Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 411)

Η σοσιαλφιλελεύθερη καθεστωτική kolotumba ολοκληρώνεται.

Με τη συμ­φω­νία για τη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια, ο Τσί­πρας επι­χει­ρεί να εμ­φα­νι­στεί ως «εθνι­κός ηγέ­της», πα­ρου­σιά­ζο­ντας ως πρώτο «τρό­παιο» την υπο­χρέ­ω­ση της γει­το­νι­κής χώρας να αλ­λά­ξει το όνομά της σε Severna Makedonia και την υπο­χρέ­ω­ση πε­ρί­που 140 χωρών του κό­σμου να απο­σύ­ρουν την, ως χθες, ανα­γνώ­ρι­σή τους στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας. Η «σύν­θε­τη-γε­ω­γρα­φι­κή» ονο­μα­σία, που απο­τε­λού­σε στόχο της ελ­λη­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας από τη δε­κα­ε­τία του 1990, είναι η πρώτη δόση για το ρόλο του το­πι­κού συ­ντο­νι­στή της Να­τοϊ­κής και ευ­ρω­παϊ­κής «διεύ­ρυν­σης» που ανα­λαμ­βά­νει η Αθήνα.

Όμως, όπως ση­μειώ­νουν και διά­ση­μοι «εθνι­κοί δη­μο­σιο­γρά­φοι», τα βα­σι­κά ανταλ­λάγ­μα­τα αφο­ρούν στο ανα­το­λι­κό μέ­τω­πο. Στην ενί­σχυ­ση του «άξονα» με το Ισ­ρα­ήλ και στην υπο­στή­ρι­ξη από τις δυ­τι­κές Με­γά­λες Δυ­νά­μεις στα ζη­τή­μα­τα των ΑΟΖ και της ευ­ρύ­τε­ρης κα­τα­νο­μής ισχύ­ος στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Και αυτά είναι, πραγ­μα­τι­κά, πολύ πιο επι­κίν­δυ­να ζη­τή­μα­τα.

Εδώ η πρώτη δόση της ενί­σχυ­σης αφορά τους εξο­πλι­σμούς. Την ώρα που η αμε­ρι­κα­νι­κή ηγε­σία συ­ζη­τά το εν­δε­χό­με­νο ορι­στι­κής ρήξης με την Τουρ­κία του Ερ­ντο­γάν, προ­χω­ρά κα­νο­νι­κά το πρό­γραμ­μα «εκ­συγ­χρο­νι­σμού» της ελ­λη­νι­κής πο­λε­μι­κής αε­ρο­πο­ρί­ας που συμ­φω­νή­θη­κε κατά την τε­λευ­ταία συ­νά­ντη­ση Τραμπ-Τσί­πρα, ενώ συ­νε­χί­ζο­νται οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τη Γαλ­λία για την προ­μή­θεια των 2 (ή 4…) υπερ-φρε­γα­τών τύπου FREMM, που συμ­φω­νή­θη­κε κατά την τε­λευ­ταία συ­νά­ντη­ση Μα­κρόν-Τσί­πρα.

Αυτό το πρό­γραμ­μα των εξο­πλι­σμών συ­νι­στά κοι­νω­νι­κή πρό­κλη­ση την ώρα της βάρ­βα­ρης πε­ρι­κο­πής των συ­ντά­ξε­ων, για να δια­σφα­λι­στούν τα δια­βό­η­τα «πλε­ο­νά­σμα­τα». Όμως πέρα από την οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή διά­στα­ση, υπάρ­χει μια άλλη πλευ­ρά που δεν επι­τρέ­πε­ται να υπο­τι­μη­θεί: Οι εξο­πλι­σμοί ενι­σχύ­ουν το ιδε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό βάρος των μι­λι­τα­ρι­στι­κών από­ψε­ων, που ως κα­λύ­τε­ρο (αλλά όχι μόνο) εκ­φρα­στή έχουν την ακρο­δε­ξιά. Ο Φρ. Φρα­γκού­λης στη Θεσ­σα­λο­νί­κη ήταν μια προει­δο­ποί­η­ση.

Σχε­δόν ταυ­τό­χρο­να ο Τσί­πρας προ­χώ­ρη­σε στη συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές για το χρέος (βλ. σελ. 2 και 3). Σε αυτήν ομο­λο­γεί­ται ότι το ΔΝΤ είχε κέρδη πάνω από 5 δισ. ευρώ και η ΕΚΤ πάνω από 8 δισ. ευρώ, μέσω του «δα­νει­σμού-αλ­λη­λεγ­γύ­ης» προς την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία! Αυτή η κυ­νι­κή πα­ρα­δο­χή φω­τί­ζει κάπως δια­φο­ρε­τι­κά τη δε­κα­ε­τή πα­ρά­τα­ση των πλη­ρω­μών σχε­τι­κά με τα 96 δισ. των δα­νεί­ων του EFSF. Δεν πρό­κει­ται για «ελά­φρυν­ση», αλλά για δε­κα­ε­τή πα­ρά­τα­ση κερ­δο­φό­ρων τόκων. Ση­μειώ­νε­ται ότι η συμ­φω­νία δεν πε­ρι­λαμ­βά­νει καμία προ­στα­σία από την ανο­δι­κή τάση των επι­το­κί­ων που, διε­θνώς, θε­ω­ρεί­ται δε­δο­μέ­νη.

Είναι μια συμ­φω­νία που, μέσω της υπο­χρέ­ω­σης για θη­ριώ­δη πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα, οδη­γεί σε έναν τούρ­μπο-νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό.

Όσοι μπή­καν στον πει­ρα­σμό να αντι­με­τω­πί­σουν ως «θε­τι­κό βήμα» τη συμ­φω­νία Τσί­πρα-Ζά­εφ (έχο­ντας την αυ­τα­πά­τη ότι αυτή ενι­σχύ­ει τον ει­ρη­νι­κό δρόμο), ας το σκε­φτούν κα­λύ­τε­ρα. Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, με ενιαίο τρόπο και σε ενιαίο πο­λι­τι­κό χρόνο, προ­ω­θεί την πο­λι­τι­κή της άμε­σης ευ­θυ­γράμ­μι­σης με τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς «θε­σμούς» και την πο­λι­τι­κή της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης μνη­μο­νια­κής τα­ξι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας στο εσω­τε­ρι­κό. Αυτές οι δύο πτυ­χές είναι άμεσα συ­νυ­φα­σμέ­νες, είναι αδια­χώ­ρι­στες στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή.

Γι’ αυτό, η μόνη απά­ντη­ση που αρ­μό­ζει από τη μεριά του κι­νή­μα­τος και της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι η σκλη­ρή πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση, είναι η πάλη για την ανα­τρο­πή αυτής της ξε­τσί­πω­της πο­λι­τι­κής.

Πηγή : rproject