Από το Νοέμβρη στο Δεκέμβρη, ή μήπως αντίστροφα;

Νικόλας Κολυτάς 

Με αμηχανία, άγχος και ειλικρινή προβληματισμό οι οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς έστεκαν και κοιτούσαν μερικές δεκάδες αντιεξουσιαστών που έκαναν κατάληψη στο πολυτεχνείο την πρώτη μέρα του τριήμερου εορτασμού. Κάποιος θα το χαρακτήριζε μια κακοστημένη φάρσα. Δε θα έπεφτε και πολύ έξω.
 

Μάχες

Από το Νο­έμ­βρη του 1973 μέχρι το Δε­κέμ­βρη του 2008 και από το 2008 μέχρι σή­με­ρα, το νε­ο­λαι­ί­στι­κο και ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα έχει δώσει σκλη­ρές μάχες για να διεκ­δι­κεί τη θέση του στον χώρο του πο­λυ­τε­χνεί­ου. Από τις μάχες όμως δε βγαί­νουν πάντα τα ίδια συ­μπε­ρά­σμα­τα. Το μισό τρι­ή­με­ρο του φε­τι­νού Πο­λυ­τε­χνεί­ου μια ομάδα αυ­τό­κλη­των υπε­ρα­σπι­στών της μνή­μης του και της συ­νέ­χειάς του, κα­τέ­λα­βε το χώρο απα­γο­ρεύ­ο­ντας την εί­σο­δο σε ορ­γα­νώ­σεις, συλ­λο­γι­κό­τη­τες και φο­ρείς της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος. 

Άφησε απ’ έξω φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους, ερ­γα­τι­κά σω­μα­τεία, αντι­ρα­τσι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις και ενώ­σεις αντι­στα­σια­κών, στο όνομα της ιδε­ο­λο­γι­κής κα­θα­ρό­τη­τας και της ακραιφ­νούς επα­να­στα­τι­κό­τη­τας. Μιας επα­να­στα­τι­κό­τη­τας που προ­σκυ­νά την ιδιο­κτη­σια­κή λο­γι­κή, τη μι­κρο­α­στι­κή αντι­πο­λι­τι­κή και τον συ­γκρου­σια­κό φε­τι­χι­σμό. Το πο­λυ­τε­χνείο από σύμ­βο­λο μα­ζι­κής εξέ­γερ­σης, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και αντι­μπε­ρια­λι­στι­κής πάλης με­τα­τρά­πη­κε σε φρού­ριο ελά­χι­στων ατό­μων που δια­δι­κτυα­κά έκανε κά­λε­σμα στον κόσμο που απέ­κλει­σε, να του φέρει φα­γη­τό, τσι­γά­ρα και πο­λε­μο­φό­δια…

Είναι ξε­κά­θα­ρο ότι όλα τα πα­ρα­πά­νω απο­τυ­πώ­νουν μια πο­λι­τι­κή σήψη και πα­ρακ­μή που απαι­τεί άμεσα αντί­δο­το. Προ­σπερ­νώ­ντας την επέ­τειο της 17ης Νο­έμ­βρη και βα­δί­ζο­ντας προς την 6η Δε­κέμ­βρη, το κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να ανοί­ξει μια σο­βα­ρή συ­ζή­τη­ση πάνω στο ζή­τη­μα. Μια δι­κη­γό­ρος του κι­νή­μα­τος με έντο­νη δράση στα κοινά, βρι­σκό­ταν για μέρες στην εντα­τι­κή από φω­το­βο­λί­δα ευ­θεί­ας βολής που εκτο­ξεύ­θη­κε με υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κό­τη­τα μέσα στην κα­τοι­κη­μέ­νη πε­ριο­χή των Εξαρ­χεί­ων. Ξέ­ρα­με ότι τα ΜΑΤ, οι Κα­λα­μπό­κες, οι Ρου­πα­κιά­δες και οι Κορ­κο­νέ­ες αδια­φο­ρούν για τις πα­ρά­πλευ­ρες απώ­λειες. Οι αγω­νι­στές/τριες του κι­νή­μα­τος δε γί­νε­ται να το κά­νουν. Πρέ­πει να γίνει μια σο­βα­ρή συ­ζή­τη­ση για το πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο αλλά και για τα μέσα πάλης. Ο Δε­κέμ­βρης που έρ­χε­ται μπρο­στά μας είναι μια πολύ καλή αφορ­μή.

Ο Δε­κέμ­βρης και ο Νο­έμ­βρης

Η εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου τε­λι­κώς νί­κη­σε μέσα από την απεύ­θυν­ση στην κοι­νω­νία, τη σύν­δε­ση της νε­ο­λαί­ας με την ερ­γα­τι­κή τάξη, τη μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση και την εμ­φά­νι­ση νέων ρι­ζο­σπα­στι­κών ρευ­μά­των. Ο Δε­κέμ­βρης του 2008 ξε­κί­νη­σε με μα­ζι­κή (σχε­δόν κα­θο­λι­κή) κοι­νω­νι­κή απο­δο­χή, είχε έντο­να πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και τρό­μα­ξε σε με­γά­λο βαθμό το σύ­στη­μα. Τε­λι­κώς όμως νί­κη­σε; Οι από­ψεις δι­ί­στα­νται. Ένα πολύ ρο­μα­ντι­κό σύν­θη­μα στους τοί­χους των Εξαρ­χεί­ων υπεκ­φεύ­γει πολύ έξυ­πνα το­νί­ζο­ντας ότι «Ο Δε­κέμ­βρης ήταν ερώ­τη­ση, όχι απά­ντη­ση». Αν δεν επι­χει­ρή­σου­με όμως να απα­ντή­σου­με, μάλ­λον διαρ­κώς θα ρω­τά­με ανορ­γά­νω­τα, αδιέ­ξο­δα και πολ­λές φορές βλα­κω­δώς, όπως έκα­ναν κά­ποιοι στο πο­λυ­τε­χνείο πριν λίγες μέρες. Έχου­με κα­θή­κον να απα­ντή­σου­με σε αυ­τούς που συ­ντη­ρούν το σύ­στη­μα της φτώ­χειας, της κα­τα­πί­ε­σης, του ρα­τσι­σμού και του πο­λέ­μου. Αλλά μάλ­λον πρέ­πει να ακο­λου­θού­με αντί­στρο­φη χρο­νι­κά πο­ρεία. Από το Δε­κέμ­βρη να περ­νά­με στο Νο­έμ­βρη. Από τη δύ­να­μη του αυ­θόρ­μη­του να περ­νά­με στο ρι­ζο­σπα­στι­σμό του ορ­γα­νω­μέ­νου, από τη διά­χυ­τη οργή να περ­νά­με στη συ­νει­δη­τή πάλη και από τη φε­τι­χο­ποί­η­ση της σύ­γκρου­σης να περ­νά­με στην ανα­ζή­τη­ση απο­τε­λε­σμα­τι­κών ερ­γα­λεί­ων αγώνα.

Δυ­στυ­χώς σε με­γά­λο βαθμό, οι ει­κό­νες του 2008, οι ει­κό­νες των κα­τει­λημ­μέ­νων σχο­λεί­ων από μα­θη­τές-γο­νείς-κα­θη­γη­τές, των μα­ζι­κών φοι­τη­τι­κών Γε­νι­κών Συ­νε­λεύ­σε­ων, των πλημ­μυ­ρι­σμέ­νων από κόσμο δρό­μων, των πο­λιορ­κη­μέ­νων αστυ­νο­μι­κών τμη­μά­των, των ακτι­βι­σμών, των δυ­να­μι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, των αμή­χα­νων δη­λώ­σε­ων αστών πο­λι­τι­κών, των καλ­λι­τε­χνι­κών δρώ­με­νων και της πο­λι­τι­κής απαί­τη­σης να διώ­ξου­με την κυ­βέρ­νη­ση των δο­λο­φό­νων, προ­σπα­θούν με­ρί­δες του κι­νή­μα­τος να τις χω­ρέ­σουν κάθε χρόνο σε μια στρα­τιω­τι­κού τύπου αντι­πα­ρά­θε­ση με την αστυ­νο­μία σε συ­γκε­κρι­μέ­νους δρό­μους των Εξαρ­χεί­ων. Ο Δε­κέμ­βρης όμως ξε­κί­νη­σε σαν κάτι πολύ πιο επι­κίν­δυ­νο, μα­ζι­κό και με­γά­λο. Γιατί ενέ­πλε­κε την ίδια την κοι­νω­νία όχι ρω­τώ­ντας την αλλά κα­λώ­ντας την να απα­ντή­σει. Και αυτό μπο­ρού­σε να γίνει μόνο μέσα από τη σύν­δε­ση με το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, τις γε­νι­κές απερ­γί­ες και την πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση του αγώνα στην κα­τεύ­θυν­ση της ανα­τρο­πής. Όσοι/ες κρα­τούν από το Δε­κέμ­βρη μόνο τη σύ­γκρου­ση με την αστυ­νο­μία μάλ­λον έχουν ξε­χά­σει πό­σους είχαν πίσω τους τότε, ενώ τώρα στέ­κουν απελ­πι­στι­κά μόνοι μέσα στο κλει­δω­μέ­νο πο­λυ­τε­χνείο.

Η στάση της Αρι­στε­ράς

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά, αν θέλει να λο­γί­ζε­ται ως τέ­τοια, οφεί­λει να απο­κο­πεί από λο­γι­κές πε­ρι­θω­ρια­κής επί­λυ­σης σο­βα­ρών πο­λι­τι­κών προ­βλη­μά­των. Οι 50 που κλει­δώ­νουν το πο­λυ­τε­χνείο και αυτοί που πε­τά­νε φω­το­βο­λί­δες ευ­θεί­ας βολής μέσα στα Εξάρ­χεια, μπο­ρούν να αντι­με­τω­πι­στούν μόνο μέσα από τη μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή δράση και όχι μέσα από τη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση του κι­νή­μα­τος και το εν­δο­κι­νη­μα­τι­κό ξύλο. Η με­τάλ­λα­ξη της Αρι­στε­ράς στην άλλη όψη του ίδιου νο­μί­σμα­τος των πιο αντι­κοι­νω­νι­κών και μη­δε­νι­στι­κών κομ­μα­τιών της αναρ­χί­ας, το μόνο που θα πε­τύ­χει θα είναι τον αυ­ξη­μέ­νο δια­λυ­τι­σμό του κι­νή­μα­τος, την απο­γο­ή­τευ­ση του κό­σμου και τη διευ­κό­λυν­ση της κυ­βέρ­νη­σης στην εκ­κα­θά­ρι­ση των Εξαρ­χεί­ων όχι μόνο από φω­το­βο­λί­δες και μο­λό­τοφ, αλλά και από πο­λι­τι­κές ιδέες και αν­θρώ­πους που κι­νη­το­ποιού­νται.

Η Αρι­στε­ρά από την αγω­νι­στι­κή πα­ρά­δο­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και την εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη πρέ­πει να κρα­τή­σει αυτά που ιστο­ρι­κά της έχουν δώσει νίκες και κα­τα­κτή­σεις. Να θυ­μη­θεί ότι πρέ­πει να λο­γο­δο­τεί στις ανά­γκες του κό­σμου και όχι στο φα­ντα­σια­κό της. Αυτός είναι και ο λόγος που, αν την πρώτη μέρα της φε­τι­νής «κα­τά­λη­ψης» στο Πο­λυ­τε­χνείο αντί για πα­λού­κια και κράνη, είχε κι­νη­το­ποι­ή­σει μα­ζι­κά κόσμο με πανό, συν­θή­μα­τα και πο­λι­τι­κά κεί­με­να, μπο­ρεί να μι­λού­σε τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κά. Όπως μί­λη­σε πολ­λές φορές στο πα­ρελ­θόν κά­νο­ντας τους από πάνω, να πα­ρα­κα­λά­νε για φω­το­βο­λί­δες και στρα­κα­στρού­κες αντί για ένα μα­ζι­κό τα­ξι­κό κί­νη­μα που θα μπο­ρεί να τους δώσει καί­ρια χτυ­πή­μα­τα.

Πηγή : rproject