Το Editorial Tης "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 22/11 (φύλλο Νο 396)

Οι (μέχρι τώρα) 21 νεκροί και οι ασύλληπτες καταστροφές από τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική περιγράφουν με τον πιο αναμφισβήτητο τρόπο τον εγκληματικό, τον αδυσώπητα ταξικό, χαρακτήρα των μνημονιακών πολιτικών.

Αφε­νός, γιατί για άλλη μια φορά τα θύ­μα­τα ήταν φτω­χός κό­σμος και οι κα­τα­στρο­φές σά­ρω­σαν τις ερ­γα­τι­κές συ­νοι­κί­ες, τη βιο­μη­χα­νι­κή ζώνη γύρω από την Αθήνα. Οι απο­λο­γη­τές του συ­στή­μα­τος, όσοι στη­ρί­ζουν την ερ­μη­νεία της «θε­ο­μη­νί­ας», όσοι ψά­χνουν για άλ­λο­θι στην έντα­ση της νε­ρο­πο­ντής, έχουν να απα­ντή­σουν στο ερώ­τη­μα: πότε εί­χα­με άραγε νε­κρούς από «θε­ο­μη­νί­ες» στην Εκάλη, στο Ψυ­χι­κό, στη Φι­λο­θέη;

Αφε­τέ­ρου, γιατί είναι πλέον σαφής η εναλ­λα­κτι­κή ερ­μη­νεία: οκτώ χρό­νια μετά το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης, με τη διαρ­κή μεί­ω­ση των δη­μο­σί­ων δα­πα­νών που επέ­βα­λαν τα μνη­μό­νια, έχουν εγκα­τα­λει­φθεί στην τύχη τους τα δη­μό­σια σχο­λεία και νο­σο­κο­μεία, οι ερ­γα­το­γει­το­νιές, η κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία, οι στοι­χειώ­δεις υπο­δο­μές μιας ορ­γα­νω­μέ­νης κοι­νω­νί­ας. 

Αυτή η ει­κό­να απευ­θύ­νει μια σκλη­ρή και πολύ συ­γκε­κρι­μέ­νη κα­τη­γο­ρία ενά­ντια στο ση­με­ρι­νό κυ­βερ­νη­τι­κό συ­να­σπι­σμό, στη θλι­βε­ρή συμ­μα­χία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, που, με εντυ­πω­σια­κή τα­χύ­τη­τα, ευ­θυ­γραμ­μί­στη­κε από­λυ­τα με τις μνη­μο­νια­κές πα­ρα­δο­χές όλων των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων. Απευ­θύ­νει όμως και μια προει­δο­ποί­η­ση σχε­τι­κά με τις προ­ο­πτι­κές της ΝΔ του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη: οι ιδέες των ακόμα με­γα­λύ­τε­ρων πε­ρι­κο­πών στις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες, ο άκρα­τος νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός του «μι­κρό­τε­ρου κρά­τους» οδη­γούν σε ακόμα σκλη­ρό­τε­ρη πο­λι­τι­κή ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους και στις λαϊ­κές δυ­νά­μεις.

Αυτές τις αλή­θειες επι­χει­ρεί να «κου­κου­λώ­σει» η απάτη του κοι­νω­νι­κού με­ρί­σμα­τος. Το επι­κοι­νω­νια­κό παι­χνί­δι γύρω από το ετή­σιο εφά­παξ φι­λο­δώ­ρη­μα προς όσους έχουν πέσει στην από­λυ­τη φτώ­χεια, επι­χει­ρεί να σκε­πά­σει τις δρα­κό­ντειες μειώ­σεις στις συ­ντά­ξεις, την κα­τάρ­γη­ση των οι­κο­γε­νεια­κών επι­δο­μά­των στους μι­σθούς, τη θη­ριώ­δη αύ­ξη­ση της φο­ρο­λό­γη­σης στη λαϊκή κα­τα­νά­λω­ση. Κυ­ρί­ως, προ­σπα­θεί να «κοι­μί­σει» την κοι­νω­νία ενό­ψει των ακόμα σκλη­ρό­τε­ρων μέ­τρων λι­τό­τη­τας που όλοι γνω­ρί­ζουν ότι έχει υπο­γρά­ψει ο Αλ. Τσί­πρας, «ανα­στέλ­λο­ντας» όμως την εφαρ­μο­γή τους για μετά την 1.1.2019.

Η επί­γνω­ση αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας δίνει στο πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι για την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία έναν χα­ρα­κτή­ρα θε­ά­τρου σκιών: Σε ποιον «θα κά­τσει ο μου­τζού­ρης» για να εφαρ­μό­σει το νόμο Κα­τρού­γκα­λου (με το κό­ψι­μο των κα­τα­βαλ­λό­με­νων «πα­λιών» συ­ντά­ξε­ων) και την κα­τάρ­γη­ση του αφο­ρο­λό­γη­του; Η επό­με­νη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση και η επό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση θα είναι στα­θε­ρές επι­λο­γές ή μια σύ­ντο­μη «με­τα­βα­τι­κή κα­τά­στα­ση» προς τις με­θε­πό­με­νες εκλο­γές (με άλλον εκλο­γι­κό νόμο…) και αφού θα έχει στο με­τα­ξύ «αφο­μοιω­θεί» η σφαγή των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των που έχει προ­γραμ­μα­τι­στεί για το 2019; Μπο­ρεί να αντέ­ξει αυτή τη νέα δο­κι­μα­σία το υπάρ­χον πο­λι­τι­κό-κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα ή πρέ­πει να προ­κρι­θεί ένα μο­ντέ­λο «κυ­βέρ­νη­σης τε­χνο­κρα­τών» (μια νέα εκ­δο­χή κυ­βέρ­νη­σης Πα­πα­δή­μου) στη βάση μιας γε­νι­κό­τε­ρης συ­ναί­νε­σης των μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των;

Τα δι­λήμ­μα­τα αυτά φά­νη­καν ανά­γλυ­φα στη συ­ζή­τη­ση για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΠΑΣΟΚ που πήρε τη μορφή «νέου φορέα» της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Όπου μετά από εβδο­μά­δες διερ­γα­σιών και δύο «γύ­ρους» εκλο­γών, δεν απα­ντή­θη­κε ούτε το στοι­χειώ­δες ερώ­τη­μα των πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών: με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή με τη ΝΔ;

Σε αυτήν την κα­τά­στα­ση, η κυ­βέρ­νη­ση κα­μώ­νε­ται ότι κι­νεί­ται «βάσει σχε­δί­ου». Όμως πρό­κει­ται για σχε­δια­σμούς με θε­μέ­λια μέσα σε κι­νού­με­νη άμμο. Η κυ­βερ­νη­τι­κή κρίση στη Γερ­μα­νία –από­το­κο της κρί­σης στην ΕΕ και στο διε­θνές κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα– απει­λεί να τι­νά­ξει τους «χρό­νους» του Αλ. Τσί­πρα στον αέρα.

Το κλεί­σι­μο της 3ης αξιο­λό­γη­σης ήταν, λέει, ο πρό­λο­γος για μια επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση για το χρέος που, τάχα, θα δη­μιουρ­γού­σε τη βάση για μια νέα ει­κό­να success story που, με τη σειρά του, θα επέ­τρε­πε μια προ­σφυ­γή στις κάλ­πες (το φθι­νό­πω­ρο του 2018;) με ελ­πί­δες να πε­ριο­ρι­στούν οι απώ­λειες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και, ίσως, να δια­σω­θούν οι ΑΝΕΛ. Αυτά όλα –που προ­ϋ­πο­θέ­τουν μια ενο­ποι­η­μέ­νη άποψη των δα­νει­στών με κέ­ντρο τη Γερ­μα­νία και μια «φι­λι­κή» αντι­με­τώ­πι­ση των σχε­δια­σμών του Τσί­πρα από τη μεριά τους– είναι πι­θα­νό να κα­τα­λή­ξουν στην απαί­τη­ση «να εφαρ­μό­σει τα συμ­φω­νη­μέ­να» ο Αλ. Τσί­πρας και η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, έστω και αν έτσι υπο­χρε­ω­θούν να βα­δί­σουν προς ένα εκλο­γι­κό Γολ­γο­θά. Γι’ αυτό άλ­λω­στε οι φι­λι­κές στο Μα­ξί­μου εφη­με­ρί­δες επα­να­φέ­ρουν τη φι­λο­λο­γία περί «αρώ­μα­τος εκλο­γών» και πι­θα­νών αιφ­νι­δια­σμών. Όμως αυτοί οι τα­κτι­κι­σμοί θυ­μί­ζουν απλώς τη λαϊκή πα­ροι­μία για το έξυ­πνο πουλί που «από τη μύτη πιά­νε­ται»…

Σε αυτό το τοπίο το κρί­σι­μο ερώ­τη­μα πα­ρα­μέ­νει σχε­τι­κά με τον πόλο μιας συ­νο­λι­κά εναλ­λα­κτι­κής λύσης, δηλ. το μέ­τω­πο της αντι­μνη­μο­νια­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, μέσα στους αγώ­νες του σή­με­ρα, μέσα στις πο­λι­τι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις του σή­με­ρα και ενό­ψει μιας πο­λι­τι­κής ανα­μέ­τρη­σης με με­γά­λη ση­μα­σία.

Πηγή : rproject