Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 7/6

Για δεύτερη φορά ύστερα από το ξέσπασμα της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού στα τέλη του 2009, το χρέος βρίσκεται στο επίκεντρο των πολιτικών διεργασιών και εξελίξεων.

Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη-μνη­μο­νια­κή προ­πα­γάν­δα, που μισεί οτι­δή­πο­τε δη­μό­σιο, εδώ έχει κάθε λόγο να απο­κα­λεί το κρα­τι­κό χρέος «δη­μό­σιο»: για να υπο­βά­λει την ιδέα ότι είναι χρέος «όλων μας», προ­ϊ­όν «εθνι­κής επι­πο­λαιό­τη­τας», ότι «ζή­σα­με πάνω από τις δυ­νά­μεις μας». Άλ­λω­στε, μόνο με μια τέ­τοια προ­σέγ­γι­ση «νο­μι­μο­ποιού­νται» οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις να στεί­λουν το λο­γα­ρια­σμό του χρέ­ους στις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις, με πε­ρι­κο­πές μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, φο­ρο­λε­η­λα­σία και απαλ­λο­τρί­ω­ση της πε­ριου­σί­ας τους. Στο όνομα του χρέ­ους και του υπο­τι­θέ­με­νου «δη­μό­σιου» χα­ρα­κτή­ρα του, ασκού­νται οι πο­λι­τι­κές σκλη­ρής λι­τό­τη­τας σε βάρος των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων.

Ωστό­σο, δεν ήταν οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις αλλά η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη και οι διε­θνείς συ­νε­ταί­ροι και σύμ­μα­χοί της που ορ­γά­νω­σαν, από τα χρό­νια του πρώ­ι­μου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού μέχρι και σή­με­ρα, ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα στα χρό­νια του ευρώ μέχρι και το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης, το με­γά­λο «πάρτι» κερ­δο­σκο­πί­ας πάνω στις δη­μό­σιες δα­πά­νες και τα δη­μό­σια έσοδα, που συσ­σώ­ρευε ελ­λείμ­μα­τα και χρέος όχι για να χρη­μα­το­δο­τεί τις ανά­γκες των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, αλλά αντί­θε­τα για να επι­δο­τεί συ­στη­μα­τι­κά και προ­κλη­τι­κά το κε­φά­λαιο, με έμ­με­σο ή και άμεσο τρόπο, και μά­λι­στα σε μια πε­ρί­ο­δο υψη­λών ρυθ­μών κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης και κερ­δο­φο­ρί­ας. Αντί­θε­τα, όλη αυτή την πε­ρί­ο­δο η λι­τό­τη­τα και οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις κλι­μα­κώ­νο­νταν στον ίδιο βαθμό που αυ­ξά­νο­νταν τα κέρδη και η λε­η­λα­σία της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας.

Αν το 2010 η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη και οι δα­νει­στές-εκ­πρό­σω­ποι της διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­σκο­πί­ας με τον εκ­βια­σμό της χρε­ο­κο­πί­ας επέ­βα­λαν το ΔΝΤ και τα όρ­γα­να της ΕΕ και της Ευ­ρω­ζώ­νης ως «το­πο­τη­ρη­τές» των μνη­μο­νί­ων, της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας και της διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­τρο­πεί­ας, το 2017-18 επι­χει­ρούν κάτι συ­νο­λι­κό­τε­ρο. Με αφορ­μή τη λε­γό­με­νη «ρύθ­μι­ση» του χρέ­ους, επι­χει­ρούν την επι­βο­λή υπερ­μνη­μο­νί­ου λι­τό­τη­τας με πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα πάνω από 2% μέχρι και το 2060, υπό την επο­πτεία του Ευ­ρω­παϊ­κού Μη­χα­νι­σμού Στα­θε­ρό­τη­τας (ESM) σε ρόλο «ευ­ρω­παϊ­κού Νο­μι­σμα­τι­κού Τα­μεί­ου». Αν το 2010 ει­σή­γα­γαν τις πο­λι­τι­κές και τους μη­χα­νι­σμούς της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, τώρα επι­χει­ρούν να κά­νουν τη σκλη­ρή λι­τό­τη­τα «αιώ­νια», υπο­θη­κεύ­ο­ντας τα δι­καιώ­μα­τα και των μελ­λο­ντι­κών γε­νε­ών! Από την εκ­φρα­σμέ­νη σε μνη­μό­νια και επα­χθείς χρη­μα­το­δο­τι­κές συμ­βά­σεις «αλ­λη­λεγ­γύη» του 2010, περ­νά­με τώρα στην έμ­με­ση «συ­νταγ­μα­το­ποί­η­ση» της λι­τό­τη­τας ως τα βάθη των επό­με­νων δε­κα­ε­τιών.

Η στιγ­μή είναι κομ­βι­κή και η δια­κύ­βευ­ση τε­ρά­στια. Η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να πα­ρέμ­βει με όλα τα μέσα, να ανα­λά­βει ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και να ορ­γα­νώ­σει αντι­στά­σεις, προ­βάλ­λο­ντας ξανά τη μόνη απά­ντη­ση που εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων: ενά­ντια στην «αιώ­νια» λι­τό­τη­τα και λε­η­λα­σία, στάση πλη­ρω­μών σε τό­κους και χρε­ο­λύ­σια του κρα­τι­κού χρέ­ους, μη ανα­γνώ­ρι­σή του και έλεγ­χος για τον εντο­πι­σμό του επο­νεί­δι­στου - πα­ρά­νο­μου - επα­χθούς χρέ­ους, δια­γρα­φή!

Δεν χρω­στά­με - δεν που­λά­με - δεν πλη­ρώ­νου­με! Υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε τα δι­καιώ­μα­τα και τις κα­τα­κτή­σεις των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων απέ­να­ντι στη σκλη­ρή λι­τό­τη­τα και την «επι­μή­κυν­σή» της για πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες στο όνομα του χρέ­ους!

Πηγή : rproject