Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 413)

Ο Τσίπρας και ο Καμμένος ετοιμάζονται για τις φιέστες εορτασμού του «τέλους των μνημονίων», προσπαθώντας να μας κάνουν να ξεχάσουμε τη συμφωνία τους με την τρόικα για την απαραβίαστη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών μέχρι το… 2060.

Να ξε­χά­σου­με τα θη­ριώ­δη πλε­ο­νά­σμα­τα, το τσε­κού­ρε­μα των συ­ντά­ξε­ων, το πά­γω­μα των μι­σθών σε επί­πε­δα πεί­νας, τη διαρ­κή αύ­ξη­ση της φο­ρο­λό­γη­σης των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των, το κύμα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, τη μα­ζι­κή ανερ­γία παρά τον καλ­πα­σμό της ελα­στι­κο­ποί­η­σης κ.ο.κ.

Το σόου απεί­λη­σαν οι κα­τα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γιές στην Ατ­τι­κή, που απέ­δει­ξαν ότι τα μνη­μο­νια­κά πλε­ο­νά­σμα­τα στά­ζουν, κυ­ριο­λε­κτι­κά, αίμα απλών αν­θρώ­πων. Γιατί τα μνη­μό­νια και ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός έχουν αφή­σει για με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα την πρό­λη­ψη απέ­να­ντι στις κα­τα­στρο­φές, τη δύ­να­μη των ανα­γκαί­ων μη­χα­νι­σμών κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας και την ορ­γά­νω­ση της κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, τε­λεί­ως στην τύχη τους. 

Και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε ένα τάχα μου κόμμα της Αρι­στε­ράς, απέ­μει­νε ο θλι­βε­ρός ρόλος να επα­να­λαμ­βά­νει αυτός τώρα ως νέος Βύρων Πο­λύ­δω­ρας τις αντι­δρα­στι­κές κα­θε­στω­τι­κές ερ­μη­νεί­ες, περί «ασύμ­με­τρης επί­θε­σης στη χώρα» και τον Τσί­πρα να καλεί στην κυ­βερ­νη­τι­κή σύ­σκε­ψη για τα μέτρα προς τους πυ­ρό­πλη­κτους τον… Διοι­κη­τή της ΕΥΠ, Γ. Ρου­μπά­τη!

Νω­ρί­τε­ρα, η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε τη φα­ει­νή ιδέα να προ­σπα­θή­σει να ξα­να­χα­ρά­ξει τη δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή με­τα­ξύ «φωτός και σκό­τους», πάνω σε ένα ανα­πά­ντε­χο ερώ­τη­μα: Ποιος θα είναι ο κα­λύ­τε­ρος υπο­στη­ρι­κτής των αμε­ρι­κα­νι­κών και να­τοϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων μέσα στη χώρα; Γιατί αυτή η κυ­βέρ­νη­ση της δήθεν Αρι­στε­ράς έχει ανα­λά­βει –με το αζη­μί­ω­το– το ρόλο της προ­ξε­νή­τρας για τη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Δυ­τι­κά Βαλ­κά­νια. Σε ό,τι μας αφορά, ασφα­λώς υπο­στη­ρί­ζου­με ότι το «όνομα» είναι μια υπό­θε­ση που θα έπρε­πε να έχει κλεί­σει από καιρό με βάση τις δη­μο­κρα­τι­κές αρχές και το δι­καί­ω­μα αυ­το­προσ­διο­ρι­σμού του κάθε λαού, ασφα­λώς υπο­στη­ρί­ζου­με την πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης, φι­λί­ας και συ­νερ­γα­σί­ας με την Αλ­βα­νία και με τη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας, όμως κα­νείς δεν επι­τρέ­πε­ται να συγ­χέ­ει αυτή την προ­ο­πτι­κή με μια πο­λι­τι­κή που θα γε­μί­σει τα Βαλ­κά­νια με Να­τοϊ­κές βά­σεις, με όπλα και μι­λι­τα­ρι­στές πο­λέ­μαρ­χους.

Αυτή η πο­λι­τι­κή έχει διε­θνή και ντό­πια κα­θε­στω­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη. Που δίνει στον Τσί­πρα το «πλε­ο­νέ­κτη­μα» να απο­φα­σί­σει το πότε θα πάει σε εκλο­γές. Δεν του δίνει όμως τη δυ­να­τό­τη­τα να τις κερ­δί­σει. Η απο­γο­ή­τευ­ση και η οργή των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών δυ­νά­με­ων απέ­να­ντι στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες, μνη­μο­νια­κές, τα­ξι­κές πο­λι­τι­κές έχει συρ­ρι­κνώ­σει την κοι­νω­νι­κή βάση που στή­ρι­ξε την πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή του 2015.

Η κα­τρα­κύ­λα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στρώ­νει το χαλί της νίκης για τον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη. Που υπό­σχε­ται να κάνει… ακρι­βώς τα ίδια, χωρίς όμως ιδε­ο­λο­γι­κές αντι­φά­σεις και ανα­στο­λές, ανα­λαμ­βά­νο­ντας ευ­χα­ρί­στως την «πα­τρό­τη­τα» των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας.

Η εμ­φά­νι­ση της εναλ­λα­κτι­κής διε­ξό­δου είναι επεί­γου­σα ανά­γκη. Και αυτό το κα­θή­κον δεν μπο­ρεί παρά να αρ­χί­σει να κα­λύ­πτε­ται μέσα στις διερ­γα­σί­ες του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης. Στη φε­τι­νή ΔΕΘ οι δυ­νά­μεις της αυ­θε­ντι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς θα πρέ­πει να δώ­σουν από­δει­ξη σο­βα­ρό­τη­τας: πα­ρου­σιά­ζο­ντας ενω­τι­κό μπλοκ διεκ­δι­κή­σε­ων, αγώνα, προ­ο­πτι­κής.

Αυτό αφορά και τον πο­λι­τι­κό αγώνα. Το κα­θή­κον (π.χ.) της απά­ντη­σης στον πό­λε­μο, στον ιμπε­ρια­λι­σμό και στον εθνι­κι­σμό, δεν μπο­ρεί να κα­λυ­φθεί μέσα από τη μέ­θο­δο των κα­θα­ρού­τσι­κων, αλλά και μι­κρού­τσι­κων «πλαι­σί­ων».

Στο βάθος είναι η πο­λι­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση που θα ’ναι οι εκλο­γές. Σε αυτή την προ­ο­πτι­κή οι προσ­δο­κί­ες ενός ευ­ρύ­τα­του κό­σμου μας –που απευ­θύ­νει στα «επι­τε­λεία» το αί­τη­μα της ρήξης είτε με τον αλ­λη­θω­ρι­σμό προς τα δεξιά, είτε με τη σε­χτα­ρι­στι­κή πα­θη­τι­κό­τη­τα– πρέ­πει να υπο­στη­ρι­χτούν με πρω­το­βου­λί­ες: αυτοί που πρέ­πει να πάνε μαζί, μπο­ρούν να πάνε μαζί. Σε αυτήν τη πο­ρεία θα δο­κι­μα­στούν οι δυ­νά­μεις τόσο της ΛΑΕ, όσο και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

Πηγή : rproject