Βαγγέλης Δ. Μαρινάκης για το avantgarde
Παρακολουθήσαμε το 12ο Τακτικό Συνέδριο της ΝΔ όχι από βίτσιο ή γιατί μας γοητεύει η ρητορική δεινότητα του Manfred Weber (δεν το κάνει). Αλλά γιατί η παραδοσιακή παράταξη της αστικής τάξης στη χώρα μας είναι ο σταθερότερος πόλος διακυβέρνησης στην Ελλάδα του 2019, ο διαχρονικός εκφραστής της συντήρησης ως πολιτικό πρόγραμμα, το σημείο συνάντησης για όσους επιθυμούν μια Ελλάδα ενταγμένη στη διεθνή τάξη πραγμάτων, όσο διαπραγματεύεται μια καλύτερη θέση στα πλαίσια της Αυτοκρατορίας.
Παρακολουθήσαμε το 12ο Τακτικό Συνέδριο της ΝΔ όχι από βίτσιο ή γιατί μας γοητεύει η ρητορική δεινότητα του Manfred Weber (δεν το κάνει). Αλλά γιατί η παραδοσιακή παράταξη της αστικής τάξης στη χώρα μας είναι ο σταθερότερος πόλος διακυβέρνησης στην Ελλάδα του 2019, ο διαχρονικός εκφραστής της συντήρησης ως πολιτικό πρόγραμμα, το σημείο συνάντησης για όσους επιθυμούν μια Ελλάδα ενταγμένη στη διεθνή τάξη πραγμάτων, όσο διαπραγματεύεται μια καλύτερη θέση στα πλαίσια της Αυτοκρατορίας.
Με το ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΝ.ΑΛ. γερασμένο ηλικιακά, περιορισμένο σε ρόλο ρυθμιστή και καταδικασμένο σε σταδιακή απορρόφηση από τον νέο δικομματισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ να καταγράφεται σε όλες τις μετρήσεις δεύτερος αλλά καταϊδρωμένος, η ΝΔ προβάλλει ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για επόμενη κυβέρνηση. Συνεπώς, μας αφορά πάρα πολύ η στρατηγική και η τακτική του βασικού πυλώνα του αστισμού. Το να καταλάβουμε τι μας περιμένει με κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη (ή κυβερνητικού σχήματος με «μεγάλο» εταίρο τη ΝΔ), μας οδηγεί στο να βγάλουμε συμπεράσματα για το ποια θα είναι τα πρώτα πεδία σύγκρουσης, ποια θα πρέπει να είναι η απάντησή μας, ποιες οι γραμμές της άμυνάς μας. Η γνώση του αντιπάλου είναι στοιχείο απαραίτητο για την χάραξη μιας βιώσιμης πολιτικής στρατηγικής από τη μεριά μας.
Δεκεμβριανά, χριστεπώνυμο πλήθος και λίγα ψέματα για γαρνιτούρα
Αν μια ομιλία υπήρξε σήμα κατατεθέν του Συνεδρίου αυτή ήταν του πρώην Προέδρου Α. Σαμαρά. Ο άλλοτε «αλήτης, προδότης Σαμαράς» μέμφθηκε τον ΣΥΡΙΖΑ για το ό,τι έχει μετατρέψει την ΕΡΤ σε κανάλι όπου «είναι εκείνοι που κλαίνε στο κανάλι τους, την ΕΡΤ, γιατί έχασε το ΕΑΜ τη μάχη της Αθήνας, χωρίς να σκέπτονται τι θα είχε γίνει αν δεν είχε χάσει»1. Η μομφή αναφέρεται σε εκπομπή με τίτλο «Ιστορικοί περίπατοι», όπου αν και η παρουσία ιστορικών των ΑΣΚΙ -τα οποία δεν ταυτίζονται απόλυτα με τον ΣΥΡΙΖΑ- είναι κυρίαρχη, περιλαμβάνονται και συντηρητικοί ιστορικοί, όπως θα διαπιστώσει κανείς από αφιέρωμα της εκπομπής στην ιστορία της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα2, αλλά και από το αφιέρωμα στον Εθνικό Διχασμό3. Μετά την απαραίτητη τζούρα αντικομμουνισμού ο Σαμαράς συνέχισε αραδιάζοντας πως «το 50% των Ελλήνων πάει τακτικά στην Εκκλησία», γεγονός που δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά, καθώς πρόσφατη έρευνα της Pew Research4 αναφέρει πως ένα 16% εκκλησιάζεται εβδομαδιαία, το 61% πάει σπάνια (κάποιες φορές ετησίως), ενώ το 22% δεν εκκλησιάζεται ποτέ. Όσο για το 60% των Ελλήνων που θέλει μικρότερο κράτος, αυτό είναι σκονάκι από την ΔιαΝεοσις, αλλά δεν μας πολυπείθει μιας και ο διευθύνων σύμβουλος της εν λόγω εταιρίας ήταν καλεσμένος του Συνεδρίου. Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφερθεί και στον νεκρό εθνικιστή πιστολέρο Κατσίφα, τον οποίο έβαλε στο κάδρο των πεσόντων με τους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, με φόντο τη γαλανόλευκη.
Ο Άδωνης Γεωργιάδης παίρνοντας την σκυτάλη θεώρησε απαράδεκτο η κρατική τηλεόραση να κλαίει «για την ήττα των κομμουνιστών», ενώ ο «μετριοπαθής, ήπιος, φιλελεύθερος» Κυριάκος Μητσοτάκης είχε στην εναρκτήρια ομιλία του μιλήσει για την ανάγκη ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και «για όσα πιστεύει» . Το κάδρο συμπλήρωσαν ομιλίες βγαλμένες από την εποχή του καραμανλικού μεσαίου χώρου, όπως αυτή του Ε. Μεΐμαράκη με αναφορές στην χριστιανοδημοκρατία και του Κ. Πιερακκάκη με αναφορές στο δημογραφικό και την ελληνική οικονομία. Αλλά οι πλέον συζητημένες στιγμές και αυτές που συγκέντρωσαν τις περισσότερες προβολές στο κανάλι της ΝΔ στο YouTube ήταν οι ομιλίες Σαμαρά και Γεωργιάδη. Μήπως μας λέει κάτι αυτό;
Η κοινωνική βάση της ΝΔ
Αρκετοί δημοσιολογούντες, πολιτικοί αναλυτές και άνθρωποι της Αριστεράς -με λίγες εξαιρέσεις- επιμένουν να βλέπουν έναν Κυριάκο Μητσοτάκη εγκλωβισμένο στην ακροδεξιά μέγγενη των Σαμαρά-Βορίδη-Γεωργιάδη. Επειδή ο Μητσοτάκης δεν είναι τόσο χάπατο όσο θέλουν να πιστεύουν μερικοί και ξέρει το παιχνίδι της διακυβέρνησης καλύτερα από όσους προφήτες έχουν πέσει έξω σε μια σειρά προφητείες -κατάρρευση ΣΥΡΙΖΑ, στροφή προς τα Αριστερά, κινηματικές εξάρσεις- θα ήταν καλό να θυμηθούμε ότι τα κόμματα είναι μηχανισμοί με πλαίσιο λειτουργίας και κοινωνική αναφορά, όχι προσωποπαγείς δομές που αλλάζουν με κάθε αλλαγή εξουσίας. Εν προκειμένω χρήσιμη θα ήταν μια μικρή αναδρομή στο τι σημαίνει ΝΔ του 2018, όχι του 2008.
Στις εκλογές Μάη του 2012 η ΝΔ υπέστη εκλογική καθίζηση χάνοντας 14,42% των ψήφων της σε σχέση με το 2009. 1 μήνα αργότερα είχε καταφέρει να φτάσει το 29.66 % μαζεύοντας ορφανούς ψηφοφόρους του Μάνου, του Τζήμερου, του Καρατζαφέρη και της Ντόρας. Ανάμεσα στην πρώτη προεκλογική μάχη και τη δεύτερη ο Σαμαράς είχε ήδη κάνει λόγο για «ανακατάληψη των πόλεων»5. Έπεται μια σκληρή περίοδο κινδυνολογίας με τον Σαμαρά να ανάγει τον ΣΥΡΙΖΑ ταυτόσημο της καταστροφής και τον ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να αμυνθεί όσο ξεκινάει την δεξιά στροφή, δίνει διαβεβαιώσεις και μετατρέπεται σε δυνάμει κυβερνητικό κόμμα. Η δολοφονία Φύσσα και η απάντηση που δίνει ο αντιφασιστικός κόσμος στον δρόμο σηματοδοτεί μια υποχώρηση της αντικομμουνιστικής ρητορείας, αλλά ο δρόμος προς τις εκλογές θα είναι γεμάτος από αναφορές σε Βενεζουέλα (με τη γνωστή μονόπλευρη θεματική για το τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα), χτυπήματα σε μειονοτικούς υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη για αλυτρωτισμό και γενικά στοχοποίηση των θέσεων της Αριστεράς ως προς τους μειονοτικούς πληθυσμούς (Σλαβομακεδόνες, Τούρκους, Πομάκους) ως εθνομηδενιστική. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές, η ΝΔ θα υποστεί ελάχιστες απώλειες, μόλις 108.000 ψήφους και 1,85%.
Εκλογικός χάρτης 2012
Όλα αυτά όμως θα αποδειχθούν απλά προπόνηση σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. όταν οι λέξεις παραπληροφόρηση και γελοιότητα θα χαρακτηρίσουν την αξιωματική αντιπολίτευση. Ανύπαρκτα περιστατικά με δήθεν επιθετική συμπεριφορά των Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη, αστειότητες με νομισματοκοπεία και Λαφαζάνη, κριτική με γνώμονα την εξωτερική εμφάνιση και μια ΝΔ να βαράει τα τύμπανα της υστερίας, όσο Στουρνάρας και Παυλόπουλος ετοίμαζαν μαλακή εκτροπή. Τη γελοιότητα ακολούθησε η προειδοποίηση Μεΐμαράκη «πως είμαστε η αστική τάξη της χώρας» και το χαμήλωμα της έντασης μετά την συνθηκολόγηση και το 3ο Μνημόνιο. Εν τω μεταξύ, η ΝΔ τον Σεπτέμβρη χάνει περίπου 200.000 ψήφους, αλλά ανεβάζει αμυδρά τα ποσοστά της.
Έχοντας διανύσει μια περίοδο 3 ετών σκληρής πόλωσης το ακροατήριό της θα ξανασυναντηθεί το επόμενο διάστημα «στο κίνημα της γραβάτας» και στο Μακεδονικό, θα αφήσει τις μετριοπαθείς φυλλάδες για τη χάρη της ακροδεξιάς «Δημοκρατίας», του νεοφιλελεύθερου «Φιλελεύθερου» ή του εμμονικά αντιαριστερού Πρώτου Θέματος, θα αναδείξει σε opinion makers τύπους σαν τον Κ. Μπογδάνο ή τον Σάκη Μουμτζή. Αυτή η Δεξιά δεν χωρά στις συναινετικές πλειοψηφίες τύπου Κ. Καραμανλή. Δεν επιλέγει την απεύθυνση στον μεσαίο χώρο με πολιτικές μνήμης και συμφιλίωσης (βλέπε επίσκεψη Καραμανλή Junior στον Άι-Στράτη), γιατί αυτός ο χώρος αδυνατεί να διαμορφωθεί πάνω στην καπιταλιστική ευημερία των αρχών του 2000.
Η κεντροδεξιά πλευρά της ΝΔ είναι υποτονική ως πολιτική πρόταση όχι γιατί δεν βρίσκει ηγέτη να την εκπροσωπήσει (ακόμη, γιατί ψήνεται στο μέλλον ο Κ. Μπακογιάννης), αλλά γιατί αυτή η ρητορική δεν λέει τίποτε στον μικρομεσαίο που συνθλίβεται από τους απανωτούς φόρους και στον οποίο η λέξη φοροελάφρυνση ακούγεται σαν ψαλμωδία αγγέλων ή τον μεσήλικα που έχει απωλέσει το status του μεσοαστού που κάνει 3 ταξίδια στο εξωτερικό τον χρόνο και ζει με τον φόβο μιας Ελλάδας που βλέπει τη Ρουμανία να την ξεπερνά σε ΑΕΠ και τον ίδιο να μην αποτελεί μέρος μιας επιχειρηματικής τάξης «πρωταθλήτριας των Βαλκανίων» ή του παραδοσιακού δεξιού που ζει με τον φόβο της δημογραφικής αλλοίωσης, της ισλαμοποίησης, του αφελληνισμού και τέτοιες άλλες εθνικιστικές μπαρούφες. Πάνω στο έρημο έδαφος της κρίσης, κομμάτια μιας μικρομεσαίας τάξης που ονειρεύεται επιστροφή στις μέρες πρό της κρίσης, ένα μεγάλο μέρος μεγαλοαστών που θέλουν Ελλάδα ισχυρή και βρίσκουν δειλό τον μεταρρυθμιστικό ζήλο του ΣΥΡΙΖΑ και εθνικά ανησυχούντες που η μια στις 3 λέξεις τους είναι δημογραφικό πρόβλημα και γεωπολιτική βρίσκουν εκφραστή σε μια Δεξιά με κοστούμι και γραβάτα. Μια Δεξιά στην περίπτωση της Ελλάδας όχι ευρωσκεπτικιστική, αλλά με σημείο αναφοράς την ξενοφοβία των Τραμπ, Όρμπαν, Σαλβίνι και το αντιαριστερό μένος των τελευταίων. Μια Δεξιά που μιλάει για κατάργηση ασύλου και περισσότερη αστυνόμευση χωρίς προσχήματα, ονειρευόμενη το χτύπημα του όποιου φοιτητικού κινήματος -έστω αυτού, του υποτονικού- ακριβώς για να χτυπήσει ένα ακόμη πεδίο αναπαραγωγής αριστερών και ευρύτερα προοδευτικών ιδεών.
Αν μια ομιλία υπήρξε σήμα κατατεθέν του Συνεδρίου αυτή ήταν του πρώην Προέδρου Α. Σαμαρά. Ο άλλοτε «αλήτης, προδότης Σαμαράς» μέμφθηκε τον ΣΥΡΙΖΑ για το ό,τι έχει μετατρέψει την ΕΡΤ σε κανάλι όπου «είναι εκείνοι που κλαίνε στο κανάλι τους, την ΕΡΤ, γιατί έχασε το ΕΑΜ τη μάχη της Αθήνας, χωρίς να σκέπτονται τι θα είχε γίνει αν δεν είχε χάσει»1. Η μομφή αναφέρεται σε εκπομπή με τίτλο «Ιστορικοί περίπατοι», όπου αν και η παρουσία ιστορικών των ΑΣΚΙ -τα οποία δεν ταυτίζονται απόλυτα με τον ΣΥΡΙΖΑ- είναι κυρίαρχη, περιλαμβάνονται και συντηρητικοί ιστορικοί, όπως θα διαπιστώσει κανείς από αφιέρωμα της εκπομπής στην ιστορία της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα2, αλλά και από το αφιέρωμα στον Εθνικό Διχασμό3. Μετά την απαραίτητη τζούρα αντικομμουνισμού ο Σαμαράς συνέχισε αραδιάζοντας πως «το 50% των Ελλήνων πάει τακτικά στην Εκκλησία», γεγονός που δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά, καθώς πρόσφατη έρευνα της Pew Research4 αναφέρει πως ένα 16% εκκλησιάζεται εβδομαδιαία, το 61% πάει σπάνια (κάποιες φορές ετησίως), ενώ το 22% δεν εκκλησιάζεται ποτέ. Όσο για το 60% των Ελλήνων που θέλει μικρότερο κράτος, αυτό είναι σκονάκι από την ΔιαΝεοσις, αλλά δεν μας πολυπείθει μιας και ο διευθύνων σύμβουλος της εν λόγω εταιρίας ήταν καλεσμένος του Συνεδρίου. Δεν παρέλειψε φυσικά να αναφερθεί και στον νεκρό εθνικιστή πιστολέρο Κατσίφα, τον οποίο έβαλε στο κάδρο των πεσόντων με τους Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, με φόντο τη γαλανόλευκη.
Ο Άδωνης Γεωργιάδης παίρνοντας την σκυτάλη θεώρησε απαράδεκτο η κρατική τηλεόραση να κλαίει «για την ήττα των κομμουνιστών», ενώ ο «μετριοπαθής, ήπιος, φιλελεύθερος» Κυριάκος Μητσοτάκης είχε στην εναρκτήρια ομιλία του μιλήσει για την ανάγκη ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και «για όσα πιστεύει» . Το κάδρο συμπλήρωσαν ομιλίες βγαλμένες από την εποχή του καραμανλικού μεσαίου χώρου, όπως αυτή του Ε. Μεΐμαράκη με αναφορές στην χριστιανοδημοκρατία και του Κ. Πιερακκάκη με αναφορές στο δημογραφικό και την ελληνική οικονομία. Αλλά οι πλέον συζητημένες στιγμές και αυτές που συγκέντρωσαν τις περισσότερες προβολές στο κανάλι της ΝΔ στο YouTube ήταν οι ομιλίες Σαμαρά και Γεωργιάδη. Μήπως μας λέει κάτι αυτό;
Η κοινωνική βάση της ΝΔ
Αρκετοί δημοσιολογούντες, πολιτικοί αναλυτές και άνθρωποι της Αριστεράς -με λίγες εξαιρέσεις- επιμένουν να βλέπουν έναν Κυριάκο Μητσοτάκη εγκλωβισμένο στην ακροδεξιά μέγγενη των Σαμαρά-Βορίδη-Γεωργιάδη. Επειδή ο Μητσοτάκης δεν είναι τόσο χάπατο όσο θέλουν να πιστεύουν μερικοί και ξέρει το παιχνίδι της διακυβέρνησης καλύτερα από όσους προφήτες έχουν πέσει έξω σε μια σειρά προφητείες -κατάρρευση ΣΥΡΙΖΑ, στροφή προς τα Αριστερά, κινηματικές εξάρσεις- θα ήταν καλό να θυμηθούμε ότι τα κόμματα είναι μηχανισμοί με πλαίσιο λειτουργίας και κοινωνική αναφορά, όχι προσωποπαγείς δομές που αλλάζουν με κάθε αλλαγή εξουσίας. Εν προκειμένω χρήσιμη θα ήταν μια μικρή αναδρομή στο τι σημαίνει ΝΔ του 2018, όχι του 2008.
Στις εκλογές Μάη του 2012 η ΝΔ υπέστη εκλογική καθίζηση χάνοντας 14,42% των ψήφων της σε σχέση με το 2009. 1 μήνα αργότερα είχε καταφέρει να φτάσει το 29.66 % μαζεύοντας ορφανούς ψηφοφόρους του Μάνου, του Τζήμερου, του Καρατζαφέρη και της Ντόρας. Ανάμεσα στην πρώτη προεκλογική μάχη και τη δεύτερη ο Σαμαράς είχε ήδη κάνει λόγο για «ανακατάληψη των πόλεων»5. Έπεται μια σκληρή περίοδο κινδυνολογίας με τον Σαμαρά να ανάγει τον ΣΥΡΙΖΑ ταυτόσημο της καταστροφής και τον ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να αμυνθεί όσο ξεκινάει την δεξιά στροφή, δίνει διαβεβαιώσεις και μετατρέπεται σε δυνάμει κυβερνητικό κόμμα. Η δολοφονία Φύσσα και η απάντηση που δίνει ο αντιφασιστικός κόσμος στον δρόμο σηματοδοτεί μια υποχώρηση της αντικομμουνιστικής ρητορείας, αλλά ο δρόμος προς τις εκλογές θα είναι γεμάτος από αναφορές σε Βενεζουέλα (με τη γνωστή μονόπλευρη θεματική για το τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα), χτυπήματα σε μειονοτικούς υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη για αλυτρωτισμό και γενικά στοχοποίηση των θέσεων της Αριστεράς ως προς τους μειονοτικούς πληθυσμούς (Σλαβομακεδόνες, Τούρκους, Πομάκους) ως εθνομηδενιστική. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές, η ΝΔ θα υποστεί ελάχιστες απώλειες, μόλις 108.000 ψήφους και 1,85%.
Εκλογικός χάρτης 2012 Όλα αυτά όμως θα αποδειχθούν απλά προπόνηση σε σχέση με το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. όταν οι λέξεις παραπληροφόρηση και γελοιότητα θα χαρακτηρίσουν την αξιωματική αντιπολίτευση. Ανύπαρκτα περιστατικά με δήθεν επιθετική συμπεριφορά των Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη, αστειότητες με νομισματοκοπεία και Λαφαζάνη, κριτική με γνώμονα την εξωτερική εμφάνιση και μια ΝΔ να βαράει τα τύμπανα της υστερίας, όσο Στουρνάρας και Παυλόπουλος ετοίμαζαν μαλακή εκτροπή. Τη γελοιότητα ακολούθησε η προειδοποίηση Μεΐμαράκη «πως είμαστε η αστική τάξη της χώρας» και το χαμήλωμα της έντασης μετά την συνθηκολόγηση και το 3ο Μνημόνιο. Εν τω μεταξύ, η ΝΔ τον Σεπτέμβρη χάνει περίπου 200.000 ψήφους, αλλά ανεβάζει αμυδρά τα ποσοστά της.
Έχοντας διανύσει μια περίοδο 3 ετών σκληρής πόλωσης το ακροατήριό της θα ξανασυναντηθεί το επόμενο διάστημα «στο κίνημα της γραβάτας» και στο Μακεδονικό, θα αφήσει τις μετριοπαθείς φυλλάδες για τη χάρη της ακροδεξιάς «Δημοκρατίας», του νεοφιλελεύθερου «Φιλελεύθερου» ή του εμμονικά αντιαριστερού Πρώτου Θέματος, θα αναδείξει σε opinion makers τύπους σαν τον Κ. Μπογδάνο ή τον Σάκη Μουμτζή. Αυτή η Δεξιά δεν χωρά στις συναινετικές πλειοψηφίες τύπου Κ. Καραμανλή. Δεν επιλέγει την απεύθυνση στον μεσαίο χώρο με πολιτικές μνήμης και συμφιλίωσης (βλέπε επίσκεψη Καραμανλή Junior στον Άι-Στράτη), γιατί αυτός ο χώρος αδυνατεί να διαμορφωθεί πάνω στην καπιταλιστική ευημερία των αρχών του 2000.
Η κεντροδεξιά πλευρά της ΝΔ είναι υποτονική ως πολιτική πρόταση όχι γιατί δεν βρίσκει ηγέτη να την εκπροσωπήσει (ακόμη, γιατί ψήνεται στο μέλλον ο Κ. Μπακογιάννης), αλλά γιατί αυτή η ρητορική δεν λέει τίποτε στον μικρομεσαίο που συνθλίβεται από τους απανωτούς φόρους και στον οποίο η λέξη φοροελάφρυνση ακούγεται σαν ψαλμωδία αγγέλων ή τον μεσήλικα που έχει απωλέσει το status του μεσοαστού που κάνει 3 ταξίδια στο εξωτερικό τον χρόνο και ζει με τον φόβο μιας Ελλάδας που βλέπει τη Ρουμανία να την ξεπερνά σε ΑΕΠ και τον ίδιο να μην αποτελεί μέρος μιας επιχειρηματικής τάξης «πρωταθλήτριας των Βαλκανίων» ή του παραδοσιακού δεξιού που ζει με τον φόβο της δημογραφικής αλλοίωσης, της ισλαμοποίησης, του αφελληνισμού και τέτοιες άλλες εθνικιστικές μπαρούφες. Πάνω στο έρημο έδαφος της κρίσης, κομμάτια μιας μικρομεσαίας τάξης που ονειρεύεται επιστροφή στις μέρες πρό της κρίσης, ένα μεγάλο μέρος μεγαλοαστών που θέλουν Ελλάδα ισχυρή και βρίσκουν δειλό τον μεταρρυθμιστικό ζήλο του ΣΥΡΙΖΑ και εθνικά ανησυχούντες που η μια στις 3 λέξεις τους είναι δημογραφικό πρόβλημα και γεωπολιτική βρίσκουν εκφραστή σε μια Δεξιά με κοστούμι και γραβάτα. Μια Δεξιά στην περίπτωση της Ελλάδας όχι ευρωσκεπτικιστική, αλλά με σημείο αναφοράς την ξενοφοβία των Τραμπ, Όρμπαν, Σαλβίνι και το αντιαριστερό μένος των τελευταίων. Μια Δεξιά που μιλάει για κατάργηση ασύλου και περισσότερη αστυνόμευση χωρίς προσχήματα, ονειρευόμενη το χτύπημα του όποιου φοιτητικού κινήματος -έστω αυτού, του υποτονικού- ακριβώς για να χτυπήσει ένα ακόμη πεδίο αναπαραγωγής αριστερών και ευρύτερα προοδευτικών ιδεών.
Και εμείς τι κάνουμε;
Το ξεκαθαρίζουμε για όλους τους καλοθελητές που σκέφτονται να μας κολλήσουν την ταμπέλα του φιλοσυριζαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να εφαρμόσει 3ο Μνημόνιο, να κάνει το Ισραήλ συνέταιρο σε περιφερειακές συμμαχίες και να αυξήσει σταδιακά την καταστολή απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Διάλεξε μεριά και το αστείο της υπόθεσης είναι πως θα έχει αργά ή γρήγορα την εξευτελιστική μοίρα όλων των σφουγγοκωλάριων. Στο ΠΑΣΟΚ πήρε μια τετραετία να μετατραπεί σε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και μια δεκαετία σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει μια πρόωρη γήρανση ή μάλλον μια κυνική προθυμία να διατηρηθεί εντός παιχνιδιού εξουσίας, με όποια κωλοτούμπα χρειαστεί.
Αυτό που μας απασχολεί όμως είναι ο κόσμος της Αριστεράς και η απάντηση στην ηγεμονία της Δεξιάς που δεν έρχεται, είναι ήδη εδώ! Το να μπορούμε να καταλάβουμε τι σχεδιάζει η ΝΔ, το ότι λέγονται επίσημα πράγματα που πριν λίγα χρόνια δεν θα λεγόντουσαν παρά μόνο σε κοπή πίτας τοπικής οργάνωσης μάς δείχνει δύο πράγματα: α) Πόσο έχει θρυμματιστεί το κοινωνικό συμβόλαιο της προμνημονιακής περιόδου. Οι εποχές που οι αναφορές στα Δεκεμβριανά γινόντουσαν με το σκεπτικό της «εθνικής τραγωδίας» και του «παρελθόντος που πρέπει να μας διδάξει» ανήκουν στο παρελθόν. Οι μέρες που οι συλλογικότητες της αυτονομίας και των αναρχικών ανήκουν στον δημόσιο χώρο των πανεπιστημίων θα αποτελέσουν σύντομα παρελθόν, η ΝΔ το έχει διακηρύξει με κάθε τρόπο πως θα πετάξει έξω από ΑΕΙ και ΤΕΙ πάσης φύσεως καταληψίες (υποψιαζόμαστε πως αυτό θα συνοδευτεί και από μπόλικη αστυνομική βία και σε μη καταληψίες). Ένα καινούργιο κοινωνικό συμβόλαιο χτίζεται, όχι με την έννοια ενός προωθημένου έντιμου συμβιβασμού όπως τα 80s. Πρόκειται για ένα γενικό πλαίσιο αρχών και κανόνων με αντίστροφη κατεύθυνση, με έμφαση στην καταστολή, την νίκη στον πόλεμο της μνήμης, την ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων στο ιδεολόγημα της ισχυρής Ελλάδας που πρέπει να τρέξει στον στίβο των μεταρρυθμίσεων όσο κερδίζει την μάχη της υπογεννητικότητας μη μας φάνε οι Τούρκοι (εκεί εντάσσεται η παροχή των 2000 ευρώ ανά ζευγάρι). β) Πως η Αριστερά από την κάψα της να διώξει τον ΣΥΡΙΖΑ και να επιστρέψει στην «πίστα» του 2012, όταν όλα ήταν ανοικτά, αδυνατεί να δει τι παίζεται μπροστά στη μούρη της. Φαντασιώνεται «κίτρινα γιλέκα» και νομίζει πως μπορεί να φτιάξει μεγάλα κοινωνικά μέτωπα με τα ίδια συνθήματα και τις ίδιες τακτικές όπως 6 χρόνια πριν. Δεν καταλαβαίνει πως αντιμετωπίζει πρόβλημα τόσο με τη «μεγάλη αφήγηση», τουτέστιν το στρατηγικό πλάνο, όσο και με το τι μάχες πρέπει και μπορεί να δώσει μετά από την ήττα και τη συνθηκολόγηση των Συριζαίων. Δεν καταλαβαίνει πως απότοκο αυτής της ήττας είναι η αναπροσαρμογή ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού και η αλλαγή αυτή έχει αντίκτυπο στις διαθέσεις, τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτός που προερχόταν από την κεντροδεξιά, ψήφισε Καμμένο και έπειτα Τσίπρα για να φύγει το «σύστημα» -όπως ο ίδιος ρηχά το εννοούσε- σήμερα δεν θα κάτσει να ακούσει τον Λαφαζάνη που του μιλάει για εθνική αξιοπρέπεια με αριστερό πρόσημο ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μετά από κάθε εκλογές υπόσχεται να γκρεμίσει την γερασμένη και ηττημένη Αριστερά και καταλήγει το 50% των στελεχών της να 50ρίζει. Αυτός ή αυτή που ψάχνει η Αριστερά έχει πάει σπίτι του, παίζει Τζόκερ μήπως συμπληρώσει κάνα εισόδημα να βγάλει το μήνα και στις εκλογές θα πάει με όρους διαμεσολάβησης ή μικρότερου κακού. Αν δεν το έχουν καταλάβει, θα το καταλάβουν πολύ σύντομα στις επερχόμενες εκλογές. Η εργατική διαμεσολάβηση είναι για το ΚΚΕ και η κουτσουρεμένη προνοιακή φιλανθρωπία για τα ρετάλια του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χώρος έχει καταληφθεί. Μένει ο πόλεμος της μνήμης. Αλλά πόση μνήμη να περισσέψει όταν δίνεις σωστούς αγώνες με λάθος τρόπο και λάθος αγώνες με το καλύτερο πάθος;
Προσοχή! Δεν διατεινόμαστε πως έχουμε τη σωστή λύση, ούτε συνταγές για επανάσταση. Πιστεύουμε όμως ακράδαντα πως προϋπόθεση για την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, του σοσιαλισμού/κομμουνισμού ως ρεύματος ανατροπής με παρέμβαση στα πράγματα και όχι κάδρου για συνέδρια είναι η διάγνωση της πραγματικότητας. Πού φταίξαμε, ποιες μάχες αξίζει να δοθούν με μεγαλύτερο πείσμα, σε ποιες πρέπει να αλλάξουμε μεθόδους και τακτική. Εντός αυτού του πλαισίου πρέπει να είμαστε ικανοί να καταλάβουμε γιατί το σύστημα και οι εκπρόσωποί του είναι 2 βήματα μπροστά. Να μην έχουμε αυταπάτες πως μπορούμε να εκφράσουμε το 99%, πως η πτώση του Τσίπρα και η άνοδος του Κυριάκου και του Βορίδη θα απελευθερώσει κόσμο του στρατοπέδου μας, όταν η εργατική τάξη έχει συμβιβαστεί με μαύρα μεροκάματα και η ΧΑ κάνει στρατολόγηση στα σχολεία.
Χωρίς να καταφεύγουμε σε ανούσιους παραλληλισμούς και έχοντας επίγνωση πως η σημερινή Δεξιά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο έχει καταφέρει να απαλλάξει την μπουρζουαζία από τη σοσιαλδημοκρατία δίχως την σιδερένια γροθιά του φασισμού, όσο με την επιβεβαίωση της εθνικής ιδεολογίας μέσα από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, υπενθυμίζουμε τι είπε ένας μεγάλος επαναστάτης -χωρίς να πιστεύουμε σε προφήτες και θεούς- για την αντεπανάσταση και τον φασισμό.
Με αυτή την έννοια η σοσιαλδημοκρατία άνοιξε τον δρόμο στην εποχή της αντεπανάστασης πριν ακόμα η επανάσταση κατορθώσει να αποτελειώσει την εργασία της. Εντούτοις όσο η μπουρζουαζία εξαρτιόταν ακόμα από την σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή από τους εργάτες, το καθεστώς διατηρούσε τα στοιχεία ενός συμβιβασμού. Πάντως η διεθνής κατάσταση και η εσωτερική κατάσταση του γερμανικού καπιταλισμού δεν άφηνε περιθώρια για παραχωρήσεις. Αν η σοσιαλδημοκρατία έσωσε την μπουρζουαζία από την προλεταριακή επανάσταση, ο φασισμός ήρθε με την σειρά του να απελευθερώσει την μπουρζουαζία από την σοσιαλδημοκρατία. Λ. Τρότσκι, Τι είναι ο εθνικοσοσιαλισμός .
Το ξεκαθαρίζουμε για όλους τους καλοθελητές που σκέφτονται να μας κολλήσουν την ταμπέλα του φιλοσυριζαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να εφαρμόσει 3ο Μνημόνιο, να κάνει το Ισραήλ συνέταιρο σε περιφερειακές συμμαχίες και να αυξήσει σταδιακά την καταστολή απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Διάλεξε μεριά και το αστείο της υπόθεσης είναι πως θα έχει αργά ή γρήγορα την εξευτελιστική μοίρα όλων των σφουγγοκωλάριων. Στο ΠΑΣΟΚ πήρε μια τετραετία να μετατραπεί σε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και μια δεκαετία σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει μια πρόωρη γήρανση ή μάλλον μια κυνική προθυμία να διατηρηθεί εντός παιχνιδιού εξουσίας, με όποια κωλοτούμπα χρειαστεί.
Αυτό που μας απασχολεί όμως είναι ο κόσμος της Αριστεράς και η απάντηση στην ηγεμονία της Δεξιάς που δεν έρχεται, είναι ήδη εδώ! Το να μπορούμε να καταλάβουμε τι σχεδιάζει η ΝΔ, το ότι λέγονται επίσημα πράγματα που πριν λίγα χρόνια δεν θα λεγόντουσαν παρά μόνο σε κοπή πίτας τοπικής οργάνωσης μάς δείχνει δύο πράγματα: α) Πόσο έχει θρυμματιστεί το κοινωνικό συμβόλαιο της προμνημονιακής περιόδου. Οι εποχές που οι αναφορές στα Δεκεμβριανά γινόντουσαν με το σκεπτικό της «εθνικής τραγωδίας» και του «παρελθόντος που πρέπει να μας διδάξει» ανήκουν στο παρελθόν. Οι μέρες που οι συλλογικότητες της αυτονομίας και των αναρχικών ανήκουν στον δημόσιο χώρο των πανεπιστημίων θα αποτελέσουν σύντομα παρελθόν, η ΝΔ το έχει διακηρύξει με κάθε τρόπο πως θα πετάξει έξω από ΑΕΙ και ΤΕΙ πάσης φύσεως καταληψίες (υποψιαζόμαστε πως αυτό θα συνοδευτεί και από μπόλικη αστυνομική βία και σε μη καταληψίες). Ένα καινούργιο κοινωνικό συμβόλαιο χτίζεται, όχι με την έννοια ενός προωθημένου έντιμου συμβιβασμού όπως τα 80s. Πρόκειται για ένα γενικό πλαίσιο αρχών και κανόνων με αντίστροφη κατεύθυνση, με έμφαση στην καταστολή, την νίκη στον πόλεμο της μνήμης, την ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων στο ιδεολόγημα της ισχυρής Ελλάδας που πρέπει να τρέξει στον στίβο των μεταρρυθμίσεων όσο κερδίζει την μάχη της υπογεννητικότητας μη μας φάνε οι Τούρκοι (εκεί εντάσσεται η παροχή των 2000 ευρώ ανά ζευγάρι). β) Πως η Αριστερά από την κάψα της να διώξει τον ΣΥΡΙΖΑ και να επιστρέψει στην «πίστα» του 2012, όταν όλα ήταν ανοικτά, αδυνατεί να δει τι παίζεται μπροστά στη μούρη της. Φαντασιώνεται «κίτρινα γιλέκα» και νομίζει πως μπορεί να φτιάξει μεγάλα κοινωνικά μέτωπα με τα ίδια συνθήματα και τις ίδιες τακτικές όπως 6 χρόνια πριν. Δεν καταλαβαίνει πως αντιμετωπίζει πρόβλημα τόσο με τη «μεγάλη αφήγηση», τουτέστιν το στρατηγικό πλάνο, όσο και με το τι μάχες πρέπει και μπορεί να δώσει μετά από την ήττα και τη συνθηκολόγηση των Συριζαίων. Δεν καταλαβαίνει πως απότοκο αυτής της ήττας είναι η αναπροσαρμογή ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού και η αλλαγή αυτή έχει αντίκτυπο στις διαθέσεις, τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτός που προερχόταν από την κεντροδεξιά, ψήφισε Καμμένο και έπειτα Τσίπρα για να φύγει το «σύστημα» -όπως ο ίδιος ρηχά το εννοούσε- σήμερα δεν θα κάτσει να ακούσει τον Λαφαζάνη που του μιλάει για εθνική αξιοπρέπεια με αριστερό πρόσημο ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μετά από κάθε εκλογές υπόσχεται να γκρεμίσει την γερασμένη και ηττημένη Αριστερά και καταλήγει το 50% των στελεχών της να 50ρίζει. Αυτός ή αυτή που ψάχνει η Αριστερά έχει πάει σπίτι του, παίζει Τζόκερ μήπως συμπληρώσει κάνα εισόδημα να βγάλει το μήνα και στις εκλογές θα πάει με όρους διαμεσολάβησης ή μικρότερου κακού. Αν δεν το έχουν καταλάβει, θα το καταλάβουν πολύ σύντομα στις επερχόμενες εκλογές. Η εργατική διαμεσολάβηση είναι για το ΚΚΕ και η κουτσουρεμένη προνοιακή φιλανθρωπία για τα ρετάλια του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χώρος έχει καταληφθεί. Μένει ο πόλεμος της μνήμης. Αλλά πόση μνήμη να περισσέψει όταν δίνεις σωστούς αγώνες με λάθος τρόπο και λάθος αγώνες με το καλύτερο πάθος;
Προσοχή! Δεν διατεινόμαστε πως έχουμε τη σωστή λύση, ούτε συνταγές για επανάσταση. Πιστεύουμε όμως ακράδαντα πως προϋπόθεση για την υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, του σοσιαλισμού/κομμουνισμού ως ρεύματος ανατροπής με παρέμβαση στα πράγματα και όχι κάδρου για συνέδρια είναι η διάγνωση της πραγματικότητας. Πού φταίξαμε, ποιες μάχες αξίζει να δοθούν με μεγαλύτερο πείσμα, σε ποιες πρέπει να αλλάξουμε μεθόδους και τακτική. Εντός αυτού του πλαισίου πρέπει να είμαστε ικανοί να καταλάβουμε γιατί το σύστημα και οι εκπρόσωποί του είναι 2 βήματα μπροστά. Να μην έχουμε αυταπάτες πως μπορούμε να εκφράσουμε το 99%, πως η πτώση του Τσίπρα και η άνοδος του Κυριάκου και του Βορίδη θα απελευθερώσει κόσμο του στρατοπέδου μας, όταν η εργατική τάξη έχει συμβιβαστεί με μαύρα μεροκάματα και η ΧΑ κάνει στρατολόγηση στα σχολεία.
Χωρίς να καταφεύγουμε σε ανούσιους παραλληλισμούς και έχοντας επίγνωση πως η σημερινή Δεξιά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο έχει καταφέρει να απαλλάξει την μπουρζουαζία από τη σοσιαλδημοκρατία δίχως την σιδερένια γροθιά του φασισμού, όσο με την επιβεβαίωση της εθνικής ιδεολογίας μέσα από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, υπενθυμίζουμε τι είπε ένας μεγάλος επαναστάτης -χωρίς να πιστεύουμε σε προφήτες και θεούς- για την αντεπανάσταση και τον φασισμό.
Με αυτή την έννοια η σοσιαλδημοκρατία άνοιξε τον δρόμο στην εποχή της αντεπανάστασης πριν ακόμα η επανάσταση κατορθώσει να αποτελειώσει την εργασία της. Εντούτοις όσο η μπουρζουαζία εξαρτιόταν ακόμα από την σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή από τους εργάτες, το καθεστώς διατηρούσε τα στοιχεία ενός συμβιβασμού. Πάντως η διεθνής κατάσταση και η εσωτερική κατάσταση του γερμανικού καπιταλισμού δεν άφηνε περιθώρια για παραχωρήσεις. Αν η σοσιαλδημοκρατία έσωσε την μπουρζουαζία από την προλεταριακή επανάσταση, ο φασισμός ήρθε με την σειρά του να απελευθερώσει την μπουρζουαζία από την σοσιαλδημοκρατία. Λ. Τρότσκι, Τι είναι ο εθνικοσοσιαλισμός .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου