΣΕΕ που λειτουργεί ως ανάχωμα.
Καλούμε τους εργαζόμενους να απεργήσουν ενάντια στη φιέστα της λεγόμενης «κοινωνικής συμμαχίας»!
Καλούμε όσες δυνάμεις διαφωνούν με τη λεγόμενη «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» σε κοινή συγκέντρωση και πορεία!
Υπερασπιζόμαστε τους αγώνες, τα σωματεία μας και το δικαίωμα στην απεργία!
Καλούμε όσες δυνάμεις διαφωνούν με τη λεγόμενη «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» σε κοινή συγκέντρωση και πορεία!
Υπερασπιζόμαστε τους αγώνες, τα σωματεία μας και το δικαίωμα στην απεργία!
ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου