ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Η Μόνη Λύση Είναι Η Ρήξη

Φτάνει η στιγμή για το Eurogroup της Πέμπτης 15 Ιούνη όπου η κυβέρνηση Τσίπρα και οι “εταίροι” της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ εμφανίζονται να συγκλίνουν σε μια “συμβιβαστική λύση” με τη μεσολάβηση του νέου υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας. Και μόνο το γεγονός ότι ο”νέος” υπουργός του Μακρόν ήταν παλιότερα υπουργός του Σαρκοζί προϊδεάζει για την ποιότητα της “λύσης”.

Στο τραπέζι είναι μια φόρμουλα που συνδέει τις πληρωμές για το χρέος με το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας στην Ελλάδα. Αν η ανάπτυξη είναι χαμηλή, οι πληρωμές εκείνης της χρονιάς θα είναι “μόνο” 15% του ΑΕΠ! Αν η ανάπτυξη ξεπερνάει το 1%, οι πληρωμές μπορεί να φτάνουν και στο 20% του ΑΕΠ. Μια συνταγή κυριολεκτικά για διαιώνιση της λιτότητας και της φτώχειας.

Όμως, ακόμη και αυτή η τραγική προοπτική βρίσκεται υπό αμφισβήτηση και μπορεί να χειροτερέψει για δυο λόγους. Πρώτα απ' όλα γιατί κανένας από τους “εταίρους” δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι τα επόμενα χρόνια θα υπάρχει οικονομική ανάπτυξη ακόμα και του επιπέδου 1%. Σε όλα τα μεγάλα κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας είναι διάχυτες οι ανησυχίες για μια νέα βουτιά προς την ύφεση που μπορεί να τινάξει όλες αυτές τις φόρμουλες στον αέρα.

Και δεύτερο, υπάρχει ο παράγοντας των εκλογών στη Γερμανία που πιέζει για αναβολή της “λύσης” για το φθινόπωρο. Αν στο μεταξύ επιδεινωθεί η οικονομική κατάσταση, τότε η Τρόικα έχει τη δυνατότητα να κάνει τη φόρμουλα της “λύσης” ακόμη χειρότερη.

Ανατροπή

Αυτή είναι η πραγματικότητα πίσω από την αισιοδοξία του Τσίπρα ότι πλησιάζει σε μια διέξοδο από τη μακρόσυρτη μνημονιακή κρίση. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος γιατί η μόνη ρεαλιστική εναλλακτική λύση είναι η αντικαπιταλιστική ρήξη και ανατροπή.

Το άμεσο βήμα μιας τέτοιας εναλλακτικής είναι η στάση πληρωμών για το χρέος και η πλήρης, μονομερής και οριστική διαγραφή του. Αυτό σημαίνει όχι μόνο άμεση εξοικονόμηση των ποσών που δίνει ο προϋπολογισμός για τόκους, αλλά και απαλλαγή από τις δεσμεύσεις των μνημονίων. Μόνο έτσι μπορεί να ξεκινήσει πραγματικά το περιβόητο σκίσιμο των μνημονίων, δηλαδή η αποκατάσταση των περικοπών που επιβλήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια.

Απαραίτητο συμπλήρωμα μιας τέτοιας σύγκρουσης είναι ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος ώστε να εμποδιστούν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια και οι εκβιασμοί της φυγάδευσης κεφαλαίων. Για να είναι αποτελεσματικός αυτός ο έλεγχος χρειάζεται κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς καμιά αποζημίωση για τα αρπακτικά που κατέχουν τις μετοχές τους και επιβολή εργατικού ελέγχου στη λειτουργία τους. Έτσι ώστε η χρηματοδότηση που δίνουν οι τράπεζες να κατευθύνεται σε πραγματικές οικονομικές ανάγκες του συνόλου και όχι σε “θαλασσοδάνεια” για τους καπιταλιστές που διαπλέκονται με το τραπεζικό σύστημα.

Είναι βέβαιο ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η ΕΕ συνολικά θα πολεμήσουν με κάθε τρόπο τέτοιες εξελίξεις, όπως έκαναν άλλωστε το καλοκαίρι του 2015, τότε που έκλεισαν τις τράπεζες την ώρα του δημοψηφίσματος για να εμποδίσουν το ΟΧΙ. Γι' αυτό, αναπόσπαστο κομμάτι της εναλλακτικής λύσης είναι η αποδέσμευση από το ευρώ και την ΕΕ. Κάτι που σήμερα είναι ακόμη πιο εφικτό απ' ότι στο παρελθόν καθώς σε όλο και περισσότερες χώρες της ΕΕ η εργατική τάξη κινείται ενάντια στα επιτελεία των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης. Κάθε βήμα σύγκρουσης με τους αρχιερείς της λιτότητας εμπνέει και ξεσηκώνει τους εργάτες παντού.

Πάνω σε αυτόν τον σκελετό μπορούμε να χτίσουμε το οικοδόμημα μιας γνήσιας εργατικής εναλλακτικής λύσης στα ατέλειωτα μνημόνια. Είναι καθήκον όλης της Αριστεράς πέρα από την “κυβερνώσα” να παλέψει γι' αυτό.

Πηγή : ergatiki