Όσοι προστρέχουν στην υπεράσπιση της αστικής πατρίδας, πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με την σοσιαλιστική επανάσταση και τον κομμουνισμό.

Η ελληνική Αριστερά, στα χρόνια που ακολούθησαν το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 2007-8, αλλά και παλιότερα, φέρνει την πραγματικότητα στα μέτρα της για να χωρέσει τα ονειροπολήματά της αλλά κυρίως για να επιτρέπει στον εαυτό της να παίρνει λάθος θέσεις στα πιο κρίσιμα ζητήματα. Εν προκειμένω, το ζήτημα που είναι θερμό είναι ο πόλεμος. Προκαταβολικά πρέπει να διαπιστώσουμε, χωρίς καμιά διάθεση τσουβαλιάσματος, ότι η ηγεσία της ελληνικής Αριστεράς μοιάζει παραδομένη στην ελληνική αστική τάξη και στον αγώνα της για την αναρρίχησή της στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό. Η ήττα της Αριστεράς το καλοκαίρι του 2015 έφερε στον αφρό όλα τα κουσούρια της, αλλά κυρίως απέδειξε ότι η σχέση της με την σοσιαλιστική επανάσταση είναι πλατωνική. Οι επίδοξοι πολιτικοί ηγέτες της εργατικής τάξης από τη μια γάβγιζαν εναντίον της αστικής τάξης και από την άλλη έτρωγαν από το χέρι της.

 

Το τελευταίο διάστημα με την αναταραχή που προκαλούν τα ελληνοτουρκικά, η αστική τάξη προσπαθεί να δέσει την ηττημένη εργατική τάξη και τα κόμματά της πάνω στο άρμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Για τους Έλληνες εθνικιστές, οι οποίοι πάντοτε κρύβονταν και θα κρύβονται πίσω από τα φουστάνια των μεγάλων δυνάμεων, η Ελλάδα -το ελληνικό κεφάλαιο-, το «λιοντάρι των Βαλκανίων» πριν την κρίση, αποτελεί σήμερα το στόχο μιας παγκόσμιας συνωμοσίας (!) που αποσκοπεί στο να κλαπεί η ιστορία της από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και ο πλούτος της στο Αιγαίο από την Τουρκία. Δε χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη μελέτη του ελληνικού εθνικισμού για να εντοπίσει κάποιος την μορφολογία του: ανθοφορεί στις πιο πολιτικά εξαχρειωμένες μάζες που υποστηρίζουν μέχρι κεραίας την μεταφυσική υπόσταση του ελληνικού έθνους και φτάνει έως εκείνους που όσο αντιεθνικιστές ή επαναστάτες και να δηλώνουν δεν μπορούν να διανοηθούν την οργάνωση της κοινωνίας έξω από τα σημερινά έθνη και την κατάργηση των κοινωνικών τάξεων εντός τους. Ο εθνικισμός διαπερνά όλες τις κοινωνικές τάξεις, όλους τους πολιτικούς χώρους και όλα τα πολιτικά κόμματα. Στις λεγόμενες «εθνικές κρίσεις» και τα «εθνικά θέματα», όλο αυτός ο ποικιλόχρωμος εθνικισμός στρατεύεται πίσω από το «εθνικό συμφέρον», δηλαδή πίσω από την ελληνική αστική τάξη.

Στο «ελληνοτουρκικά» και το «μακεδονικό» η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει την αναβάθμισή της στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό, ένα καλύτερο μερίδιο -διαμέσου του ΝΑΤΟ- στην καταλήστευση του υπόλοιπου πλανήτη (Αφρική, Μ. Ανατολή). Αντικειμενικά, οι επιδιώξεις αυτές την φέρνουν σε σύγκρουση με τους άλλους μικρούς ληστές του ΝΑΤΟ στην περιοχή: την Αλβανία, την Τουρκία αλλά και την Βουλγαρία. Η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η συγκρότηση των εθνών-κρατών στην περιοχή, η ανάδυση του καπιταλισμού από τα σπλάχνα της φεουδαρχίας, δεν γέννησε μόνο τον ταξικό ανταγωνισμό εργατικής και αστικής τάξης, αλλά και τον ανταγωνισμό μεταξύ των αστικών τάξεων των διάφορων χωρών. Ο ανταγωνισμός αυτός δεν πραγματοποιείται πάντοτε με τα ίδια μέσα και ακόμα και τα πολεμικά επεισόδια μεταξύ των χωρών αυτών δεν λαμβάνουν χώρα υπό τις ίδιες συνθήκες. Για παράδειγμα, η ελληνική επανάσταση, οι βαλκανικοί πόλεμοι, η μικρασιατική εκστρατεία, οι δυο Αττίλες στην Κύπρο και τα Ίμια έφεραν σε άμεση σύγκρουση Ελλάδα και Τουρκία υπό πολύ διαφορετικές συνθήκες κάθε φορά. Ο ελληνικός εθνικισμός σχηματοποιεί όλες τις αντιπαραθέσεις απλοϊκά και εμφανίζει την Τουρκία ως ανέκαθεν επιτιθέμενη και την Ελλάδα ως αμυνόμενη. Η σχηματοποίηση αυτή έχει αφομοιωθεί από την πλειοψηφία και των Αριστερών κομμάτων στην Ελλάδα. Στο εξελισσόμενο πολεμικό κλίμα Ελλάδας-Τουρκίας η Αριστερά παίρνει θέση καταρχήν καταγγέλλοντας την τουρκική επιθετικότητα. Όλα τα άλλα έπονται. Η ελληνική αστική τάξη παίρνει την ίδια θέση και ζητά από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να κατευνάσουν τον Ερντογάν. Δεν καλεί, έστω για τα μάτια του κόσμου, τον λαό της Τουρκίας ή την διεθνή κοινότητα, αλλά απευθείας το αφεντικό, τις ΗΠΑ. Η Αριστερά ακολουθεί αυτή τη μέθοδο και μάλιστα για να χρωματίσει την υποστήριξή της στην αστική τάξη, μπαίνει και σε άλλα μονοπάτια, όπως αυτό του αγώνα της (αστικής) δημοκρατίας ενάντια στον αυταρχισμό. Ο Ερντογάν από τον αστικό τύπο χαρακτηρίζεται ως «σουλτάνος» και σε διαδηλώσεις στην Ελλάδα ακούμε συνθήματα ότι η τουρκική κυβέρνηση είναι «φασιστική». Όλοι στον αγώνα λοιπόν… ενάντια στον φασισμό μιας ξένης χώρας, η δικιά μας αστική δημοκρατία να είναι καλά!

Ο «αντι-ιμπεριαλισμός» υπέρ του ελληνικού κεφαλαίου

Η Αριστερά χύνει άφθονο μελάνι για την καταγγελία της ελληνικής κυβέρνησης και τη στάση της στα ελληνοτουρκικά. Το παράδοξο είναι πως η φρασεολογία είναι αντιιμπεριαλιστική/αντιπολεμική έξω από τα σύνορα, όπου αναγνωρίζεται η συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις μέσω του ΝΑΤΟ, αλλά μέσα στα σύνορα η γραμμή είναι η υπεράσπιση της αστικής πατρίδας από την τουρκική επιθετικότητα. Δυο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν ώστε να εμφανίζεται αυτή η αντίφαση, η οποία τελικά υποστέλλει και τη σημαία της σοσιαλιστικής επανάστασης μπροστά στο ενδεχόμενο του πολέμου: 1. Συνειδητή υποστήριξη της προσπάθειας του ελληνικού κεφαλαίου να κερδίσει την χαμένη αίγλη της προ-κρίσης εποχής. 2. Αδυναμία κατανόησης της εποχής του καπιταλιστικού Ιμπεριαλισμού και προσχώρηση στην θεωρία των σταδίων (πρώτα αστικοδημοκρατική επανάσταση για την «ανάκτηση» της εθνικής ανεξαρτησίας και μετά σοσιαλιστική επανάσταση).

Σε ένα τέτοιο έδαφος παραχωρήσεων προς την αστική ιδεολογία αναπτύσσεται μια συμπλεγματική αντίληψη για το ποια είναι η σχέση της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ. Παρουσιάζεται ένας αντι-ιμπεριαλισμός που δεν είναι καθόλου διεθνιστικός, αντίθετα είναι αυθεντικά εθνικιστικός και φιλο-αστικός. Παίρνοντας σαν παράδειγμα την τουρκική εισβολή στην Κύπρο υπερθεματίζεται ότι σε ενδεχόμενη ελληνοτουρκική αναμέτρηση το ΝΑΤΟ (δηλαδή οι ΗΠΑ) θα «κρεμάσει» την Ελλάδα και θα υποστηρίξει ξανά την Τουρκία. Αυτός ο αντι-αμερικανισμός και αντι-ΝΑΤΟϊσμός εκφράζει ένα εθνικό παράπονο απέναντι στον παγκόσμιο ηγεμόνα. Η αντίληψη αυτή φωλιάζει στα αριστερά ακροατήρια και χρησιμοποιείται ως ένα ακόμα επιχείρημα του γιατί η Ελλάδα έχει κάθε δίκιο να νοιώθει αμυνόμενη μιας και σε περίπτωση επίθεσης της Τουρκίας είναι πολύ πιθανό να μην επέμβουν οι ΗΠΑ υπέρ της. Πλάι σε αυτό τον «αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα» χτίζεται και ο μύθος ότι σε ενδεχόμενη ελληνοτουρκική διένεξη πρέπει να υπερασπίσουμε την «εθνική ανεξαρτησία» μας από την Τουρκία (που μας απειλεί) αλλά… και τον Ιμπεριαλισμό (που δεν παίρνει το μέρος μας). Ο μύθος αυτός ολοκληρώνεται με το ότι πρέπει να ξεμπερδεύουμε με το πολιτικό προσωπικό που «ξεπούλησε τη χώρα στους ξένους», αλλά κάπου ξεψυχάει και τελικά δεν αγγίζει την αστική κυριαρχία και το ελληνικό κεφάλαιο! Αυτός ο «αντι-ιμπεριαλισμός» είναι η πιο δουλοπρεπής δήλωση υποταγής στο εθνικό κεφάλαιο και τα πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια.

Οποιαδήποτε αναμέτρηση Ελλάδας-Τουρκίας είναι ένας πόλεμος «άδικος» -ιμπεριαλιστικός, αντιδραστικός- και από τις δυο πλευρές.

Καθήκον των επαναστατών είναι να εξηγήσουν ότι το «μοίρασμα» των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και η χάραξη των ΑΟΖ γίνονται από πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια. HTotal (Γαλλία), η ENI (Ιταλία) ή η ExxonMobil (ΗΠΑ) είναι μονοπώλια που ανήκουν στο ίδιο μπλοκ ιμπεριαλιστών με την Ελλάδα και την Τουρκία. Ελλάδα και Τουρκία δεν διαγκωνίζονται για τον «εθνικό» τους πλούτο, αλλά για τί μερίδιο θα πάρουν από τις εταιρίες αυτές για την παραχώρηση της εκμετάλλευσης του «εθνικού» πλούτου. Ελλάδα και Τουρκία δεν τσακώνονται για να κλέψει ο ένας τον πλούτο του άλλου. Τσακώνονται για το ποιος και με τι μερίδιο θα συμμετέχει στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων από τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια. Με τον ίδιο τρόπο διαγκωνίζονται για το μερίδιό τους σε πολέμους που δεν γίνονται ούτε καν κοντά στα σύνορά τους μέσω της προσκόλλησης στις ΗΠΑ. Η Ελλάδα και η Τουρκία διαμέσου του ΝΑΤΟ συμμετέχουν στην ιμπεριαλιστική λεηλασία των χωρών που δεν ανήκουν στο μπλοκ αυτό. Μεταξύ τους, ως χώρες του ΝΑΤΟ, διαγκωνίζονται μέσω σύναψης και παραβίασης διεθνών συμβάσεων. Στις τρίτες χώρες (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία κλπ) διεκδικούν το μερίδιό τους μέσω του πολέμου που εξαπολύουν οι ΗΠΑ και στους πολέμους αυτούς συμμετέχουν σαν μικροί ιμπεριαλιστές.

Συνεπώς ο χαρακτήρας του πολέμου μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ με τρίτες χώρες (Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, ή παλιότερα Κορέα και Βιετνάμ) που δεν συμμετέχουν στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση του πλανήτη, δεν είναι ίδιος με ένα ενδεχόμενο πόλεμο μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, που συμμετέχουν στο σύστημα αναπαραγωγής του. Το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία και οποιαδήποτε άλλη χώρα που δεν λαμβάνει μέρος στην ιμπεριαλιστική λεηλασία του πλανήτη διεξάγει «δίκαιο» αντι-ιμπεριαλιστικό πόλεμο όταν αμύνεται απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όχι γιατί είναι αμυνόμενη, αλλά γιατί αποτελεί την υποψήφια λεία του Ιμπεριαλισμού.

Η Αριστερά που θέλει να αποκαλεί τον εαυτό της κομμουνιστική ή επαναστατική δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τα φουστάνια της ελληνικής αστικής τάξης και να βαφτίζει την Ελλάδα «αμυνόμενη» και την Τουρκία «επιτιθέμενη» και «εισβολέα». Δεν χρειάζεται να μπούμε σε καμιά συζήτηση για το ποια αστική τάξη είναι πιο «επιθετική» εναντίον της άλλης. Ένας τέτοιος πόλεμος είναι «άδικος» και από τις δυο πλευρές, ασχέτως ποιος θα επιτεθεί πρώτος ή θα προβοκάρει ένα πολεμικό επεισόδιο.

Η Αριστερά, με όσες υγιείς δυνάμεις της έχουν απομείνει, πρέπει να διδάσκεται από την ιστορία. Η οικονομική κρίση και ο πόλεμος δημιουργούν συνθήκες που μπορούν να αμφισβητήσουν την αστική κυριαρχία και να αυξήσουν την δυσφορία της εργατικής τάξης απέναντι στους πραγματικούς δυνάστες της που βρίσκονται μέσα στην χώρα.

Καθήκον των κομμουνιστών στην Ελλάδα είναι να μετατρέψουν το καλλιεργούμενο μίσος για τον «εχθρό», σε μίσος για τον πραγματικό εχθρό: το ελληνικό κεφάλαιο και την αστική κυβέρνηση. Καθήκον των επαναστατών της Ελλάδας σε ενδεχόμενο πόλεμο, δεν είναι να υπερασπίσουν την αστική πατρίδα από τον «εισβολέα», αντίθετα να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε ταξικό εμφύλιο πόλεμο. Αυτό σημαίνει η πάλη για την ήττα της δικής «μας» αστικής τάξης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Τ.Σ.

Πηγή : anasyntaxi